Heimskringla - 03.12.1947, Blaðsíða 6

6. SÍÐA
HEIMSKRINGLA
WINNIPlEG, 3. DES. 1947
NÝJAR
LEIÐIR
Hann hafði komið að Sólbakka einni viku
fyr en hann hafði lofað, en hafði bannað mönn-
unum að láta nærveru sinnar getið, og hafði
dvalið með hjarðsveinunum, og krafist þess, að
enginn segði hver hann væri fyr, en þeir lögðu
af stað. En hann gaf þeim engar ástæður fyrir
þessu. Hann var orðspar og þögull eins og hann
var vanur, og Jim Nabours, er skildi þetta ekki,
varð einnig eins. Þótt þeir væru fátækir á Sól-
bakka, gafst honum illa að hinum tveimur
vögnum, hlöðnum af svo miklum vörum, að
þær mundu endast þangað til komið væri til
Abilene. Og ekki gafst honum heldur að því,
að hinir nýju hestar heimilisins báru Sóibakka
merkið yfir sínu gamla merki, en það var meíki
McMasters. Þeir á Sólbakka voru ekki vanir að
lána, höfðu aldrei þurft þess fyrri.
“Amigo! Caballeros! (Vinir, riddarar)”,
sagði McMasters og veifaði hendinni er hann
nálgaðist.
Del Williams horfði á hann þegjandi og
fyrst var Jim Nabours lítið skrafhreyfnari.
“Jæja, þetta er nú hjörðin, sem við höfum
safnað saman til að reka norður”, sagði hann
loksins. “Eg býst við að skepnumar verði ró-
legar og láti okkur merkja sig. Húsmóðir okkar
veit ekki annað, en þetta séu alt útvaldir fjögra
vetrungar. Gott og vel, látum hana ætla það.
Grasið vex vel héma og við vitum ekki hvað
við höndlum, er við flytjum norður. Látum
okkur reka þetta safn úr örkinni hans Nóa inn
í girðinguna, og brenna á það öngulsmerkið
eins fljótt og herrann leyfir oss.”
“Jæja, við höfum allir gert okkar bezta,”
svaraði McMasters. Nabours horfði á hann
þungbúrnn.
“Værum við ekki allir gjaldþrota, hefðir
þú ekki fengið að leggja svona mikið til eins
og þú hefir gert. En eg tók nú samt ekki allar
baunimar og sírópið, sem þú sendir — helming-
urinn er eftir í vagninum þínum. Auk þess vil
eg ekki þiggja vagninn af þér. Við höfum okkar
eigin kermr, og þær eru full góðar. Nú hvað
hestana snertir — eg er fús til að lána þá, og þú
getur kanske selt þá þar norður frá. Hafi mað-
ur hesta, getur maður bjargast af. Eg vil ekki
koma til Abilene með hryggsárar húðarbykkj-
ur. En matarlausir geta menn ekki verið. Hvort
við getum nokkm sinni borgað þér fyrir hann,
veit eg ekki, svo þú verður að senda vagninn
suður aftur á meðan þú hefir hann.’ ’
“Nú jærja,” svaraði McMasters og skifti
svolítið litum. “Þú veist auðvitað, að eg vil
ekki neyða þig til að þiggja neitt af mér. Eg
vil ekki að húsmóður þín fái neitt um þetta að
vita. Og eg veit að þið hafið allir gert alt, sem
þið gátuð.”
“Já, það höfum við víst gert. Það verður
ekki mikið eftir á Sólbakka. Við förum með
alla mennina og fjölskylduna og mest af búslóð-
inni og húsgögnunum, alt að töskunni hennar
l'aisíu. Buck Tally, nýbygðar höfðinginn okk-
ar, mundi sálast fengi hann ekki að fara með
okkur, og vera matreiðslumaður hjá okkur.
