Þjóðviljinn + Þjóðviljinn ungi - 26.03.1901, Blaðsíða 6

54
Þjóðviljinn.
XV, 13,—14.
Bnerti, svo *ð tnnar rerí báðam hlut, meðan
binn v»r i beituferðum, og þvi voru tveir «f
hksetum ólafs í för þessari.
Sáu menn á heimili Ólafs, er bátur Guðm.
Benediktssonar kom um hádegisbilið fjrir svo
nefnda Mannseyri, sem er skammt fjrir utan
svo nefnda Gullhúsá á Snæfjallaströnd, en veittu
því eigi frekari eptirtekt, með því að gengið
var þá til húslesturs; en er farið var að svipast
eptir bátnum, eptir lesturinn, sást hann hvergi,
og hugðu menn þetta þvi verið hafa einhvern
ferðabát, er farið hefði inn hjá.
Síðar um daginn kom svo Bjarni formaður
Jónsson norðan frá Staðarejrum úr beituferð,
og sagði hann þá Guðmund hafa verið farinn á
stað frá Staðarejrunum nokkru á undan sér,
en vissi ekkert um hann, nema hvað hann
hafði séð farvið úr skipi á reki, nokkru fjrir
utan Snæfjöll, en þó ekki svipazt neitt frekar
eptir því, ætlað helzt, að það væri rekið vestan
jfir Djúp.
Brá hr. Ólafur Gíslason, og fieiri Snæfjalla-
strendingar, þá þegar við, og héldu út með
hlíðinni þangað, er báturinn hafði sézt fjr um
daginn, og er þeir komu út fjrir svo nefndan
Aurhrjgg, fundu þeir þar, miðja vegu milli
Aurhrjggs og Mannsejrar, rekinn farvið úr
bát Gufrmindcuog fjögur sjórekin )ík þar í
íjörunni; voru það Hk þeirra Guðm. Sigmunds-
sonar, Hermanns Jósepssonar, Bjarna Pálma-
sonar og Páls Bjaraasonar, og sást, að báturinn
hafði sokkið þar skammt frá landi, naumast
meira en 10 faðma undan landi, að þvi er hr.
Ól. Gíslagon telur.
Þykir óefað, að þetta börmulega sijs hafi
atvikazt á þann hátt, að þeir Guðmundur hafi
lent á blindskeri, og hafi báturinn kastazt nið-
ur á aðra hliðina, fjllt þegar, og sokkið, er
skuturinn skreið með skerinu á fullri ferð, og
hafa mennirnir þá þegar kastazt út.
Lík þeirra fjögra, er rekið höfðu, voru þegar
flutt heim að Snæfjölium, og munu hafa verið
liðnir 6—7 kl.tímar, er þau fundust, frá því er
slysið bar að, þvi að það sást, að vasaúr þeirra,
er drukknuðu, höfðu stöðvað kl. 1. Allar lífg-
unartilraunir voru því taldar árangurslausar.
Daginn eptir, 18. þ. m., hélt svo hr. Ól.
Gíslason þangað; er báturinn lá á mararbotni,
og tókst að ná honum í land, og var hann að
öllu óskemmdur.
Lík þeirra Guðrn. Benediktssonar og Hirams
Danielssonar náðust einnig, og voru skammt
frá bátnum, og voru flutt heim að Snæfjöllum.
Gttðm. Benediktsson, er var maður á bezta
skeiði, að eins 37 ára, var kvæntur Klínu Jóns-
dóttur, Vagnssonar á Höfða. og lifir hún bann,
ásamt 4 börnum þeirra. — Hinir voru allir
ókvæntir, flest ungir vaskleikamenn á bezta
skeiði, svo að telja má mikinn mannskaðann,
ekki sízt þar sem slíkur atorkumaður og sæ-
garpur, sein Guðm. heitinn Benediktsson var, er
fallinn frá.
