Íslenzki good-templar - 01.07.1892, Blaðsíða 5

101
Júlí. ísl. Good-Templar.
í fjelag við drykkjuslæpinginn, sje að slóra með lionum í björtu og
dimmu og kaupa vín fyrir hann, og svo, þegar fram í sækir, þiggi
staup að launum. 8á sem elskar barn sitt þarf ab atbuga þetta.
Það er betra að hugleiða í tíma þá sorg, sem drykkfeldir synir hafa
bakað foreldrum sínum, því hún hefir ekkf verið svo ljett á stund-
um. Það er aðgæzluvert, að drykkfeldir synir hafa launað með
smán og fyrirlitningu alla föðurlega umhyggju, alla móðurást og
blíðu og eptirlæti. Drykkfeldir synir hafa breytt tárum elskunnar í
tár hugraunar og gremju, breytt tárum gleðinnar í tár ángistar og
tár örvæntingar. Það er vert að hugleiða í byrjuninni, að drykk-
feldir synir hafa skoriö hjörtu mæðra sinna, þau hjörtu, sem borið
höfðu umhyggju fyrir andlegri og líkamlegri velferð þeirra frá
blautu harnsheini, f'rá því að þeir fyrst drógu anda og litu dagsins
ljós. Drykkfeldir synir hafa þegið framfæri af foreldrum sínum,
en rænt þá framfæri á elliárunum, þegið föt og fæði af sveita for-
eldranna, en stolið aptur fötum og fæði frá þeim. Þeir hafa notið
ánægju.og eptirlætis hjá föður og móður, en svipt þau að lokum
allri ánægju. Drykkfeldir synir hafa meðtekið blessun og heillaóskir
af foreldrum sínum, en launað þeim aptur með óblessun og óbæn-
um. Það er íhugunarvert, að drykkf'eld hörn hafa leitt foreldra
sína með skömm og vanvirðu í gröfina, og það hafa veriö launin
fyrir alla þá mæðu, sem uppeldið heíir krafið.
Það er ekki óþarft fyrir föður og móður, að skoða í upphafinu
þennan sorglega og smánarlega endir á æfileið þeirra, sem eru tældir
af öðrum eða ganga sjálfkraf'a út á drykkjugötunu. »Ekki er ráð
nema í tíma sje tekið«. Það er farsælli arfur, að leiða hið sak-
lausa og óspillta ungmenni örsnautt frá þessari glötunargötu í tima,
heldur en að leyfa því að ganga hana með nokkrar krónur í vas-
anum eða á vöxtum, því það þarf stóran arf' til að standast óregl-
una. I upphafinn þurfa foreldrar og æskumenn að skoða drykkju-
götuna, ef duga skal. Hún er bæði breið greið í byrjuninni, en
þegar fram á hana kemur, er hún svo þröng og villigjörn, að fáir
verða leiðrjettir á henni.
Æskumaðurinn byrjar leið sina með ólúðu fjöri, þekkir ekki
lífið, skilur ekki ákvörðun þess, álítur sjer alla vegi færa, en þekkir
ekki hættur þær, sem hvervetna umkringja hann ; hann sjer að sönnu
drykkjumanninn og hefir viðbjóð á honum ; hann sjer hans háttalag,
örbirgð og eymd, og ekki einungis hans sjálf's, heldur líka hans
nánustu ættingja og vandamanna; æskumaðurinn sjer, að drykkju-
maðurinn er smánaður og fyrirlitinn, að hann er opt illa til reika
og á ekki málungi matar. Þetta allt saman sjer æskumaðurinn
daglega á vegi sinum; en að sig geti hent þetta eða að það sje
hættulegt f'yrir sig, það þekkir hann ekki; hann ímyndar sjer hættu-