Heimskringla - 21.04.1948, Síða 6

t>. SIÐA
HEIMSKRINGLA
WINNIPEG, 21. APRÍL 1948
NÝJAR
LEIÐIR
Þeim gekk vel, veðrið var gott. Engir Indíán-
ar voru þarna til að krefja þá skatts, og nautin
gengu áfram eins rólega og þau hefðu aldrei
fælst. Hjarðsveinarnir lögðu undir fót mílu eftir
mílu. Uxarnir, sem drógu kerrurnar töltu næst-
um því; baksáru hestarnir fengu að ganga lausir.
Hver maður fann að ferðinni var bráðum lokið.
Milli þeirra og Arkansas fljótsins var nú
aðeins ein á — Saltkvíslin, og um hana töluðu
allir hjarðmenn með virðingu, því að í hana
varð að sundleggja. En nú varð á þessi ekki til
neinnar verulegrar tálmunar, því að Chisholm
hafði skilið þar eftir fleka; hann var betri en
brú. Nautin syntu fúslega yfir og vagnarnir
voru dregnir yfir á flekanum. Þeir mistu ekki
eina einustu skepnu í fljótinu.
“Svo þið farið svona að því?” sagði maður-
inn frá Abilene. “Þið fóruð yfir fáeinar ár á
leiðinni hingað, eða hvað?”
“Héldur en ekki. Þessi er barnaleikur sam-
anborin við sumar þeirra,” svaraði Nabours. “En
það er hægt að fara með gripi hvert sem er, ef
maður bara kann að fara með þá það er það' eina,
sem við fjrá Texas vitum svolítið um. Já, við
höfum fleiri nautgripi eftir heima, og ekki skil
eg, því ekki væri hægt að ala þá upp hér — að
minsta kosti um sumartímann.”
Þeir héldu nú áfram gegn um Ósagalandið,
sem var eins grösugt og hægt var að óska sér.
Grasið var í hné og alt ofið blómum eins og
þeim hefði verið sáð þar. Oft fundu þeir veiði-
dýr. Hvergi sást villigras. Þarna hafði aldrei
plógur komið í jörð.
“Áfram, kálfar litlu!” heyrðist sungið. —
“Áfram! Áfram!”
Ánægðir, latir og áhyggjulausir höfðu þeir
komist fimtíu mílur áfram, og voru komnir
framhjá smábænum Caldwell, fast hjá Kansas
landamærunum. Nabours slepti ekki mönnum
sínum inn í bæinn, heldur fór tuttugu mílur
fyrir vestan hann yfir slétutrnar í neðri Kansas,
og stefndi á það vað Arkansas fljótsins, sem
Chisholm hafði notað og lagað.
Hingað til höfðu þeir verið svo hepnir að
hafa losnað við alla Indíána og óþægindi af
þeim. Þeir voru nú komnir gegnum land þeirra.
En þegra þeir voru komnir inn í Kansas náði
þeim smáflokkur Ósaga Indíána, sem hafði rakið
- slóð þeirra, og sem af eigin ástæðum höfðu
brotið lögin og yfirgefið svæði sitt. Þetta voru
risavaxnir menn ,með hálfrökuð höfuðin og báru
háan kamb ofan á höfðinu af þykku, stífu hári
að gömlum sið. Þeir voru málaðir sterkum lit-
um, rauðum og gulum, og allir voru þeir vopn-
aðir með fallegum vísundabogum úr tré. Leið-
toginn og fylgdarmenn hans virtust fúsir að
semja við ferðamennina, og vera í vingjarnleg-
um huga. Nabours hirti ekki um slíka betlara,
þessvegna stansaði hann og fáeinir manna hans
til að tala við þá. Höfðingi þeirra hóf samræð-
urnar með kröfu, sem átti að verða algeng á
rekstrarleiðunum.
“þú hefir margar wohaw,” sagði hann. “Þetta
er Indíánaland. Gefðu okkur wohaw!”
Hann rétti upp alla fingurna.
“Gefa þér tíu kýr?” hrópaði Jim Nabours.
