Þjóðviljinn + Þjóðviljinn ungi - 12.08.1907, Qupperneq 7

ÞJOÐVILJINN.
147
XXI., 36—37.
Ðen norske Fiskegarnsíabrik
Ghristianía,
leiðir athygli manna að hinum nafnkunnu netum sínum, síldarnótum og hring-
nótum.
TJmboðsmaður fyrir ísland og Færeyjar:
Hr. Lauritz Jensen.
Enghaveplads Nr. 11.
Kjöbenhavn Y.
siuíaféiagið De (Mb Vin & KonserYesFalirilíer.
ÍJ. íöcauvais
M. Hasmusen.
Kgl. Hof-Leverandör.
Leverandör til Hs. Maj.
Kongen af Sverige.
Kaupmannahöín Faaborg
selur: Niður soðnar vörur. — Syltuð ber og ávexti. — Avaxtavökva og A-
vaxtavín.
KONUNGrL. HIBÐ-VERKSMIÐJA.
Bræðurnir Gloetta
mæla með sínum viðurkenndu Sióliólaðe—tegu.nílixm9 sem eingöngu eru
búnar til úr
fínasta Kakaó, Sykri og Vanille.
Ennfremur Kakaópúlver af beztu tegund. Ágætir vitnisburðir
frá efnafræðirrannsóknarstofum.
Eg befi í hér um bil 8 mánuði. i ið og
j við, þegar eg hefi álitið það við eigandi,
í brúkað Kíria-lífs- ‘lexír Valdemars Peter-
| sen banda sjúklingum miuum. Eg befi
j komizt að þjirri n'ðurstöðu, að elexírinn
i sé ágætt m»ltingarlyf, og befi orðið var
j við læknaniii áhrif í ýmsum greinum,
! svo sem við vonda og veika meltingu,
| sem opt hefir verið samfara ógleði, upp-
; tölu, þrýstingi og spenningi fyrir brjóst-
i inu, veiklun á taugakerfinu, og á móti
reglulegri hjartveiki. Lytíð er gott, og
eg get gefið því meðmæli min.
Kristjania,
Dr. T. Rodian.
Taugaveililun og niður-
gangur. Þrátt fyrir læknishjálp að
staðaldri hefir mér ekki batnað, en fékk
heilsuna þegar eg fór að brúka elexírinn.
Sandvík, marz 1902.
Eiríkur Runólfsson.
Langvinnur niðurgangur.
Sá kvilli fór sívaxandi, þrátt fyrrir stöð-
uga læknishjálp og mjög reglubundið mat-
aræði. En af elexirnum hefir mér latn-
að, og má nú boröa, hvað sem er.
Kaupmannaböfn, april 19C8.
•T. M. Jensen, agent.
Egta Kína-lífs-elexíi*. Á
einkunnarmiðanum á að verð vörurnerk-
ið: Kinverji með glas í hendi og nafn
verksmiðjueigandans: Yaldemar Petersen,
Prederikshavn, Köbenhavn, og söinul. inn-
siglið YJj { grænu lakki á flöskustútnum.
52
„Áuðvitaðu.
„Jæja. — En þá verðið þér að kalla mig Lauru.
Jeg er nú alveg einmana, og vinalaus, í heiminum, og
vildi því gjarna mega kalla yður vin minn.— Mér fallið
þér vel í geð. — Hvað segið þér um rnig?u
„Mér fallið þér vel í geð, — mjög vel“, svaraði ungi
maðurinn.
„Spurning mín var i raun og veru óþörf, því að þér
gátuð naumast svarað henni, nema á einn hátt. — En
tíminn sýnir, hvort við verðum góðir vinir. — En hvernig
eigum við að staðfesta þenna sáttmála okkar? Hvað
ætlizt þcr fyrir í kvöld?u
.Alls ekkert“.
„Viljið þér þá eigi snæða með mér iniðdegisverð á
einhverju gistihúsi? Er það ekki alsiða hér, að kvenn-
menn borði á gistihúsum? — Yðar vegna verðum við að
velja eittbvert gott gistibús. — Sjálf er jeg mi öllu vönu.
Friðrik nefndi gistihús þar í grendinni, og bætti
því við, að honum væri sönn ánægja að því, að snæða
miðdegisverð með henniu.
„En þér verðið að sjálfsögðu gestur minn, Friðrik.
Hrisstið ekki höfuðið. — Þér verdið að vera það. — Mér
er það nýtt, að veita gestum, en yður ekki. — Sviptið
mig því eigi þessari ánægju“.
Þeim talaðist nú svo til, að Friðrik skyldi panta
miðdegisverðinn á heimleiðinni, og koma aptur til gisti-
hússins klukkan átta, til að sækja frænku sína.
Á tilteknum tíma settust þau Laura og Friðrik síð-
an að miðdegisverði, og sannfærðist hann þá enn betur
um það, en áður, hve blátt áfrarn hún var.
Hún var barnalega hrifin af þvi, hvo auðug hún var
49
Breffit, að veslingurinn hann föðurbróðir minn hefði sagt,
ef bann hefði heyrt yður segja þetta. — Myndi honum
hafa fundizt, að þér þyrftuð að minnast á jafn sjálfsagð-
an hlut?“
.Hún gat hafa breytzt“, svaraði hr. Breffit. „Hng
stúlka, er hleypur að heiman með manni, gegn vilja föð-
ur síns, fær ekki mikið álit á sig. — Jeg hefi nýlega
fengið bréf frá dr. Drysdale, og er hann eigi lítið hrifinn
af henni. — En af því að hún er nú, ekki að eins fríð,
heldur og flugrík, þá er hann hræddur um, að hún kunni
að lenda í slæmum höndum, og á hann þá að líkindum
við það, að hún kynni að gipta sig aptur, jafn óheppi-
lega, sem fyr — En brennt barn forðast eldinn, svo að
jeg er ekki hræddur um þetta, enda er það bein skylda
vina hennar, og kunningja, að vaka yfir henni, og vara
hana við hvers konar fljótfærni, eða barna-æði“.
„Jeg sé, að þér eruð meira, en minna, hrifinn af
henniu, mælti Friðrik.
Hr. Brefíit roðnaði, all-sneyptur. „Jeg get ekki
neitað þvi“, mælti hann, „að mér lizt vel á stúlkuna. —
Hún er allra-ástúðlegasta stúlka, og ekki getur hún gert
að því, þó að faðir hennar arfleiddi hana á dánardægri.
— Jafn vel gainla James le Breton leizt prýðis vel á
hana, og varð allur að sméri, er hann hafði talað við hana
nokkrar minútur. — Hann segir, að hún hafi augun henn-
ar móður sinnar, og er það að líkindum rétt, því að aug-
um föður hennar líkjast þau ekki. — Þér ættuð, að verða
fyrri til, og heimsækja hana. — Jeg veit, að þér eruð
heoni alls ekki gramur; en hún þekkir yður ekki, Og er
með samvizkubit, yðar vegna, af þvi að hún hefir svipt
yður arfinumu.