Þjóðviljinn + Þjóðviljinn ungi - 20.07.1901, Blaðsíða 4

116
Þjóðviljinn.
XV, 29.—30.
Á kjörfundi liafði sýslumaður og,
beint á móti ákvæðum kosningar-lag-
anna, mœlt kr'óptuglega með sjálfum sír,
sem þingmannsefni, en andmœlt kosningu
sira Jens Pálssonar; og er honum var
bent á, að þetta háttalag hans færi í bága
við fyrirmæli laganna, trrást hann reiður
við, steytti hnefann, og hafði jafn vel i
hótunum, og lýsti gremju sinni yfír
mótspyrnu þeirri, er hann yrði fyrir.
Skömmu áður en umræðum á kjör-
fundi var slitið, afsakaði sýslumaður þó
vanstillingu sína, sagði, að „nú væri sér
runnin reiðin“, svo að nú gæti hann
„talað rólegau o. s. frv.
Af ágripi þvi af kærunni, er nú hef-
ur verið getið, sjá menn væntanlega, að
hór var um all-alvarleg kæru-atriði að
ræða, enda lagði kjörbrófadeild sú, er kæru
þessa hafði til meðferðar þingsetningar-
daginn, það til, að frestað væri að sam-
þykkja kosninguna, unz þinginu í heild
sinni hefði gefizt kostur á, að íhuga hana
nákvæmar.
Að kæru-atriði þessi eigi voru úr
lausu lopti gripin, sást og eigi að eins
af vottorðum þeim, er kæran studdist við,
heldur staðfesti og Bj'crn sýslumaður
Bjarnarson sjálfur kæruna orði til orðs, að
heita rnátti, í all-ófimlegri rœðu, er hann
flutti þingsetningardaginn.
En þrátt fyrir þetta, og enda þótt að
ems tœpur þriðjungur þingmanna hefði átt
kost á því, að kgnna sér kœruna, þá var
kosningin þó samþykkt þegar, með 19 at-
kvæðum, eins og skýrt var frá í síðasta
nr. blaðsins, með því að apturhaldsflokk■
urinn fylgdi henni, sem einn maður, og
venzlamenn Bjarnar komu honum að öðru
leyti til liðs.
Á fundi sameinaðs þings 9. júlí hratt
þingið einnig þeirri tillögu með 18 atkv.
gegn 16, að fela nefnd kæruna til athugun-
ar, svo að vítt yrði þó að minsta kosti aðferð
sú, er kjörstjórnaroddvitinn hafði haft í
frammi.
þannig hefur þingið þá neitað að
sinna; eða taka til athugunar, mjög al-
varlega kæru, án þess að tveir þriðju
partar þingmanna hafi kynnt sér hana,
Slík aðferð er sannkállað pólitiskt
hneixli, er getur haft hin alvarlegustu
eptirköst, — hlýtur að veikja að mun
alla virðingu þjóðarinnar fyrir lögum og
rétti
Fréttir.
Strandbátnum „Hólar“ hlekktist á 3. júlí á
Breiðdalsvik i Suður-Múlasýslu, rakst þar á
sker i þoku, svo að gat kom á skipið, en komst
þó moð naumindum til Djúpavogs. — Yar þá
þegar sent til Seyðisfjarðar, og gufuskip fengið
þar, til að flytja farþega til Reykjavíkur.
Mælt er, að takast muni að gera svo að
skipinu, að það komist til Bretlands, til viðgerð-
ar þar, og er búist við, að þetta muni eigi taka
lengri tíma, en svo, að að eins ein af strand-
ferðum „Hóla“ falli niður.
Drukknun. Englendingurinn F. W. Howell,
er ferðazt hefur hér á landi mörg sumur, og
eitt sinn gekk upp á Oræfajökul, drukknaði i
Héraðsvötnum i Skagafirði 3. júlimán. — Var
hann á leið frá Akureyri til Beykjavíkur, ásamt
nokkurum enskum ferðamönnum, og atvikaðist
slys þetta á þann hátt, að hest þann, er Howell
reið, bar út af vaðinu, svo að hann stakkst á
kaf, og hraut Howell þá aptur af honum, og
drukknaði þegar. Hesturinn svam svo mannlaus
til lands
Læknar skipaðir. Frá 1. jóni þ. á. var Björn
G. Blöndal, læknir á Blönduós, skipaður læknir
í Miðfjarðarhéraði, og Júlíus læknir Halldórsson
á Klömbrum s. d. skipaður í Blönduóshérað.
Drukknun enn. Maður datt útbyrðis af
gufuskipinu „Botnia“ 9. þ. m. Hann hét Þor-
björn Bjarnason, bróðir Sighvatar bankabókara
í Reykjavík.