Sent var þegar norður í Jökulfjöröu, til þess
að tilkynna þar sorgartíðindi þessi, og er mælt,
að lík Guðmundar, og háseta hans þriggja, verði
flutt norður, og jarðsungin að Staðarkirkju í
Grunnavík, en hinir tveir jarðaðir að TJnaðs-
dalskirkju.
Meinlegt sundkunnáttulejsi. Slysfarirnar
17. þ. m. eru enn eitt dæmi þess, hve afar-
hörmulegt það er, að sjómenn vorir skuli ekki
kunna sund.
Það er enginn efi á því, að hefðu menn
þessir kunnað eitthvað lítið að fleyta sér á
sundi, þá hefðu þeir bjargast, svona örskammt
frá landi, og í slíku blíðskaparveðri.
Djúpmenn! Látið þetta hörmulega slys
verða yður hvöt til þess, að forsóma ekki að
kenna æskulýðnum að synda.
Gufuskipið „Heimdal", eítt af flutningaskip-
um hr. L. Berg’s, hvalf'angara á Framnesi í
Dýrafirði, kom til Dýrafjarðar 14. þ. m., fyrst
allra skipa til hvalveiðamanna i ár. — Skipið
hafði hreppt storma mikla á leiðinni, og verið
13 daga frá Tönsberg i Noregi. — Með skipinu
komu skipshafnir á tvo hvalveiðagulubáta hr.
Berg’s. sem þegar var tekið að setja ofan til
veiða.
„Heimdal11 lagði aptur af stað frá Dýrafirði
til Englands ‘22. þ. m.
Áðalvikingar, sem hér voru staddir 19. þ. m.,
sögðu mikið góðan afla i Aðalvik framan af þ.
m., fyrir norðanhretið, 3—4 hundruð með bát
daglega, en minni afla eptir hretið, um hundr-
að á bát..
f Aðfaranóttina 18. þ. m. andaðist að Látr-
úm í Mjóafirði hér í sýslu Jóhannes Helgason,
sonur Helga bónda Einarssonar á Látrum og
konu hans Póru Jóhannesdóttur, er andaðÍBt 4.
þ. m., sbr. síðasta nr. blaðs þessa. — Hann var
fæddur að Borg í Skötufirði 17. okt. 1872, en
fluttist þaðan í æsku, með foreldrum sínum, að
Látrum í Mjóafirði, og dvaldi þar jafnan síðan.
Jóhannes heitinn var formaður á útveg föð-
ur síns í nokkrar vertíðir, og þótti ötull og
laginn til þeirra starfa, og yfir höfuð líklegt
mannsefni, gæddur all-góðum sálargáfum, stillt-
ur og góðlátlegur í framgéngu allri, en naut
sín litt síðustu árin sakir langvinnrar van-
heilsu, tæringar, er nú hefur loks leitt hann
til bana, eptir langa og örðuga sjúkdómslegu.
Komið skip. 20. þ. m. kom hingað „kútter“
frá Englandi. er Leanh. Tang’s verzlun hefur
keypt þar í vetur, og ætlar að láta ganga héð-
an til þorsk- eða hákarla-veiða.
Gufuskipið „Barden“, eitt af flútningaskip-
um H. Ellefsen’s hvalfangara, kom til Flateyr-
ar i Önundarfirði 21. þ. m. — Skipið hafði
komið við i Færeyjum, og í Beykjavik, á leið
sinni frá Noregi, og voru með þvi um 140
verkamenn, sem hafa atvinnu hjá hr. Eliefsm i
surnar.
Hr. H. EUefsen kom ekki með „Barðanum11
að þessu sinni, svo sem venja hans hefur verið
að undan förnu, með því að hann er nú, að
sögn, staddur á Austfjörðum, að setja upp hval-
veiðistöð í Mjóaíiröi, og rekur hann þvi hval-
veiðaútveg sinn frá tveim stöðum, Önundarfirði
og Mjóafirði, í sumar.
Fiskiskip leggja flest út héðan um og eptir
páskana. — Enn eru að eins tvö skip farin til
fiskiveiða: „Racilia41 og „Calli“, og „Arthur“ til
hákarlaveiða.
