Þjóðviljinn + Þjóðviljinn ungi - 13.11.1907, Qupperneq 7

XXI., 51 — 52.
Þ J Ó ÐVIL J IK N •
207
nr iið nafni, oa: eina dóttur, upp komna, er Mar-
grét nefnist.
A Flensbotgarskólanum í Hafnarfirði eru í
vetur um hundrað námsmenn, og eru 18 þeirra
i ketinatadeildinni.
,.Laura“ kom frá Vestfjörðum, os Breiðailóa
6. þ rn. Meðal farþegja voru: Bergur kaup-
Maður Rósirtkranzson á Flateyri, verzlunarmað-
■ur Kr. Torfason á Flateyri, Philipsen, vezlunar-
agent í Reykjavík, o. fl.
Með skipi þessu kom og ritstjóri hlaðs þessa
frá ísafirði.
Við horanirnar í Öskjuhlíðarmýrinni i Reykja-
vík hefir nú fundizt votta fyrir gullií tveim sýnis-
hornum, pem Icomu úr borunarholunni á 119—124
feta dýpi. — Hvort hér er um svo ntikið gull
að ræða, að mklmnám reynist arðvænt, verður
enn ekki sagt með vissu, en þar sem zink befir
jafnframt fundizt, eins og getið var um i siðasta
nr. hlaðsins, munu þó fremur líkur til þess, að
eitthvað verði úr námugreptinum.
j 6. þ' m. andaðist í Reykjavík húsfreyjan
Bergþóra Jónsdóttir, 56 ára ai aldri. — Hún dó
úr slagi. — Hún var kona Guðhrands Eiriksson-
ar frá Stöðlakoti (ý 1906), voru foreldrar hennar
Jón Arason cg Ingibjörg Sigurðardóttir, er átti
heima í Skálholtskoti í Reykjavík.
Af hörnum þeirra hjóna eru þessi þrjú á lífi:
Anna gipt Brynjólfi tannlækni Björnssyni, Ingi-
hjörg, kennslukona í leikfimi, og Jón, öll til
heimilis i ReyJtjavík.
Þrír hátar fuku að Breiðahólsstöðurn á Alpta-
nesi i ofsa-hvassviðrinu 7/ þ. m., og hrotnuðu
tveir þeirra í spón, en einn þeirra til muna.
Til standmyndar Ingólfs Arnarsonar hefir
bæjarstjórn Reykjavikur nýlega veitt 500 kr., er
greiðist úr hæjarsjóði á næstk. kri.
Vatnsveitan í Reyjavík gerir verkfræðingur
Jón Þorláksson ráð fyrir, að kosta muni 340
þús. króna, ef vatnið er tekið úr vatnslindum
við Elliðaárnar, en 420 þús. króna, ef það er
tekið úr svo nefndum Gvendarhrunni.
1 sláturhúsi Sunnlendinga (Árnesinga o. fl.I
i Reykjavík hefir i haust verið slátrað yfir 8
þús. fjár, og er þó gert ráð fyrir, aö slátrun verði
enn haldið þar áfram langt fram eptir yfirstand-
andi mánuði.
ý 1. þ. m. endaðist i Hafnarfirði Gissur Bjarna-
sou söðtasmiður. — Banameinið var krahbamein.

Hér með er skorað á alla þá, sem skulda
verzlun undirritaðs, að greiða skuldir sín-
ar — eða semja um þær — fyrir árslok;
af þeim skuldum, sem ekki verða greidd-
ar þá, reikDast b% í vexti, sé ekki öðru
vísi um samið.
Pétur Oddsson.
flpgel og lortepiano
frá lieimsÍDS vönduðustu verksmiðju,
amerikönsk, þýzk og sænsk, útvegar
Jón Hróhjartsson verzlunarstj. á Isafirði.
Verðlistar raeð myndum til sýnis.
Hús til sölu.
íbúðarhús í Tröð i Álptafirði er til.
sölu. — Búsið er 12X8 áln., tvilyft, og
kjallari undir því öllu; í öðrum enda
kjsllarans er eldhús, en iaglegt íbúðar-
herbergi i hinum.. — Einnig fylgir fjós
úr torfi, og fjárhús og hlaða, hvorttveggja
úr timbri.
Enn fremur hjallur 9X6 áln., með
j geymslulopti,
Með húsunum selst einnig ræktaður
■ lóðarblettur, sem mun vera freklega um
| eitt hundrað úr jörðu, og út-engjar.
Semja má um kaupin við undirritaðan.
Tröð 23. okt. 1907.
