Þjóðviljinn + Þjóðviljinn ungi - 14.02.1901, Page 4

20
Þjóðviljinn.
XV, 5.-6.
spítu, er lá yfir sund. á milli bæjarhúsa, og
brotnaði spítan undir honum, svo að hann
fékk svo meinlega byltu, að hryggurinn gekk
sundur.
Gufuskipi hickkzt á. Gufuskipið „Mjölnir",
eign Thor. E. Tuliniusar stórkaupmanns, sem
var á leið frá útlöndura til Hafnarfjarðar, með
saltfarm til fiskiveiðastöðva P- J. Thorsteinsen
& Co. þar syðra, rakst á sker á innsiglingunni
til Hafnarfjarðar, svo að gat kom á skipið, og
var þ ví þess vegna lagt upp í íjöruna í Hafn-
arfirði til viðgerðar; en meðan skipið lá þar,
kom sjavarflóð svo mikið, að skipið bar hærra
upp í fjöruna, en þó talið líklegt, að það myndi
nást út með stórstraumsflæði, og fer skipið þá
til Patreksfjarðar, og tekur þar fiskfarm þann,
sem þar er enn, síðan gufuskipinu „Nora“
hlekktist þar á 20. sept. síðastl.
Uti varð maður 21. des. síðastl. á svo nefndu
Kerlingaskarði í Miklahoitshreppi í Hnappadals.
sýslu. — Hann hét Jön Þórðarson, vinnumaður
á Hofstöðum í Miklaholtshreppi, ogvaráheim-
leið úr Stykkishólmi, en hreppti kafaldsbyl á
fjallvegi þessum. og mun þá hafa vilizt af
réttri leið, þvi að ófundinn var hann enn, er
síðast fréttist.
„Elding“ er nafnið á vikubJaði, sem byrjaði
að koma út i Reykjavík nú um síðustu ára-
mótin. Ritstjórinn er Jón Jónsson sagnfræðingur
Búfrœðingaí'undui- á að haldast í Reykjavik
29. júní næstk., og hefur alþingismaður Bjöm
Bjarnarson í Gröf hoðað til þess fundar, svo
sem ráð var fyrir gjört á búfræðingafundinum
i fyrra.
Prestakall veitt. Hvammur í Laxárdal er
veittur síra Birni L. Blöndal á Hofi á Skaga-
strönd. — Aðrir sóttu ekki.
Bæjarbruni. 22. des. síðastl. brann svo
nefndur Pornastekksbær, rétt við Seyðisfjarðar-
kaupstað. Bærinn var vátryggður fyrirSOOkr.,
en innanstokksmunir voru óvátryggðir, og varð
litlu af þeim bjargað.
Síldar- og þorskafli. Á Eyjafirði hefur í
vetur verið mikið góður síldarafli í lagnet.
Af Austfjörðum er og að frétta fremur góð-
an þorskafla, þegar gæftir hafa leyft.
Drukknun. 21. des. síðastl. fórst bátur frá
Hánefstaðaeyrum, og drukknuðu 4 menn. —
Formaðurinn hét Arni Pálsson Axfjord, en há-
setar voru: .7. V. Heilmann úr Reykjavík, Arni
Magnússon úr Vestmannaeyjum og Loptur Hall-
grímsson. norðlenzkur.
„Dvöl“ er nafnið á mánaðarblaði, sem skáld-
konan Torfhildur Þ. Holm byrjaði að gefa út
í Reykjavík nú um áramótin. — Blaðið á að
flytja skemmtandi og fræðandi sögur, og gefa
leiðbeiningar um hannyrðir.
Prestskosning er nýlega um garð gengin að
Prestsbakka í Hrútafirði, og hlaut síra Eirikur
Gíslason á Staðarstað flest atkvæði.
V erzlunarfréttir. Samkvæmt
síðustu verzlunarfréttum frá útlöndum er
málíiskur fallinn á Spáni ofan í 54 rígs-
mörk (rúmar 48 kr.), og bera þeir kaup-
endur sig því mjög ílla, er keypt höfðu
í haust, meðan fiskurinn stóð hátt. —
Smáfiskur og ísa, Grenua úrval, hefur
selzt í Liverpool á 44 kr. og 38 kr.,
þangað flutt, svo að seljandi borgar flutn-
ingsgjald og „assurance“.
Hvað útlenda vöru snertir, þá hefur
tóbak hækkað í verði, um 30 aura
en kaffi, sem i haust var stígið upp
í 41 -44 a., hefur aptur lækkað
um 10 aura té;.. — Matvara var
og fremur lækkandi, og var stór-
kaupaverðið nú um áramótin: Rúgur á
5 kr., rúgmól á 5 kr. 40 a., bankabygg
á 7 kr. 25—7 kr. 50 a., hrísgrjón á 7 kr.
40—8 kr. 40 a. — Sykur, ýmis konar,
1 svipuðu verði, sem í fyrra. — Kol
fremur að lækka, en um það vantar oss
greinilegar markaðsskýrslur.
---~-sS=S53S^-«-
>1 annalát.
