Þjóðviljinn + Þjóðviljinn ungi - 12.05.1905, Síða 4

80
ÞjÓÐVIíJIINN
XIX., 20.
máli fomtuiignanna í hinum almenna
menntaskóla vorum, og kemur hann þá
heldur seint á þingið. — Hitt mun hon-
um ofætlun, að koma á svipuðum aga á
þinginu, eins og skólastjórn hans varð
svo fræg af, og mun honum það því naum-
ast ætlað.
Hr. Aug. FJygenring er maður, sem
eigi hefir áður fengizt neitt við politík,
að kunnugt sé, nema hvað hann lét nú-
verandi stjórnarflokk hafa sig til þess, að
bjóða sig fram í Gullbringu- og Kjósar-
sýslu, við þingkosningamar síðustu, og
féll þá við hýsna litinn orðstí.
Hr. Þórarinn Jónsson á Hjaltabakka
er svo óþekkt persóna, að harla örðugt
hefir verið, að hitta nokkurn, er áður
hefði heyrt nafns haES getið. — En hann
hafði verið einn af helztu atkvæðasmölum
þeirra Hermanns og Jóns Jakoóssonar við
þingkosningarnar síðustu í Húnavátns-
sýslu, og hafa þeir þvi fengið ráðherrann,
til þess að launa það starf hans á þenna
hátt. — En hví var Arni í Höfðahólum
settur hjá? Fráleitt hafði hann minna til
þess matar unnið, eða færri skónum slitið.
Þeir, sem áður voru konungkjörnir
þÍDgmenn, en nú hefir verið hafnað, eru:
Arni iandfógeti Ihorsteinsson, dr. Jónas
Jónassen, Hallgrímur biskup Sveinsson og
yfirdómari Kr. Jónsson, og hefir tveim hin-
um fyrst nefndu, sem báðir hafa fyllt
stjórnarflokkinn, óefað verið hafnað með
ljúfu samþykki sjálfra þeirra. — En að
Hailgrími biskupi, og Kristjáni yfirdóm-
ara, er mikil eptirsjá af þingi, og sýnir
PRENTSMIÐJA ÞJÓÐVILJANS.
það dável, hvaða stjórn vér nú höfum,
er slíkum ágætismönnum er hafnað, en
teknir í þeirra stað miðlungsmenn, sem
eigi virðast hafa annað til síns ágætis,
en það, að stjórnin treystir þeim til þess,
að verða dyggir jábræður sínir.
Að öðru leyti gefa koDUDgskosning-
arnar tilefni til ýmsra hugleiðinga, sem
verða að bíða að þessu sinni, þar sem
fregnin barst oss eigi, fyr en blað vort
var fullbúið til prentuoar.
Það er alveg áreiðanlega frótt með
„Tryggva kongi“, að Marconí-félagið í
Lundúnum, sendir mann, með ótakmörk-
uðu umboði, til að semja við þingið um
loptskeytasamband milli íslands og út-
Janda, og ýmsra staða hór innan lands. \
Sannfrétt, að kostur verður gefinn á
mjög ódýru loptskeytasambandi.
Bessaetööum 12. maí 1905.
Tíðin einatt fremur hagstæð, en þó eigi veru-
leg hlýindi.
„Ingi kongur“ kom 4. þ. m. frá útlöndum,
norðan um land. — Meðal farþegja, er komu
með skipinu, var Magnús læknir Jóhannsson á
Hofsós. _________
Mislinga-sóttkvíunin í Reykjavík kvað að eins
vera gerð til bráðabirgða, og stendur að líkindum
eigi lengur, en 12 daga, því að þá er séð, hvort
nokkrir hafa fengið í sig sóttkveikjuna, áður en
þeir, sem fyrst fengu veikina, voru einangraðir.
ý 5. þ. m. varð bráðkvaddur í Reykjavík
Eendrik J. C. Bjerring, verzlunarstjóri í Borgar-
nesi. — Hann var fæddur 23. okt. 1845, og var
því á 60. aldursári, sonur J. Bjerrings sáluga, er
drukknaði 1857. — Hendrik sálugi var lengi verzl-
unarmaður í Reykjavík, og síðan í Bafnarfirði;
en 16—17 árin siðustu veitti hann forstöðu verzl-
un þeirri, sem Joh. Lange i Bergen rekur í Borg-
arnesi. — Hann var kvæntur Elísabet, dóttur H.
A. Linnet's sáluga, kaupmanns i Hafnarfirði, er
lifir mann sinn, og áttu þau ekki barna.
Hendrik sálugi var talinn mesta valmenni, og
mun því af mörgum saknað.
Frakkneska herskipið „Lavoisier" kom til
Reykjavíkur 3. þ. m., í fyrsta skipti á þessu ári.
Meðal farþegja, er komu með „Vestu“, 4. þ.
m., voru: Guðm. læknir Guðmundsson i Stykkis-
hólmi, Eðvarð útvegsmaður Asmundsson á ísa-
firði, bátasmiður Valdimar Haraldarson á Isafirði,
agentarnir Páll Bjarnarson og Sveinn Brynjólýs-
son, o. fl.
