Heimskringla - 05.05.1948, Blaðsíða 4

4. SÍÐA
HEIMSKRINGLA
WINNIPEG, 5. MAf 1948
ÍÉfeimskrmgla
(StofwaO lttt)
Kemui út á hverjum mlðvikudegi.
Eierendur: THE VIKING PRESS LTD.
853 og 855 Sargent Avenue, Winnipeg — Talsími 24185
Verð blaOsins er $3.00 árgangurinn, borgist fyriríram.
Allar borganir sendist: THE VIKING PRESS LTD.
öll viðskiftabréf blaðinu aðlútandi sendist:
The Viking Press Limited, 853 Sargent Ave., Winmipeg
Ritstjóri STEFÁN EINARSSON
Utanáskrift til ritstjórans:
EDITOR HEIMSKRINGLA, 853 Sargent Ave., Winnipeg
1 Advertising Manager: P. S. PALSSON
"Heimskringlcr" is published by and printed by
THE VIKING PRESS LIMITED
853-855 Sargent Avenue, Winnipeg, Man. — Telephone 24185
Authorized as Second Class Mail—Post Office Dept., Ottawa
WINNIPEG, 5. MAÍ 1948
Hvað verður um Þýzkaland?
Komi ekkert óvænt fyrir, eru miklar horfur á því að þess verði
ekki lengi að bíða, að Þýzkalnad, eins og það var 1871, verði tvö ríki
í stað eins.
Eftir ófarir kommúnista á ftalíu, hafa Rússar ákveðið að kljúfa
Þýzkaland með því að setja á laggirnar kommúnista stjórn í þeim
hluta landsins, sem þeir ráða yfir. Á hún að taka við aðalstjórn þar
í stað herráðs stórþjóðanna fjögra, sem nú stjórna landinu frá
Berlín.
Úr því svo er nú komið, má eiga það víst, að vestlægu þjóðirnar,
Bretar, Bandaríkjamenn og Frakkar, myndi einnig stjórn í þeim
hluta landsins, sem í þeirra höndum er. Vestlægu þjóðirnar virðast
ekki eiga um neitt annað að velja.
Með þessu er kollvarpað hugmyndinni um sameiningu Þýzka-
lands, sem svo mikilvægt skilyrði hefir verið talið til viðreisnar
landinu. Potsdam samningnum var hafnað með aðgerðum síðasta
fundar ráðgjafa stórþjóðanan og skifting Evrópu frá norðri til
suðurs er fyrirsjáanleg.
Bið Sameinuðu þjóðanna eftir því, að Rússar semdu við þær
um viðreisn Evrópu á nefndum grundvelli, hefir því engan árangur
borið.
Herstjórnir stórþjóðanna í Berlín, hafa ekki orðið til þess, að
hvetja þýzku þjóðina til dáða, sem ekki var að vænta. Henni hefir
fundist hún milli tveggja elda og lítinn mátt og vilja sýnt viðreisn-
ar-tillögum öllum, einkum í austur hlutanum. Þýzku þjóðinni hefir
þar bósktaflega verið bannað að hugsa upphátt um sitt stærsta og
eina hugðarefni, sameiningu landsins. Þjóðverjar gerðu sér þó
einhverjar vonir um haila þar til nú að myndun kommúnistiskrar
stjórnar átti sér stað í austur hluta landsins. Með því dofnaði á
skarinu.
Það er aðeins eitt, sem nú heldur innri von þeirra vakandi, sem
í rússneska hluta landsins búa. Og það eru áform vestlægu þjóð-
anna um myndun þýzkrar stjórnar í vesturhluta Þýzkalands. Kvaö
svo frá þeirri stjórnarskipun gengið, að þeim Þjóðverjum sem í
austur hluta landsins búa, gefist tækifæri til þátttöku í þeirri
stjórn, þegar Rússar uhna þeim þess frelsis, að láta vilja sinn í
ljós um það, eða þfir brjótast blátt áfram undan kúgunaroki Rússa.
Með stofnun stjórnar í vestur hluta Þýzkalands, er ekki átt við
varanlega skiftingu landsins, heldur að flýta fyrir sameiningu þess.