I 1.—2. nr. biaðs þessa var stuttlega
getið láts cand. theol. Steingríms Johnsen,
er andaðist 3. jan. síðastl., og skal hór
nú getið helztu æfiatriða hans.
Hann var fæddur í Reykjavík 10. des.
1846, og voru foreldrar hans Hannes
kaupmaður Johnsen í Reykjavík (f 1885),
sonur Steingríms Jónssonar biskups, og
kona hans Sigríður Símonardóttir Hansen
(f 1869). — Steingrimur var heitinn ept-
ir Steingrími biskupi afa sínum, og þeg-
ar á unga aldri til mennta settur. Hann
varð stúdent fráiteykjavíkur lærða skóla
vorið 1866, og hlaut þá lofseinkunn, sigldi
síðan samsumars til háskólans, og nam
þar guðfræði, og lauk embættisprófi, með
2 einkunn, árið 1873.
Steingrímur heitinn var raddmaður
ágætur, og söngfróður vel, enda aflaði
hann sér mikillar þekkingar í þeirri grein
á námsárum sínum í Kaupmannahöfn.
Eptir það er Steingrimur hafði lokið
námi sínu í Kaupmannahöfn, gjörðist
hann timakennari í guðfræði við lærða
skólann í Reykjavík, og hafði þá kennslu
á hendi árin 1873—1881. — Eptir lát
Péturs heitins Ouðjohnsens (f 1877) varð
Steingrímur jafn framt söngkennari í
lærða skólanum, enda var hann óefað
bezt til þess fallinn þeirra manna, er þá
26
mjög honum væri nú aptur farið, svo að ekkert gæti
hann að hafst, sem manntak væri i.
En aldrei varð hann svo gamall, að ekki hefði
hann yndi af sjónum.
Var svo að sjá, sem nýtt afl og líf færðist í hann
i hvert skipti, er hann sá sjóinn ólga hvítfossandi að
ströndinni, eða heyrði vindinn hvina í reykháfinum.
Vetrarkvöld eitt, er veðrið lét sem óskaplegast, sat
hann t. d. í kryppu í hægindastólnum sínum, með kodd-
ana alls staðar kringum sig, og hlustaði á lætin í veðrinu.
„Væri jeg eins ungur, eins og þú ert“, mælti hann
þá við mig, „þá sæti jeg ekki í kryppu, hórna bak við
ofninn, í svona veðri“.
„Hann blæs stinnan“, svaraði eg, til þess að koma
honum eigi í verra skap, ef eg færi að reyna, að bera
hönd fyrir höfuð mór.
„Jeg hefði látið kveikja upp undir gufuvél-
inni, og hefði haldið til hafs“, mælti hann, „því að á
svona nóttu er þó til nokkurs að vinna. Skipin brotna,
sem hnetur, og það er eins víst, að þau stranda, eins og
að tveir og tveir eru fjórir. Þú mátt trúa því, sem eg
segi, drengur minn“.
„En hefurðu þá aldrei verið hræddur við þess kon-
ar nætur-volk?“ spurði eg.
„Jeg hefi aldrei á æfi minni orðið hræddur við
nokkurn skapaðan hlut, aulinn þinn.
Jeg hefi aldrei látið neitt aptra mór, heldur jafnan
tekið það, sem eg þurfti á að halda, og hafi einhver
reynt að meina mér það, þá hefi jeg tekið það raeð valdi“.
„En hver hefur reynt að meina þér það?“ spurði
eg aptur.
35
Hann hrissti höfuðið.
„Neí, það var hún ekki“, mælti hann svo, „og
hvernig ætti líka slikt að geta verið?“
Mór var ómöguiegt að koma fyrir hann vitinu.
Hann þóttist svo viss í sinni sök, að það rann kalt
vatn um mig allan.
Vitaskuld var það, að Bertha Keefeland hafði horfið
snögglega, eptir að hún hafði beðið mig fyrir skilaboðin
til frænda mins; en hvað sannaði það?
Hún hafði ef til vill að eins gert þetta af einhverj u
spaugi, og þess utan ... “
Mór datt allt í einu sandelsviðarkistillinn i hug,
sem stóð upp á lopti, á dragkistu, sein frændi minn átti,
og var af gamalli gerð.
„Hún gat ómögulega verið af holdi og blóði, Mart-
einn“, mælti frændi minn nú volulega, „því að íýrir 6
árum, þegar þú varst i Lundúnaborg, kom kún líka þarna
inn á veitingastofuna, alveg eins og núna, fyrir fjórtán
dögum, og sagðist heita Bertha Keefeland, og krafðist
þess, að fá í hendur sandelsviðarkistilinn, sem faðir sinn
hefði beðið mig að geyma“.
„En guð minn góður ... “
„Hún var há og grönn“, hólt hann svo áfram, „og
fölleit, með litla krystalskrossa i eyrunum, og talaði
hálf-bjagaða ensku.
Er ekki stúlkan sú sama?“
„Jú, svona var hún alveg í hátt“, svaraði eg, og
fór hrollur um mig allan. „Og nú hefur hiín komið hór
í annað skipti, það er allt og sumt“.
„Já, nú hefur hún komið hór í annað skipti“, tók
hann aptur upp eptir mór dræmt.