Sveinn A. Hjaltason.
Olíufatnaður
frá iansen & flo.
jfredriksstad, porge.
Verksmiðjan, sem brann í fyrra sum-
ar, hefir nú verið reist að nýju, eptir nýj-
ustu, amerískri gerð.
Verksmiðjan getur því mælt ftam með
varningi sínum, sem að eins eru vörur
beztu tegundar.
Heimtið því olíufatnað frá Hansen &
Co. í Friðriksstad hjá kaupmanni yðar.
Aðal-sali á íslandi og Færeyjum.
lauritz íensen
Fnghaveplads N:*. 11.
Kjöbenhavn. V.
10
hún þá og þegar hrökkva í ótal stykki, regnið barði oss
i framaD, og þrumurnar ætluðu rétt að segja að gera okk-
ur heyrnarlausa og blinda; en þess á milli virtist niða-
myrkrið enn dimmara.
Frá vélinni, sem var á undan okkur, vall fram
þykhur reykjarmökkur, svo að ]jós>’ð úr lömpum okkar
sást ekki; en lánið var þó enn þá með BedeD lávarði. svo
að við þutum áfram, eins og ósýnileg hönd leiddi okkur.
_Það er dálitil stöng við hliðina á yður, Scott“,
sagði lávarðurinn, eptir langa þögn. „Dragið hana eins langt
að yður, eins og þér getið. — Það er uppfynding min
sjálfs.u
Jeg fann handfangið, og er jeg tók í það, sá jeg
Ijósbjarmann frá lömpum okkar rúmlega fimmtíu álnir
fyrir framan okkur, en rétt fyrir framan vagninn var
kolniðamyrkur.
Við höfðurn að goðum mun færst nær bifreiðinni, sem
á undan okkur var, þvi að við sáum nú glöggt neista-
flugið.
.Að lokum!" tantaði lávarðurinD. „Áður hefir hann
jafnan verið langtum lengra á undan rnér, og jeg hefi
orðið oliulaus, áður en mér tækist að ná honum; en nú
kemst hann ekki undan“.
rHvað er þetta, Beden lávarður?“ sp.urði eg.
rMér þykir vænt um, að þér sjáið það“, rnælti lá-
varðurinn. Jeg hef áður haft þá skoðun, að það væri ef
tll vill imyndun min*.
„Auðvitað sé jeg þaðu, svaraði jeg. .Blindur er jeg
ekki! En hvað er það?u
Hann svaraði engu, en glampi frá eldÍDgu, er brá
7
út úr skóginum, og er vegurinn þá þráðbeinn nokkurn
spöl, áður en fer að halla niður á móti.
Þar sem beini vegurinn er á að gizka hálfnaður,
liggur annar vegur þvert yfir hann, og voit vegurinn til
hægri handar yfir brygg Oxbourne-hæðarinnar til Kelston,
sem er dálítið þorp í jaðrinum á heiðinoi.
Við vorum naumast komnir upp á hryggÍDn, er fá-
einir þungir regndropar fóru að falla, og þegar jeg gáði
betur að, sjá jeg, að máninn óð í þykkutn skýjum.
Fáum mínútum síðar heyrði eg skruggu í fjarska, og
sá bjarmann af eldingunni.
Jog bretti nú yfirhöfnina upp yfir eyrun.
Bifreiðin hélt nú áfram, og var nú knúin öllu afli
sem kostur var á, unz lávarðurinn minnkaði snögglega
hraðann, og nam að lokum algjörlega staðar.
Svo var að sjá, sem hann hlustaði síðan með athygli,
en þar sem stormurinn buldi í skóginum, regnið dundi
niður, og skruggumar urðu æ tiðari, þá heyrðist ekkert,
nema í veðrmu, hvernig sem jeg hlustaði.
„Hvað er að?* spurði jeg, fremur óþolinmóður. „Eig-
um við að staldra við hérna?“
,,Jáu, svaraði hann stuttlega. rÞsð er að segja, ef
yður er það eigí móti skapi. — 'Hér er dálitið skjól“.
Jeg tók upp vindil, og gat að lokum kveikt í hon-
nm, eptir margar árangurslausar tilraunir, enda bjóst eg,
satt að segja, alls ekki við því, að ferðinni væri lengra
heitið. — Það var afar-bratt fyrir framan okkur, og lang-
aði mig alls eigi. að láta lávarðinn aka með mig ofan
brekkuna.
Veðrinu slotaði nú í fáeÍDar sekÚDdur, og gat jeg
þá glöggt heyrt smellina i hinni bifreiðinni.