Þjóðviljinn + Þjóðviljinn ungi - 09.07.1907, Blaðsíða 3

Þ JOÖ VIL JINN.
123
XXI., 31—32
Jön Sigurðsson
17. júní 1907.
$>ú komst á tímuin myrkrevalds og voðans
<og varðir, sóttir helgan þjóðarrétt,
þú faðir íslands frelsis morgunroðans,
:sem fylktir allra kugum saman þétt, —
;SVo þétt og fast, að féllust öllum hendur,
sem frelsi voru búið hugðu tjón.
Æ>ú komst sem andi’ af sjálfum guði sendur
•til sigurs þínu föðurlandi, Jón!
Þann dag, er bar þig, blessar sérhver tunga
frá báruskauti’ að efsta fjalladal.
Þig blessar dáinn bleika ellin þunga
•og brjóstmylkingsins lága vögguhjal.
JPig blessar sálin hugumstóra, sterka,
-er stefnir fram til ljóss með æskuþrótt.
Þín minoing getur knúð til kraftaverka |
■og kallað sól á lopt um miðja nótt.
Að sönnu’ er ritað bæði blóði’ og tárum
margt blað í vorri sögu’ um liðna tíð,
•og það er satt, á hinstu hundrað árum
.að háð var sízt sem skyldi opt vort stríð.
En svipur þinn er sá, er veg og ljóma
i seinni tið á skjöldinn landsins slser, —
þvi skal þitt nafn í hjarta’og ljóði hljóma
ssem hafgnýr sterkt og milt, sem vorsins blær.
Þinn andi landsins sonum öllum safni
að sama merki og undir barðist þú!
Með guð vors lands og giptu þína’ í stafni
vór göngum fram í óbifandi trú
á vísan sigur sannleik&ns að lokum,
fþótt sókn vors réttar verði löng og ströng,
ef fylgjumst að og aldrei víkjum, þokum,
með íslands sigurfána’ á merkisstöng.
Gruðm. Guhmundsson.
Þingmálafundur Norður-ísafjarðarsýslu.
Árið 1907, hinn 21. júní, var, sam-
kvæmt fundarboði þingmanns Norður-ísa-
fjarðarsýslu, haldinn þingmálafundur í
Groodtemplarahúsinu í Bolungarvík.
Fundarstjóri var kosinD kaupmaður
Pétur Oddsson, og skrifari verzlunarmað-
ur Loptur Qunnarsson.
Þessi mál voru tekin til umræðu:
I Sambandsmálið. I því var borin
upp svo hljóðandi tillaga:
FundurÍDn lýsir óánægju sinDÍ yfir þvi,
að alþingi var ekki rofið, og tjáir sig^
að því er sambandsmálið snertir, sam-
þykkan ávarpi blaðamanna.
Samþykkt í einu hljóði.
II. Fánamálið. I því var borin upp
svo hljóðandi tillaga:
Fundurinn skorar á alþingi, að sam-
þykkja lög um, að Island hafi sérstak-
an fána, og fellst fundurinn á gerð fána
stúdentafélagsins.
Samþykkt i einu hljóði.
III. Þingvattafundarlmsning. Samþykkt
var, að kjósa mann á Þingvallafund, og
hlaut kaupmaður Pétur Oddsson kosningu,
í einu hljóði; en til vara verzlunarmaður
Loptur Qunnarsson, í einu hljóði.
IV. Ritsimamálið. í þvi var borin
upp svo hljóðandi tillaga:
Fundurinn telur heppilegast, að ritsíma-
línan til ísafjarðar liggi um Steingríms-
fjörð, og um sveitirnar vestan fram
með Djúpinu.
Samþykkt i einu hljóði. —
V. Stjórnarskrármálid. I því var bor-
in upp svo hljóðandi tillaga:
Fundurinn skorar á alþingi, að sam-
þykkja breyting á stjórnarskránni, er
fari í þá átt, að nema ríkisráðsákvæðið
úr gildi, veita konum kosningarrétt til
alþingis, og að þingmenn séu allir þjóð-
kjörnir.
Samþykkt í einu hljóði.
VI. Kosningarlagabreyting. í því var
borin upp svo hljóðandi tillaga:
Fundurinn er mótfallinn kjördæmaskipt-
ÍDgu þeirri, er stjórnin fer fram á, með
hlutfallskosningu, eins og nú stendur,
meðan konungkjörnir þingmenn eiga
sæti á alþingi.
Samþykkt i einu hljóði.
VII. Ahnennur ellistyrkur. I þvi var
borin upp svo hljóðandi tillaga:
Fundurinn telur æskilegt, að landssjóð-
ur styrki alþýðustyrktarsjóðina árlega,
með tillagi úr landssjóði, er nemi 50
aur. fyrir hvern gjaldanda til nefnds
sjóðs, en er mótfallinn þvi, að gjöld
einstakra manna til alþýðustyrktarsjóð-
anna séu hækkuð.
