Þjóðviljinn + Þjóðviljinn ungi - 26.03.1901, Blaðsíða 4

52____
Þjóðyiljinn.
XV, 13.-14.
Það er því mjög ílla farið, að síra
Hafsteinn Pétursson skuli, í blaðinu
„Dannebrogu 26. nóv. síðastl., hafa farið
að mótmæla ummælum dr. Brandesar.
Síra Hafsteinn segir, að vesturílutn-
ingarnir séu „ekki að kenna óánægju með
dönsku stjórnina, heldur að mestu áköf-
um undirróðri frá Kanada“.
Sira Hafsteinn virðist því gera ráð
fyrir, að fjöldi manna, sem vestur hafa
flutt, hafi verið ginntir til þess, og er
það ekki vel gert, að breiða það út um
landa sina, í dönskum blöðum, að þeir
séu svo heimskir og auðtrúa, að Canada-
eða Manítoba-stjórnir þurfi ekki annað,
en senda hingað nokkra „agenta“, sem
auðveldlega geti þá logið þá fulla, og
tælt þá i aðra heimsálfu, svo þúsundum
skiptir.
Allir, sem til þekkja, vita, að slíkt er
sú fjarstæða, sem engri átt nær.
Auðvitað er það skiljanlegt, að aptur-
haldsblaðið „Þjóðólfur“, sem heldur þvi
fram, að ekkert sé að stjórnarfari, og
ástandinu hér á landi að finna, slái allri
skuldinni á „agentana“, enda lofar „Þjóð-
ólfur“ mjög grein síra Hafsteins, og segir
hana alveg rétta; en af síra Hafsteini
hefði mátt vænta þess, að hann léti ekki
óvild sina til helztu leiðandi manna í
hóp Vestur-íslendinga leiða sig í slíkar
fjarstæður.
Þess utan hefði og síra Hafsteinn
Pétursson átt að hugleiða það, áður en
hann fór að svala sér í dönskum blöðum,
hve óhyggilegt það er, að vera að gefa
dönskum blaðlesendum undir fótinn, að
ekkert kveði að óánægju með dönsku
stjórnina hér á landi, og sýkna hana,
hvað vesturflutningana snertir.
Auk þess er slíkt eru 'osannindi, þá
getur það spillt íyrir rnálum vorum í
Danmörku, gefið stjórninni undir fótinn,
að fara sér hægan, þar sem ekki séu
meiri brögð að óánægjunni, en svo, að
engum detti í hug, að fara af landi á-
standsins vegna, heldur séu það að eins
æsingar og ginningar nokkurra agenta,
sem vesturflutningunum valdi.
Nei, vilji menn draga úr vesturflutn-
ingunum, þá er vegurinn til þess ekki sá,
að ausa helztu menn Vestur-íslendinga
óbóta-skömmum, eins og „Þjóðólfur“
leggur í vana sinn, heldur hitt, að reyna
að bæta svo ástandið hér á landi, að
þjóðinni verði landið sitt kærara, en al-
mennt er nú, svo að menn kjósi, að lifa
hér og stríða, og bera hér beinin.
Að nokkrir vestur-flutningar eigi sér
stað öðru hvoru, verður ekki hindrað úr
þesssu; því valda ekki sízt ættar- og
venzla-tengslin við þá, sem þegar eru
vestur fluttir.
Enn frá útlöndum. Af útlendum
blöðum, er bárust íneð gufuskipinu
„Barden“, og ná til 4. marzmánaðar, er
svo að sjá, sem Búum hafi þá um mán-
aðamótin veitt all-örðugt, að reisa rönd
við Bretum.
Segja ensk blöð þá nú gjör-hrakta úr
Cap-nýlendunni, og French hershöfðingja
hafa tekið nokkur hundruð Búa höndum,
og hergögn all-mikil. I þessum siðustu
orustum er sagður fallinn K. Málan,
tengdasonur Kriiger’s gamla, og sonar-
sonur hans, Piet Kriiger að nafni.