-------------
. Dýraíirði 4. júlí 1901. „Síðan eg ritaði þér
síðast, „Þjóðvilji“ minn, hefur ekkert mark-
vert borið hér til tíðinda. Tíðarfar hefur frem-
ur verið óhlýtt yflr vorið, og grasspretta mun
mega teljast enn í minna meðal lagi á mörgum
stöðum. Til sjóarins hefur optast verið heldur
stormasamt, þótt ekki hafi verið áhlaup, eða stór-
viðri. Fiskafli á þilskip hefur verið góður yfir
vorið, og hér í fjörðinn kom síld mikil í maí,
og með henni nokkur fiskur, svo að þeir, sem það
hafa stundað, hafa reitt að nokkrum mun; en
nú hefur dregið úr því síðustu dagana, og fsest
ekki, nema á kúfisk. Hvalveiðin hefur gengið
heldur vel, seinni part vorsins, svo hr. Berg
hefur nú fengið 80 hvali, á sína 4 báta (83
hafði hann fengið um þetta leyti í fyrra vorj,
en injög langt eru þeir sóttir, að sögn hval-
veiðamannanna. —
Heilsufar manna hefur mátt heita all-gott, en
þó hefur lungnabólga stungið sér niður á fáum
stöðum, og 'bettusóttin er enn i nokkrum mönn-
um; en mjög hefur hún verið væg og hæg-
fara. Nú eru menn hér sem óðast að starfa að
nauðsynjaverkum búa sinna, við móskurð og
fleira, áður en vanalegur sláttartími byrjar,
og gefa sér ekki tima til neins annars; en þó
mun mörgum vera forvitni á að vita, hvað þú
segir i fréttum, þegar þú kemur nú næst úr
166
gripið bafði í mig, og þegar hinir reiddu upp við hann
gönguprikin sín, kallaði hann til þeirra:
„Hvað er ykkur í huga? Ætlið þið að ráða9t á
Schomburg? Reynið þá, hve til tekst“.
En er þeir heyrðu þetta, hlupu þeir þegar, sem
skollinn væri í hælunum á þeim, og heíi jeg aldrei séð
önnur eins hlaup.
„Yar þetta þá Schomburg?u spurði Heidenstein.
„Jáu, svaraði hún aptur, „enda rann þá kalt vatn
um mig alla, því að jeg hugsaði auðvitað, að hann tæki
nú peningana frá mér.
En þetta fór allt á annan veg, því að hann vatt
sér þá mjög vingjarnlega að mér, og mælti:
„Yertu óhrædd María, þvi að jeg geri þér ekkert,
og læt mór ekki koma það til hugar, að ásælast frá þér
þessa fáu aura, sem þú hefur fengið fyrir þvottinn hjá
bændunum. Það er ekki svo mikið, sem þeir láta við
þig af hendi rakna, þessir ríku nirflar, vesalinguru.
„En nú ætla jeg að fylgja þér heimleiðis“, mælti
hann enn fremur, „því að trúa máttu þvi, María litla,
að opt hefi jeg sóð þig, og opt hefur mig langað til
þess, að spjalla ögn við þig.
Vita máttu og, að þegar þú hefur mína fylgd, þá
er þér engu ver borgið, en þótt tveir lögregluþjónar
fylgdu þér, og gengju sinn við hvora hlið þér.
Allir eru hræddir við Scbomburg, en hann hræðist
engan, jafn vel ekki djöfulinn sjálfan, því að hann er
sjálfur djöfull“.
Um leið og hann mælti þetta, hló hann, og sveifl-
aði stafnum kringum sig.
175
En er hann hafði sopið ögn á te-inu, minntist hann
þess, er hann fletti upp hegningarlögunum, að hann
hafði ætlað sér að fara til Heinsberg þá um kvöldið, og
lesa þar í kvæðabók einni, sem ný skeð var þá komin
á prent.
En hvernig átti hann að fá sig til þess núna?
„Það er sorgarleikur4, mælti hann við sjálfan sig,
„sem hér er verið að leika“, og barði um leið hnefan-
um í lögbókina, er lá fyrir framan hann.
Hann hafði nú eigi hugann á öðru, en að reyna að
hjálpa henni, fá hana sýknaða.
Svona leið nú ein kl.stundin eptir aðra. Hann sat,
og hugsaði, las hegningarlagagreinina 20—30 sinnum,
blaðaði aptur og aptur í útdrætti þeim, er hann hafði
gjört úr prófseptirritunum, og vantaði þó minnst á, að
hann kynni það allt saman utan bókar.
Te-ið hressti hann, og gerði hann æ vonbetri og
öruggari um sigurinn, unz hann loks hallaðist upp í
rúmið, og sofnaði, eða mókaði. —
Sögunni víkur nú aptur að fangahúsinu, er María
Lúcke sat í varðhaldinu.
Þangað kom, degi síðar en samtal það gjörðist, er
nú hefur verið frá skýrt, kona ein gömul, afar-sljó og
deyfðarleg á svipinn.
Kona þessi var móðir Maríu, og beiddist þess, að
fá hana til viðtals.
Það var nú hvort tveggja, að rannsókn málsins
var lokið, og kerlingin almennt álitin geðveik, svo að
eigi þótti ástæða til þess, að verða eigi við beiðni hennar.
Að því er geðveiklun gömlu konunnar snerti, þótti
og sjón sögu ríkari, er hún kom inn í varðhaldsklefann.