Íslenzki good-templar - 01.07.1892, Blaðsíða 3

ísl. Good-Templar,
99
Júlí.
Að heyra þá segja þetta,— heyra þá vilja eigi einu sinni
viðurkenna í orði þetta hið fyrsta og æðsta lögmál? Að
þeim sem öðrum geti orðið mikils á vant að hlýðnastþví
í verki, það er ekki neitt tiltökumál.
Eða þá að heyra leikmenn, sem hafa þjóðrækni og
föðurlandsást á vörum dögum optar, bregða einnig fyrir
sig þessu sama orði: jeg, jeg! Sjá land og þjóð bíða stór-
tjón og vanza af þessum drykkjuskaparófögnuði, ár
eptir ár og jafnvel mannsaldur eptir mannsaldur, en vilja
þó ekki kannast við neina skyldu sína að neyta þeirra
ráða, er ein duga til að útrýma þessum ófögnuði, en
þeirra upphaf er að afneita sjálfar allri áfengisnautn, og
fá á þann hátt aðra, sem flesta aðra, til að gjöra slíkt
hið sama.
Danskur prestur, N. -Dalhoíf, góðkunnur hjer á landi
af ritinu »Hættulegur vinur», segir frá því í nýrri ferða-
bók og mikið skemmtilegri, að hann var staddur fyrir
mörgum árum suður á Þýzkalandi einhversstaðar í fjöl-
mennu samkvæmi, þar sem vín var á boðstólum, sem lög
gjöra ráð fyrir, en hann vildi eigi þiggja, þótt eigi væri
hann þá í neinu bindindisfjelagi. Hinir gestirnir vildu að
vanda vita, hvernig á því stæði: hvort honum þætti það
slæmt, hvort honum yrði illt af því o. s. frv. Hann kvað
nei við því öllu. Bindindi þekkti þar enginn maður öðru-
vísi en af afspurn,— höfðu heyrt talað um eitthvað þess
háttar sem enskar sjervizkuíirrur. Loksins svarar einn
þarlendur prestur, frá Slesíu: »Ich versteh’ es; es ist aus
Liebe*. (Jeg skil það; það er af kærleika). Hann einn
skildi, að það var af kærleika, af mannást, sem embætt-
isbróðir hans norðan úr Danmörku neitaði sjálfum sjer
um alla nautn áfengra drykkja.
Það má auðvitað gjöra svo mikið að mannkærleiks-
tali í sambandi við bindindismálið, að meún ofhasi upp
af því og bindindisframkvæmdunum liggi við að kafna
undir því. En ekki er rjettri frumreglu sjálfri um að
kenna, þótt hún sje stundum að eins höfð á vörunum eða