Heimskringla - 14.12.1949, Blaðsíða 7

WINNIPEG, 14. DES. 1949
HEIMSKRINGLA
7. SÍÐA
hversvegna eg læt mér detta í
hug að tala um nokkurn skapað-
an hlut við þig eitt einasta orð,1
því þú hefir hagað þér eins og
flón.”
Hann stóð upp, kastaði spjót-
inu og horfði á það stingast nið-
ur í sandinn í sjávarmálinn; svo
gekk hann burt reiður.
★
Heilsa hans batnaði ekki. —
Hann borðaði meira en venju-
Í£ga; hann lá oftar og lengur úti
í sólskininu; hann fór með mött-
una sína í annað herbergi, þar
sem golan frá sjónum svalandi
°g hressandi klappaði honum
alla nóttina; samt varð það auð-
veldara dag frá degi að telja í
honum rifin og líðan hans versn-
aði vikulega. Hann fór að hata
þetta nýja, stóra hús — sérstak-
lega svalirnar. Hann gelek ein-
roana langar leiðir. Stundum leit-
aði hann að Tóti. En langir tím-
ar liðu án þess að hann mætti
henni eða sæi hana — og þegar
hann loksins mætti henni, var
hann orðinn skapillur.
“Mér er að versna”, sagði hann.
“Eg held að eg sé að deyja.”
Tóti taldi í honum rifin með!
fingurgómunum og hleypti brún-j
um Þegar hún sá hversu augun
voru dauðaleg. “Hver veit nema
eg hafi borðað eitthvað, sem hafi
eitrað mig?” sagði hann. |
Tóti flýtti sér í burt. Notoes
kom heim næsta dag síðdegis
með heilmikið af fiski. Kahóhe
tók fiskinn og raðaði honum á
fjalirnar þar sem hann verzlaði
með hann, beint á móti húsinu.
Hann var enn þá í illu skapi.
Hann sagðist ætla að setja hátt
verð á þennan fisk. En enginn
kom til þess að verzla. Þegar
farið var að dimma og enginn
hafði komið allan daginn vissi
hann að eitthvað hafði komið
fyrir. Hann fór inn í þorpið, og
fyrsti maðurinn, sem hann mætti.j
var gamli Maka — ellefu barna
faðir. Hann var þó maður, sem
þurfti fisk ef nokkur þurfti
hann, og Kahóhe bauð honum,
fisk. “Nie, þakka þér fyrir,”.
sagði gamli maðurinn ákveðinn. J
“Bölvun fylgir þessum fis'ki,
fólk veikist, ef það borðar hann.”
Kahóhe varð alveg utan við
sig. Hann fór um alt þorpið, hús
frá húsi og talaði við fólk. Al-
staðar var sama sagan: “Þessi
fiskur er eitraður!” sögðu allir.
“Hver hefir eitrast af honum”,
spurði Kahóhe, önugur.
“Tótí hefir eitrast.”
“Tóti?” spurði hann. “En sú
vitleysa!” Hann var rjúkandi
reiður og fór beint heim til Tóti.j
Hann stóð yfir möttunni, sem
Tóti lá á og ákærði hana í viður-,
vist foreldra hennar og þeirra
sem með honum voru, um það að
hún hefði gert samsæri til þess
að eyðileggja hann. Nú var hann
orðinn maður með mönnum og
honum var óhætt að segja hvað
sem honum bjó í skapi, jafnvel í
annara manna húsum.
“Hættu að gera þér upp veiki!”
kallaði hann. Tóti opnaði augun
smám saman, og þekti hann. Og
það leyndi sér ekki að hún var
alvarlega veik. En Kaho*he trúði
því ekki. “Það er ekkert að fisk-
inum!” sagði hann gremjulega.
“Þetta er ekkert annað en slúður
úr stelpubjána.”
Oonatsa kom og staðnæmdist
við hliðina á honum. Hún var
bálreið, alveg eins og hann. “Það
er ekkert annað en slúður úr af-
Elzta Hljóðfæra-búð
Vesturlandsins
sendir hugheilar hátíðaóskir til allra
Islendingar, hvar sem þeir dvelja, og
þakkar margra ára viðskifti og góð-
vilja.
J.J.H.MÍLEANÍS
Parrish & Heimbecker
- -= Limited ———
Löggilt 11. apríl 1909
Taka á móti korni, senda korn og flytja út.
