Þjóðviljinn + Þjóðviljinn ungi - 31.12.1900, Síða 7

XIV. 49,—50.
ÞjÓðviljinn.
199
HornstrUndum 4. des. 1900: Héðan er að
frétta heilsufar gott, og vellíðan bærilega. —
Seint í júlí síðastl. féll steinn úr Hornbjargi,
og lenti á manni, er G-rímur Bjamarson hét;
féll bann i rot við steinshöggið, hrapaði ífjöru
niður, og fannst þar örendur. Gríinur heitinn
var sonur Bjarnar Björnssonar, er lengi bjó í
Skjaldbjarnarvík: bann vár fjölhæfur dugnaðar-
maður, og lét eptir sig ekkju, og eitt barn.
í síðastl. águstmánuði andaðist að Horni
Haraldur Stígsson, sonur' Stígs sál. Stígssonar,
er þar bjó lengi. Haraldur heitinn var maður
um þrítugt, og hafði verið veikur, síðan í fyrra
vetur. — Hann var kvæntur Elínu Bærings-
dóttur, systur Bærings bónda Bæringssonar í
Furufirði, og lifir hún mann sinn, ásamt 3
börnum þeirra hjóna.
Veðrátta má heita góð, sem af er vetri, all-
optast auð jörð, nema hvað dálítið dreif niður
frá 8—15. nóv., og tók þó strax upp aptur. —
Fiskafli hefur að kalla enginn verið siðan i
haust, nema fiskreita nokkur hjá Betúel bónda
Beiúdssyni i Höfn, er haft hefur smokkbeitu.
Heldur iáta Hornstrendingar dauflega yfir
„Þjóðv.“, að því er snertir lýsingu blaðsins á
framkomu þeirra við alþingiskosninguna, og var
hún þó eigi um skör fram, eptil framkomu sumra
þeirra*; en þegar á allt er litið, þá er þó mönn-
um á þessum útkjálka landsins nokkur vork-
unn, þar sem samgönguleysi, og óblíða náttúr-
unnar bjálpast að, til að gera mönnum margt
ókunnugra og erflðara, en í öðrum héruðum
landsins, og þegar svo hér við bætist, að þeir,
sem menn álíta betur upplýsta, og kunnari
þjóðmálum. gera sitt til þess, að fleka og narra
alþýðuna.
Mjög sórnar oss hér nyrðra. að horfa á
,,Skálholt“ fara austur og vestur um, en hafa
skipsins engin not; og væri það þó fyrsta fram-
farasporið, að strandbáturinn kæmi við á Höfn,
og að aukapóstrerðirna hér norður yrðu fleiri
-og reglulegri.
!*) Auðkennt af oss. — Ritstjórinn.
Nikið eru menn hér farnir að láta lítið af
gamla „Þjóðólfi11, sem alltaf virðist verða þyrst-
ari í blaðadeilur og hnjóðsyrði, svo að hann
sýpur upp hvað eina af því tagi, einkum ef til
apturhalds horfir. Svnist hann orðinn svo á-
lútur af ellilasleika, að hann sjái bezt aptur, á
milli fóta sér, en framfaragreinar er hann lítt
fáanlegur að taka, og almennar fréttir er hann
orðinn spar á, svo að ílla svarar kostnaði, að
kaupa það blað ...“
Til Flateyrarfundarboðendanna.
Með bréfi, dags. 23. þ. m., meðteknu
í fyrradag, hafið þér, háttvirtu herrar,
sem boðað hafið þingmálafund að Flat-
eyri í Önundarfirði 2. febr. næstk., mælzt
til þess, að við þingmenn Isfirðinga mæt-
um þar, eða látum mæta fyrir okkar
hönd, eða loks sendum einhverjum yðar
fundarboðendanna þau málefni, sem við
kynnum að óska, að tekin væru til um-
ræðu og ályktunar á fundi þessum, og
fylgir þá jafnframt það fyrirheit, að mál-
in skuli þá „rædd og fylgt fram hlut-
drægnislaust“.
En með því að eg í blaði þessu hafði
þegar 12. þ. m. auglýst aðalfund „kaup-
félags tsfirðinga“, er haldast á hér á
ísafirði einmitt sama daginn (2. febr.
næstk.), er þér hafið ákveðið fundarhald
yðar að Flateyri i Önundarfirði, þá sjáið
þér, að mér er eigi auðið, að verða við
þeim tilmælum yðar, að mæta á þessum
fundi yðar, bve freistandi sem mér ann-
ar kynni að hafa þótt það, að eiga poli-
tiskar samræður við suma yðar.
Gefur þetta mér tilefni, til að benda
á, hoe æskilegt þaa væri, þegar einstakir
kjósendur boða þingmálafundi, sem þeir
óska, að þingmenn kjördæmisins mæti á,
að þeir þá ákvæðu slika fundi í samráði
við þingmennina, enda veit eg eigi bet-
ur, en að slíkt sé víðast álitin hein kurt-
eisisskylda gagnvart þingmönnum, ef
menn á annað borð af alvöru óska þar
nærveru þeirra, því að naumast geta
menn við því búist, að þingmenn geti
jafnan verið til taks, sem hlaupa-snakkar,
hvenær og hvert sem einstakir kjósend-
ur kunna að óska.