í því efni kemur margt til greina. En það sem slík fyrirætlun
veltur á, er, að því er vestlægu þjóðirnar snertir aðallega almenn-
ingsvilji þýzku þjóðarinnar, eða fult frjálsræði hennar til að efla
hag sinn, að því einu undanskildu að henni er bannaður herútbún-
aður eða hervæðing. Rússar þykjast heldur ekki á móti sameiningu
af þessu tæi, en hún verði að vera eingöngu undir kommúnista-
stjórn, sem er sama og að biðja um að afhenda sér alt Þýzkaland.
í nafni þessa eru þeir að telja Þjóðverjum í umráðafylki sínu nú,
trú um, að stofnað sé til hinnar sérstöku kommúnista stjórnar í bráð
í þessum landshluta. Að þeir trúi Rússum fremur fyrir að berjast
fyrir sínum hlut, en lýðræðisþjóðunum, er þó í fylsta máta vafa-
samt. Það ber alt með sér, að Þjóðverjar í austurhlutanum trúi
meira á efnalega viðreisn og frelsi undir handleiðslu vestlægu
þjóðanna, en Rússa.
Það er oft talað um dauft útlit í 'friðarmálunum. Líklegast er
það nú hvergi ískyggilegrá en á þessum litla bletti — Berlín —
hjarta Evrópu, sem svo oft hefir órótt slegið og þar sem tvö al-
heimsstríðin hafa átt upptök sín.
Rússar standa að sumu leyti vel að vígi í hverju sem að hondum
ber þarna. Þeir hafa meira af ræktanlegu landi til framleiðslu
matvöru, en í vestur hlutanum. Þeir gætu og hyglað íbúum austur
hlutans með því að gefa þeim eitthvað af Póllandi, eða einhverjum
öðrum ránfeng sínum. Spursmálið er aðeins hvernig Þjóðverjar
sætta sig við að framleiða fyrir rússnesku einræðisstjórnina og láta
kylfu ráða kasti með hvað mikið þeir uppskera af því. Það er enn-
fremur hætt við, að þeim þyki ekki hátíð til koma, að verða eitt af
leppríkjum Rússa.
Af vestlægu þjóðunum væri meira að vænta með eflingu iðn-
aðarins og samvinnuviðskifta 16 þjóðanna, sem Marshall áætlunina
hafa aðhylst. Þessi tvö atriði eru þung á metum og á rekstri þeirra
veltur viðreisn Evrópu. Rússar sáu þar hvað að fór undir eins og
það er þessvegna, sem þeir horfa í ekkert og hafa eins og brjálaðir
menn unnið að því, að reyna að kollvarpa viðreisnaráformunum.
Þeir hafa reynt að tefja og trufla hverja tilraun sem áhrært hefir
bjargráð Evrópu og eru meira en lítið orsök ástandsins, sem þar
hefir ríkt og ríkir enn. Þessum sannleik haggar það ekkert, þó
halakleppir Rússa, íslenzkir, sem annarar fólksættar, út um heim
lofsyngi þessar gerðir Rússa.
Fyrir skömmu ætluðu Rússar að stöðva alla flutninga milli
Vestur-Evrópu og Berlínar. Það tókst að vísu ekki. Bandaríkin
þverskölluðust við því. Þá var vestlægu þjóðunum í hinu sameig-
inlega herráði í borginni brígslað um þjófnað verkstæða og prent-
smiðja. Svaraði Bevin því með að spyrja Rússa hvernig þetta hefði
mátt ske, þar sem ekkert af þessu hefði verið til í Berlín, eða, að
minsta kosti, ekki í hverfi vestlægu þjóðanna, þegar Bretar og
Bandaríkjamenn komu þangað. Rússar hefðu þá verið búnir að
láta greipar um þetta sópa og sent annað hvort til Rússlands, eða
til rússneska hluta brogarinnar. Rússar fyndu það, þegar þeir yrðu
rukkaðir um greiðslu fyrir þetta.
Er þetta ekki einungis glögg
mynd af því sem er að gerast í
Þýzkalandi, heldur jafnframt
sýnishorn þess, sem Rússar ætl-
uðu sér að gera í Evrópu. Þar
áttu greipar að sópa um eignir
þjóðanna eins og í Berlín, í einu
landinu eftir annað, ef Bandarík-
in hefðu ekki betur fyrir séð og
stöðvað það með Marshall áætl-
uninni.
Það hefir fleiri löndum verið
rænt og fleiri þjóðir verið sviftar
frelsi sínu, síðan síðasta stríði
lauk, heldur en nokkru sinni hef-
ir átt sér stað í sögu heimsins.