Borgaður að öllu höfuðstólL
„„$1,000,000.00
Aukastofn .........................$800,000.00
Umboðsmaður—Gimli, Man__________B. R. McGibbon
Aðalskrifstofa
W I N N I P E G
Útibú
MONTREAL TORONTO PORT ARTHUR
CALGARY VANCOUVER
80 sveitakornhlöður
Endastöðvar í Calgary og Port Arthur
“Gamalt félag, sem orð hefir á sér fyrir
ábyggileg viðskifti”
brýðissamri stelpu,” sagði hún;
“stelpu, sem er afbrýðissöm af
því að maðurinn, sem hún vildi
ná í, ætlar að giftast annari i
stúlku.” Hún lét sem hún sæij
engan nema Kahóhe, en hún
þrýsti sér þétt upp að honum,
brosti innilega framan í hann og
sagði: “Hvenær eigum við að
gifta okkur, Kahóhe?”.
“Eg ætla að tala við föður þinn
á morgun,” svaraði hann. Kahóhe
var svo reiður að hann hafði
enga stjórn á sjálfum sér.
En stúlkan sem lá á möttunni,
lokaði augunum aftur. Kahóhe
sleit sig frá Oonatsa og fór rak-
leiðis heim til sín. Hann nöldr-
aði eitthvað með sjálfum sér alla
leiðina. Þegar heim kom, settist
hann á svalirnar og horfði á
stjörnurnar, þar sem þær birtust
smátt og smátt á heiðu himin-
hvolfinu. Hann horfði á tunglið
þar sem það klifraði stöðugt og
rólega upp og vestur.
Það var komið fram ýfir miðja
nótt og hann sat þarna ennþá á
svölunum. Alt í éinu sá hann
skugga, sem færðist, rétt við
tröppurnar. Það var Notoes.
“Kahóhe!” kallaði hann.
“Hvaða erindi hefir þú við
mig?” spurði Kahóhe og stóð
upp.
“Hún er veik! Hún er hættu-
lega veik, Kahóhe, og hún er að
kalla á þig,’ sagði hann.
“Það er ekkert annað en blekk-
ing,” sagði Kahóhe.
“Hún kallaði stöðugt á þig Ka-
hóhe.”
Notoes for í burt, en Kahóhe
gekk fram og aftur um svalirn-
ar. Aftur á bak og áfram — á-
fram og aftur á bak. Hann ýmist
krepti hnefana eða rétti úr hönd-
unum; hann ætlaði hvergi að
fara — ætlaði sannarlega ekki að
fara. Jafnvel þó hún væri veik í
raun og veru, þá var það engin
tilviljun. Hún hafði þá eitrað sig
sjálf af ásettu ráði til þess að
láta fólk trúa því að fiskurinn
væri eitraður, og eyðileggja
þannig framtíð hans. Hví skyldi
hann skifta sér af því þó hún
væri veik? Nei, hann ætlaði sann-
arlega ekkert að skifta sér af
henni. *
Enginn mælti eitt einasta orð
þegar hánn fór inn til hennar.
Gömlu mennirnir úr þorpinu
voru þar allir í kringum hana að
hvíslast á. Þeir voru aldrei kall-
aðir nema þegar einhver var
dauðveikur.
“Hvað er um að vera, hvað
gengur að?” spurði Kahóhe.
“Hún er að deyja, Kahóhe. Þú
getur ekkert hjálpað henni; far
þú heim til þín,” sögðu þeir.
“Jú, þú gætir látið henni
batna,” sagði einn þeirra; “við
höfum gert alt, sem við getum.”
Kahóhe horfði á hana. Hann
<
sá hversu varnirnar voru þurrar
og augun heit, hendurnar mátt-
lausar og andardrátturinn veik-
ur. En hann sá samt að hún var
lifandi.
“Gerið þið eitthvað!” sagði
hann. “Hvað eigum við að gera?
Ef við bara hefðum eitthvað af
meðulum hvítu læknanna og
kynnum að nota þau. En við get-
um sjálfir ekkert geft meira. —
Farðu heim til þín!”
“Það var hvítur læknir í Abe-
mama; en það var langt í burtu
— svo Mka langt. Kahóhe fór
heim til sín, settist á tröppurnax
og horfði út á sjóinn, hinn víða
reginsjó, sem Ijómaði eins og
eldhaf í tunglsljósinu.
En sá óra vegur til hvíta lækn-
isins. Nei, það var ómögulegt.
Hver sem léti sér detta það í hug,
hlyti að vera viti sínu f jær.
Alt í einu stóð hann upp í flýti
og fór inn í hús. Áður hafði hann
borið öll matvælin út í bátinn.
Hann var lafmóður eftir hlaupin. j
Þegar hann óð út í sjóinn með
bátinn sinn, sást skuggi nema
staðar við götuna hjá húsinu, og
Notoes kallaði á hann og sagði:
“Káhóhe, hvert ert þú að fara
núna um miðja nótt?”
“Eg ætla að sækja hvíta lækn-
irinn og meðulin hans,” svaraði
Kahóhe, xólegur.”
