Þjóðviljinn + Þjóðviljinn ungi - 09.02.1907, Blaðsíða 4

20
Þ JÓB VIL.TIN fí.
XXI., 5.-6.
sern á íslsridi, að rnenn greini á um gerð
hans.
En þegar fánimi sé fenginn, sem sé
nú e'rki annað, en pota fyrst inn litla
fingrinum, komi Amagerbúar þegar rneð
nýja kröfu, sem verði þá vafalaust tekið
vel og kurteislega; en sérhverri tilslökun
sviiri þeir þá með ósvífni, og hverri nýrri
tilslökun (hverjum nýjum votti um veikl-
un) með nýrri óskammfeilni, og haldi svo
áfram, að hafa munninn á lopti, unz Dan-
ir þagni.
Islendingar þykist hafa fengið eitt-
hvert sérstakt vilyrði hjá konunginum,
að því er til sérfánans kemur5, og standi
Arnagerbúar þeim sízt að baki.
Islendingar stæri sig af gömlu bók-
menntunum, en bókmenntir Hollendinga
(forfeðra Amagerbúa) hafi þó meiri þýð-
ingu, og séu veglegri, en bókmenntir
Islendinga.
Mennin-gu þjóðanna beri að meta ept-
ir sápueyðslunni. — Forfeður Amagerbúa
hufi verið hreinlátustu menn á jörðinni. —
Giömlu íslenzku víkingarnir hafi haft ýms-
ar dyggðir til að bera, en góð lykt hafi
þó eigi af þeim verið. því sápuna hafi
þeir eigi þekkt.
Hollendingar séu enn þann dag í dag
") Þau ummæli Brandesar, að „íslendingar
þykist hafa fcngið eitthvert vilyrði hjá konung-
inum um sérfána11, hljóta að vera byggð á ein-
hverjum misskilningi. — Svo rnikið er víst, að
hvergi hefir þess sézt getið í islenzkum blöðum,
og eigi höfum vér heyrt, þess getið, fyr en vór
lásum þetta í „Politíken11. — Pregn þessi má
því að öllum líkindum teijast einber markleysa.
hreinlátasta þjóð heimsins, en jafn vel
ferðamenn þeir, er hrifnastir séu af feg-
urð íslands, og af dugnaði íslendinga
treystist þó eigi til þess, að bera þeim
svo loflega sögu.
Aður en Islendingar tækju upp sér-
fána, ættu þeir að gefa sór tíma til þess,
að koma á fót öflugri sápuverksmiðju,
og sjá svo uin, að hiín yrði eigi gjaid-
þrota.
Amagerbúar hafi átt fræga forfeður
(ekki siður en Ein. Benediktsson segi um
Islendinga i fánakvæði sínu), og þeir hafi
— þvegið sér.
Amagerbúar viti, að íslendingar vilji
óimir fá Gustaf prinz. sem landstjóra, en
þá geti Amagcrbúar þó væntanlega feiig-
ið að hylla Hardld prinz, sem landstjóra
á eyju sinni5.
Það sé ekki neitt móðgandi fyrir Dan-
mörku, þó að Amagerbúar vilji eigi nota
„DanDebrog“, sem fána, heldur megiþað
öllu fremur teljast vegsauki fyrir þessar
litlu leifar, sem eptir verði, þegar smátt
og srnátt sé sasað æ meira og meira af
hinu kæra, gamla ríki.
*
❖ *
Yér böfum birt ofan ritaðan útdrátt úr
greirum prófessors Georgs Braudesar, svo
að lesendurn hlaðs vors gefist kostur á, að
sjá, bvaða augum hann lítur á sum þeirra
mála, sem nú eru á dagskrá hjá þjóð
vorri.
") Grein hr. Ein. "Benediktssonar í „Politíken11
hefir að líkindum gefið tilofni til þessara gam-
anyrða Brandesar.
Enda þótt prófessor Georq Brandes
taki eigi neinn beinan þátt í stjórnmál-
um í Danmörku, þá er því miður hætt
við því, að þessar skopgreinar hans geti
orðið oss Islendingum til ógreiða, eða
leitt. ýmsa á þá skoðnn, að vér séum sva
heimtufrekir, að óskum vorum sé eigi
gaumur gefandi.
Slíkar greinar gera sitt til þess, að
festa þá skoðun hjá Dönum, sem lengi
befir verið Þrándur í Götu í stjórnmála-
baráttu vor IslendÍDga, að Island sé hjá-
lenda frá Danmörku, eða sem hver ann-
ar danskur landshluti, er þeir verði að
hafa taumhald á, og hefðum vér Islend-
ingar sizt vænzt þess, að prófessor Geovg
Brandes yrði til þess, að gerast talsmað-
ur þeirrar stefnu.
