Þjóðviljinn + Þjóðviljinn ungi - 10.03.1906, Qupperneq 4

44

XX., 11,—12.
febr.
isj
við;.
11. Sighvatur M. Blöndal.
12. Hermann Hjartarson.
13. Sigurður Guðmundsson.
14. Píill tirlendsson.
15. Guðmundur Jónsson.
16. Daníol ICiistinsson.
1. bekkur.
1. Jón Asbjarnarson.
2. Halldón- Hanson.
3. Páll Pálmason.
4. Eðvarð R. Stephensen.
5. Einar Jónsson.
6. Héðinn Valdiniarsson.
7. Kjartan Jensen.
8. Magnús Joehumsson.
9. Björn ÍPÓrhalisson.
10. Einar E. Hjörleifsson.
11. Axol Böðvarsson.
12. Jón Olafsson.
13. Leifur Jóhannsson.
14. Daniel Halldórsson.
15. Haraldur Thorsteinsson.
16. Ólafur Jonsen.
17. Guðrún Bjarnardóttir.
18. Jón Gunnlaugsson.
19. Steindór Gunnlaugsson.
20. Eggert Stefánsson.
21. Sigurgeir Sigtirðsson.
Fjöldi skólapilta iesa í vetur utan skóla, lík-
lega yfir þrjátiu.
Skólapilta-röðin
við
p iðsvetrarpróf hins alm. menntatkóla, í
1. 06.
VI. bekkur.
!. Jóbannes Jóhannesen.
2. P-ll Sigurósson.
3. Pétur Jónsson,
V. bekkur.
1. Sveinn V Sveinsson.
2. Ólaftir Pétursson.
3. Pétur Halldórsson. (umsjónarm. sl
4 Einar Indriðason.
5. Haraldur Jónasson.
IV. bekkur.
1. Asmundur Guðmundsson..
2. Tryggvi Þórhallsson.
3. Jakob Jóhannesson.
4. Hjórtur Hjartarson.
5. Magnús Björnsson.
(i. Árni Gíslason.
III. bckkur.
1. Jónas Jóna-son.
2. Marteinn Bartels.
li. Guðmundur Zóphoniasson.
4. Síi: on Þórðarson. (umsjónarm. úti
5. Gísli Gnðnason.
6. Bjarni Snæbjarnarson.
7. Jón Þorvalilsson.
8. Vigfóis Ingvar Sigurðsson.
II. bckkur.
1. Pétur Magnússon.
2. Helgi Guðmundsson.
3. Laufey Vahlimarsdóttir.
4. Ólafur Jónsson.
5. Þorstoinn Þorsteinsson.
6. Skúli Skúlason.
7. Helgi Skúlason.
8. Sigtryggur Eiriksson.
9. Guðjón Samúelsson.
10. Steingrímur Jónsson.
Rltstjöri „Ing01ís“ hefir 25. febrú-
ar síðastl. svarað hinni afar-hógværu grein
vorri í 9. ur. „Þjóðv." þ. á. á nokkuð
amiari hátt, en vér liöfðum vænzt, — með
stórmennsku og útúrsnúningum.
Hann segir, að vór höfum hótað því,
að „láta reiðina við landvarnarmenn koma
niður á þjóðinni“; en til þessa er því
fyrst að svara, aá vér höfum aldrei álitið
slettur „Ingólfs“, til vor og annara, út
af stjórnarskrárfrumvörpunum frá 1897—
1901, svo inikils virði, að það tæki því,
að reiðast þeim, og í öðra lagi er hótun-
in, sern „Ingólfur“ nefnir, livcrgi til,
nema í hans eigin liugarburði.
Yér bentum að eins á það, að það
væri miður hyggilegt, að tnenn, sem
vinna að sarna rnarki, eins og . ^1011™^-
isflokkurínn" og „Lindvarnarmenn:‘ nú
gera, værit að senda9t á sletturn út af
því, sem áður hefði á milli borið, og bætt-
um þvi við, að „svo gæti farið, að land-
varnarblöðin ynnu máli sinu freinur ó-
gagn, en gagn, ef sliku fer framu.
Ætluðum vér „Ingólfsu-ritstjórann svo
skynugan, að honum gæti skilizt það,'ef
hann ekilja vildi, að það myndi ekki
stuðla mjög að heppilogum kosningaúr-
slitum, að vera að reyna ófrægja þá rnenn-
ina, sem oiga að bera merkið, er
„Þjóðræðisliðaru og „landvarnarmcnu“
keppa að —, þegar kemur til kosning-
ani,a.
