Þjóðviljinn + Þjóðviljinn ungi - 23.04.1907, Blaðsíða 4

72
Þjóðviljinn.
Bezta vörnin
móti Flensunni (= Innflaenza) er lieilsir bótar brCnilÍYlflÍð
hans Jen. :S. jgórarinssonar. -
Alveg óbrigðult.
Mannalát.
XXI., 18.
húsfyllir og auk þess hafði safnast að
múgur og margmenni úti, því að margt
hafði verið rætt og ritað um þenna söng
áður, og áttu menn von á að heyra ýmis-
legt nýstárlegt. Söng flokkurinn kórsöngs-
lög eptir tvo mestu snillings í söng kirkju-
legs eínis, þá Handel og Back, cg Sigfús
og frú hans einsöngslög eptir Hándel.
Yar þar því hin bezta skemtun, þvi að
bæði var efnið vel valið og flokkurinn
vel æfður, — en i honum er margt bezta
söngfólk þessa bæjar. Var líka við því
að búast, að vei mundi verða vandað til
þessa samsöngs, þvi að bæði er Sigfús eink-
ar fróður í öllum söngmentum og vafa-
laust einhver bezti söngstjórinD, er vór
höfum haft tii þessa. Bæði var fróðlegt
og skeinmtilegt að heyra lag Handels við
orðin: „fyrir hans benjar, vér bætur feng-
uœ“, þvi að heldur er sjaldgæft hér á
landi að heyra þesskonar lagagerð. —
Annað var einnig, er gera mun mönnum
þenna samsöng minnbstæðaD, öðru frem-
ur, en það voru ýms alkunn sálmalög,
er sungin voru eins og þau voru raddsett
fyr á timurn. Hej'rðu menn þar safnaðar
söng með ýmsum hætti, einskonar sögu-
legt yfiriit yfir þá grein sönglistarinnar
og ma víst með sanni segja hið sama um
breytingarnar á raddsetnÍDgu sumra lag-
anna, sem um sum „enduibættu11 kvæðin
góðskáldanna, að lítið happ hefir fylgt
þeim breytingum og væri betur óbreytt.
Einkennileg sérvizka er það að hreyfa
hvorki hönd né fót til þess að þakka
fyrir góða skemmtun, þó að í guðshúsi
sé. Annars er það talið full sæmilegt og
ekkert hneyksli. J- 0.
Þann 17. marz andaðist að heimili
sinu Brekku í Sandasókn Guðrún Olafs-
dóttir, fædd 23. febrúar 1827, hÚD átti
fyr Gisla skipherra Jónsson, sem drukkn-
aði á hafi úti 29. apríl 1854 og bjuggu
þau á Gemlufelli. Síðan átti hún Jens
bónda Guðmundssou á Brekku, sem enn
lifir, og voru þau hjón nær jat'naldra,
hún átti börn með báðum mönnum sin-
um og eru tvær dætur heonar lifandi i
Dýrafirði af fyrra hjónabandi, og einn
sonur með seinni manDÍnum, öll fyrir
lÖDgu gipt, Guðrún var jafnan talinn með
heldrí bænda koDum í sveitinni.
6. n:arz síðastl. andaðist á leið frá
Akureyri, Jóhannes skipstjóri Magnússon
frá Ólafsfirði. Hann var talinn með dug-
legustu formönnum þar um slóðir.
Beasastnðir 23. apríl 1907.
Tíðarfar. Rigningar bafa verið með köfium
síðustu dagana. Hitalitið um daga, en kalt á nóttu.
Skipal'erðir. „Laura“ kom 18. þ. m. frá út-
löndum. Meðal íárþegja má nefna: Kaupmenn-
ina Th. Thorsteinsson og Thor Jensen, Pétur
Hj:;ltested úrsmið, Mr. Newmann loitritara og
konu bans. Steingrím Tómasson og Lárus H.
Bjarnason.
„Hólar“ komu um sama loyti frá útlöndum.
Parþegjar voru: Síra Jón Jóhannessen og Jak-
oh Havsteen. Með „Hólum“, til Austurlands,
fóru: Jón Jóhannessen og Þórður læknir Pálsson.
Eg hefi í hór um bil 8 mánuði, við og
við, þegar eg hefi álitið það við eigandi,.
brúkað Kína-lifs-elexír Yaldemars Peter-
sen handa sjúklingum mínum. Eg hefi
komizt að þoirri niðurstöðu, að elexirinn
só ágætt meltingarlyf, og hefi orðið var
við læknandi áhrif í ýmsum greinum,.
svo som við vonda og veika meltÍDgu,.
sem opt hofir verið samfara ógleði, upp-
lölu, þrýstingi og spenningi fyrir brjóst-
inu, veiklun á taugakerfinu, og á móti
reglulegri hjartveiki. Lyfið er gott, og
eg get gefið þvi meðmæli mín.
Kristjania,
Dr. T. Rodian.