Milly getur keyrt annan vagninn og Anítu
gömlu fellur ekkert betur, en að sitja á hinum
vagninum og tala spönsku við uxana. Ef við
ekki komustum alla leið til Abilene, verður
það vegna þess, að ekkert Abilene er til. Hér
komum við fimtíu og fjögur hundmð nautgrip-
ir, ef nautgripi skyldi kalla; sextán hjarðsvein-
ar ef það getur heitið svo; nítján ýmiskonar
rifflar og skambyssur; hundrað og fimtán reið-
hestar, og hinn einasti rauðhærði leiðtogi í Tex-
as, og þar að auki stúlka. Guð blessi heimilið.”
“Nú hvað hárið snertir. — Hefir nokkur
ykkar veitt hári Miss Taisíu eftirtekt?” spurði
hann og leit á þá skyndilega.
McMasters svaraði _ engu, og Williams
þagði líka.
“Jæja hár hennar er mjög sítt og gljáandi,
nema það hrekkur neðst. Vitið þið hvað það
merkir? Stúlkan sem þannig lagað hár hefir,
er göldrótt. Eg hefi lesið um það í bók. Það var
það, sem bókin sagði. Að fráteknum þessum
þremur ámm, sem eg var í stríðinu, hefi eg
verið samtímis Taisíu í tuttugu og tvö ár, og
get því sannað, að bókin sagði satt. Og nú em
hér sextán flón, sem ekkert geta að því gert,
aðeins vegna þess, að húsmóðirin hefir rautt
hár, sem hrekkur neðst í fléttunni. Jæja, eins
og þú segir höfum við gert alt, sem við gátum.
En mér er ekki auðvelt að taka við fimtíu hest-
um og tveimur vagnækjum af mat. Ekki ennþá.”
“Del, farðu til drengjanna og segðu þeim
að reka nautin að rennunni. Við skulum
merkja eins mörg og við getum áður en myrkr-
ið fellur á. Helmingurinn getur handsamað
og merkt sumt þeirra niðri á sléttunni, og hitt
getum við rekið í gegnum rennuna.” •
Þrír mennirnir litu nú rykmökk þyrlast
upp þar sem hjörðin var á sléttunni. Riddari
kom til þeirra eins hratt og hesturinn gat farið.
“Hallo!” sagði Jim Nabours, “hvað gengur
að honum?”
Riddarinn stöðvaði hest sinn og lyfti upp
hendinni. Það var Sanchez gamli, eini Mexi-
kaninn sem var á Sólbakka, og hafði alla sína
æfi verið þar.
“Pronto, Senor Jeem!” hrópaði hann. “Los
hombres — baja!” (Flýttu þér Mr. Jim. Menn-
irnir dreyfa). Hann benti á hjörðina.
“Hvaða menn, Sanchez? Hvað gengur'á?”
“Los hombres — þeir dreyfa hjörðinni!”
“Dreyfa hjörðinni? Við hvað áttu?”
“Þeir horfa á merkið okkar. Þeir reka grip-
ina. Þeir segja að við höfum þeirra naut. Þeir
ætla að taka þau.”
“Dreyfa hjörðinni okkar. Á okkar eigin
landi! Það fá þeir ekki. Sá maður er ekki
til, sem getur dreyft hjörðinni minni án míns
samþykkis og minnar aðstoðar. Komið!”
Hann keyrði hestinn sporum og reið gegn-
um kjarrið, stystu leið.
En þegar hann og fylgdarmenn hans brut-
ust fram úr runnunum, og riðu á harða stökki
niður brekkuna í áttina til hjarðarinnar, var
þar enginn McMasters. Nabours bölvaði hjart-
anlega með sjálfum sér. Hann gat ekki skilið
mann, sem dró sig í hlé þegar mest lá á.
7. Kapítuli.
Nabours, Del Williams og gamli Sanchez
riðu á fleygi ferð til hjarðarinnar. ’Þeir komu
ekki augnabliki of snemma.
