Heimskringla - 17.12.1952, Blaðsíða 6

6. SÍÐA
HEIMSKRINGLA
WINNIPEG, 17. DES. 1952
Hann krosslagði handleggina á brjóstinu
og starði á hana um stund, brúnaþungur og með
ógnandi augnaráði.
“Þetta getur maður þá að minsta kosti kall-
að skörungsskap. Og hvers vgena getur þú ekki
orðið konan mín?”
“Vegna þess að eg elska þig ekki, eins og
stúlka verður að elska þann mann, sem á að eiga
hana alla æfi með sál og lákama. Það er einung-
is vinátta og þakklæti, sem eg ber til þín, og þú
verður þó að játa það sjálfur, að slíkt nægir ekki
til þess að byggja hjónaband á því.”
“Og allt þetta hefir fyrst rifjast upp fyrir
þér á þessu fallega ferðalagi í dag?” mælti
hann hæðnislega. “Það lítur svo út, sem það hafi
ekki verið að ástæðulausu, er eg var hræddur
við þetta ferðalag þitt. Það hefir að líkindum
verið húsbóndi þinn, sem hefir frætt þig á því,
hverrar tegundar tilfinningar þínar væru—eða
var ekki svo? Slíkir menn bera venjulega ágætt
skynbragð á allt þess konar”.
“Þegiðu!” mælti hún, og augu hennar, sem
nýskeð höfðu verið svo dauf, leiftruðu nú sem
eldur brynni úr þeim. “Þú mátt skammast þín,
að niðra þeim manni sem er tífalt betri, göfugri
og drenglundaðri heldur en nokkur okkar ann-
ara!”
Þegar hún tók eftir breytingu þeirri, er
orð þessi gerðu á andliti Ottós, skildi hún, a*
hún í augnabliks bræðisinni myndi hafa farið
of langt.
“Það er þá til allrar hamingju komið svo
langt áleiðis með ykkur?” stamaði hann út úr
sér. “Þá er sannarlega ölJu lokið milli okkar—
alveg lokið. En eg veit líka, hvað eg á nú að gera
og ykkur hefir skjátlazt, þegar þið hélduð, að
þið gætuð fleygt mér til hliðar eins og ónýtu
fati, sem kastað er í sorpið, þegar það hefir gert
skyldu sína. Við hittumst aftur, ungfrú Wern-
er, og þá talið þér máske við mig í öðrum tón!”
Hann mælti þetta með svo ógnandi og
ruddalegri röddu, að villidýrseðlið í honum kom
greinilega í ljós. En Marta hataði allan rudda-
skap, og hún fékk slíkan viðbjóð á framkomu
hans, að hún óskaði bess innilega að hún gæti
þegar losnað við hann. Jafnvel þótt líf hennar
hefði legið við, þá hefði hún nú ekki getað mælt
eitt orð til þess að réttlæta sig, eða leiðrétta
misskilning hans. Hún var þóttaleg á svipinn,
kuldaleg og einarðleg, og þegar hann stökk,
hamslaus af reiði fram að dyrunum, eftir að
hafa beðið dálitla stund eftir svari, gerði hún
enga tilraun til að stöðva hann.
“Þú þykist þá ekki þurfa að tala neitt meira
við mig?” grenjaði hann upp yfir sig, er hann
með svo leiftrandi augum að það var rétt eins og
hann æltaði að reka hana í gegn með augunum.
“Nei!”, svaraði hún skýrt og með höstum
rómi.
Rotermund tautaði eitthvað fyrir munni
sér, er hún heyrði ekki, og skellti svo hurðinni
eftir sér.
Hún fann snöggvast til einhvers kvíða, og
hún var hrædd um, að hún hefði þó ef til vill
ekki breytt alls kostar rétt gagnvart honum. En
hún hafði samt sem áður ekki þrek til þess, að
brjóta odd af oflæti sínu og kalla á hann aftur,
til þess að segja honum, hversu mjög honum
skjátlaðist að því er ágizkun hans snerti. Henni
fanst svo óttalegt, að sjá hann svona óstjórn-
lega reiðan, að hún hugsaði til þess með skelf-
ingu, hversu nálægt hún hafði verið komin því,
að bindast þessum manni um aldur og æfi. Og
hún hugsaði til Hartmanns, hversu ólíkur hann
væri þessum ruddalega manni.