Samþykkt með öllum atkvæðum gegn
einu.
VIII. Samgöngumál. I því var borin
upp svo hljóðandi tillaga:
Fundurinn skorar á alþingi, að auka
strandferðir, svo að þær að minnsta
kosti verði ekki færri, en á árunum
1904—1905. Jafnframt telur fundurinn
nauðsynlegt, að millilandaskipin komi
stöku sinnum við í Bolungarvík.
Samþykkt í einu hljóði.
32
„Og unnu sér lítt til frægðar11, svaraði Friðrik, sem
• auðsjáanlega gazt illa að því, að Susie bæri lofið á Claughton.
„Pabbi hefir og — —“ mælti Susie, en þagnaði
■ skyndilega, því að stjúpa hennar fór þá að kveðja mann-
inn, sem hún átti tal við, og búa sig, til að standa upp.
„Susie, barnið mittl“ mælti hún. „Við verðum að
'flýta okkur keim. — Pabbi þinn er óefað orðinn hissa á
því, h ve lengi við höfum látið hann bíða. -- Verið þér
sælir hr. Musgrave. .. . .. . Lítið einhvern tima inn til
okkar, ef þér hafið tíma til þess. — Jæja þá Susie!“
Frúin mælti þetta mjög vingjarnlega, en engu að
■síður var Friðrik þó í nokkrum vafa um það, hvort hug-
ur fylgdi máli.
En sérstaklega gramdist honum þó, hve kuldalega
"Susie hafði tekið honum, og að breytingin, sem orðin
var á kjörum hans, skyldi hafa haft þessi áhrif á hugar-
iar hennar.
Hitt datt honum ekki í hug, að ástæðan kynni að
;vera sú, að henni þætti hann hafa 9innt sér of lítið.
Ástfangnir menn otu aldrei mjög glöggskyggnir.
Fimmti lcapltiiLi.
Meðan Friðrik var að spjalla við Susie, sat hr.
IBrefFit á skrifstofu sinni, og lá hraðskeyti fyrir framan
hann á borðinu, og var það frá „Lauru Fenton í Sydn-
ey í Nýja-Suðurwales“.
Hraðskeytið var svo hljóðandi:
„Auglýsingin lesin. Legg þogar af stað til Eng-
ilands. — Ekkja í þrjú ár“.
„Fjandinn hossi henni!“ tautaði hr. Brefifit við sjálfan
21
frekart umræður um þetta, og skömmu siðar stóðu menn
upp, og gengu út úr herberginu.
Reotorinn klappaði innilega á öxlina á Friðrik, er
hann fór, en sagði ekki neitt.
Hr. Breffit var orðÍDn góðkunningi Friðriks, því að
þeir höfðu opt sézt, og er þeir voru orðnir tveir einir
mælti hann: „Það veit sá, sem öllum illt gelur, að þetta
er bæði synd og skömm, enda myndi eg eigi hafa skirizt
við, að segja umsjónarmanninum skoðun mína upp í op-
ið geðið á honum, hefði eg eigi þekkt það, eins og eg
gerði, hve afar-óráðþægur hanD var“.
Jeg sé ekki, að það sé að neinu leyti synd, eða
skömrn, hvernig föðurbróðir minn hagaði arfleiðsluskránni^,
mælti Friðrik. „Úr því að haDn átti dóttur, finnst mér
það eðlilegt, að hann léti hana sitja í fyrirrúminu fyrir
mér. — En það þykir raér á hinn bóginn kynlegt, að eg
skuli aldrei hafa heyrt hann, eða aðra, minnast á þessa
dóttur hans“.
Breffit yppti öxlum. „Þetta er eðlileg afleiðing þess,
að allir töldu hana dauða fyrir mörgum árum, og það hefir
hann að líkindum gert sjálfur, enda var hann ekki marg-
máll maður, að því er venzafólk sitt snerti. Sannast að
segja hefir mér optar, en einu sinni, dottið í hug, að vekja
athygli yðar á því, að vafasamt væri, að þér yrðuð aðal-
erfingi hans, en þar sem jeg hafði eigi við næg rök að
styðjast, taldi eg þó réttast að þegja, og fara eigi að blanda
mér í málefni, sem mér var óviðkomandi.“
„Það var rétt gert af yður“, mælti Friðrik. „Það
li efði getað orðið til ílls í svip, og þegar alls er gáð, hefi
eg eigi ástæðu til að kvarta, því að tíu þúsund sterlings-
pund a oru þó all-álitleg upphæð“.