Sex vopnaðir menn rifust þar við jafn
marga hirðingja, er leituðust við að vama
þeim að komast að hjörðinni. Hófadynur hest-
anna og hávaðinn í mönnunum var næstum
búinn að trylla hina hálf viltu hjörð. Sumir hirð
anna leituðust við að vama þess, að nautin
rykju ekki öll út í veður og vind, en það var
sýnilega tilgangur aðkomumanna, að koma því
til leiðar, að hjörðin fældist. Leiðtogi þeirra
var gildvaxinn maður, alskeggjaður og vel bú-
inn. Reið hann nú á móti Jim Nabours, er reið
inn í miðjan hópinn, og viðhafnarlaust stöðvaði
hest sinn fast hjá honum.
“Hverjir eruð þið, og hvað eruð þið hér að
vilja?” spurði hann reiðulega.
Ókunni maðurinn sneri sér rólega í áttina
til hans.
“Fyrst þú ríður fram úr flokki þínum og
spyrð”, svaraði hann, “þá er þér því að svara,
að við erum nautabændur, og viljum fá eignir
okkar.”
“Þið erað engir bændur!” svaraði gamli
formaðurinn heiftúðlega. “Værað þið það,
munduð þið ekki æpa og ríða innan um annars
manns hjörð. Það er það, sem þið erað að leit-
ast við að gera. Fæla nautin okkar út í busk-
ann? Eign ykkar! Hafið ykkur á burtu héðan
og það strax!”
Hirðarnir söfnuðust nú að og höfðu fengið
ákveðinn mann til að leiða sig, og hafði það þau
áhrif, að nú dró dálítið niður í ókunna mannin-
um, en ekki skorti hann sjálfsálit.
“Þú ert að rísa gegn lögunum, vinur minn,”
sagði hann. “Eg get sýnt þér til sannindamerk-
is, átta brennimörk, og undirrituð umboð eig-
endanna, að ransaka hverja hjörð, sem rekin
er brott af þessum svæðum. Við eigum ekkert
í hættunni að láta stela frá okkur.”
“En þú ert í mikilli hættu, ef þú verður
hér augnabliki lengur,” svaraði Jim Nabours.
“Hafðu þig dálítið frá ef þú vilt ræða þetta
meira.”
Hann reið fram milli ókunnu mannanna
og hjarðarinnar og stefndi hesti sínum á næsta
riddarann, en hafði stöðugar gætur á leiðtogan-
um, og hafði hendina ætíð tilbúna. Menn hans
fylgdu honum og riðu inn í flokk ókunnugu
mannanna. Hvenær sem var, gátu einir sex
menn mist lífið.
“Komið drengir!” hrópaði hinn skeggjaði
foringi. “Víkið frá á meðan eg sannfæri þennan
náunga.”
Án þess að vita hvað þeir áttu að gera, riðu
þeir eins og hundrað skref frá hjörðinni, en Na-
bours reið eins fast og unt var við hlið leið-
togans.
“Þú getur ekki sagt okkur neitt!” sagði
hann. “Þú færð ekki að taka eina einustu
skepnu úr þessari hjörð! Þú færð ekki að líta á
mörkin okkar! Skilurðu það?”
“Mér finst þú vera nokkuð of ákafur, ná-
granni. Heldur þú, að þú sért hafinn yfir lög-
in?”
“Fari lögin norður og niður! Hér era engin
lög ennþá. Væra þau hér, þá hefðu þessir
hagar ekki verið rændir hjörðunum af ósvífnum
þjófahópum, sem era svo auðvirðilegir að ræna
munaðarlausa stúlku, á meðan vinnumenn
hennar era fjarverandi. Eg hefi vitað það í
heilt ár að hér vora þjófar á ferðinni, Við þurf-
um öll þau naut, sem við nú höfum. Við rekum
þau norður, eins og þau era, og enginn skal
skifta hjörðinni, hvað sem lögin segja. Enginn
nautaþjófur skal breyta mörkunum á hjörðinni
okkar, heldur ekki líta á mörkin.”
