Þjóðviljinn + Þjóðviljinn ungi - 19.03.1903, Blaðsíða 6

46
Þ JÓÐVILJINN.
XVII, 11.—12.
hr. Jbn Sn. Arnason, því skotið þessum
úrskurði til laudshöfðingja 6. febr. siðastl.
I brófi þessu krefjast þeir þess, að
kosninfjin verði metin ’ogild, og fara þess
jafn framt á leit, að „aðgjörðir kjörstjórn-
arinnar við kosningu þessa verði til-
hlýðilega rannsakaðar, og hún látin sæta
ábyrgð gjörða sinna“.
I bréfi sinu taka þeir það og fram,
að þeir geti eigi látið kæru sinni fylgja
eptirrit af áliti kjörstjórnarinnar um mál-
ið, „þar eð oss eigi hefir lánazt. að fá
eptirrit af þvi, þrátt fyrir itrekaðar á-
skoranir“.
Hvort dráttur þessi stafar af „embætt-
isönnum“ hr. H. Hafstein’s, eða honum
hefir þótt réttara að senda landshöfðingja
álitsskjal þetta beina leið, án þess það
kæmi i hendur kærendanna, látunj vér
ósagt; en auðsætt er það, að fái kærend-
urnir eigi eptirrit þetta, þá er réttur
þeirra borinn fyrir borð.
Hvað landshöfðingi gerir, eða hefir
gjört í máli þessu, hefir enn eigi heyrzt,
en eptir sögum þeim að dæma, er borizt
hafa af kosningargjörðinni, virðist þess
sízt vanþörf, að opinber ranns’okn fœri fram,
svo að séð verði, hvað hæft er í lög-
brotum þeim, sem gefið er í skyn, að
framin hafi verið við kosningargjörð
þessa.
Og að því er til þeirrar kröfu kær-
endanna kemur, þá er landshöfðinginn
ekki hæztiréttur, heldur má skjóta úrskurði
hans til ráðherrans, ef hann sinnir eigi
kröfunni.
Mannalát. 20. febr. síðastl. and-
aðist húsfrú Guðrún Siguroardóttir á
Möðruvöllum í Hörgárdal, kona Stefáns
eldra Stefánssonar á Möðruvöllum, er
lengi bjó að Heiði í Gönguskörðum í
Skagafjarðarsýslu.
Foreldrar hennar voru merkishjónin
Sigurður Guðmundsson og Helga Magnús-
d'ottir, kona hans, prests i Fagranesi, og
var Guðrún fædd 2. sept. 1831, en gipt-
ist eptirlifandi manni sínum, Stefáwi
Stefánssyni, er hún hafði þrjá um tvít-
ugt, og varð þeim hjónum alls 7 barna
auðið, en að eins þrjú þeirra komust til
fullorðinsára, og eru enn á lifi: síra Sig.
Stefánsson í Vigur, Stefán kennari Stef-
ánsson á Möðruvöllum og Þorbjórg, kona
Björns hreppstjóra Jónssonar á Veðra-
móti í Skagafjarðarsýslu.
Helztu æfiatriða Stefáns eldra hefir fyr-
ir skömmu verið minnzt all-ýtarlega i
„Sunnanfara“, og þá um leið konu hans,
því að óhætt er að fullyrða, að hún átti
eigi lítinn þátt i því að gera garðinn
frægan, enda var hún gáfukona, sem hún
átti kyn til, einkar stillt og geðprúð, öt-
ul og myndarleg og yfir höfuð mesta
merkiskona.
Fyrirspurn ir.
—:o:—
1. Ber lausamönnum eigi að greiða presti dags-
verk, þótt þeir séu orðnir sextugir, og standi
því eigi á verkfærra manna listunum?
2. Ber eigi bónda, eða ábúanda, að greiða kirkju
sinni hálfan ljóstoll, þótt hjúalaus sé?
Þ.
Báðum spurningunum svarast játandi, sbr. 1. og
5. gr. laga 3. apríl 1900.
Úr Rangárvallasýslu er skrifað 3. febr. þ. á.:
„Eins og „Þjóðv.“ hefir getið um, þá er hér i
sýslu löngu byrjaður þessi efnilegi leikur, að at-
kvæðasmalar rekast um alla sýsluna, til að safna
undirskriptum handa Magnúsi landshöfðingja.
Til þess eru notaðir upp belgdir kjaptaskúmar,
sem vitanlega bera ekki meira skynbragð á póli-
tik, en kötturinn.
Sagt er að 240 nöfn" séu þegar fengin, og búið
að senda mann með þau til landshöfðingja, og
er enginn efi á, að hann mun gleypa agnið“.
innunninniniinniiimiiiiiiiimiiiisiuiiiiiiiin
Bessastöðwm 19. marz. 1903.
Tíðarfarið hefir í þ. m. verið afar-óstöðugt
og stormasamt, og snjóar öðru hvoru. 14. þ. m.
gerði suðaustan hvassviðri, og hellirigningu, svo
að jörð varð þá alauð að kalla; en daginn eptir
var hann með útsynningsjeljum, og dvngdi þá
aptur niður nokkurum snjó, og hefir tíð síðan
verið mjög umhleypingasöm.