Engu að siður hafði þó enn eigi tek-
izt, áð handsama herforingja Búa, sem
allir komust, með flokka nokkra, norður
fyrir Oranje-flj'ót, og sögusagnir enskra
blaða um það, að Louis Botha, aðal-hers-
höfðingi Búa, hefði viljað leggja niður
vopnin, og semja við Kitchener lávarð,
eru bornar til baka. —
I Portugal, einkum í borginni Oporto,
hafa orðið svipuð úppþot, sem á Spáni,
stýluð gegn munkum og klerkalýð, svo
að herlið hefur skorizt í leikinn. —
Almennt verkfaU nýlega byrjað í
borginni Marseille, meðal erfiðismanna, er
að fermingu og aífermingu skipa vinna,
svo að skip urðu að hverfa þaðan óaf-
greidd. — Sams konar verkfall var og
nýbyrjað í Pálermo á ítaliu, og lenti þar
1 hálfgerðum bardaga milli verkamanna
og hermannanna. -
27. febr. var Bogolepow, kennslumála-
ráðherra Bússa, veitt banatilræði, og varð
hann sár á hálsi. Heitir sá Karpovitsch,
er verkið vann, og tildrögin þau, að hon-
um þótti ráðherrann eigi sinna bænaskrá
frá sér, sem honum likaði.
----------------
Fróttir.
Gui'uskipaferöir milli Xorcgs og íslands.
Stórþing Norðmanna hefur veitt gufuskipum
Wathne-félagsins á Soyðisfirði talsverðan fjár-
74
Beiddi hann þá þegar upp öxina, og ætlaði að kljúfa
hana í herðar niður.
En með því að stúlkan, sem var hálf-dauð af
hræðslu, vatt sér þá undan, til þess að reyna að komast
hjá högginu, þá lenti það á hálsinum, í stað þess að
hitta höfuðið.
Stúlkan hné þegar hljóðalaust til jarðar; en með
því að honum ofbauð blóðrennslið úr barkanum, sem
var sundur högginn, þá veitti hann henni enn fremur tvo
áverka á hálsinn, og dysjaði svo samstundis líkið þar á
staðnum.
Auðvitað söknuðu foreldrar stúlkunnar hennar brátt
En slátrarinn var ekki varbúinn við því.
Honum tókst að koma því kvisi á, að stúlkan hefði
strokið þenna morgun með frakkneskum dáta.
Og hann gerði þetta svo kænlega, að allir lögðu
trúnað á.
Foreldrar stúlkunnar bárust ílla af, út af hvarfi
hennar, og bauðst þá slátrarinn til þess, að ljá þeim
hesta og vagn, svo að þau hjónin gætu ekið á eptir
herdeildinni.
Meira að segja, hann ók sjálfur með þeim, til að
leita dótturinnar, sem auðvitað ekki fannst.
Allt þetta meðgekk morðinginn.
A þriðja degi réð hann svo sjálfum sér bana í
varðhaldinu.
En foreldrar barnsins, sem myrt hafði verið, létu
jarða það upp, og veittu þessu ástkæra barni sinu því
næst kristilega greptrun í kirkjugarði sóknarinnar.
83
En er allt kom fyrir ekki, fékk hann honum all-
mikla fjárupphæð í hendur, og rak hann svo að heiman
fyrir fullt og allt.
Óþokki þessi flæmdist þá burtu, og héldu lagsbræð-
ur hans, að hann hefði farið úr landi, og líklega dáið
erlendis, í eymd og volæði, er fé hans var upp unnið.
Gramli greifinn átti nú að eins eina huggunina og
gleðina eptir á þessari jörðu — ástrika, töfrandi dóttur.
En það stóð skrifað í örlaganna bók, að þessari
ánægjunni skyldi hann einnig verða sviptur.
Æfikvöld hans átti að verða enn tómlegra, én fyrri
æfin hans hafði verið.
Enda þótt Margrét hefði frá bernsku verið vön að
snúa sér til fóður síns, og skýra honum í einlægni, og
með fullu trausti, frá öllu, er henni lá á hjarta, þá réðu
þó atvikin því, að sú var ein óskin, ósk, sém öllu frem-
ur snerti sálarró hennar og ánægju, sem hún varð að
leyna hann.
Hún unni ungurn manni, en vissi jafn framt, að
faðir sinn myndi aldrei samþykkja þenna ráðahag.
Ungi maðurinn, er unnið hafði hug hennar og
hjarta, var að vísu i alla staði heiðvirður maður, og þar
á ofan af gömlum, göfugum aðalsrótum runninn.
En hann var fátækur, og þesse, verst, að hann var
ráðsmaður á einni af eignarjörðum greifans.
Nafn manns þessa var Rudolf W...
Því fór nú að vísu mjög fjarri, að B... greifi væri
mannlegum tilfinningum gjörsneyddur.
Hann gat verið drenglundaður, og ósérplæginn, þeg-
ar svo bar undir.
En að því er stöðu sína og ættgöfgi snerti, hafði