“Þú getur ekki ásakað mig um nauta-
þjófnað.”
“Jú, það geri eg áreiðanlega, og sú ásÖkun
stendur stöðug, og þú kemur fram eins og nauta-
þjófur. Þú kemur frá Austen, og þú ert ekki
uppfæddur í Texas. Hafðu þig í burtu! Annars
tökum við þig og hengjum þig upp á gamlan og
góðan máta!”
Hinir tveir flokkar, hér um bil jafn marg-
mennir, snera nú hvor gegn öðrum, en hestar
þeirra prjónuðu og dönsuðu. Hver eihasti mað-
ur var vopnaður. Eldibrandi móðgunarinnar
hafði verið slengt fram. Brosið á andliti Na-
bours sýndi allar tennurnar. Leiðtogi flokksins
gaut til hans ískyggilegum augum. Báðir biðu
þeir eftir framhlaupi einhvers á aðra hvora
hliðina. Enginn í þessum alvöragefna hóp hugði
annað en bardagi mundi hefjast. Hver maður
hafði auga á hendi andstæðings síns. Vopnin
vora reiðubúin og vígamóður sauð í hverri æð.
Hver maður beið. •
Eins og þramuhljóð heyrðist jódynur
margra hesta, er komu á harða stökki að baka
til. Jim Nabours þorði ekki að líta við til að sjá
hverjir þetta væra. Hann varð að hafa gætur á
hendi andstæðinga síns. En þá gall við rödd
Sanchez gamla, er hann hrópaði til aðkomu
mannanna: “Pronto, Capetan! Vene aqui,
pronto! Pronto! (Flýttu þín, kapteinn! Komdu
hingað strax! Flýttu þér!)”
Óboðnu gestimir snera sér strax við og
þorðu ekki að leggja út í bardagann, er þeir
sáu nýja andstæðinga að baki sér. Ófriðarblik-
an var rannin hjá,
Nú sá Nabours fimm vel búna riddara, alla
vopnaða, er riðu framhjá þeim. Þeir vora
klæddir einkennisbúningi hins nýstofnaða lög-
regluliðs. Þetta var landamæra lögreglulið, og
hafði þegar fengið orð á sig fyrir dugnað. For-
ingi þeirra var unglingur. Honum var ékki
sprottin grön.
“Upp méð hendumar, menn!” skipaði hann.
Lögreglumennirnir staðnæmdust í beinni
röð, og hinir vel tömdu hestar þeirra stóðu
graf kyrrir. 1 hendi hvers manns var Spencer
riffill og hver maður miðaði riffli sínum á einn
andstæðinga sinna.
“Sanchez, legðu rifflana þeirra í hrúgu á
jörðina,” skipaði Nabours, Mexikananum. —
Ungi foringinn lét í ljós samlþykki sitt með því
að kinka kolli.
“Hreyfið ykkur ekki, því þá skjótum við!”
Hann sat hinn rólegasti á grafkyrrum hest-
inum, á meðan Sanchez gamli steig af baki,
gekk til nautaþjófanna, og afvopnaði þá. Því
næst fleygði hann öllum þeirra rifflum og
skambyssum í hrúgu á jörðina.
“Hvað á þetta að þýða?” æpti hinn ósviífni
ræningjaforingi. “Við komum hingað í frið-
samlegum erindagerðum. Við höfum ekki brot-
ið nein lög. Við eram hér komnir til að leita
eigna vorra, sem þessir menn ætla sér að flytja
út úr landinu!”
“Farðu heim til Austen!” svaraði vopnaði
unglingurinn hiklaust. “Sé nokkur lög eða rétt-
ur, sem vert er um að tala, þá skalt þú ein-
hverntíma fá makleg málagjöld Mr. Ruda-
bough.”
“Hvað áttu annars við með þessu?” spurði
þorparinn. “Við höfum skjöl, sem veita okkur
leyfi til að taka með okkur alla gripi með
þessum mörkum. Líttu á! Ekki skalt þú halda,
að þú getir hindrað embættismann ríkisins frá
því að gera skyldu sína. Eg skal sjá til að hinn
hálbölvaði félajgsskapur ykkar verði leystur
upp.”