“Eg hefi ekki gefið neinum eina einustu kú alla
leiðina, og eg vil ekki gefa þér neina. Hafðu þig
í burtu!”
“Góður Indíáni!” sagði foringinn og rétti
fram bréf. “Caldwell, hann sendi.”
Hann var sendiboði. Nabours tók bréfið.
“Ó, þetta er frá McMasters!” sagði hann.
“Hann var í Caldwell fyrir fimm dögum síðan.
Segist hafa farið þaðan til Wishita. Hann er nú
kanske kominn til Abilene.”
“Bíddu við,” sagði hann við leiðtogann. “Eg
skál gefa þér eina wohaw.”
“Gott!” sagði Indíáninn, himinglaður. —
“Hann segir þú gefa wohaw, við færum þér
bréf!”
Þeir settust rólega niður í grasið með
spenta bogana.
“Þú virðist heyra frá þessum náunga, Mc-
Masters, hvenær sem er,” sagði McCoyne. —
“Hvernig stendur á að hann er svona langt á
undan ykkur?”
“Það er löng saga. Hann varð okkur sam-
ferða um hríð,” svaraði Nabours.
“Eg kyntist manni þessum við Baxter og hjá
Missouri landamærunum,” sagði maðurinn frá
Abilene íbygginn. “Hæglátur maður — leynd-
ardómsfullur — var aldrei margmáll. Ekki
hugsaði eg mikið um markað fyrir naut frá
Texas þar. En eg heyrði um flokk nautaþjófa,
sem höfðu rænt hverja einustu hjörð frá Texas
til Missouri, Iowa og Illinois. Ræningjar þessir
drápu eina tólf menn og gerðu alla, sem fóru
með gripi þar um frávita af ótta. Og árangurinn
varð sá, að þeir hindruðu að St. Louis yrði kjöt-
markaðsbær. Enginn gat komist þangað með
gripi. Lítil atriði hafa stundum miklar afleið-
ingar síðar á mikil atriði.”
“Leiðtogi þess skálkahóps var ófreskja ein,
Rudabough að nafni,” bætti hann við. “Mis-
souri mennirnir ráku hann loks suður á bóginn.”
“Já,” svaraði Nabours, “og nú hafa þeir í
Texas rekið hann norður aftur.”
“Og þessi McMasters er að leita hans?”
spurði McCoyne alt í einu.
“Getur verið að hann hafi verið að því.
Hann er að því núna. Hann hefir haldið sig á
undan okkur af þeirri ástæðu.”
Hann sagði nú McMasters söguna af ill-
virkjum ræningjanna og um ósigur flestra
þeirra í bardaganum við Washita fljótið.
“Hann vinnur að mestu leyti einn,” sagði
Nabours. “Hann er foringi í lögregluliði Texas-
'ríkisins. Þeir eru að reyna að framfylgja lög-
unum í Texas.”
“Jæja, við höfum bara einn mann til að sjá
um lögin í Abilene. Eg ætla að ráða Vilta Bill
Hickok fyrri lögreglustjóra. Telji maður alla,
sem hann skaut í Norðanmannahernum þegar
hann var með Bourtis í Missouri, yrði hann að
hafa langt skepti á byssunni svo að skorurnar
kæmust á það. Eg er viss um, að hann hefir
drepið milli sjötíu og fimm af hundrað manns.
Árið 1860, er hann gætti póstvagns hestanna
austur af Abilene, réðust á hann McCandless og
menn hans. Þeir voru tíu saman. Þú hefir senni-
lega heyrt um þann bardaga. Þeir ætluðu að
stela hestunum handa her suðurríkjanna. Þeir
réðust á Bill í kofanum hans, og hann var þarna
aleinn. Hann drap níu af þessum tíu. Það var
ekki sem verst af sér vikið. Eg veit ekki til að
Bill hafi nokkru sinni framvísað handtöku skip-
un, eða hafi handtekið nokkurn mann. En eg
skal ábyrgjast það, að fáum við hann fyrir lög-
reglustjóra. Þá hefir Abilene stærsta kirkju-
garðinn eins og hún er stærst að öllu öðru leyti.”