Að blöðum verði tíðrætt um það,
er því ekki að furða. Samt halda
ýmsir fram, að þau eigi að halda
sér saman um þetta og ekki minn-
ast á það! Það fær auðvitað mik-
ið á taugar þeirra, sem stefnu
þjóðarinnar fylgja, sem harðast
er leikinn af þeim fréttum og
þyngstar á sakir á herðum sér.
En hvert er verkefni blaða, ef
ekki að minnast á slíkt? Blöðin
eiga meiri þátt í sköpun þess
frelsis, sem áunnist hefir í heim-
inum, en nokkur önnur stofnun
i hvaða þjóðfélagi sem er. Og
það er einmitt fyrir það, hvað
duglega þau hafa flett ofan af
ástandinu, sem heimurinn hefir
átt. við að búa, að ofurlítið hefir
áunnist. Þó að þau geri ekki
kröfu til að starf þeirra hafi
ævinlega hepnast, og fullkomnun
sé langt frá að vera náð, er það
þeim eigi síður mest að þakka.
hvað réttlátar umbóta-kröfur al-
mennings eru orðnar miklar og
djarfara fluttar en áður. Ástæð-
an fyrir, að athygli er hér dreg-
inn að þessum sannleika, er að
nokkrum grímuklæddum póli-
tískum loddurum geðjast ekki
að sannleikanum, vegna þess að
hann bitnar oft svo mikið á einni
þjóð, sekustu þjóðinni auðvitað,
sem þeir hafa gert “þjónustu
bundnir andar” hjá og verða
að standa jafnt og þétt í
þvotti fyrir. Jafnvel íslenzku
vikublöðin komast ekki hjá
skólpslettum þessara rússnesku
vaskara, sem gera þó sára lítið
annað en að flytja þær almenn-
ustu fréttir, er blöð ameríska
fréttasambandsins og hins brezka
prenta, til þess að gefa þeim er
íslenzku unna öðru fremur tæki-
færi á fréttaútdrættinum á ís-
lenzku. Þó þessar rússnesku
slettirekur kalli þá “mannhunda”
og öðrum slíkum gælunöfnum, er
ekki fallast á skoðanir þeirra,
munu íslenzku blöðin ekki hætta
sínum upptekna hætti, að flytja
lesendum sínum sem óbrjálaðasta
mynd af því sem er að gerast og
þau vita að er það, sem hver and-
lega heilbrigður lesandi kýs sér
hundraðfalt fremur, en ámátlegt
útburðar-væl þeirra, er hærri
köllun hafa fundið í því, að þvo
grútinn af rússnesku einræði, en
að ástunda frjálsa og heilbrigða
samvinnu við samþegna sína.
SR. R. MARTEINSSON
HEIÐRAÐUR
Sr. Rúnólfur Marteinsson með-
tók nýlega bréf frá forseta Gust-
avus Adolfus College í St. Peter,
Minn., er færði honum þá frétt,
að skólinn hefði ákveðið að sæma
hann doktorstitli í guðfræði
(Doctor of Divinity) og æskti
þess, að hann yrði syðra á hátíð
skólans 30. maí. en þá færi nefnd
athöfn fram.
Sagði sr. Rúnólfur í gær, að
hann og kona hans hefðu ákveðið
að verða á hátíð skólans.
Þessum mikla heiðri sr. Rún-
ólfs, er hjartanlega fagnað af
hinum mörgu vinum hans.
Það er venja við fregnir sem
þessa, að skrifa langar greinar
um ævistarf hinna heiðruðu. Hér
gefst ekki tækifæri til þess. —
Starfssaga sr. Rúnólfs, er bæði
lengri og viðameiri en svo, að hér
verði til nokkrar hlítar sögð.