“Gerðu það”, svaraði drengurinn, “en hann
er það ekki ennþá.”
{ “En Httu á!” svaraði leiðtogi þorparanna
og tók upp blikkhylki úr tösku sinni og úr því
bunka af skjölum, sem áttu að vera heimildir
og lýsingar á gripamörkum. Hinn rólegi, ungi
foringi rendi augunum yfir þessi skilríki.
“Já, svo er það? Brennimerki? Hvaða
mörk? Gonzales sýslan? Hversu gamalt er
Sexstange merkið í Gonzales?”
“Tólf ára,” staðhæfði ræningja foringinn.
“Þú lýgur því, Rudabough,” svaraði dreng-
urinn brosandi. “Það er ekki og hefir aldrei
verið slíkt mark þar til. Eg hugsa, að nöfnin
séu fölsuð líka. Hvað erað þið að gera hér svona
langt suður frá?”
Augu skálksins urðu nú óróleg.
“Jæja, hver ert þú. Þú virðist vita mikið
ekki eldri en þú ert.”
“Hirtu ekki um það. Eg hitti hina dreng-
ina af hendingu. Farðu heim til Austen og láttu
hattinn þinn hvílast þar um stund. Við skulum
sjá hvað dómstólamir segja um þetta, sé nokkur
réttur til. Þú hefir rænt þessi svæði nógu lengi.”
Drengurinn var altaf á meðan hann talaði
jafn rólegur.
“Þú óskar þess einhverntíma, að þú hefðir
aldrei slett þér fram í rnínar sakir,” æpti Ruda-
bough. Eg hefi vini----”
“Já, ríkisgjaldkerinn á sjálfsagt vini. Stel-
ur þú ekki nógu á öðram sviðum í embættis-
færslu þinni, að þú þurfir að fara alla leið
hingað suður suður til að stela frá varnarlausri
stúlku. Hvaða ástæðu hefir þú til að hata hana
eða fjölskyldu hennar? Eg mundi ekki láta þig
leita í þessari hjörð, þótt eg vissi, að þar væri
sægur nautgripa með öðru brennimerki en T.L.
markinu.”
“Nú yfirgengur þú sjálfan þig,” svaraði
skálkurinn spottandi. “Og ennfremur: Þetta er
Caldwell — en ekki Gonzales sýslan. Þú hefir
engan rétt til að handtaka neinn hér.”
“Sem embættismaður ríkisins hefi eg rétt
til þess. Eg er verri andstæðingur, en nokkur
málamynda sýslumaður frá Austen.”
“Takið þá drengir,” bætti hann við. “Notið
við þá gömlu úrræðin, ef þeir sýna mótþróa eða
reyna að strjúka. En þeir era slíkar lyddur og
raggeitur að þeir koma vást með góðu. Látið þá
fara á undan ykkur.”
“Þarna er hesturinn,” sagði hann við einn
félaga sinna, “sá sem hann reið. Skeifan er
undan á hægra framfæti, og hófurinn klofinn.
Þeir hafa farið alla leið heim að bænum á Sól-
bakka.”
“Já, og við skulum ná í gripina okkar enn-
þá!” æpti Rudabough er foringinn gaf merki til
Sancez gamla, er samstundis batt saman fætur
hvers þeirra undir kviði hestsins. Hann notaði
spánskan hnút, sem næstum er óleysanlegur.
“Jæja þá,” svaraði ungi maðurinn brosandi:
“Hvernig mundi ykkur nú líka að fá vopnin
ykkar aftur, svo að þið gætuð brotist inn í Sól-
bakka hjörðina?”
“Eg veit að þar eru naut sem ekki heyra
þeim til.”