“Það lítur út fyrir að Dan McMasters eigi
tilhlökkunarefni,” sagði Nabours. “En annars
er hann vanur að gæta sín,” bætti hann við.
“Við fundum stutthyrning í gær, uxa sem hér
var á flækingi og settum á hann leiðarmerkið
okkar, svo að hann yrði ekki innkulsa. Það get-
ur vel verið að þetta sé Osa'ge uxi, svo það er víst
best að láta þá fá hann. Farðu, Len og fyndu
hann þegar við komum til hjarðarinnar.”
Þeir riðu nú ásamt rauðskinnunum til hjarð-
arinnar. Len Hersey reið léttilega og letilega
inn í hjörðina, náði uxanum og skildi hann úr.
Glaðlega tóku Indíánarnir við gjöfinni. Bogi j
gall og fimm mínútum síðar höfðu þeir flegið
uxann. Rykmökkurinn yfir hjörðinni færðist í
norður.
37. KAPÍTULI.
í framherbergi timburhúss eins, er gert var
úr óhefluðum við og trésmiðirnir voru enn að
smíða, sat hár maður og raulaði ánægjulega lag
á meðan hann laut yfir vinnu sína.
í sjón líktist hann helst hinum fornu víking-
um óvenjulega sterkur, yfir sex fet á hæð, þrek-
inn en liðugur og fríður. Hann var bláeygður.
Gula hárið var sítt eins og á hetjum fornaldar-
innar, svo sítt að það féll á herðar niður; það
var vel hirt og vel greitt eins og hár hermanns
átti að vera. Hann var einn hinna fallegustu
manna, sem nokkurn tíma var uppi á frumbyggj-
ara árunum hjá Missouri-ánni.
Maður þessi, sem var svona fríður sýnum og
glæsilegur, var búinn á mjög óbrotinn hátt. Föt-
in hans voru gerð í verksmiðju, en stígvélin hans
voru það alls ekki. Hann fylgdi auðsæilega
þeirri venju suðurríkjanna, að menn hirtu lítt
um fegurð klæðanna, en þeim mun meira um að
vera í fallegum stígvélum. Stígvél þessa manns
voru úr fínasta kálfsskinni og vel sniðin til að
klæða litlar fætur. Glófar, gerðir úr hinu bezta
hjartarskinni lágu á borðinu. Hatturinn var
gerður úr vandaðasta flóka og var barðabreiður
með lágum kolli, með því lagi, sem hattar gerð-
ust norður frá og alls ólíkur mexikönsku hött-
unum er voru kollháir.
Þótt leitað hefði verið gegn um alt þetta
land, sem nú var að byggjast, hefði eigi fundist
fríðari né drengilegri maður en þessi. Hvar sem
var í heimi mundi hann hafa vakið eftirtekt, eins
og hann leit þarna út, raulandi lagið og önnum
kafinn við starf sitt á skrifstofu hins nýbygða
gistihúss í Abilene. Tveir eða þrír menn sátu
gagnvart honum og horfðu á hann með þögulli
lotningu. Þeir þektu vel Vilta Bill Hickock,
sem menn voru að reyna að fá til að verða lög-
reglustjóra í Abilene, hinn fyrsta í þeirri stöðu.
Þessi nafnfrægi lögreglustjóri í Haysborg
— hann var það þegar hér var komið sögunni —
var nú^að starfa að verki, sem hann lét aldrei
undir höfuð leggjast nokkurn dag, né nokkurn-
tíma fól neinúm öðrum — að hreinsa tvær þung-
ar skambyssur. Engum leyfði hann að snerta
við þessum vopnum. Og aldrei vanrækti hann
að yfirlíta þær hvern morgun. Byssur þessar
voru mjög hlauplangar; og fegurðarsmekkur
eigandans birtist í skrautbúnaði skeptanna, sem
voru úr fílabeini og drifin dökkum málmi. Sigtið
var sorfið niður. Stórar kúlur voru notaðar í
þessi vopn, og lágu nokkrar þeirra, ásamt litlu
púðurhorni með smágjörðu púðri í, á borðinu.