7. Kapítuli
Löngu áður en boðsgestirnir fóru að hugsa
til heimferðar, kom Hartmann til Steinhausen
gamla bókhaldara, og sagði honum að hann væri
hálf-lasinn, og því næst lét hann aka með sig til
næstu brautarstöðvar, og tók þar
far heimleiðis. Það var kyrt og fámennt á göt-
unum, þegar hann kom heim, enda var þá kom-
ið myrkur. Þegar hann ætlaði að fara að ljúka
upp götudyrunum hjá sér, heyrði hann að sagt
bak við hann með ruddalegri karlmannsrödd:
“Gott kvöldið, herra Hartmann! Afsakið,
að eg verð að tefja yður dálítið, en eg þarf að
tala nokkur orð við yður.”
Hartmann sneri sér við, forviða, og þótt
dimmt væri, þekkti hann samt, að þetta var
Ottó Rotermund, sá hinn sami, sem honum
hafði verið komið í kynni við heima hjá frú
Werner.
“Eg er ekki vanur því, að ræða við menn á
götum úti”, svaraði hann rólega. “Og ef það er
ekki því brýnna erindi, þá vildi eg helzt biðja
yður að flytja það fram í skrifstofunni minni
á viðeigandi tíma”.
To our many Icelandic Friends
and Customers we offer
sincere wishes for
1
❖
(^rísitmas
and
A Happy New Yearl

Gleðileg Jól—Farsælt nýtt ár!
SAFEWAY
CANADA SAFEWAY LIMITEI)
“O, það er svei mér full-brýnt erindi”,
mælti Ottó hrottalega. “Og menn fara ógjarnan
inn í hús manna, til þess að segja þeim, að þeir
hafi hagað sér svívirðilega.”
“Eg sé, að þér eruð drukkinn eða ekki með
öllu ráði”, mælti Hartmann rólega, og ætlaði
inn. “Góða nótt!”
En Ottó stökk í veg fyrir hann, og varði
honum húsið.
“Ekki eitt fet, fyr en þér hafið gert upp
reikning yðar. Haldið þér, að eg hafi beðið eftir
þér hér í fullar tvær klukkustundir, til þess að
láta yður svo hafa mig af yður með hroka og
stærilæti, eins og einhvern asna? Það er reglu-
legt níðingsverk, sem þér eruð að fremja með
framkomu yðar við Mörtu Werner, og eg vil
ráða yður til þess, að gæta yðar vel. Algengur
og óbrotinn verkamaáur hefir einnig sómatil-
finningar, og í einu atriði lætur hann engu frem
ur glettast við sig, heldur en hinir svo-kölluðu
heldri menn”.
“Farið þér bara heim, og sofið þér úr yður”,
mælti Hartmann, og ýtti honum rólega til hlið-
ar.
Járnsmiðurinn stóð örstutta stund með
kreppta hnefana og blés þungan. En þegar hann
sá, að Hartmann ætlaði að ganga rólega fram hjá
sér og inn í húsið, rak hann allt í einu upp eitt-
hvert óskaplegt hljóð, og í sömu svipan dró
hann hníf frá belti sér og vatt sér að Hartmann
með reiddan hnífinn.
Hartmann var ekki við þessu búinn, og gat j
þess vegna ekki borið af sér lagið, er kom í baK '
honum. Það fór logandi sársauki um allan lík-
ama hans, og hann fann, að það rann eitthvað
heitt ofan eftir bakinu á honum. En hann var
ekki lengi að hugsa sig um. Hann hljóp þegar
eftir áflogahundinum, þreif í bringuna á honum
og skellti honum af harðri hendi upp að húshlið
inni, svo að hann féll máttlaus niður á götuna.
Svo fór Hartmann inn til sín, án þess að
virða manninn á götunni viðlits. Ibúðarhetbergi
hans voru á öðru gólfi, og hann skundaði upp
stigann, eins og ekkert hefði í skorizt. Þegar
hann var kominn upp, kallaði hann á ráðskonu
sína og mælti rólega:
“Viljið þér gera svo vel góða frú Wengel,
að skreppa til Krugers lækis, og biðja hann að
koma snöggvast til mín. Hann verður að hafa
unnbúðatöskuna sína með sér, því að eg hefi
meitt mig dálítið.”
“Guð minn góður!” æpti konan óttaslegin.
“Og þér eruð náfölur! Það er þó vonandi ekki
neitt hættulegt?”
“Nei, langt frá því”, svaraði hann. “Bara
ofurlítil skeina. Ef það væri ekki á bakinu á
mér, þá gæti eg búið um það sjálfur, og þyrfti
alls ekki á lækninum að halda.”
Hann fór inn í herbergið sitt, og tók að af-
klæða sig. En nú sortnaði honum fyrir augum,
og hann varð svo máttlaus, að hann varð að setj-
ast á legubekkinn. Og þar sat hann, þegar lækn
irinn kom.
Læknirinn dró skyrtuna al’blóðuga frá sár-
inu og mælti óttasleginn:
“Þetta er hnífstunga! Hvar í óskopunum
hafið þér fengið hana?”
“Það skal eg segja yður seinna, læknir góð-
ur. Eg vil ekki gera neina rekistefnu úr því
fyrst um sinn. Þetta getur ekki verið mikið, því
að eg finn svo sem ekkert til í því.”
Hann ætlaði varla að geta komið upp síð-
ustu orðunum, og þegar læknirinn lagði ýmsar
fleiri spurningar fyrir hann, svaraði hann þeim
alls ekki, því að hann hafði misst meðvitund-
ina, þegar læknirinn fór að kanna sárið.
Daginn eftir var sagt í prentsmiðjunni, að
Hartmann lægi í lungnabólgu, og væri mjög
hættulega sjúkur. Vinnufólkið var ákaflega
hrætt um líf hans, og lét harm sinn og hluttekn-
ingu í ljós á ýmsan hátt, og það var engin upp-
gerð, því að öllu verkafólkinu þótti í raun og
veru innilega vænt um húsbónda sinn. Reimers
gamli hafði fundið hina þrjá þúsundmarkaseðla
þegar hann kom heim um nóttina og fór að
skoða heiðursgjafirnar, og langaði til að hlaupa
þá þegar inn til húsbónda síns, til þess að þakka
honum. Nú reikaði hann fram og aftur, hrygg-
ur í huga, og sagði öllum með grátstafinn í
kverkunum, að húsbóndinn hlyti víst að vera
mjög hættulega veikur, þar sem honum væri
ekki einu sinni leyft að koma inn til hans.
Eftir fregnum þeim að dæma, sem endur
og sinnum bárust frá sóttarsæng húsbóndans,
höfðu menn ástæðu til að búast við þvá versta
og óttinn lá ein’s og martröð yfir heimilinu í
marga daga.
En Harmtann var hraustbyggður að eðlis-
fari, og þess vegna stóðst hann veikindin, og að
lokum fór honum að skána. Lungnabólgan batn-
aði, og sárið var ekki mjög hættulegt 1 sjálfu
sér. Að þrem vikum liðnum gat læknirinn lýst
því yfir, að sjúklingurinn væri úr allri hættu.
En batinn var hægfara. Sjúklingurinn var
svo máttvana eftir þessa löngu og þungu legu,
og var hann þvú lengi að ná sér aftur. Hann
hafði verið eljumaður mikill alla æfi, svo að
vinnan var orðin honum að lífsnauðsyn, og þess
vegna kvaldi það hann mjög, að vera svona ó-
sjálfbjarga og aOgerOalaus:
IT S
OVENTESTED
FOR EVERY
BAKINC
1 NEED
ASK YOUR
DEALER FOR
ROSES
ALL PURPQSE FLOUR