“Það lagast strax,” svaraði Jim Nabours. “í
kvöld munu þau öll hafa sama merkið. Þinn
lygahundur. Eg vildi óska að lögreglumenn-
irnir hefðu ekki skorist í leikinn. Það er ekki
nema einn vegur til að fara með sMka skálka
sem þið erað. Brjótist út úr fangelsinu og kom-
ið hingað aftur. Við getum ekki vonast eftir
neinu betra, en að fá tækifæri til að veita ykkur
verðskuldaða ráðningu.”
“Mr. McCullough, vilt þú fá fleiri menn?”
spurði hann.
“Til hvers?” spurði ungi maðurinn hlægj-
andi og reið burtu. “Áfram fangar. Stefnið
niður að ferjunni, og eg vil ráðleggja ykkur að
ríða ekki of hart!”
“Og við skulum koma aftur!” æpti skálka-
foringinn þrjóskulega.
“Já, það vonum við að þið gerið,” svaraði
Jim Nabours innilega. Eg fer til Abilene, ef eg
kemst þangað nokkurntíma, bara til að hitta
þig þar þegar þú kemur.”
Löng runa af skætingi og formæHngum
heyrðist frá föngunum. Hinir huguðu lögreglu-
menn svöruðu þeim engu, en ráku þá á undan
sér. Jim Nabours gaf mönnum sínum merki,
og þeir dreifðu sér, glaðir yfir að hjörðin var
enn í hnapp. Gamli Jim reið í jaðri hjarðarinn-
ar og söng vísu, sem hann sjálfur hafði ort, og
söng þegar honum var sérstaklega gramt í geði.
Út úr rykmekkinum heyrði hann hjarðmennina
syngja viðkvæðið.
8. Kapítuli.
“Bölvuð fari lögin”, sagði Jim Nabours
reiður. “Aldrei hefi eg séð nema ilt hljótast af
þeim. Hefði það ekki verið vegna þessara lög-
reglusnáða, hefðum við getað drepið Ruda-
bough og skálkana hans með honum, og það
hefði verið niðurlag þeirrar sögu. Rétturinn?
Þeir hafa réttinn í hendi sér. Þeir sleppa út og
verða byrjaðir að viku liðinni. Ef við mætum
þeim aftu vona eg, að ekkert lögreglulið veiföi
til að skerast í leikinn. Hvenær hefir það skeð,
að gripabóndi geti ekki séð um sínar eigin kýr?
En komdu nú Del. Eg verð að fara yfir að nýju
girðingunum. Við verðum að hafa hraðan á
með þessa Nóa-örk okkar.”
Þeir ráku nautahóp á undan sér heim að
girðingunni; það gekk hægt. Nautin voru rek-
in í broddfylkingu og riðu mennirnir sumir til
beggja hliða. Þeir fóru hægt og rólega, aðferð,
sem þeir höfðu öðlast af löngum vana í viður-
eign sinni við skepnur. Þeir gátu svo komið
gripunum í langa halarófu, er leidd var í á-
kveðna átt. Hjörðin lét að smöluninni, og gott
var að reka hana, svo alt gekk vel þangað ti!
komið var að nýju nautarennunni, þá fóru sum-
ir gömlu uxamir að taka til sinna ráða; en
þeim var sarnt bráðlega vikið á réttan veg.
Nokkrir hjarðsveinanna skiftu hjörðinni á
r.ý, en aðrir hringuðu flokkinn. Bráðlega höfðu
þeir tvo hópa á sléttunni, nálægt stöðlinum þar.
sem átti að marka gripina. Svertinginn, sem
matreiddi, hafði srníðað þrjú brennijám. Voru
þau í lögun eins og öngull og voru nú öll í eld-
inum hjá rennunni. Mennimir ráku nú smá-
hóp gegn um rennuna. Er þau stóðu í röð bak
við grindiha var brennijámi þrýst á síðu hvers
nauts og öngulsmerkið brent inn í hárið fyrir
ofan T.L. merkið, en nautin stundu og þrýstu
sér að hinni hlið rennunnar.