Með stuttum, vel skygðum hlaðstokk, hreinsaði
Hickock hlaupin og hið kringlótta járnstykki,
sem skotin voru hlaðin í, svo vel og nákvæmlega
og unt var. Stígvélin hans og glófarnir voru
hreinir; skyrtan hans var hrein; andlit hans og
hendur voru hreinar, og vopnin hans voru alveg
eins hrein.
Loksins var starfinu lokið og alt komið í
samt lag. Inn í hólf hins kringlótta járnstykkis,
sem geymdi sex skot hvert, helti hann nú |i-
kveðnu máli af púðri og lét svo ofan á það, og
mjög gætilega kringlótta kúlu, sem hann þrýsti
inn með hlaðstokknum, því næst fór hann vand-
lega yfir alt verkið til að sjá hvort lásinn ynni
eins og hann ætti að gera. Loks lét hann skam-
byssurnar niður í vel smurð slíður, er héngu á
béltinu hans. Frakkalöfin huldu alveg skam-
byssurnar. Hann gekk að hinu nýja þvottaborði,
en á því stóð ný mundlaug, og þvoði sér vandlega
og þerraði sér á handklæði, sem ekki var nýtt.
Að svo búnu var hann tilbúinn að hefja starf
dagsins.
“Jæja Bill, ert þú að hugsa um að drepa ein-
hvern í dag?” sagði einn veiðimannanna hlægj-
andi. Hávaxni maðurinn leit á hann án þess að
svara eða láta sér neitt bregða. Hann var tígu-
legur, eins og ljón á meðal smádýra. Hann átti
fátt við flesta.
Er Bill Hickock gekk út á götuna, sá hann
ókunnan, ungan mann, jafnháan sér, en grann-
vaxnari, ganga yfir járnbrautarsporið. Maður
þessi var búinn eins og hann sjálfur, í dökkum
fötum og fallegum stígvélum. Frakkinn hans
var rúmur, en hin reyndu augu Bills sögðu hon-
um, að undir frakkanum væru skambyssur á sitt
hvorri hlið. Ennfremur komst hann að því, að
ungi maðurinn bar byssur sínar á einkennilegan
hátt — byssan hægra megin sneri skeftinu aft-
ur, en vinstra megin fram. Svona einkennilegt
fyrirkomulag hafði hann aldrei séð hjá neinum
manni, hvorki hjarðmanni, fjárhættuspilara né
glæpamanni. Hann hugsaði með sér: “Sé þessi
maður^örvhentur, eða jafnvígur á báðar hendur,
hvort vopnið grípur hann fyrst?” Bill skildi
það þar strax að þetta var gáta, sem ráða mætti
á örsmáu broti úr augnabliki.
Þessi nýkomni maður var enginn hávaða-
maður fremur en Bill sjálfur. Báðir voru lát-
lausir menn, rólegir, töluðu lágt og þægilegir í
framkomu. Á þeim tíma fanst ekki betra sýnis-
horn vígamanns á þessum slóðum, þótt þeir væru
frá sitt hvorum landshluta. Norður og suður
óbygðirnar náðu yfir tvö þúsund mílna svæði,
og á þessu svæði fundust allskonar menn.
“Fyrirgefið mér,” sagði yngri maðurinn, og
gekk nær, “eg er viss um að þú ert Hickock lög-
reglustjóri. Eg heiti McMasters, sýslumaður í
Gonzales sýslu niður í Texas.”
Bláeygði maðurinn rétti honum hendina.
“Eg hefi heyrt þín getið,” sagði hann. “Þú ert
líka í lögregluliðinu í Texas. Það eru duglegir
menn, og þeir þurfa líka að vera það.”
“Þetta er fallegur morgun,” bætti hann við,
“eg hefi ekki fengið mér neitt í staupinu ennþá
í dag.”
