Þjóðviljinn + Þjóðviljinn ungi - 20.07.1901, Blaðsíða 6

I^JÓÐVILJINN.
XV, 29.—30.
ii8
hundraði sjúklinganna; þar af eru 6 milt-
isbrandssjúklingar, og 6 gripir með annari
veiki, sem allir voru dauðir, þegar jeg
kom til þeirra; koma þá rúmlega 6 af
húndraði á sjúklingatölu þá, sem tekin
hefur verið til lækninga. SjúklingataJan
hefur að meðaltali verið á ári 46, að frá
dregnum þeim gripum, sem dauðir hafa
verið, þegar jeg hef komið til þeirra, —
sauðfé er ekki talið með. — Það hefði
verið fróðlegt að sjá, af hvað mörgum
stórgripum, á því svæði, sem skýrslan
nær yfir, þessi sjúklingjafjöldi er; en þar
sem sú tala ekki er fyrir hendi, er ekki
unnt að rekja hana hér. — Jeg þori
hiklaust að segja, að dauðatala stórgripa
hér hefur stórum minnkað, síðan jeg fór
að praktisera hér dýralækningar, auk
þess sem af mörgum grip, sem sýkzt
hefur, hefur aptur orðið fullt gagn, þótt
ekki hafi verið annað fyrirsjáanlegt, en
að veikin mundi leiða af sér dauða, ef
hún hetði verið látin sjálfráð.
Sjúklingatala sú, sem skýrslan ber
með sér, er mest úr 3—4 næstliggjandi
hreppum; vegaiengdin hjá þeim, sem fjær
eru, hefur gjört það, að menn hafa ekki
leitað skepnum sínum hjálpar, eins og
þeir, sem nær mér eru. —
í skýrslunni eru ekki taldir 80 hestar,
sem á siðastliðnum 5 árum hafa verið
geltir, ekki heldur um 2000 fjár, er á
sama tima hefur verið bólusett, því hvor-
ugt getur beinlínis talizt með veikum
skepnum. — Það hefði verið fróðlegra,
að skýrslan befði verið sundurliðuð þann-
ig, hvað margar skepnur hefðu veikzt í
hverri viku fyrir sig; en þar sem slik
skýrsla heyrir fremur til því opinbera,
hefur því verið sleppt hér. —
Það er mér alls ekki ljúft, að þurfa
að liggja á bónbjörgum með að fá opin-
beran styrk til þessa starfa míns, þó jeg
hafi, af ástæðunum, verið neyddur til
að gjöra það. Það hafa margir í orði
kveðnu játað, að þessar lækningar mínar
væru mikils virði fyrir plássið, hjá því
sem áður hafi verið, meðan enga hjálp
var hægt að fá handa veikum skepnum;
en sú játning hefur sjaldan náð lengra.
Mér finnst ekkert óeðlilegt, að héraðsbú-
ar þeir, sem mest hafa notað störf mín í
þessu fagi, létu eitthvað til sín heyra
gagnvart lækningum mínum, og sinum
þar að lútandi hagsmunum, ef þeim á
annað borð, þegar til alvörunnar kemur,
þykir það nokkru máli skipta. Það ligg-
ur i augum uppi, að dýralækningapraksis
minn er ekki svo mikill, að jeg geti,
nema að litlu leyti, lifað af honum, og
geti jeg ekki orðið aðnjótandi opinbers
styrks, hlýt jeg að stunda hverja þá at-
vinnu, sem mér er arðmest, og hætta að
vera við heimilið allan tima ársins, í þvi
skyni að stunda dýralækningar, eins og
jeg hef gjört að undanförnu. Þyki al-
menningi það ekki þess vert, að þessi
lækningastörf mín séu gjörð að umtals-
efni, hlýtur hið opinbera að skoða það
svo, sem hér séu eingöngu mínir eigin
hagsmunir um að ræða, sem að litlu eða
engu snerti almennings heill; þá er þar
með kveðinn upp sá dómur, að jeg sé
gagnlaus við dýralækningar, enda getur
þá ekki álitizt að vera rétt, að veita mér
opinberan styrk.
Foringjar apturlialdsliðsins. Að því'er sjá
er á þingi; virðist nú hr. Lárus H. Bjarnason
hafa tekizt á hendur forustu apturhaldsliðsins,
og mun ritstjóri „Þjóðóli's" gangaghonumýiæst-
ur að virðingum í flokknum.
Það verður því að líkindum eigi annað sagt,
en að forustan sé í „dánumanna" höndum.
Um þotta yrkir „Fjallk.":
„Opt er lán í veröld valt,
og viðsjáll rokabútur;
styður Lalla höfuð halt
Hannes niðurlútur1*.