Þess eins skal minst að hann
er fæddur að Gilsárteigi í Eiða-
þinghá 26. nóv. 1870; skortir því
aðeins tvö ár í áttrætt. — Til
Ameríku kemur hann með for-
eldrum sínum, Marteini Jóns-
syni gullsmið og Guðrúnu Jóns-
dóttir, hálfsystur séra Jóns
Bjarnasonar. Hóf hann snemma
nám hér og var þá hjá frænda
sínum séra Jóni, unz hann fór til
Gustavus Adolfus College og út-
skrifaðist þaðan 1895 og frá
Manitoba háskóla 1911. Vígður
var hann 1899, þjónaði söfnuðum
séra Jóns hér mikinn tíma úr ári
meðan séra Jón var í ferðalagi
heima á ættjörðinni, en var svo
prestur í Nýja-íslandi í 10 ár frá
1901. Eftir það eða árið 1913 til
1940, var hnan skólastjóri Jóns
Bjarnasonar skóla, að 3 eða 4 ár-
um undanskildum; var hann tvö
af þeim í þjónustu safnaða vestur
á Kyrrhafsströnd. Síðustu nokk-
ur árin hefir hann ekki haft fasta
kirkjustarf, en samt haft mikið
að gera bæði við skrifstörf og
prestsverk utan bæjar og innan.
Árið 1900, giftist séra Rúnólf-
ur Ingunni Sigurgeirsdóttur
Bardal, systur A. S. Bardal og
þeirra bræðra. Eiga þau fjögur
börn á lífi: Guðrúnu (Mrs Hill),
Armstrong, B. C.; Jón Lárus,
bókhaldara í Hudson, Ont.;
Theodís, gifta Dr. Taine, Super-
intendant Sanatorium hælisins í
Manitoba, og Hermann Brandur
Thomas, læknir í Vancouver.
Við Jóns Bjarnasonar skóla
verður starf sr. Rúnólfs í þarfir
íslenzku seint ofmetið. Hugur
hans og kraftar voru ekki síður
helgaðir málefni skólans utan
kenslustundanna en innan þeirra.
Preststörf í Nýja-fslandi voru
heldur ekki á fyrri árum neitt
sældarbruað. Það voru ekki and-
legu kraftarnir sem þar komu
einir til greina. Verkið var ekki
öðrum fært, en þeim sem jafn-
framt voru heljarmenni að líkams
kröftum og dugnaði.
Með heiðrinum sem sr. Rúnólfi
er nú sýndur, er eitthvað verið
að viðurkenna af þessu sem á
hefir verið minst og sem ekki
hefir dulist erlenda skólanum, að
án manndóms, trúmensku og
þrotlauss starfs, varð ekki í fram-
kvæmd komið. Vinir Marteins-
sons-hjónanna fagna hinum verð-
uga heiðri einlæglega, þó erlend-
ir yrðu fyr en íslendingar sjálfir
til að koma auga á það.
Á VÍÐ OG DREIF
SAMKOMA laugardagsskóla
Þjóðræknisfélagsins sem haldin
var s. 1. laugardag í Fyrstu lút.
kirkjunni, var svo vel sótt, að
litlu munaði að sæti brysti. Nem-
endur skólans sem í ár voru milli
25 og 30 að tölu, sungu og.léku
þrjá smáleiki og var framkoma
þeirra hið bezta rómuð. íslenzku
lögin sungu börnin mjög vel og
framburður þeirra var svo skír
og skilmerkilegur, að hvert orð
heyrðist glögt út að dyrum. Frú
Hólmfríður Daníelsson stjórnaði
söngæfingum á vetrinum og æfði
leikina, er allir voru á íslenzku.
Samkomunni stjórnaði frú
Ingibjörg Jónsson, er skólastjórn
hefir haft með höndum í 10 ár;
hefir hún með því starfi hlúð svo
lengi að íslenzkum hugsjónum
og vernd íslenzks máls hjá æsk-
unni, að eitt af viðurkenningar-
verðasta þjóðfélagsstarfi okkar
má telja.
Ærnar þakkir bera og kennur-
unum öllum, sem margir hverjir
hafa að íslenzku kenslunni unnið
fleiri ár.
Á samkomunni héldu þeir sr.
Eiríkur Brynjólfsson og sr. Phil-
ip M. Pétursson ræður.
Verkefni laugardagsskólans er
svo mikilvægt, að skólinn þyrfti
að verða að svo voldugri stofnun,
að hann gæti viðað að sér eða
keypt myndif heiman af fslandi
til notkupar við kensluna og
skipulagt þjóðræknisstarfsemi
kenslu viðvíkjandi í miklu stærra
stíl, en ennþá á sér stað. Það
myndi vekja þjóðrækni hjá börn-
um hér og um leið ætti að fræða
æskuna um sögu þjóðar sinnar.
Hún þarf að vita hver hin sögu-
legu afrek hennar eru, áður en
þjóðrækni verður vakin hjá
henni.
