Þjóðviljinn + Þjóðviljinn ungi - 19.04.1901, Blaðsíða 5

XV
í> JÓB VXLJIN N.
69
17.— 18.
róður, til að vega upp YÍktikaupið í dag-
launavinnunni.
Það er að minnsta kosti óséð, að for-
sjónin gerði sama kaupmuninn milli karla
og kvenna, sem mennirnir gera.
------------
Almanak 1901. útgefandi: Ólaf-
ur S. Thorgeirsson. Winnipeg. Man.
Enda þótt almanak þetta sé reiknað
eptir afstððu Winnipeg-bæjar, og sé þvi
auðvitað eigi fullnægjandi hér á landi
að öllu leyti, þá ætti það þó skilið, að
fá útbreiðslu nokkra hér á landi, vegna
ýmis konar skemmtunar og fróðleiks,
sem það heíúr að faera.
Eins og venja hefur verið að undan
förnu, flytur almanakið að þessu sinni
drög til landnámssögu Vestur-íslendinga,
og getur helztu viðburða og mannaláta
meðal þeirra naesta ár á undan.
Enn fremur eru og i almanakinu
nokkrar skemmtisögur o. fl., og við daga-
talið er þess viða getið, ef gjörzt hefur
einhver meiri háttar sögulegur atburður
þann dag, eða einhver merkismaður, is-
ienzkur eða útlendur, fæðzt eða dáið.
Málið á almanakinu er í skárra lagi,
eptir þvi sem stundum gerist á ritum,
sem prentuð eru í Ameríku, og ytri frá-
gangur fremur góður.
---—----------
Athugasemd.
Hr. ritstjóri!
Viljið þér gjöra svo vel, að lána ept-
fylgjandi athugasemd rúmí heiðruðu blaði
yðar.
í 13. tölublaði ,Þjóðólfs“ fræðir rit-
stjórinn lesendur blaðs síns á því, að hr.
Gruðjón Guðlaugsson, fyrverandi og til-
vonandi alþm. Strandamanna, muni, að
margra áliti, vera með hæfustu þing-
mönnum landsins, og ber hann fyrir
þessum fróðleik fregnrita sinn úr Stranda-
sýslu. —
Það er nú að visu sro, að það mætti
æra óstöðugan, að hrekja allar þær öfg-
ar og vitleysur, sem það blað leyfir sér,
að bera á borð fyrir lesendur sina, en
sumar af þeim eru svo vaxnar, að eigi
virðist rétt, að ganga með öllu þegjandi
fram hjá þeim, og ein meðal þeirra er
ofan nefnd staðhæfing, því að ef þeir,
sem þekkja hr. G. G., og hafa vit á að
meta hæfileika hans, treysta því, að hann
væri einn af hæfustu þingmönnum lands-
ins, þá hlytu þeir, að bera mjög litla
virðingu fyrir löggjafarþingi þjóðarinnar,
og ímynda sér, að eigi þyrfti að vanda
háseta á þá skútu o: þingið, þar sem
hann væri jafnoki hinna beztu fyrirlið-
anna. —
Annars væri nógu fróðlegt, að sjá af-
reksverk þess þings, sem svo væri skip-
að, að hr. G. G. væri meðal þeirra fær-
ustu, enginn, sem tæki honum fram að
menntun né þekkingu, en margir náttúr-
lega lakari. — Eg vildi næstum því
óska, að þingkosningar tækjust svo einu
sinni, því að þó það yrði dýr og tilfinn-
anleg reynzla fyrir þjóðina, þá væri hún
þó eflaust nytsöm, og mundi megna að
opna augu hennar fyrir því, að almenn
menntun, samfara góðri greind, er þó
nauðsynlegt skilyrði fyrir þvi, að geta
verið nýtur þingmaður. — En þetta er
almenningi því miður ekki full ljóst, það
sýna kosningarnar í sumum kjördæmum,
bæði nú og fyrri, og „Þjóðólfur“, og hans
nótar, útbreiða þá villu meðal alþýðu, að
það séu fyrirtaks þingmenn, og færir í
flestan sjó, sem eitthvað geta blaðrað í
þingsalnum, þó þeir vitanlega hafi enga
þekkingu né hæfileika til þess, að koma
nokkru nafni á að vinna ýms þau verk,
sem þingið hlýtur að inna af hendi, og
sem því mundu standa ráðþrota, ef þeir
ættu að vinna upp á sitt eindæmi, og
nytu ei að sér betri manna, — mennta-
mannanna á þingi, sem allt af er verið
að skamma, þegar hinir eru hafðir til
skýjanna. —
Eg segi hr. G. G. þetta eigi til á-
mælis; hann kann að hafa ýmsa þing-
mannshæfileika, og geta verið notandi á
þingi, með sér betri mönnum, þó hann
geti engan veginn talizt með hæfustu
þingmönnum landsins; það er enginn
mögulegleiki til þess um mann, sem
engrar menntunar hefur notið, og fræðslu
af mjög skornum skammti. — Og að láta
sér slikt um munn fara, það er að ó-
virða beztu og menntuðustu menn þjóð-
arinnar, sem nokkrir eiga þó, sem betur
fer, sæti á löggjafarþingi hennar.