Ósvífni íhaldsliða. Sem^dæmi þess, hve
auðvirðilegum meðulum ýmsir apturhaldsliðar
beits, til þess að reyna að hepta framgang
stjórnarskrármálsins, má geta þess, að einum
úr tíokki stjórnbótamanna, alþm. Þórði Guð-
mundssyni í Hala, var ný skeð sent ógnunar-
bréf, er laumað hafði verið inn í herbergi hans,
og hann látinn rekast þar á.
Bréfið er undir ritað „Bangæingur11, og bregður
Þórði um svik við kjósendur sína, og reynir að
hræða hann með þvi, að hann verði eigi endur-
kosinn o. s. frv.
Áður en Þórður fékk brét þetta í hendur,
hafði ónefndur „dánumaður11 gert ítrekaðar til-
raunir, til þess að fleka hann til liðs við apt-
urhaldsflokkinn, og er bréfið auðvitað búið til
hér syðra, enda ritað með þekkjanlegri rithönd
uppgjafa-þjóðmálagasprara nokkurs, sem eigi
hefur nú tök á því, sem einu gildir, að vinna
málefnum ættjarðar sinnar ógagn á annan veg.
Þess þarf' eigi að geta, að á jafn staðfastan.
mann, sem hr. Þ. Guðm. er. hafa jafn svívirði-
legar árásir ongin áhrif, enda hefur framkoma
168
að gera þér nokkuð íllt; en svo sleppurðu samt eigi, að
ekki gefirðu mér eitthvað“.
„Tók hann þá eitthvað frá yður?“ spurði Heid-
enstein.
„Nei“, svaraði hún í hálfum hljóðum, „hann —
hann kyssti mig að eins“.
„En er eg svo gekk leiðar minnar“, mælti hún enn
fremur, „nam hann staðar, horfði á eptir mér, og kall-
aði aptur á mig.
Og er eg nam þá staðar, kom hann til mín, og
hvíslaði að mér:
„Annars er mín samvizka jafnan glöð og góð, svo
að þú þarft alls ekki að vera neitt hrædd við mig.
Og að því er til framtiðarinnar kemur, máttu aldrei
nefna mig Sohomburg, heyrirðu það? því að Schomburg
er ræningi; en þegar jeg er hjá þér, þá heiti jeg að
eins — Franz.
Segðu nú einu sinni góða nótt, Franz!“
Um leið og hann mælti þetta, tók hann svo fast
í hendina á mér, að þá — já þá gat jeg ómögulega að
því gert, að segja ekki góða nótt, Franz!“
„Frá þeirri stundu“ — svo hélt María Lucke þess-
um skriptum sínum áfram — „þá gat eigi öðru vísí far-
ið, en fór.
Fyrstu dagana eptir þetta, þá gat naumast heitið,
að jeg hefði nokkra stund eyrð í mér, þvl að á hverri
stundinni bjóst eg við, að hann kæmi.
Eitt kvöldið, er eg kom heim, fann eg steikarlykt
í eldhúsinu, og alls staðar í húsinu.
Og í eldhúsinu stóð móðir mín við eldavélina, og
á steikarpönnunni var stóreflis gæs.
173
Að vörmu spori var María þá komin inn fyrir
grindurnar til hans, varpaði sér fyrir fætur honum, og
lagði hendur um hann.
„Rísið upp“, mælti Heidenstein í hálf-gerðu fáti.
En það var, sem María heyrði eigi orð hans.
Fann hann þá glöggt, hve brjóst hennar bærðust,.
er þau þrýstust að knjám hans, og veitti því eptirtekt,
með hve ofsalegum krapti hún vafði hann örmum.
„Frelsið mig“, stamaði hún að lokum, um leið og
hún greip hendur hans, og þrýsti þeim að andliti sér.
„Frelsið mig, kæri herra“, mælti hún enn fremur.
„Jeg ber það eigi af, að vera lokuð inni í fangaklefa“i
Um leið og hún mælti þetta hrissti hún höfuð, sem
örvílnuð væri, og Heidenstein fann brennheitar kinnar
hennar a höndum sér, . og fann tárin streyma gegnum
greipar sér.
Það var ekki laust við, að Heidenstein færi nú
einnig að hitna um hjartaræturnar.
„Jeg get ekki sagt yður, hvernig málið fer“, mælti
hann, „en að eins lofað yður að gera, hvað í mínu valdi
stendur — gera allt, sem eg get“.
„En standið nú fyrir alla muni upp“, mælti hann
svo enn fremur. „Það er orðið framorðið, og þér verðið
nú að fara“.
„I fangelsið“ gat hann ekki fengið af sór að segja,
er hann sá, hve hún skalf öll og titraði frá hvirfli
til ilja.
María hneigði sig þá þegjandi, og stóð svo loks upp,
með aðstoð hans.
Að því búnu lét hún á sig fanga-skóna, er smokk-