Frakkneska fiskiskútu sleit upp á höfninni í
Reykjavík aðfaranóttina 4. þ. m., og rak upp í
Effersey, og brotnaði þar að mun.
„Kong Trygve“ kom frá útlöndum 9. þ. m.
■— Meðal farþegja, er komu með skipinu, voru:
Kaupmaður Ilich. Riis frá Borðeyri, S. II. Bjarnar-
son consúll, próf. Þorv. Jónsson frá ísafirði, ný
orðinn riddari (varð ekki konungkjörinn), sýslu-
maður Einar Benediktsson, og frú hans, o. fl.
„Skálholt“ kom 9. þ. m. til Reykjavikur úr
fyrstu strandferð sinni.
„Hólar“ komu 8. þ. m., sömuleiðis úr fyrstu
Strandferð.
„Ceres“ kom frá útlöndum 6. þ. m.
f „Vesta“ fór frá Reykjavik til útlanda, vestur
og norðan um land, 10. þ m. Með því skipi
fór ritstjóri blaðs þessa til ísafjarðar.
Hdtee»sen; __
er aftió ðen Seóste.
66
Þegar þetta hafði vaðið á Daniru, tietlaði hún, að
standa upp, en Edith, sem farin var að skilja, að Dan-
íru væri alvara, hélt höndunum um háls henni, og var far-
in að há-gráta.
rHægt?u hvíslaði Daníra. „Tefðu mig ekki, og
reyndu eigi, að aptra flótta mínum, því að jeg læt ekk-
ert aptra mér, þó að líf mitt sé í veði. — En vekirðu
hitt fólkið, getur það orðið orsök að dauða mínum, því
að lifandi læt eg ekfci ná méru.
Þetta mælti Daníra í svo ákveðnum, og sannfær-
aDdi róm, að Edith varð hrædd, og gat Danfra þá los-
að sig.
r0g svo eina bæn enn! Segðu honum — Gerald
von Steinach, að jeg sé ekki landráðamaður, og að jeg
hafi engin launráð bruggað gegn þeim, er kalla sig vel-
gjörðamenn mína. — Það er að eins um það að ræða,
að frelsa mann —; hann fær á morgun að vita það“.
Edith hætti allt í einu að gráta, og horfði undrun-
arfull stórum augum á Daníru.
„Boð frá þér til Geralds? Og biðurðu mig, að flytja
þau?u
„Já“, svaraði Daníra. nJeg hvorki vil, né get, tek-
ið fyrirlitningu þess manns með mér. — Lofaðu mór því,
að þú flytjir honum þessi boð mín orðrétt, og vertu nú
sælu.
Að svo mæltu beygði hún sig aptur ofan að Edith,
kyssti hana, sleit sig svo af henni, og var óðar horfin.
Hurðin lokaðist á eptir henni, og allt var kyrrt í
evefnherberginu, sem fyr.
Edith þrýsti höndunum að gagnaugum sér, eins og
67
hún væri í vafa um, hvort þetta væri ekki að eins
heimsku-draumur.
En er Edith hafði ögn jafnað sig, spratt hún á fæt-
ur, brá sér í morgunkjólinn, og fór inn í svefnherbergi
Daniru.
Þar var engin manneskja, rúmið ósnert, og Daníra
auðsjáanlega komin út úr húsinu.
Edith datt fyrst í hug, að vekja föður sinn, og segja
hoDum, hvað gjörzt hafði; en er hún minntist orðaDan-
íru, hætti hún þó við það.
Hálf-vandræðaleg gekk hún út að glugganum, því
að þaðan sást kastalinn, og nokkur hluti borgarinnar.
Hvers vegna hafði Daníra beðið hana fyrir skila-
boðin til Gerald’s, sem hún var gjörsamlega ókunnug?'
Hvers vegna féll henni fyrirlitning hans svo þungt, þar
sem hún skeytti ekkert um fyrirlitningu uppeldisföður síns?
Þetta var gáta, sem hún gat ekki ráðið.
En allt í einu hrökk hún við. -- Það heyrðust þrjú
skot í fjarska, hvert á eptir annað. — Svo var dauðaþögn
í nokkrar mínútur, unz aptur heyrðist eitt byssuskot.
Síðasta skotið var frá kastalanum, og strax á eptir,
fór að sjást þar ljósagangur, og blys sáust uppi í brekk-
unni, eins og verið væri, að leita þar að einhveiju.
Loks drundi fallbyssuskot, er bergmálaði í fjöllun-
um, unz hljóðið dó í fjarska.
Sakir þess, sem á undan var gengið, vakti þetta
allt íllan grun hjá Edith.
Hún flýtti sér aptur að rúminu, klæddi sig í snatri,
og fór síðan yfir í hinn enda hússins, til þess að vekja
föður sinn.
En það var óþarfi, þvi hann var þegar kominn á