Þjóðviljinn + Þjóðviljinn ungi - 21.05.1900, Blaðsíða 5

XIV, 17.—18.
Þ JÓÐVILJINN.
69
allar (iskigöngur inn í Djúpið, og því Inn-
Djúpsmannum til mesta ófarnaðar. Það
væri margreynt, að eptir að Bolvíking-
ar væru farnir að beita sild þar á út-
miðunum, þá fiskuðu menn eigi á inn-
miðunum, nema rétt fyrstu legurnar,
meðan verið væri að öngla upp þann
fisk, sem inn væri genginn áður. — En
söm hlyti að verða reyndin, að því er
skelbeituna snertir, sem væri engu minni
tálbeita, en síldin; þorskurinn myndi þá
leggjast þar niður við, því að þrátt fyrir
„þorsknafnið“, væri hann þó svo vitur,
að hann ómakaði sig ekki lengra eptir
ætinu, en hann þyrfti.--------
Svona hór um bil fórust hr. Pétri
Oddssyni orð, og þökkuðum vór honum
að skilnaði fyrir upplýsingarnar, sem vór
lótum í veðri vaka, að hann myndi sjá
ágrip af í „Þjóðv.“
„En, þér fjölmennið þá vist á hér-
aðs fundinn 6. júní, þar að utan?“ spurð-
um vór.
„Já, það er nú þrautin þyngri“, mælti
hr. P. 0., „en sjálfsagt verður að ýta við
fólkinu, sem auðið er. — Hér er um
aðal-bjargræðisveg vorn að ræða, og þá
má enginn sitja heima, sem atkvæðisrótt
hefur, euda veit jeg eigi betur, en að
það sé lifandi áhugamál hvers hugsandi
formanns og útvegsbónda þar út frá, að
fá þessar breytingatillögur sýslunefndar-
innar felldar“.
Yór tókum undir þá ósk, að fundur-
inn yrði sem fjölmennastur, og að „eng-
inn sæti heima“, og þar með var þá
samtalinu lokið.
Fréttaþráðarmálið. í dönskum
blöðum, er oss hafa ný skeð borizt í
hendur, segir, að allar ríkjastjórnir, er
leitað hafi verið til, um styrk til frétta-
þráðarlagningar til íslands, hafi tekið
málinu vel, og meðal annars hefur nú
Svía-stjórn ný skeð lagt fyrir sænska
rikisþingið tillögu um 144 þús. króna
fjárveitingu i þessu skyni til norræna
fróttaþráðarfólagsins, er útborgast á 20
árum. — Talið er víst, að ríkisþing Svía
samþykki þessa fjárveitingu.
Yeslings apturhaldsmálgagnið okkar,
„Þjóðólfur“ gamli, má þvi biðja fyrir
sér, að eigi komi bráðlega sá tími, að
hægt verði að simrita vitleysur hans til
annara landa, — ef einhver teldi blaðið,
eða ritstjóra þess, svo mikils virði.
En það er nú bótin, að ótrúlegt er,
að nokkur verði nokkurn tíma svo vitlaus.
Fregnliref.
Aðalvík 1. maí 1900.
[Veðrátta. — Hvalreki. — Aflabrögð. — Blaut-
fishsala. — „Skálholt". — „Æskanu. — Bindindi.
— Heilsufar. — Pólitík. — AmeríkuferðirJ
Veðrátta hefur í vetur verið hin bezta, er
menn muna hér nyrðra; t’annkomur ómunanlega
litlar og frost sömuleiðis, svo að gott útlit er
með heyhirgðir hænda, ef vorið verður ekki því
harðara. Seinustu dagana af apríl var hér frost
og fjúk. — ís hefur ekki sézt hér, síðan í vetur
18. nóv., er hafíshroða rak hér inn á Víkina,
en rak strax út daginn eptir.
Þegar hafísinn rak hér inn 18. nóv. n. 1.,
hljóp hvalur á land fram af svo kölluðum
Hvarfnúp, og var lagður þar holundarsári; en
af því að íllt var afstöðu, svam hvalurinn fram;
og fundu róðrarmenn hann skömmu seinna og
reru á land í Skáladal. Einnig voru samdæg-
urs veiddar í net og skotnar 10—20 hnísur.
I vetur hefur hér í Aðalvíkinni verið mjög
góður fiskiafli, jafn vel með hezta móti, sem
verið hefur nú í nokkur undan f'arin ár. Það,
sem af er vorinu, hefur einnig verið all-góður
afli hjá flestum, þá sjaldan að á sjó hefur geflð,
og nú upp á síðkastið farið að aflast töluvert
af smálúðu og steinbít til heitu og matar.
