Þjóðviljinn + Þjóðviljinn ungi - 09.07.1907, Blaðsíða 8

128
Þjóðviljinn
XXI., 31.-82
bezta slökkviáhald, sem til er. Með því
hafa á þeim stutta tíma síðan það var
fundið upp verið slökktir 1£$00 hrús-
brunar. iniiriM x‘ hefir þegar
fyrirbyggt skaða og eignatjÓD, sem nem-
ur miljónum króna.
Ekkert slökkviáhald noma
max‘ þolir goymslu í margra gráða frosti,
ekkert er eins handhægt, ekkert nema
,lVliiiiiiui xfc þolir margra ára geymslu
án þess að láta ásjá eða tapa Dokkru af
krapti sínurn.
,]VIinimaxe er svo nauðsynlegt á-
hald, að það ætti að vera í hverju einasta
húsi á Islandi.
Einkasali fyrir Island og Færeyjar:
Jakob Grunnlögsson.
Kaupmannahöfn K.
THE
North British RopeworK C°y. L*d.
Kirkcaldy
Contracíors to H. M. Government
búa til
rússneskar og ítalskar
fískilínur og focri,
Manila, Coces og tjörukaðal,
allt úr bezta efni, og sérlega vandað.
Biðjið því ætíð um Ivii‘li<-:il<l.v
fiskilínur og færi hjá kaupmanni þeim,
sem þér verzlið við, því þá fáið þér það,
sem bezt er.
Prentsmiðja Þjóðviljans.
Den norske Fiskegarnsíat)rik
Ghristianía,
leiðir athygli manDa að hinum nafnkunnu netum sínum, síldariiótum og hring-
nótum.
Umboðsmaður fyrir Island og Færeyjar:
Hr. Lauritz Jensen,
Enghaveph ds Nr. 11.
Kjöbenhavn V.
Hiutaféiagið De flanste íiD- & KoDservfisFaliriter.
IX. Rasmusen.
Kgl. Hof-LeveraDdör.
fj. D. Beauvais
Leverandör til Hs. Maj.
Kongen af Sverige.
Kaupmannahöln Faaborg
selur: Niður soðnar vörur. — Syltuð ber og ávexti. — Avaxtavökva og A-
vaxtavín.
KONUNOL. HIRB-VERKSMIBJA.
Bræönrnir Gloetta
mæla með sínum viðurkenndu Sjóliólaðe—tegixnclum, sem eingöngu ern
búnar til úr
fínasta Kakaó, Sykri og Vanille.
Ennfremur Kakaópúlver af beztu tegund. Agætir vitnisburðir
frá efnafræðirrannsóknarstofum.
26
hugmynd um það, að hann átti dóttur, fyr en arfleiðslu-
skráin var lesin upp; og hvar dóttir hans er nú niður
komin, veit enginn. Hún giptist, gagnstætt vilja föður
sins, skömmu áður en eg kom til hans, og fluttist þátil
Nýja-Sjálands með manni sínum; en svo er að sjá, sem
hún hafi aidrei ritað föður sinum, nó hanD herini. — En
hvað sem því liður, hefir hann breytt mjög götugmann-
lega í hennar garð.u
„Göfugmannlega! Já, að því er til hennar kemur
— — hm, bm! En jeg verð að játa — —; en það er
mál, sem mér kemur ekki við. Hm, hm! Og veit nú
enginn, hvar dóttirin er?“
„Yonandi tekst bráðiega, að spyrjast fyrir um þaðu.
„Sorgleg tíðindi!u mælti hershöfðinginn. „Mig furð-
ar, hve stillilega þér takið þessu, enda þótt það sýnist
mjög þuDgbært fyrir yður. — En vera máu, mælti hann
enn fremur, „að frænka yðar sé löngu dáin, og þá eruð
þér að líkindurn eini erfinginn? Er eigi svo?u
„Jú; só hún dáin, þá er eg eini erfinginn.u
„Jæja“, mælti Moore hershöfðÍDgi. „Þá lifum við
í voninni, bezti vinur!“
Eins og hr. Breífit, kvað bann sér þykja það kyn-
legt, að einka-dóttir auðugs manns hefði látið tólt'árlíða,
án þess að láta vita, hvort húu væri lífs eða liðin.
Um leið og hann kvaddi Friðrik kvaðst liann vona,
að hann Jiti inn til sín bráðlega, ef Iisdd hefði eigi neitt
þarflegra að sýsla.
En er hershöfðingjafrÚDni bárust tíðindi um það,
hvernig farið heíði fyrir Friðrik, ásetti hún sér þegar að
8já um, uð Friðrik og dóttir hennar hittust sjaldnar, en
verið hafðí.
27
„Það er líka mjög eðlilegtu, mælti hún, „að við
bjóðum honum ekki, fyr en nokkur tími er liðinn frá
sorgaratburðinum, og skil eg eigi, að hann geti talið
það óvináttu-merki. — En eins og sakir standa, má ekki
gefa honum meira UDdir fótinn“.
Hershöfðinginn var á sama máli. — Yegna frarn-
tiðar dótturinnar, varð að fara sem varlegast í sakirnar,
Eptir langa yfirvegun, varð það loks að ráði, að'
skrifa unga manninum vingjarnlegt bréf, votla bonum
bluttekningu í sirg bans, en minnast ekki oinu orði á
arfleiðsluskrána.
í eptirskript, fyrir neðan aðal-bréfsefnið, bætti frú-
in við þessum orðum: -Jeg veit ekki, hvort þér heim-
sækið nokkurn á þessum dögum sorgarinnar, en vil þó
láta yður vita, að við erum daglega heima klukkan hálf-
sex til sex“.
En alla fyrstu vikuna hagaði frúin því þannig, að"
hún var aldrei heima á greindum tíma, og var þið fyrir
varáðor sakir, þó að óþörf væri sú varkárnin að vísu, þvk
að Friðrik kom ekki.
Loks heimsótti Friðrik þau þó einhverju sinni, og
hittist þá svo á, að mæðgurnar, horshöfðingjafrúin og;
dóttir hennar, höföu verid á göngu, og voru að koma.
heim, og átti frúin þá eigi annars kosti, en að hjóða.
honum að drekka með þeim einn bolla af te-i, og þáði
Friðrik það, til þess að &ýna enga ókurteisi af sér.
Friðrik þóttist skilja, að réttast væri, að láta nú
ekki eias mikið utan um dótturina, eins og hann hafðí
gjört í boðinu siðast, því að í htcs augum var hún nú
orðÍD, sem forboðinn ávöxtur.
Susio var þegjanaleg, og var það ef. til rill því að