Þjóðviljinn + Þjóðviljinn ungi - 09.02.1907, Blaðsíða 7

XXI. 5.- -6.
þjóðviljinn
‘23
í stjórn sambandsins voru kosnir: Agúst Helga.
son í Birtingaholti, Eggert Benediktsson í Laug-
ardælum og síra Olafur Finnsson; en endurskoð-
unarmaður var kosinn síra Eggert Pálsson.
„Fjallkonan11.
Fi egnin um söln „Fjallk.“ til sýslumanns hr.
Árna Pálssonar, sem getið var um í blaði voru,
eins og nokkrum öðrum blöðum, er nú borin til [
baka. — Blaðið er eign hlutafélags íBeykjavík.
Slátrunarfélagið.
28. janúar var fundur haldinn að Þjórsárbrú,
til að rœða um slátrunarhússmálið, og mættu
þar kjörnir fulltrúar úr 18 hreppum í Árness-
og Kangárvallasýslum, og var hr. Agúst Helga-
son í Birtingorholti fundarstjóri.
Þar voru samþykkt lög fyrir félagið, og sam-
þykkt, að koina á fót slátrunarhúsi í Reykjavík.
í stjórn félagsins voru síðan kosnir: Vigfús
bóndi Guðmundsson í Haga, Ágúst Helgason í
Birtingaholti, síra Eggert Pálsson á Breiðabóls-
stað og Þórður bóndi G-uðmundsson í Hala.
Kaupfélög.
hafa nýlega verið stofnuð, og hefir annað þeirra
kaupstöð sina á Eyrarbakka, en hitt á Stokks-
eyri. — Félagið á Eyrabakkar nefnist „Hekla“
og er mælt, að stofnfé þess sé 20 þús. króna,
og er hr. Kr. Jóhannesson á Eyrarbakka forstöðu-
maður þess, en meðstjórnendur eru: Kjartan próf-
astur Helgason og Sigurður bóndi Guðmundsson
í Heili.
Stokseyrarfélagið nefnist „Ingólfur“, og er
mælt, að Olafur kaupmaður Árnason á Stokks-
eyri verði forstöðumaður þess.
Mannalát.
24. des. síðastl. andaðist i KaupmaDna-
höfn Ólöf Thorberg, dóttir síra ÓJafs
HjaJtasonar Ihorberg, sem síðast var prest-
ur að Breiðabólstað í Vesturhópi (f 1873).
— Húd var fædd að Hvannoyri i Siglu-
firði 7. apríl 1832, og var þvi á 75 ald-
ursári. — Hún varð bráðkvödd. Olöf
sáluga var ráðskona hjá Bergi heitnum
Thorberg, bróður sínum, eptir lát Sesselju
fyrri konu hans, fyrst í Stykkishólmi, og
siðan i Reykjavík. Dvaldi hún siðan hjá
bróður sínum, meðan hann lifði (f 1886),
en fluttist síðan með ekkju hans, laDds-
höfðirigjafrú Elinborgu Jhorberg, til Kaup-
mannahafnar.
Ólöf sáluga var myndar kvennmaður,
og vel að sér gjör. —
15. des. f. á. andaðist í Winnipeg í
CaDada síra Stefán Sigfússon, sem fluttist
til Vesturheims fyrir eigi all-fáum árum.
— Hann var á sextugsaldri. — Bana-
rnein hans var krabbamein innvortis, er
hann hafði þjáðst af nokkra mánuði. - -
26. janúar þ. á. andaðist að Grrund i
Skorradal í Borgarfjarðarsýslu Pétur Por-
steinsson, er þar bjó langa. hríð, og fyrr-
uin var hreppstjóri, tæpra 79 ára að aldri,
fæddur 2. febrúar 1828. — Hann iiafði
brugðið búi fyrir nokkrum árum, og dvaldi
síðan að Grund, hjá Bjarna syni sinum;
en annar sonur haDS er Vigfús bóndi
Pétursson að Guliberustöðum i Borgar-
fjarðarsýslu.
Pétur sálugi var dugnaðar- og mynd-
arbóndi.
Skósmiður Þórarinn Magnússon á Ak-
ureyri varð’ bráðkvaddur að kvöldi 27.
janúar þ. á.
I nóvembermánuði f. á andaðist í Amer-
íku (vestur á Kyrrahafsströnd) Jön Er-
lindsson, Gottskálkssonar í Garði i Keldu-
hverfi, um fimmtugt. Hann kvæntist
árið 1888 Ungfrú Þórdísi Eggertsdbttur frá
Kleifum i Gilsfirði, Jónssonar, og flutt-
ust þau sama ár til Vesturlieims, og tók
Jón sér þá nafnið Etdon. — Lifir ekkja
hans hann, ásamt nokkrum börnum þeirra.
Jón heitinn Eldon var all-vel greind-
ur maður, dável hagorður, og ýmislegt
vel gefið, en heilsutæpur mikinn hluta
æfinnar.
Bessastadir 9. íebr. 1907.
Tíðarlar. Frosthörkuv all- miklar, og kafalds-
fjúk öðru hvoru, eða stillviðri.
AhSld til gullborunar eru nú loks vœntan-
íeg til Reykjavíkur mcð gufuskipinu „Ceres“ 15.