Póstgufuskipið „Laura“, skipstjóri Aasberg,
kom til Reykjavikur aðfaranóttina 14. þ. m.,
fullum tveim sólarhringum fyrir áætlunardag.
Með „Lauru“ var margt farþegja, þar á með-
al: Tryggvi Gunnarsson bankastjóri, verzlunar-
stjóri Nicolaj Bjarnason, Sigfús ljósmyndari Ey-
mundsson, ungfrú Kjær, sem ráðin eryfirhjúkr-
unarkona við holdsvejferaspítalann, kaupmenn-
irnir Gunnar Gunnarsson, Siggeir Torfason og
Erl. Erlindsson, verzlunarmaður Jón Bjarnason,
Bjarni snikkari Jónsson, er siglt hafði til við-
arkaupa, Guðm. bókbindari Gamalíelsson og
söðlasmiður Jónathan Þorsteinsson, allir úr
Reykjavík. — Enn fremur frá Leith: mr. Ward
fiskikaupmaður, og ritari hans mr. Smale, og
Berrie, verzlunarfélagi Copeland’s.
Þá kom og enn fremur norskur stórskipa-
smiður, og frú hans, Ellingsen að nafni, og á
hann að gera við dráttarbrautina í Reykjavík,
og ráðgera þau hjónin að setjast þar að fyrir
fullt og fast. — Gullsmiður Árni Árnason kom
einnig, alkominn heim frá Ameriku, og ætlar
að setjast að í Ólafsvík.
Þá kom og ritstjóri blaðs þessa einnig úr
utanför sinni.
f 3. þ. m. andaðist i Reykjavik, á kaþólska
42
Dante segir: Súrt er brauðið, sexn þegið er af
framandi borði, og örðugt er, að komast þar upp stigann.
En hver getur lýst kvölum ungrar stúlku, er verð-
ur að hegða sér eptir dutlungum gamallar aðalsfrúar?
Greifafniin hafði í fullum mæli alla þá dutlunga-
semi til að bera, sem einkennir þær konur, sem heimur-
inn hefir komið upp á of mikið.
Hún var ágjöm og eigingjörn, og virtist meta sjálfa
sig að því skapi meira, sem heimurinn sinnti henni minna.
Hún sótti alla dansleiki, litaði sig í framan, og
klæddi sig á þann hátt, er tíðkazt hafði fyrir langa löngu.
Allt kvöldið sat hún svo grafkyr í einhverju horn-
inu á danssalnum.
Engu likara, en að hún hefði verið sett þar af á
settu ráði, til þess að vera þar, sem eins konar hræða.
Hver, sem inn kom, gekk til hennar, og hneigði
sig með virktum, en þegar því var lokið, yrti enginn
einu orði á hana.
Fjöldi fólks kom á heimili hennar, og gætti hún
þá jafnan ströngustu hirðsiða, og gleymdi eigi, að titla
hvem, sem bar.
Hjúin, sem voru mörg, og reru í spikinu; af þvi að
ekkert var að gera, nema rangla innan um herbergin,
fóru með allt, sem þeim sýndist, svo að heimilið var rænt
og rúið. rétt eins og eigandinn væri dauður.
Lísa lifði í sífelldri angist og kvölum. Þegar hún
skenkti the-ið, var hún ásökuð fyrir það, að hún eyddi
allt of miklu af sykrinu.
Læsi hún hátt einhverja skáldsöguna, eptir skipun
húsmóður sinnar, var hún ásökuð fyrir það, sem miður
þótti fara hjá höfundinum.
47
Jeg held ekki.
Sparnaður, reglusemi og iðjusemi, það em spilin
þrjú, sem vinnst á í lifinu.
Þau spilin geta tvöfalldað, og enda tifalldað eignir
mínar!
Að eins þeim spilum fylgir sjálfstæði og hamingja
í lífinu.
En er hann gekk þannig hugsandi fram og aptur,
varð honum allt í einu litið á stórhýsi eitt, sem var auð-
sjáanlega mjög gamalt, að því er sjá mátti af bygging-
arlaginu.
Á götunni var mesti urmull af vögnum, er allir
námu staðar hjá þessu gamla húsi, og var þar ljós í
hverjum klefa.
Hermann hafði gaman af því, að horfa á fólkið,
sem kom út úr vögnunum.
Það var sumpart ungt kvennfólk, með silkiskó á
fótunum, sumpart hershöfðingjar og stjórnmálamenn.
Þeir voru allir í loðkápum, til að skýla sér gegn
kvöldloptinu.
Hermann vatt sér að dyraverðinum, og spurði:
„Hver býr hérna?“
„Anna Fedotowna greifafrú“, svaraði dyravörðurinn.
Það var amma Tomskí’s.
Hermann brá í brún, og honum datt strax í hug
sagan um spilin.
Hann gekk nú fram og aptur fram hjá húsinu, og
var að hugsa um greifafrúna, um ríkidæmi hennar, og
um va.ld það, er hún ætti í fórum sínum.
Loks' gekk hann þó heim til sín, en honum varð
ekki svefnsamt nóttina þá, því að rynni honum dúr á