Heimskringla - 15.12.1954, Page 6

6. SÍÐA
HEIMSKRINGLA
WINNIPEG, 15. DES. 1954
Our
Friends
Season’s
Greetings
As the Holiday Season draws near, we sincerely
wish our friends and customers an abundance of
good health, prosperity and happiness.
We hope it will be our privilege to give you
dependable, efficient HBC service always.
Easicr To Get To
Easier To Shop At
Easier To Park At
O I A L 3 2 2
MAY 1670.
Thelma
(RAGNAR STEFÁNSSON ÞÝDDI)
Kulda og stoltsvipurinn var horfinn af and
liti hennar—og bros hennar, ijómaöi eins og
solargeisii gegnum ský. Dyceworthy presti var
þungt um andardráttinn. Hann fölnaöi i andliti,
og köldum svita sló út á enni hans. Hann tók
honaina sem hún rétti út—hvita, mjúka og ynd
islega, og lagöi litla krossinn í lófa hennar—
hann sleppti ekki hönd hennar, og sagði með
stamandi rödd:
“Þá erum við vinir, fröken Thelma! Góðir
vinir, vona eg?”
Hún kippti að sér hendinni skyndilega, og
hið blíða bros hvarf af andliti ihennar. “Mér get-
ur alls ekki fundst að við séum það!” svaraoi
hún kuldalega. “Vinátta er mjög sjaldgæf. Til
þess að vera vinir, verður fólk að eiga margt
sameiginlegt—marga hluti, sem við tvö áreiðan-
lega höfum ekki—og sem við getum aldrei átt
sameiginlega. Eg er sein til að kalla nokkurn
vin minn.”
Dyceworthy prestur kreisti fast saman var-
irnar. “Nema,” sagði hann með illgirnislegu
háðglotti,, “nema þegar það vill svo til að það
er ríkur Englendingur, fríður sýnum og mjúk-
ur á manninn! — Þá ertu ekki sein til að binda
vináttu, fröken—þvert á móti, þá ertu einkenni-
lega fljót til!”
Kalda og stoltlega augnatillitið sem stúlk-
an sendi honum, hefði breytt manni með minna
sjálfsálit í ísstöngul. “Hvað áttu við?” spurði
hún þóttalega og undrandi.
Litlu refsaugun prestsins hurfu undir
þrútnu augnalokin þar sem hann sat hokinn,
og vissi ekki hvað hann átti af sér að gera.
Hann svaraði henni í mjúkum og undirgefn
islegum róm. “Þú ert etthvað ólík sjálfri þér,
kæra fröken. Þú ert vanalega svo hreinlynd og
opinská, en í dag finnst mér þú dálítið —já—
hvað á eg að kalla það—eitthvað dul!” og Dyce
worthy hló dálítinn uppgerðarhlátur; “þú mátt
ekki láta eins og þú vitir ekki hvað eg á við.
Allir í nágrennipu eru að tala um þig og herra-
mennina sem þú sést svo oft með. Sérstaklega
Philip barón Errington—vondar slaðurstungur
eru önnum kafnar—því samkvæmt fyrirætlun-
um hans í byrjun, þegar skip hans sigldi hér inn,
þá var hann á leið til ‘Nort Cape’ —og hefði átt
að vera farinn héðan fyrir löngu. f sannleika
held eg—og það eru aðrir en eg sem einnig vilja
þér vel, og telja—að þess fyr sem þessi ungi
maður fer úr þessum friðsama og rólega firði—
þess betra—og þess minna sem hann skiftir sér
af ungum stúlkum þessa byggðarlags, þess ör-
uggari erum við að nokkurt hneyksli komi fyr-
ir”. Og hann andvarpaði mjög guðræknislega.
Thelma leit á hann undrandi:
“Eg skil þig ekki”, sagði hún kuldalega.
“Því talar þú um aðra? Engir láta sig neinu
skifta hvað eg geri. Því ættu þeir að gera það?
Og því ert þú að láta það skfita þig nokkru?
Það er engin þörf á því!”
Dyceworthy varð dálítið æstur. Honum leið
eitthvað svipað og hlaupagarpi, sem er að nálg-
ast markið. “En þú gerir þér rangt til, kæra
fröken”, muldraði hann og reyndi að vera þýð-
ur í rómnum—sem honum mistókst þó. “Þú
áreiðanlega gerir þér sjálfri rangt til! Það er
ógerlegt fyrir mig—að minnsta kosti að láta
mig ekki miklu skifta allt sem þig áhrærir. Það
veldur mér sorgar og sárasta kvíða að horfa upp
á að ung og saklaus stúlka eins og þú víki af vegi
heiðarlegleikans. Hinn táknræni smáhlutur sem
eg færði þér rétt áðan”, hélt Dyceworthy áfram,
“segirðu að hafi verið eign þinnar ógæfusömu
móður —”
“Hún var ekki ógæfusöm”, tók stúlkan fram
í rólega.
“Já, já”, og presturinn kinkaði kolli spek-
j ingslega. “Það er nú það Sem þú ímyndar þér,
1 það er það sem þú heldur—þú hlýtur að hafa
verið of ung til þess að dæma um slíka hluti.
Hún dó —”
“Eg sá hana deyja,” tók hún aftur fram í
með blíðu og klökkva í rómnum. “Hún kyssti
| mig og lagði svo mögru, hvítu höndina á þetta
krossmark, hún lokaði augunum, og sofnaði.
Mér var sagt að það vær idauðinn. Síðan veit
eg að dauðinn er yndislegur!”
Dyceworfchy prestur hóstaði ofurlítið—það
var snertur af vantrúarhósta. Hann var ekkert
hrifinn af tilfinninganæmi í nokkurri mynd, og
hinn draumkenndi dapurleiki stúlkunnar átti
ekki við hann. Dauðinn ‘yndislegur’! Það var
það, sem hann hræddist mest af öllu; það var
ógeðslega óhjákvæmilegur hlutur, sem hann
hugsaði eins lítið ,um og mögulegt var. Þó að
hann predikaði iðulega um frið grafarinnar og
sælu himnaríkis þá trúði hann hvorugu, hann var
vitfirringslega hræddur við sjúkdóma og ftó®í
VITAMIN
í NRICHiD
Makers of all-purpose FIVE ROSES
LAKE OF THE WOODS MILLiNG
To our many Tcelandic Friends
and Customers we offer
sincere wishes for
SAFEWAY
CANADA SAFEWAY LIMITED