þ. m., og er sennilegt, að það bregðist nú ekki,
þar sem þau voru komin til Kaupmannahafnar,
er „Vesta“ fór þaðan í janúar.
Sainsöngur var haldinn í Bárubúð 27. f. m.,
og stýrði honum Sigfús söngfræðingur Einarsson.
— Þar voru sunginn tvö ný lög, er SigfúsEin-
arsson hafði samið: „Lofsöngur11 og „Ei finnist
nein af fríðleiksdætrum11. — Enn fremur var
sungið nýtt lag: „Sumarnótt11, eptir Árna Thor-
steinsson.
„Vesta“ lagði af stað til útlnnda 5. þ. m.
— Meðal farþegja. ér komu til Reykjavíkur með
skipinu, er það kom frá útlöndum, voru: Jung-
frú Guðrún Indriðadóttir, sem dvalið hefir í
Kaupmannahöfn, síðan i fyrra vetur, og kynnt
sér þar leikmennt o. fl., cand. jur. Magnús Sig-
urðsson, V. Claessen, landféhirðir, og Rostgaard
vélastjóri, sem utan hafði farið, til þess að kynna
sér meðferð gullborunarverkfæranna.
Mcðal farþegja, er komu frá útlöndum með
„Lauru“ 26. f. m. voru: sýslumannsfrú Valgerður
Benediktsson og verzlunarerindsreki Páll Stef-
ánsson.
108
Stc.nhope varð eÍDDÍg feginn, er samræðunum var
lokið, og ætlaði að ganga brott, er honum varð litið á
Maríu, sem hvílt hafði á legubekk í einu horninu, er
skugga bar á.
Maria stóð nú upp, og er Stanhope sá stúlku þessa,
er bafði svo mikil tök á huga bans, varð honum svo
hverft við, að hann kallaði ósjálfrátt: „María!“
_Jeg heyrði, hvað þér sögðuð frú Whíteu, mælti
lnín lágt. „Það var ekki viljandi; en er eg hafði heyrt
nokkuð af’ samtali ykkar, kunni jeg ekki við, að segja til
min, og fara útu.
Stanhope duldist eigi, að nú var annaðhvort að gjöra,
að hrökkva eða stökkva.
Ef þér hafið lieyrt allt, sein við töluðum saman, þá
vitið þér einnig, að eg á við þunga, og ólæknandi sorg
að búa“, mælti Stanhope. Tilfinningin, sem eg sagðist-
verða að slíta burt úr lijarta mínu, er ást min til yðar,
María11.
Henni varð nú svo hverft við þessi orð, að hún
kallaði upp yfir sig.
„Ast þessi er mér jafnt til bölvunar, sem sælu,
steypir mér í hyldýpi örvæntingarinnar, og bakar mér
meiri sorg, on orð mín fá lýst“, mælti Stanhope, er eigi
gat stjórnað tilfinnÍDguin sÍDum. „Prá þeirri stundu, er
eg sá yður fyrst, liefi eg elskað yður af alhuga; en grimm-
úðleg örlög tneina mér, að nefna nokkra stúlku eigin-
konu mina. — Að mega nefna yður því nafni, myndi
haía vi-rið mesti gæfan. sem mér gat auðnast, og þó —“
„Jog er þes3 (dgi makleg, að verða konan yðaru,
sagði hún lágt, og lýsti sér söknuður. og angurblíða i
rödd heimar.
105
morguninn, og daginn fyrir, sá hann, að hann átti ekki
heiman gengt strax.
Hann þurlti og enn nokkurn tíma til að grúska í
skjölum föður síns, og mátti það ekki dragast.
Um daginnn heyrði hann sitt af hverju, er laut að
komu Maríu, þótt eigi spyrði hann neins beinlínis.
Hún liafði komið í vagni að eins fáum mínútum,
áður en hann kom, og hlaut þvi að hafa lagt strax af
stað, bc-ina leið þangað, frá Markham-torgi. — Htín hafði
eigi haft neitt koffoit með sér, en litlp eptir morgun-
verðartíma, kom koffort hennar, sem póstflutningur. —
— Það var nýtt koffjrt, sem alls ekki var þungt.
Um föður hennar var alls ekki getið.
Um hádegisbilið, fór Stanhope út, til að ljúkaýms-
um erindum, og þegar leið að matmálstíma, fór hann,
klukkan langt gengin sex, í „klúbbinn11, snæddi þar, og
fór að lesa, og skrifa, þó að honum þætti sárt, að forð-
ast þann stað, þar sem unga stúlkan, er hann unni, átti
heirna.
En nú varð hann að reyDa að gleytna, sem auðið
var, og að forðast að sjá Maríu, því að ella voru sigur-
vonirnar smáar.
Hann varð að hafa stjórn á tilfinningum sínum, og
þetta var byrjunin.
Honum hefði verið kærast, að þurfa aldrei að koma
í hús föður síns, en ýmsra starfa vegna, gat haDn eigi
komizt hjá því, að hitta frú White, og vinu liennar, að
að minnsta ko«ti einu sinni á dag.
Haun varaðist þó, að hann, og María, væru tvö inni,
og Flora, er vissi bvernig högum iians var háttað, að
því er kvennfólkið snerti, furðaði sig alls ekki á þvi.