Strandferðaskipið „Yesta“ kom hingað, norð-
an um land, 24. þ. m., og hafði hvergi rnætt
ís til tafa.
76
„Heyrðu, R o b e r t, nú get eg fært þér góðar frétt-
ir! Gamli greifinn, hann B ... karlinn, hefur, samkvæmt
tillögum minum, ásett sér, að ráða þig, sem verjanda í
máli því, 8era höfðað hefur verið gegn barónsdóttur-
inni Evelínu W..., sem er barnabarn hans“.
„Mig? Og eptir þínum tillögum?“ spurði eg hálf-
hissa. „Og hvernig gat þér dottið þetta i hug?“
„Blátt áfram af þeirri ástæðu“, svaraði frændi minn,
„að sakamál þetta, sem nú er á hvers manns vörum,
gefur þér, sem enn ert ungur og óreyndur málfærslu-
maður, ágætt færi, til að sýna íþrótt þína, og fá orð á
þig, sem málfærslumaður.
Grreifinn er gamal-kunningi minn, svo að jeg var
ekki lengi, að bræða það með mér, að vekja máls á þessu
við hann, og féllst hann þá fúslega á það“.
Mér duldist nú auðvitað eigi, að frændi minn hafði
gert þetta í bezta tilgangi, en engu að síður hryggði
það mig þó fremur, en kætti.
„Jeg kann þér beztu þakkir fyrir þessa hugsunar-
semi þina“, svaraði eg honum, „en bæði er eg nú enn
ungur, og óæfður, sem málfærslumaður, og svo er mál
þetta þannig vaxið, að það væri þaulæfðasta málíærslu-
manni of vaxið, að geta bjargað ákærðu.
Sést þetta, meðal annars, bezt á þvi, að greifinn
hefur þegar snúið sér til tveggja stéttarbræðra minna,
sem færastir eru taldir, og vildi hvorugur þeirra taka
það að sér, af því að þeir álitu það þýðingarlaust“.
„Ekki er mér ókunnugt um þetta“, svaraði frændi
minn aptur, „en einmitt af því, hve málið sýuist íll-
vinnandi, þá yrði frægð þín enn meiri, ef það ynnist,
og þess vegna hefi jeg lagt mig svona í líma, þín vegna.
81
vel á stúlkuna, eins og mér gerði, þá hefði mér þó runn-
ið ólán hennar til rifja.
En æska hennar, þýðlega viðmótið, fegurð hennar
og framkoma hennar í heild sinni, hafði allt svo mikil
áhrif á mig, að eg held jafn vel, að jeg hafi þjáðst meira,
en hún, sem mátti vænta dauðadómsins.
Jeg lét nú vesalings ungu stúlkuna segja mér allt,
um fyrri æfi sína, og um ógæfu þá, er hún nú hafði
ratað i.
Afi hennar, B.. ■ greifi, bjó einn sér, og sem út
úr veröldinni, i gömlu höllinni sinni.
Hann var ekkjumaðnr, og ríkasti óðalseigandinn
þar um slóðir.
Allt um það fór því samt fjarri, að hann gæti láns-
eða lukku-barn talizt.
Heimilislíf hans hafði verið mæðumikið, og ekkert
var nú eptir i veröldinni, sem hann hefði yndi eða
gleði af.
Svona hafði nú gengið í mörg ár, áður en atburð-
ur sá gjörðist, sem eg nú átti við að glíma.
Greifinn átti tvö börn, son og dóttur.
Hét sonurinn Alexander, en dóttirin Margrét-
Ung ráðskona, er Hagedorn hét, hafði búsýsluna
á hendi.
Stúlka þessi var i raun og veru sú, er öllu réð á
heimilinu, og engum leiðst það vítalaust, að ganga á
þenna rótt hennar.
Margrót, greifadóttirin unga, var ágætis stúlka,
sælleg í andliti, með ljómandi fógur, blá augu, og glað-
værðin sjálf.