Þeir gengu niður hina ójöfnu götu, gengu
yfir járnbrautarsporið, sem enn var tæplega
fágað af hjólunum. Sporið var þá aðeins komið
fáeinar mílur vestar en Abilene. Þar var hliðar-
spor, sem tók kannske tuttugu vagna; fáeinar
girðingar, sem gátu kanske tekið fimm hundruð
nautgripi, og nautarennur, sem aldrei höfðu
verið notaðar. Eins og alt annað í Abilene, sýndu
þessi mannvirki, að þau voru spánný. Flest hús-
in í bænum voru torfkofar eða tjöld, þótt þar
væru einnig fáeinar álitlegar byggingar reistar
úr ómáluðu timbri. Þar var fatabúð, sem hét
Gylti örninn; tvær eða þrjár búðir, er seldu alls-
konar vörur. Þar var engin lyf jabúð, en þar voru
tvær rakarastofur og hesthús, þar sem hægt var
að geyma hesta ferðamanna. Þar var hvorki
kirkja né skóli. En eins og postulinn í Abilene
hafði sagt, voru þarna margar svínastíur og
dansknæpur, sem opinberlega auglýstu vörur
sínar.
Vilti Bill beindi sporum sínum í áttina til
þeirrar kráar, sem honum gast bezt að, og sem
einnig hafði danssal, er var notaður kvöld og
nætur. Þar var alt umsnúið eftir gleðskap fyrri
nætur. Syf jaður svertingi var að sópa út ruslinu.
í einu horninu stóð tunna með tómum flöskum.
Stólarnir voru á ringulreið, sumir þeirra brotnir.
Ekki fanst billiard borð í öllum bænum, og ma-
hogóní var óþetk í nokkurri knæpu þar. En þar I
var borð úr sterkum plönkum og á bak við það
skápar, fullir flöskum af sterku áfengi, þrátt
fyrir alt svallið nóttina áður. Jafnvel hið f jörug-
asta ímyndunarafl hefði ekki getað álitið knæpu
þessa vistlegan stað þarna í dagsbirtunni. Ljósið
var nú dauft. Ennþá logaði á tveimur eða þremur
olíu lömpum, ósuðu þeir óspart og bættu ofan
á óþefinn, sem þarna var inni.
“Eg er vanur að koma hingað eftir drykkjar
föngum mínum,” sagði Bill, “vegna þess, að eg
veit að Henry Doak hefir fulla tunnu af ósviknu I
Bourbon koníaki, þótt hann selji að jafnaði ann-
að og verra vín. Þetta er ekki eitur. Eg berst
ekkert á móti brennivíns verzluninni.”
Get Started NOW
for the Early Fall High
Price Egg Market
with chicks that have the laying capacity
bred right into them. '
THE FIRST STEP IS TO ORDER
PIONEER
"BRED FOR PRODUCTION"
C H I C K S
4-star super Quality
Canada Approved R.O.P. Sired
100 50 25 100 50 25
14.25 7.60 4.05 W. Leg. 15.75 8.35 4.40
29.00 15.00 7.75 W. L. Pull. 32.00 16.50 8.75
15.25 8.10 4.30 B. Rocks 16.75 8.85 4.65
27.00 14.00 7.25 B. R. Puill. 30.00 15.50 8.00
15.25 8.10 4.30 N. Hamp. 16.75 8.85 4.65
27.00 14.00 7.25 N. H. Pull. 30.00 15.50 8.00
8.00 4.50 2.50 Hvy. Ckls.
17.50 9.25 4.85 Lt. Sussex
31.00 16.00 8.25 Lt. S. Pull.
Pullets 96% acc. 100% live arrival guaranteed
Order NOW to be sure of getting your
chicks when you want them.
PIONEER
HATCHERY
416H CORYDON AVE. — WINNIPEG
“Það er bezt að vera ekki að því,” sagði Mc-
Masters. “Elzti maðurinn, sem eg hefi nokkru
sinni þekt, sagðist hafa orðið svona gamall af
því, að hann hefði á hverjum morgni á undan
morgunverði, drukkið tvo til þrjá sopa af Bour-
bon — þegar hann gat náð í það — og nuddaði
svo brjóst sitt á eftir með þurrum maísköngli.”
“Það er eins gott ráð og hægt er að hugsa
sér,” sagði Hickock. “Enginn deyr fyrir sitt
skapadægur — og þá deyr hann.”
Hann raulaði eitthvað lágt meðan hann skim-
aðist um eftir flöskunni, sem hann leitaði að.