Við sáum myndir, sem heim
fórum 1946, er dýrmætar væru
hér við íslenzku kenslu. En þær
eru dýrar. Ein hin bezta, af ferð
forseta umhverfis landið, sem á
annan klukkutíma tók að sýna,
kostaði $1,300. Sú mynd gæti á
stuttum tíma hér borgað sig. Þeg-
ar eg vék að þessu við skólastjóra
íslenzku skólans hér eftir sýn-
ingu myndarinnar heima, sagði
hún alveg frá sér numin, að það
yrði engin vandræði að fá æskuna
hér til að sækja og sinna kenslu,
með mynd, sem þessari að sýna
þeim.
Það starf, sem laugardagsskóli
hér gæti gert, er eina vonin um
viðhald íslenkzu hjá æskunni hér
vestra í víðtækum eða nokkrum
verulegum skilningi.
•
ATHYGLI Heimskringlu hef-
ir verið dregin að umsögn, sem í
blaðinu birtist nýlega um skrif
íslenzkrar söngmentar. Var þar
haldið fram, að yfirlit hefði í
fyrsta sinni verið gefið hér vestra
um íslenzka söngment, af Mrs.
Guðmunds, en þar þykir hallað
réttu máli vegna þess, að erindi
hafði áður verið samið um söng-
ment íslendinga frá sögulegu
sjónarmiði af frú Björg ísfeld og
flutt víða á ensku máli og hafi
síðast fyrir tveimur eða þrem ár-
um birst í Heimskringlu á ís-
lenzku. Að erindi Mrs. Guð-
munds hafi verið það fyrsta yfir-
lit sem er flutt hér um söng-
ment íslendinga, er því ekki
sögulega rétt með farið eða ná-
kvæmast sagt. Með athugasemd
þessari er ekki verið að draga úr
hinni lofsverðu tilAun Mrs. Guð-
munds, sem meta ber og hún á
þakkir skilið fyrir, heldur aðeins
á þessa missögn í frásögninni af
því. Athygli Hkr. var vakin á
þessu af söngelsku fólki er met-
ur og fagnar hverju spori sem
stigið er fram á við í íslerizkri
söngment.
“VIÐ SKULUM ATHUGA
MÁLIД, sagði Ottawa-stjórnin,
er henni var bent á það, að kjöt-
verð í Winnipeg hefði hækkað
um 8 cents pundið, vegna áflæð-
isins í Emerson og Morris og
þar af leiðandi kjötþurðar á kom-
andi hausti eða jafnvel næsta ári.
Ef Ottawa-stjórnin hefði reynst
verki sínu vaxin í þessu máli,
hefði hún umsvifalaust svarað
þessu með því, að senda kjötsöl-
unum hér skeyti með skýlausri
skipun um að afnema 8 centa
verðhækkunina. Það lá eitthvað
nær, að gera þetta, en að lofa
athugun, sem alt eins vel má bú-
ast við, að aldrei verði neitt úr og
enga lagfæringu hafi í för með
sér, þó seint og síðar meir verði
ráðist í. Þessi óbilgjarna verð-
hækkun, átti ekki slíka afsökun
skilið.
SVAR TIL P. B.
Páll Bjarnason í Vancouver
sendir Hkr. pillur í síðasta blaði
Lögbergs viðvíkjandi grein, er
hann sendi henni fyrir nokkru,
en þótti dragast um of að birt
væri. Krefst hann ástæðu frá
blaðinu fyrir drættinum og skal
hún hérmeð gefin.
Greinin barst Hkr. um þjóðr.-
þingtímann, en þá er vanalega
meira og minna fyrirliggjandi til
birtingar. Drógst því prentun
hennar í tveimur næstu blöðum,
ep þá fór hún fram í prentsmiðj-
una til birtingar. En degi eftir
að hún var þangað komin, fær
blaðið bréf frá P. B., sem til þess
varð, að greinin var sótt fram og
send höfundi. Þó á litlu stæði
hvað blaðið snertir, hvort grein-
in væri birt eða ekki, reið bréfið
baggamuninn um það, að hún var
til baka send. Dráttur getur á-
valt orðið á greinum og t. d. var
dr. Richard Beck þá búinn að
eiga grein hjá blaðinu um mánað-
ar tíma og Einar Sigurðson grein
um þriggja vikna tíma. Dr. Beck
minti mig á þetta í bréfi og seg-
ir sér þykja væntum, ef ekki
drægist nú lengur, ef hægt væri
birting sinnar greinar.