Notoes hljóp eins og fætur j
toguðu til veiku stúlkunnar. —
Hann var svo móður þegar þang- S1
að kom, að hann kom tæpast upp |
nokkru orði, en sagði samt: “Ka-
hó'he er farinn að sækja hvíta
læknirinn á mótorbátnum sín- j
um.”
Allir hlustuðu á Notoes, ed
enginn trúði honum. En svo
gerði það hvorki til né frá. Jafn-,
vel þó Kahóhe kæmist alla leið j
— sem ekki var mögulegt — ogj
kæmist til baka — sem var ennþá
ómögulegra — þá gæti hann ekki
komið nógu snemma. Hún var að
deyja, yrði löngu dáin áður en
hann kæmi. “Já, hún er að deyja”,
sögðu gömlu mennirnir, og,
horfðu á þennan dauðans mat,j
sem lá á möttunni. Þeir yfirgáfui
hana hver af öðrum þangað til
enginn var eftir, nema gamli
Maka — ellefu barna faðirinn.
Hann beið. Hann færði sig nær
henni. Notoes var þar líka kyr.l
og hafði aldrei af henni augun.j
Gamli Maka beygði sig niður að;
Tóti og hvislaði að henni í sí- j
fellu, altaf þessum sömu orðum:!
“Hlustaðu á mig, Tótí, Kahóhe er
farinn að sækja meðul hvíta
læknisins.” — Um morguninn
var ekkert sólskin. Loftið var
dimt og það rigndi. Þegar á dag-
inn leið fór að hvessa af suðri.
Eftir nokkrar klukkustundir var
komið reglulegt hvassviðri og
stórefMs öldugangur á víkinni.
Fólkið í Roanonga hugsaði um
Kahóhe í litla bátnum, sem nú
væri að skríða eftir sjónum eins,
og padda. Menn hristu höfuðið.
Þeir mundu eftir því að þetta var
dagurinn þegar Kahóhe ætlaði að
tala við föður Oonatsa. Þeir
horfðu niður á istormlbarða
ströndina og bjuggust við að sjá
Oonatsa þar. Hún hefði átt að
vera þar til þess að biðja um
miskun sjávarguðsins. En hún
sást hvergi. Hún var e'kki á
ströndinni. Stormurinn hélzt alla
nóttina og það rigndi stöðugt. —
Næsta dag var sólskin, en storm-
ur og ólgusjór. Kahóhe gæti ó-
mögulega komist til baka. Allir
voru vissir um það. Enginn lif-
andi maður léti sér detta það í
hug að fara þessa óra leið á litlu!
bátskríM.
En inni í húsinu sat gamli
Maka hjá Tóti, sem virtist vera
í hálfgerðu dái. Hann hvislaði
stöðugt að henni: “Heyrðu mig
Framh. á 15 bls.
COMPLIMENTS OF THE SEASON .
West End Toggery
YOUR NEIGHBORHOOD DRY GOODS STORE
888 SARGENT AVE. (Next to Perth’s)
We have a Lovely Selection of—
DRY GOODS
FOR MEN — WOMEN — CHILDREN
AIso Toys and Games for the Youngsters
Drop In Anytime
INNILEGAR JóLA OG NÝÁRSÓSKIR
til okkar íslenzku vina og viðskiftamanna
SUNNYSIDE
BARBER and BEAUTY SHOP
875 Sargent Ave. Sími 25 566 Winnipeg, Man.
Ulest €nd food íílarket
Sími 30 494
Cor. Sargent og Victor
ÓSKAR ÖLLUM VIÐSKIFTAVINUM SÍNUM
ANÆGJULEGRAR OG FAGNAÐ-
ARRIKRAR JÓLAHÁTÍÐAR
INNILEGAR JÓLA OG NYÁRSÓSKIR
til okkar íslenzku vina og viðskiftamanna
O. K. HANSSON
PLUMBER
163 Sherbrook St. Winnipeg, Man.
Megi jólin og nýárið, sem í hönd fara,
færa öllum íslenzkum viðskifta-
vinum vorum gleði og gæfu.
• Gleymið ekki þegar um það er að
ræða að gleðja aðra að líta inn til
ZELLER’S
LIMITED
346 PORATGE AVENUE WINNIPEG
GLEÐILEG JÓL
--- og gott og auðnuríkt nýtt ár!
Þess óskum við innilega öllum
vorum íslenzku vinum. Vér höf-
um orðið þeirra forréttinda að-
njótandi að eiga viðskifti við
íslenzka fiskimenn yfir lengsta
tímabil í sögu Manitoba-fylkis.
Þökk fyrir drenglund alla og
vinsemd.
Armstrong-Gimli
Fisheries Limited