Taugaveiklun og íliðnr-
gangur. Þrát.t fyrir læknishjálp að1
staðaldri hefir rrér ekki batnað, en fékk
heilsuna þegar eg fór að brúka elexírinn.
SaDdvik, marz 1902.
Eíríkur Runólfsson.
Lan gvi n n 111- n iðurgan gnr.
Sá kvilli fór sívaxandi, þrátt fyrir stöð-
uga læknishjálp og mjög reglubundið mat-
aræði. Eu af elexíruum hefir mér batn-
að, og má nú borða, hvað sem er.
Kaupmannaliöfn, apríl 1933.
J. M. Jensen, agent.
Egta Kína-líís-elexíi-. Á
einkunnarmiðanum á að vera vörumerk-
ið: Kínverji með glas i hendi og n\fn
verksmiðjueigandans: Yaldemar Petersen,
Erederikshavn, Köbenhavn, og söinul. inn-
siglið PJó í grænu lakki á flöskustútnum..
Prentsmiðja Þjóðviljans.
170
frá borðum, ineð því að þeir þurftu að sinna alvarlegum
störfum.
Sama dag, um hádegi, fór þjónn í Brevoort-House
með nafnseðil Stanhope’s til herdergja Deering’s ofursla.
En er Deering litlu síðar kom inn í gestastofuna,
þar sem hann ætlaði að tala við Stanhope, eptir tilmæl-
um hans, voru þar fyrir tveir rnjon, auk Stanhope’s, og
virtist Deering þykja það kynlegt.
„Má eg spyrja?“ mælti DeerÍDg, og hnyklaði brýrn-
ar, „hver þriðji maðurinn er? Jeg hefi að visu lofað að
eiga tal við hr. Stanhopo, en eigi við alla vini hans“.
„Leyfið mér þá að segja yður, hver eg eru, mælti
þriöji maðurinn, mjög stillilega. „Jeg er lögregluembætt-
ismaður, Deering ofursti, og bcr mér að sýna yður þossi
skilríki fyrir því, að yður ber að taka fastan. — Þér er-
uð sakaður um að hnfa rnyrt Samuel White. — Það hef-
ir að vísu almennt verið álitið, að þessi mikli stjórnmála-
maður hafi látizt af slysförum, en riú hafa vitnpzt ýms
atvik, er virðast bénda á, að þetta hafi vt-rið röng skoð-
un, og verð eg þvi að skora á yður að koma með mér
til aðal-lögreglustöðvunna“.
Ákæra þessi kom Deering alveg óvænt, og varð
hann því að taka á öllu vilja-afli sínu, til þess að sýDast
sem stiltastnr.
Nokkrar mínútur stóð.hann, sem agndofa, og mælti
eigi orð frá munni.
En þegar hann loks tók til rnáls, hafði hann þó náð
sér , svo að alls ekki heyrðist á rriáli hans, að honum
væri að neinu leyti brugðið.
„Mér kom það svo óvænt, að vera sakaður um slík-
an glæp“, mælti hann, „að jeg þurfti nokkurn tíma, til
171
að átta mig. — Það hljóta að vera mikilvægar ástæðurp
se.n varpa grun á mig, því að jeg tel víst, að slíkur mað'-
ur, sr' ’i Stanhope White, myndi að öðrum kosti eigi vilja*.
eiga þátt í því, að gera tnór þessa svívirðingu. —- Jeg
skal því eiui hreifa neinum mótmælum, en koma strax.
með yðnr, þar sorn jeg tel víst, að það verði augljóst t
fyrsta prófinu, að jeg er saklans“.
„Þetta er það hyggilegasta, sem þér ge'tið gjörtfi,.
svaraði lögregluembættismaðurinn.
XXVIII. kapítuli. Sálar-angist.
Klukkan var langt gengin þrjú, er Stefán Huse stóð'
upp af stólnum sínurn og gekk að löngu borði, er stóð
viö dyrnar, til þes9 að sækja áhald, er hann þurfti á að-
lialda.
Það var dimmt uppi yfir, og því venju fromur
skuggalegt i herberginu — Að eins var enn nokkur skíma
úti við gluggann.
E i er hann var að skima eptir verkfærinu, kom
allt i ninu gleðibios á andlitið á honum, er hann sá hálf-
útsprungna hvíta rós.
„MariaP sagði hann i hálfum hljóðum. - „Hún
hlýt ir að vera frá henni. Hún sendir mór hana, sem
vott þoss, að allt gangi vel, og að hún sé ánægð“.
Hann þefaði af rósinni, til þess að njóta ilmsins,
þrýsti henni að vörum sér, og viknaði,. svo að honum
vöknaði um augu.
Það var óefað garnli vagnstjórinn,. er kom með ak-
týgin til viðgerðar, sem hafði komið með rósina frá Maríu.
Hann lét nú rósina i vatn, og setti liana i glugg-