Skal svo ekki um þetta fjöl-
yrða, en birta hér með bréf P. B.
sem túlkar betur en nokkuð, sem
hér verður sagt, hversvegna birt-
ing greinarinnar fór út um þúf-
ur og kröfu P. B. ætti að full-
nægja sem svar frá Hkr.
4 W. Ave. Vancouver B. C.
9. marz, 1948
Hr. S. Einarson
Ritstj. Hkr.:
Með því að nú er orðið aug-
ljóst að þú ætlar ekki að birta
síðustu grein mína mælist eg til
að þú viðhafir þá lágmarks kur-
teisi að endursenda mér hana. —
Ekki til þess að endursendast
öðru blaði — til þess er hún nú
orðin ótímabær, — því um engin
blöð er hér lengur að ræða en
fasistablöð; heldur til þess eins
að bjarga hjá þér seinasta snefl-
inum af almennri manndygð.
Það er ekki einasta ótrúlegt,
heldur óþolandi, að íslenzku blöð-
in okkar skuli vera fallin svo lágt
að ekkert orð, sem ekki lofsyng-
ur fasismanum, skuli geta kom-
ist að; en enginn vaðall svo illa
saminn, eða lýgi svo svört, að
hún sé ekki þakksamlega þegin,
sverji hún sig aðeins í ætt við
hitlerismann, sem þú og allir hin-
ir þóttust vera svo mjög á móti
fyrir skemstu.
Þó að þið fóstbræðurnir ekki
enn kannist við hina sönnu af-
stöðu ykkar til málanna, þurfið
þið ekki að ímynda ykkur að al-
menningur, eins blár og hann er,
ekki sjái hvað uppi er á tening.
Og það verður munað þegar fram
líða stundir. Og dómsins verður
heldur ekki langt að bíða — þvi
Hitler er dauður, þó þið Einar
aldrei trúið því. Chiang-Kai-
Shek, De Gaulle, Franco, Chur-
chill, Bevin, McK. King og gull-
ið í Fort Knox ráða ekki lengur
við flóðöldu hinnar vaknandi
þrár grúans í heiminum til frelsis
og sjálfstæðis.
Málfrelsið hérna í Canada hef-
ir aldrei verið uppá marga fiska,
og nú virðist alveg fyrir það
tekið; og þá eiga önnur mann-
réttindi, ef nokkur eru, ekki
langa lífdaga. Enda eru merki
þess að verða ljósari með hverj-
um degi. Strax eftir stríðið sendi
stjórnin flotann til Evrópu eftir
5,000 pólskum fasistum til að
styrkja stefnu sína, og fagnaði
Schusnigg, Mickolajsauk og vin-
um þeirra með kynjum og kost-
um, en bannar nú Harry Pollit
landgöngu vegna skoðana sinna,
þótt hann sé frjáls og fullveðja
brezkur þegn.
Nei, ef eg væri á máli þeirra
mannhunda, sem vilja fótum
troða frelsi og farsæld fjöldans
myndu þið Einar taka hverju
orði frá mér með fögnuði og biðja
um meira. Og því miður mun
eg ekki vera sá eini, sem þá sögu
gæti sagt. En líklega hefir eng-
inn skrifað þér eins hispurslaust
og blátt áfram um þetta mál.
Langlund mín er alveg komin að
þrotum.
P. Bjarnason
Að þessu held eg óþarft að
eyða orðum. Almenningur, “eins
blár og hann er” eins og P. B.
segir að hann sé, er meira en fær
að dæma um þetta mál okkar.
S. E.
Morris (Casey) Jones, 44 ára
gamall vörubjóður, (selur eink-
um tóbaksvarning) trúir því
fastlega að fjárhags, og efnalega
afkomu almennings sé auðvelt
að dæma af lengd vindlinga-
stubba, sem fólk hendi frá sér.
Hefir hann nýlega sagt að vel-
líðan og góðæri ríkti nú hér í
landi, því meðallengd vindlings-
endanna, sem fólk fleygði frá
sér óreyktum, væri 1% puml.
Kvað Jones sýnilegt að
almenningur væri eins vel stæð-
ur og í velgengnisárunum 1920,
þar sem lengd stubbanna væri
hin sama og þá!