V* ’Ol Patriot.
106
hefur kviðið því, að eitthvað væri orðið að barninu, hef-
ur hún svo að líkindum eigi þegar elt ókunna manninn,
heldur flýtt sér að rúminu, og séð drenginn þar myrtan,
sem fyr hefur verið frá skýrt.
Að vörmu spori hefur hún þá hlaupið til dyra, og
æpt um hjálp, en hnigið í ómegin á þröskuldinum.
Blóðblettimir, sem voru á höndum hennar, og á
skyrtu-erminni, stafa óefað af því, að hún hefur komið
við rúmábreiðuna.
Að hún hafi sjálf myrt barnið, er hún gekk i
svefni, telur hún ekki sennilegt, því að menn myrða
aldrei þá, sem þeir elska, og líf barnsins var henni kær-
ara, en líf hennar sjálfrar.
Auk þess þótti henni það og mjög sennilegt, að
morðinginn hefði haft nægan tíma, til að drýgja glæp-
inn, meðan hún var úti.
Loks gat unga stúlkan og um sendibréf eitt, sem
hún hefði lagt á borðið um kvöldið, en verið horfið
að morgni.
Það var bréfið, sem B... greifi hafði ritað henni,
er hann mæltist til þess, að hún kæmi til W..., og
hefði drenginn með sér. —
Þessi greinilega og all-sennilega skýrsla stúlkunnar
gat nú vakið ýmis konar ágizkanir, og ekki auðvelt úr
að skera, hver réttust væri.
Mér duldist þó eigi, að svo gæti farið, að þetta
gæti gert snúning i málinu, og kvaddi jeg því stúlkuna
að skilnaði með nokkurum huggunarorðum.
Með sjálfum mér var eg og miklu rólegri, því að
nú hafði jeg þó nokkuð, er vörn yrði á byggð. — —
Það var nú komið að þeim tíma, er málssóknin
99
Hún var alblóðug um hendumar, og á hægri skyrtu-
ermi hennar voru einnig nýir blóðblettir.
Yið sjón þessa urðu þau hjónin, gestgjafinn og
kona hans, svo lémagna af hræðslu, að þau vissu hvorki
upp né niður.
En ókunnugur maður, er leitað hafði gistingar i
„Villigeltinum“ skömmu eptir það, er Evelína leitaði
þar náttstaðar, hafði komið fram úr herbergi sínu, er
hann heyrði háreystina, og var hann sá, sem áttaði
sig fyrst.
Hann lypti Evelínu upp, og gekk úr skugga um
það, að hún væri hvorki sár, né dáin, en lægi að eins
í yfirliði.
Leið og eigi á löngu, unz Evelína raknaði við aptur.
„Barnið! Eugene minn!“ voru fyrstu orðin, erhtxn
heyrðist þá tala. „Hann er dauður — myrtur!“
Fólkið flýtti sér nú inn í herbergið, til að gá að
barninu.
Barnið lá í rúminu, og var — örent.
Blóðið vætlaði úr sári, sem það hafði í hjartastað,
svo að rúmfötin voru blóðlituð.
A koddanum lá morðtólið, - - albldfðugt.
Það var sami hnífurinn, sero Evelína hafði notað
um kvöldið, er hún tók til sykurvatnið, og lagði þá frá
sér á borðið.
Og er vesalings stúlkan var nú aptur komin til
sjálfrar sin, skýrði hún frá voða-atburði þessum, sem
hér segir:
Hún vissi ekki, hve framorðið var, er hún vaknaði
snögglega við það, að hún heyrði eitthvert hægt þrusk
í fremri enda herbergisins.