Ekki fæ eg heldur séð, að það geti
haft neina þýðingu, að senda „mann fyrir
mina hönd“ á fund þenna, því að hæði
er það, að gamla máltækið „enginn er
öðrum sjálfur“ gildir engu síður í poli-
tiskum efnum, en ella, enda hafið þér
ekki með einu orði vikið að því, hvaða
málefni þér ætlist til, að rædd verði á
fundí þessum, og loks býst eg við, að
þér sendið öðrum hvorurn okkar þing-
mannanna fundarályktanir yðar, að svo
miklu leyli sem þær verða þess eðlis, að
þér óskið þeim framfylgt á alþingi.
Að öðru leyti skal jeg geta þesó. að
jeg, ðins og venja þingmanna hefur jafn-
an verið, hefi hugsað mér, að eiga fund,
eða fundt, með kjósendum mínnm nokk-
uru fyrir alþingi, á komanda vori, þegar
vegir eru greiðfærir orðnir, og skipaferð-
ir byrjaðar, og mun jeg þá leita álits
kjósendanna um þau málefni, sem mér
þykir mestu máli skipta, að heyra vilja
þeirra og tillögur um, áður en til þings
er farið.
Að svo mæltu árna eg fundi yðar
bezta byrs meðal kjósenda i Vestur-ísa-
fjarðarsýslu, og gleður mig að sjá þann
188
ulinn — höfðingi Mongola á Indverjalandi — væri vænt-
anlegur, til að borða hjá henni kvöldverð.
Því fór ekki fjarri, að hún tæki svo fréttum þess-
um, að hiin segði við mig eitt ónefnt orð, sem þykir
öllu ósnotrara, en orðið „skreitni“.
Jeg sá, að blóðið var farið að stíga henni til höf-
uðs, og að minnst vantaði á það, að hún yrði hamslaus
af reiði.
Það brást ekki, að hún leit svo á, sem eg væri
sjálfur pottur og panna að þessum skjótu og kynlega
sinnaskiptum manns síns.
Það lá þvi nærri, að jeg væri orðinn úrkula vonar
um það, að mér tækist að fá hana til þess, að sætta sig
við það, sem fram varð að koma.
Jeg varð því að snúa gjörsamlega við blaðinu, og
sjá þá, hvernig færi.
Sagði eg þvi etazráðsfrúnni, að ætti jeg að vera
.hreinskilinn, þá yrði eg að trúa henni fýrir því, að eg
hefði orðið alveg steinhissa á þessu fiflalega tiltæki
manns hennar.
Kvaðst eg, upp á síðkastið, vera kominn á þá skoð-
an, að Inger ætti aldrei að giptast Andrési, heldur taka
feginshendi bónorði Gustafs frænda síns, og þakka fyrir,
ef hann vildi hana.
Enn fremur tók eg það fram, að jeg bæri það traust
til hennar, að hún — jafn hyggin og gáfuð kona — setti
sig með hnúum og hnefum á móti þessum ráðahag.
Et’ etazráðið kæmi hingað með Andrés í kvöld, þá
ætti hún alls ekki að leyfa honum að kornast að fyrir
móðreyk, þvi að þegar maðurinn hennar hegðaði sér,
eins og fífl og vitfirringur — — —
185
eg nú hafði lesið, og sem mér fannst eg kannast við. frá
draumnum, orði til orðs.
Öllu öðru, sem kringum mig var, gleymdi jeg i
þessari svipan gjölsamlega.
Mér var, sem væri eg aptur staddur um sumarnótt
í tunglsljósi, úti i Assistents-kirkjugarði.
Mér var, sem sæi eg garnla kaupmanninn, er löngu
var dáinn, rétta mér hendina, hneigja sig, og brosa til
mín mjög vingjarnlega.
Þá reis Thöger Hansen upp, hélt höndunura fyrir
augun, og gekk i stofuhornið, sem fjærst var og dimmast.
Þar stóð hann svo grafkyrr um hríð.
Jeg hefi þekkt Thöger siðan hann var drengur, og
vissi því vel, hvers vegna hann stóð þarna, svona graf-
kyrr, og sneri sér frá mér.
Þvi hefur alltaf verið svo varið, að þegar Thöger
kemst alvarlega við af einhverju, eða eitthvað fær mjög
mikið á hann, þá brjótast tilfinningar hans út í tárum.
Nú stóð hann þarna, etazráðið sjálft, há-snöktandi,
eins og skóladrenguf.
Þetta gladdi mig innilega, því að jeg þekkti minn
gamla, góða vin.
Jeg vissi, að þetta var vegurinn til góðs.
Jeg þekkti, hversu ágætt og drenglundað hjarta
hans var, og hvílíka óbeit liann hafði á því, að gera
nokkuð vísvitandi, sem hann vissi, að rangt var
Var eg þess full vís, að jafn skjótt er hann væri
keminn að þeirri niðurstöðu, að hann hefði breitt rang-
lega, þá væri haun sá maður, er sigrað gæti sjálfan sig,
og ættar-stórmeunsku sína.