Eins og að undan förnu hefur í veturverið
mjög lítið um blautfiskssölu hér í Víkinni, og
má segja Aðalvíkingum það til lofs, að þeir í
þvi feta dyggilega í spor hinna forsjálu bænda
við ísafjarðardjúpið, shr. „Þjóðviljann“ 11.
tölubl. þ. á. En þeir geta heldur ekki sagt
við kaupmanninn: „Láttu mig f'á einhvern fjand-
ann út á það, sem eptir stendur af blautfisks-
seðlinum mínum“; en þessi „einhver fjandinn"
segja kunnugir menn, að stundum sé: rúsínur,
sveskjur og sætahrauð, er búmennirnir gömlu
sögðu, að ekki væri neinn sérlegur búbætir fyr-
ir hláfátæka barnamenn í harðæri. —
Ofógnuð teljum vér það, að nú eru botn-
verplarnir ensku, ásamt lúðuveiðurum, komnir
á hin vanalegu fiskimið vor. Liggja þeir þar
nætur og daga, svo vér erum neyddir til, að
leggja innan um þeirra lóðir, en afleiðingin
verður sú, að vér missum mikið af vorum veið-
arfærum, en fiskum svo sem ekki neitt, sem
er eðlilegt, þar sem vér höfum ekki annað, en
þorsk í beitu, en þeir hafa nýja síld. — Vér
erum farnir að vona, þótt vændin kunni að
verða löng, að varðskipið „Heimdallur" fari að
sveima hingað vestur.
Þegar vér sáum ferðaáætlun „Skálholts"
fyrir 1900, þóttu oss ílla hregðast vonir, þvf
vér héldum, að því yrði gjört að skyldu, að
koma hér við f fyrstu ferð sinni, að færu veðri,
44
„En þú“, niælti hún enn fremur, um leið og hún
beindi orðum sínum sérstaklega að ungri, naumast full-
þroskaðri tneyju, sem haiði afar-fagran litarhátt, hvítan,
sem mjöll, og rauðan, sem blóð, „þú ert veikluleg útlits,
barnið mitt, og þarfnast því styrkjandi ineðala. Fitzka
getur fengið þór eina flösku af gömlu Tokaj-víni, sem
þú drekkur úr eitt glas á hverjum morgni“.
„Nathalia getur strax fengið flöskuna hjá þér“,
mælti hún við gamla þjóninn, „og þegar hún er tæmd,
færðu henni aðra. Og verið nú sæl börnin mín“.
Stúlkurnar þutu nú, eins og dúfum hefði verið
hleypt út, ofan i blómgarðinn, og sást á kjólana hér og
hvar innan um grænt laufskrúðið.
Nath alia ein fór eigi ofan í blómgarðinn, heldur
fylgdist með Fitzka, hjartanlega þakklát í huga við greifa-
frúna, er borið hafði svo móðurlega umhyggju fyrir
henni.
*
* . . *
Tvö ár voru liðin.
Tró og runnar stóðu enn í fullu laufskrauti, en
fyrirboðar vetrarins, svalir norðanvindar, næddu þegar
yfir hóraðið, og regnið buldi, sem helt væri úr fötu, á
gluggahlerunum í híbýli skógarvarðarins gamla.
En inni í herberginu logaði glatt í stórum ofni, og
var það því þægilegra, sem meira gekk á í veðrinu og
regninu úti fyrir.
Tveir menn sátu þar inni, við traust, en óheflað
borð, og tírði þar á ósandi olíulampa.
„Jú, þú mátt trúa mór til þess, að hór gerist sitt
af hverju, sera eigi þolir dagsbirtuna“, sagðí annar mað-
lurinn, og þokaði sór um leið í sætinu nær skógarverðin-
37
„Er blóð fegurðar-meðal?“ spurði hún.
Þessu hvæsti frúin svo hægt og ógeðslega út á
milli tannanna, að jafn vel gömlu konunni hnikkti við.
„Glamalla manna mál er það, frú mín góð“, anzaði
kerlingin. „Og þegar jeg var ung stúlka, sagði mér svo
flökkukerling ein, er fór þar um, sem eg átti heima.
En mór er líka kunnugt um, að fleiri hafa heyrt þetta“.
„Komdu hingað, Ludka, og líttu hérna á ennið á
mér“, sagði nú frúin. „Sórðu nokkuð?“
Gramla konan horfði nú mjög grandgæfilega á greifa-
frúna, og sagði svo:
„Jeg só, að hörund yðar er hreint og skært, sem
sólarljósið, og liljunnar bikar. — Allar konur á Ung-
verjalandi hljóta að öfunda yður af þvi“.
Elízabeth stappaði fætinum óþolinmóðlega í gólfið.
„Gáðu betur að, kona“, mælti hún. „Sýnist þér
ekki einn depill á enninu vera hvítari og skærari, en
hörundið í kring?“
Af ákefð þeirri, sem i frúnni var, er hún mælti
þetta, þóttist fóstran vita, að ekki myndi duga að neita.
Greifafrúin vildi auðsjáanlega, að hún skyldi segja,
að slíkur blettur væri hverjum manni augljós, og mátti
ella vænta þess, að svipan færi að hreifast.
Gamla konan var því eigi lengi að ráða það með
sér, að verða við ósk húsmóður sinnar, og sór og sárt
við lagði, að ofur-lítill blettur væri sýnilega miklu hvít-
ari og mýkri, en hörundið í kring.
„Blóð er töfraafl, sem veitir mönnum ævarandi
æsku og fegurð“, sagði Elízabeth, og gekk nú fram fyr-
ir spegilinn.