Ritsímaskeyti
til .. Þjóðv.u
Kaupmannahöfn 24. janúar ’07.
Frá Frakklandi.
Niu menn hafa frosið í hel í París.
Frá Danmörku.
Það er afráðið, að gufuskipið „Birmau,
sem nú er á ferð til Austur-Aaiu, fer með
konung til Islands, og verður þá búið
þráðlausum firðritunar áhöldum, og með
uppljómunar-útbúnaði. Sagt rr, að prinz-
arnir Valdemar og Haraidur verðí í för
með konungi.
Loptmœlar hafa síðustu dagana staðið
hærra í Danmörku, en dæmi eru ti'l, sem
102
Dyravörður stóð’npp, og ætlaði þegar að fara að svara,
er kona hans greip fram i:
„Maðurinn, sem þér lýsið, býr ekki í þessu húsi“.
„Mér er þó kunnugt uin það, að hann kom hingað
fyrir fáum dögum“, svaraði Stanhope; hann bafði til af-
nofca horbergi á fyrsta lopti, að þvi er eg hygg“.
„Guð sé oss næstur!“ mælti konan. „Hann skoðaði
að eins heibergið, en honum líkaði það ekki“.
„Hvað hét hann?u
„Haldið þér, að eg spyrji hvern mann að nafni, sem
herbergi vill fá Ieigt?“
„Jeg skuldaði honurn dálítið, sem eg ætlaði að borga
honum“, mælti Stanhope, „og ef hann kynni að koma
aptur — —“
„Honum geðjaðist ekki að herbergjunum, svo að það
er ekki sennilagt, að haun komi aptur“.
Konan horfði svo ljrmskulega á Stanhope, að hann
sá, að eigi var bugsandi, að veiða neitt upp tír henni.
— Hann lót sér því nægja, að brýna fyrir bjónunum, að
annast sem bczt muni Dalton’s, þar sem þeirra myndi ó-
efsð bráðlega vitjað, ef Dalton kæmi ekki heim aptur.
Að því Joknu fór hann brott úr húsi þessu, þsr sem
viðstaðan hafði orðið svo viðburðarík, sem að framan segir.
Driðji kaíli: Sálarstrið.
XIV. kapítuii: Óvæntur atburður.
Þegar Stanhope kom heim til sín, var hanu tnjög
þreyttur, gekU^því brátt íil hvílu, féil skjótt i fastan svefu
og hrefstist við svefninn.
Daginn eptir, er hann kom inn i borðstofuna, heils-
111
Hann horfði á bana, spyrjandi:
„Hvert ferðu þá?u
„ Jeg veit það ekki. — Jeg hugði, að eg hefði eign-
azt hér heimili. — Annað heimili á jeg ekki“.
Þetta sagði hún mjög ömurlega.
Hvað hafði hann þá látið Leiðast út í?
Hvernig gat hann fengið það af sér, að »vipta þetta
veslings barn eina athvaríinu, sem þ&ð hafði?
„Faðir yðaru, sagði hann í hálfum hljóðum.
„Jeg veit ekki, hvar hans er að leitaK, anzaði Mar-
ía. „Hann er fluttur þaðan, sem við vorum, er þór hitt-
uð okkur, svo að jeg er riú ein mins liðs“.
„En það skiptir enguu, bsétti hún fljótlega við. „Jeg
leita rnór nýs heimilis, og nýrra vina. — Frú Whíto —u
„Fjarri fer því“, mælti hann, all-áksfur. „Fsri ann-
aðhvort okkar héðan úr húsinu, þá fer j©g. — Þér rneg-
ið ekki vera hjálparlaus, og vinuirr sneidd, í veröldinni.
— Hugsið því ekkert um, að fara héðan. Lofið rnér því“.
„En þór eruð húsbóndinn hérna, og Terðið því að
vcra hér kyrru.
„Fjarri fer því. Frú Whíte á húsið“.
„Er það? — En veit hún —?u
.A'ð eg elska yður? Nei, eg hefi aldrei sagt benni,
að þér séuð María Evans“.
„Ekki? — þá er allt gott!“ hvíslaði hún. „Eu jeg
heyri fótatak. — Það er frú White, sem or að kotna.
Lofið mér að konrast útu.
„En þér verðið fyrst að lofa mér því, að flytja ekki
brott úr húsi þessu“.
„Lofað get eg því ekki; en ef til kemur, skal eg
segja yður það fyrstum manna“.