“Ekki drekk eg tvo eða þrjá sopa,” sagði
hann, “einkum þegar eitthvað er að gera.”
Lítill gráhærður maður með hvítt yfirvarar-
skegg og hökutopp, kom inn og varpaði ekki
kveðju á neinn. Hann kom með glös og vísaði
Bill til sætis í rólegu horni á stofunni, þar sem
þeir gátu um þetta leyti dags verið í friði.
“Jæja, McMasters,” sagði Bill, “mér þykir
vænt um að sjá þig í Abilene, og eg vildi óska,
að þú settist hérna að. Þetta er ekki sem holl-
astur staður fyrir lögreglumann. Og varla batn-
ar það, ef nautahjarðir frá Texas fara að koma
hingað norður.”
“Eg veit um eina, sem er á leiðinni,” svaraði
McMasters. “Hún getur komið hvenær sem er.”
Hickock kinkaði kolli.
“Fyrir nokkrum árum síðan ráku þeir hjarð-
ir norður til Sedalía. Stigamennirnir þar um
slóðir léku hjarðmennina illa. Dougherty, Elli-
son, McMasters, Lockhart — þetta voru alt
röskir menn, sem reyndu að reka hjarðir hingað
neðan frá Texas. Það hefði borgað sig fyrir St.
Louis að senda lögreglulið sitt til að hreinsa
landið af þessum ræningjum. Þeir stöðvuðu
alla nautgripi frá Texas.
“Já, mér er vel kunnugt um þetta,” sagði
Dan McMasters. “Calvin McMasters var faðir
minn. Þeir drápu hann. Hann var vinur Lock-
harts ofursta. Þeir drápu hann líka. Eg hefi
farið þangað einum tvisvar sinnum í mínum
eigin erindagerðum. Þessi óþjóðarlýður var
mestmegnis vinir og áhangendur Daves Tutt.”
Þeir litu hver á annan og sögðu ekki neitt.
Bill Hickock hafði drepið Dave Tutt á götunni
í Springfield, Missouri, fyrir augum vina hans,
sem allir höfðu svarið að drepa Bill.
“Nú, þessir menn virtust ekki geta viðhaldið
lífi sínu á neinn annan hátt, en að drepa og ræna
aðra menn,” sagði lögreglumaðurinn eftir stund-
arþögn. Lífið og sálin í öllum þessum óaldar-
flokk, var maður að nafni Rudabough — Sim
Rudabough. Eg heyrði að hann hefði farið suð-
ur, til Austen minnir mig.”
“Já, hann fékk pólitískan stuðning norðan
að, ekki veit eg hvernig. Hann hefir gefið okkur
ágætt dæmi um endqrreisnar stefnu stjórnar-
innar. Hann hefir hleypt af stokkunum hinum
stærsta nauta og landþjófnaði, sem þekst hefir í
Texas.”
“Hann heldur sér enn við sitt gamla starf og
vinnur í stórum stíl?”
“Já, sem stendur reynir hann að stela öllum
þeim landseðlum, sem Texas stjórnin hefir gefið
út. Eins og þú veist, þá hélt Texas ríkið sínu
eigin landi, þegar það gekk inn í sambandið.
Áætlun hans er að stela öllu Texas fyrir norðan
Vísundaskarð, og stela svo nægilega miklu af
nautum til að skipa öll Llano öræfin.”
“Þetta virðist fremur djörf fyrirætlan. —■
Maður sem ætlar sér slíkt hlýtur að vera brjál-
aður — vitlaus af eigingirni og eiginhepni sinni
í ódáðaverkum, sem engum heilvita manni hefði
dottið í hug að fremja.”
“Hefir þú nokkurn persónulegan ófrið við
hann?” spurði Hickock rólega.
“Það orð nær ekki að lýsa því, Mr. Hickock,
eg hefi sagt að Rudabough drap föður minn og
Lockhart ofursta. Það er að segja, eg er næstum
því viss um það. Faðir minn var sýslumaður í
Gonazles á undan mér. Þegar þeir kusu mig*
gat eg ekki neítað boðinu. Eg vissi að eg var
valinn til að Ijúka við óþjóðarlýð Rudaboughs.