8é „Irrgólfur" á öðru rnáli um þetta,
fcr litnn auðvitað síriu fram, og uppsker
svo á sínurn tim i, sem hann sáir.
Þá finnst ritstjóra „Ingólf.su það sitja
ílla á oss, að f.ra að gerast „siðameist-
ari“, og erum vór þar á öðru máli, en
hann, þvi er það ekki einmitt eitt af
hlutverkum blaðanna, að vanda um það,
sem miður þykir fara? Að miunsta kosti
virðist „Ingólfur" hafa litið svo á hlut-
verk sitt, síðan haun hóf göngu sína, og
— með allri virðingu fyrir „Ingólfiu —
verður „Þjóðv.“ að lita svo á, sem það
88
Frú Dick horfði á þotta, og rétti mér vasabók
sina.
„livað á jcg að gjöra við hana?u spurði eg, all-
forviða.
„Taka þar fé það, sem þér leggið út iníu vegna!u
mælti liún. „Frú Dick Gaines borgar sjálf fyrir sig!u
„En frú Art!iur-Lenox?“ rnælti eg.
„Hún vill og borga!u kvíslaði hún. „Og b°ss bið
eg yður, að h *fna cigi þessu boði minu, því að mér virð-
ist þessi stað.i min loma mér i ærinn vanda, þó að jcg
þurfi eigi að roðna í hvert skipti, sem eg só yðurbi.rga.
Takið því f*- það, som eg skulda yður, og sem þér
þu rfið væritrtnlegu að borga fyrir mig! Látið mig að
minnsca kosti giviða helming þess fjár, er þér borg.ð
fyrir okkur!u
Að svo ir.æltu þrýsti liún all-stórum böggli af banka-
seðlum i hönd mér, og sagði:
„Nú get eg í fyrramálið, með gói''ri samvizku, bcðið
yður, að panta morgunvorðinn harida okkur!“
Rétt á eptir þetta, stóðum við upp, til þess að
far.r brott.
„Og er það nú áreiðanlogt, að yður iðri þess ekki,
að hafa ekki losnað við inig í Wilna?11 mælti hún bros-
andi.
„Grerið ekki of rnikið að þessu11, mælti hún siðan,
hálf-hæðnislog!i. „Yeitingaþjónninn sér til okkar.u
Jcg var sem sé, að hagræða á honni skinnkápunni
og var þá öllu uinhyggjusamari, en titt e/ urn eiginmcnn,
sem optast reynast frcmur hugsunarlausir í þeim sökum,
þegar hjónavigslan er fyrir nokkru um gaið gen.'in.
En er við gengum fram hjá skrifstofunni i gDti-
47
Komst og að þeirri niðurstöðu, að æfintýrið, or laut
að frú Dick, gæti alls ekki bakað mér neirin varida. því
að eg ffygdi heDni til gistihúss, jafn skjótt or við kæni-
um til Pétursborgrtr, og finndi síðan mann liennar, og
scgði honum, úr hvaða vandræðum eg hefði bjargað frú
haris.
Sðndihcrra Bmdamanna í Pétursborg ætlaði cg svo,
til voinir og vara, að segja alla sögunn, því að eg vissi,
að í Handaríkjunum yrði aldrei tekið hart á þossu til-
tæki tniriu.
Kn er eg var í þessum hugsunum, hcyrði eg. að
sagt var að baki mér:
„Góðan dagino, kæri Arthur, og þökk fyrir morg-
unverðinn, som var alveg fyrirtak11.
Jeg sneri mér við, og sá þá, að þetta var Holeria,
sem stið við opinn gluggann i járnbrautarvaguinum,
„Bíddu ögri!“ mælti hún. „Við skulum ganga ögn
sarna: “.
Helena kom nú út úr vagninum, og virtist mér hún
þá onn þá yndiflegri, en dagirm fyrir.
„En hvað morgunverðurinn, sem þú sendir mér, kæri
góði Arthur, var fyrirtaks góðnr!u
„Nl-í, svoria áttirðu ekki að svara móru, mælti hún
erin fremur, er i*g sem viðkvæmur ciginmaður, þrýsti
kossi á kino honnar.
Við leiddumst nú, og gengum sturidarkorn fram og
aptur, og skýrði og henni frá fýrirætlun minni, er til
Pétur.sborgar kæmi, og spurði liana í hvaða gistihúsi hún
kysi lielzt að vera.
„I gistiliúsinu sem „Evrópa" or knllað11, svaraði hún
fljótlega, 6n bætti svo við: