Þjóðviljinn + Þjóðviljinn ungi - 13.02.1908, Page 3

PjÓÐVILJIlNf'.
28
XXII 6. r..
'Sira Jiiuus Jónssou,
prófastur í Holti í Onundarfirdi, hefir sótt um
lausn frá prestsembætti, sakir heilsulasleika.
Barnalœrdómskver síra Valdimars,
sem er I Ijóðum, hofir ráðhert-a, eptir tillögum
biskups, löggilt til notkunar við uppfraeðslu barna,
þar sem presti og sóknarmönnum kemur saman
um það.
Framan við Ijóðakverið er áskilið, að fræði
Lítthers veiði prentuð.
Viðey seld.
Óðalsbóndi Eggeri Briem i Viðey hefir nýlega
selt verzlunarfélaginu A. T. Möller & Co. í Kaup-
mannahöfn nefnda eignarjörð sína, og var kaup-
verðið 150 þús. króna. — Jörðin er seld með
allri áhöfn, og tekur hr. Eggert Briem hana á
leigu af félaginu í nœstu tvö ár.
Trá ísafjarðardjúpi (úr Seyðisfirðinum)
er „Þjóðv.“ ritað 8. janúar þ. á.: „Hóðan er
að frótta góða veðráttu, óvenjulega lítil frost, og
sífeldar eyður, af hvaða átt sem er. — Um miðj-
an nóv. setti þó niður óvenjulega mikinn snjó
í tvo daga, en hvarf jafn harðan. Síðasta viku-
tírnann hefir þó verið haglaust hór í útfjörðunum.
— Afli yfirleitt fremur góður, fiskitala rnikil, en
fiskurinn mjög smár hér inni í Djúpinu.
Smá-kvillasamt befir verið hér og hvar, og
má heilsufar þó beita frernur gott.
Skepnuhöld góð, og óvíða orðið vart við bráða,
enda hefir fé víða verið bólusett hér í haust, en
með því að bóluefnið var óreynt, drapst fyrst
talsvert af bólusetningunni11.
Úr Dýrafirði
er „Þjóðv.“ ritað 26. jauúar þ. k. „Tíðarfar
‘befir mátt heita gott síðan á sólstöðum; fyrir
jól sífelldar þýður, og optast auð jörð, um fullan
þriggja vikna tíma, þar til þann 13., er brá apt-
ur meira til vestanáttar; og hafa stundum ver-
:ið snjókomur síðan, og rigningar þess á milli
með hvassviðri og rosa veðrum; veður hafa nú
• upp á síðkastið verið mjög óstöðug og hefir opt
verið hellirigning annan daginn, og iannkoma
hinn, og stundum hvortveggja sama daginn, og
verða þá allar skepnur að standa inni í húsum.
Skemmdir hafa víða orðið í hlöðum ogheystæð-
um, af leka, því mjög miklum rigningum halda
ekki torfþök, þar sem rista er ill, eins og hér
er víða.
Almenn veikindi hafa ætt hér yfir allt, eins
og eldur í sinu. Mislingarnir munu nú vera
búnir að vinna upp flesta bæi hér í Dýrafirði
I og eru enn á mörgum stöðum, tvö ungmenni
fyrir innan fermingu hafa dáið úr afleiðingum
þeirra; en afleiðingarnar munu enn ekki vera
allstaðar komnar í ljós. Megnt kvef hefir lagst
á suma, sem elslri eru enn svo, að þeir hafi
fengið mislingana, og mjög margir hafa fengið
höfuðverk, og íllt í hálsinn. Margir hafa fengið
niðurgang og vonda magaveiki, þannig hafa heyrst
sífelldar kvartanir um margskyns leiðinda kvilla
og ýms vanheilindi. — Læknir vor, hr. Sigur-
mundur Sigurðsson. sem gegnir læknisstörfum í
fjarveru hr. Andrésar Fjeldsted, — hefir verið
alltaf á sífeldu ferðalagi, og reynist vel; en það
er einskis manns færi, að gegna því starfi, svo
að í nokkru lagi geti verið, þegar farsóttir ganga
umallan Súgandafjörð, Önundarfjörð, Dýrafjörð og
um norðurhluta Arnarfjarðar; og þótt tveir
læknar væru á öllu því flæmi, þyrftu þeir eng-
ar líðleskjur að vera, ef nokkur hjálp skyldi
heita, og ílla var það ráðið ai' siðasta þingi, og
þeim, sem því réðu, að synja Önfirðingum um
að fá lækni á Flateyri; en ekki raun tjá að sak-
ast um það að þessu sinni; on vera má, að nokkr-
ir séu þoir menn, sem muna það og er til þess
full ástæða. Ekki er það að lasta þótt sparnað-
ur sé hafður á fé landsjóðs, ef það er gjört með
skynsemd; en eitthvað er púkalegt við sparnað-
inn þann, sem synjar um fjárframlög til lífs-
nauðsynja, en eys út fé landsins á báðar hend-
ur í vitleysu til þess, sem landsmenn hafa ekk-
ert gagn af, ekki einusinni stundarhagnað, og er
hægt að sanna, að svo er þó gjört; en ekki skal
farið út í það að þessu sinni, enda hefir verið
bent á suma þá gjaldliði í blöðunum, og þó ekki
alla.
Nó mun það ýóra all mjög áhugamál mjög
margra, að fá að vita hvernig hin fyrh-hugað»
millilandanefnd hagar störfum sínum, — nefnd-
in, sem skipuð var þvert á móti ályktun Þing-
vallafundarins, og vilja mikils meiri hlutaþjóð-
arinnar. Sama fyrirlitningar sparkið framan i
vilja og óskir alþjóðar, eins og ritsimafarganið
stóra, sem aldrei fyrnist, undirskriptar lögbrotið,
og margt fleira; — en nú er að bíða átekta hvern-
ig millilandanefndin veynist. Flestir munu þeir
vera meðal landsmanna, sem óska þess innilega,
úr þvi sem komið er, að hinum útnefndu 7 sendi-
herrum takist sem hamingjusamlegast fyrir þjóð-
arinnar hönd og að þeir séu allir á eitt það sáttir,
sem íslenzkaþjóðin heimtar nú eindregið: „Fullt
/»-eísii/comíny8S(iTO&«M(ií“ogekkertannað.Ekkerthik
á því og enginn annar stjórnflækjuvefur. Aðra
samninga er ekki til neins að gera, nema þá að
eins til að tendra það bál, sem aldrei slokknar,
því þó til séu þeir menn nokkrir, sem varla vita
hvað þeir vilja, þá er meiri hluti hinnar íslenzku
þjóðar, karla og kvenna, svo vel vaknaður til
sjálfstæðrar frelsiskröfu, að engum manni þarf
að detta i hug að brjóta þá hreifingu á bak apt-
ur, og eptir þvi, sem því er veitt meiri mót-
spirna, eptii- því verður framsóknin harðari og
illfengari. S. fír. B.
Frá Ísaíjarðardjúpi (Inn-Djúpinu)
er „Þjóðv.“ ritað 25. janúar þ. á.: „Vetrarfar
mjög vægt, þó að nokkuð sé óstöðugt, síðan um
þrettándann. — Jörð optast auð, og heyja-eyðsla,
að líkindum, óvanalega lítil, enn sem komið er
og kemur það sér vel, eptir sumarið siðasta. —
Það var hér eins og víðar, afar-nytjarirt“.
Unginennafélag
stofnuðu nemondur gagníræðaskólans á Akur-
eyri síðastl. haust, og er tala félagsmanna 55,
að þvi er skýrt er frá í „Norðurlandi11.
Mislingar á Eskifirði.
„Austurland“, 14. janúar, segir mislingana hafa
lagzt all-þungt á marga á Eskifirði, jafn vel á
fullorðið fólk, og hafði einn maður dáið þar úr
afleiðingum þeirra.
90
•vin ætti að setjast að á öðru lopti, hljóp þegar til föð-
*ur síds.
Lebrecbt Mascke varð sótsvartur í framaD, og fór
:að gera sér hÍDar og þessar imyndanir. — Sannleikanum
myndi hann alls ekki hafa trúað.
Hann starði á dóttur sína, er færði honum þessi tíð-
cindi, og greip dauðahaldi í stólinn, sem hann sat á.
Svimaði hann, eða riðaði gólfið undir fótum honum.
En er hann þagði, staropaði hún hamslaus fótunum
i góifið. „Það var þá að eíns mont, og stærilæti, er þú
sagðir, að Ulrich væri að eins, sem brúða í hendi þér!
Hvað á þessi ieikaraskapur að þýða? Talaðu! Segðu, að
þú þolir þetta ekki! Að þjófurinn Baldvin flytji aptur í
Elysíum! Það má ekki þolast! Gættu að, hvað sagt
verður!u
Eaðir henuar benti henoi, skjálfandi, að þegja. „Láttu
triig fá umhugsunartíma!u mæiti hann.
Fregn þessi hafði lostið hann, sem eidÍDg.
Dóttir hans fór nú út, mjög æst í skapi, og skelltí
hurðinni á eptir sér, eÍDS og hún viidi hefna sín á föð-
ur sinum.
En er Lebreeht var orðinn einn, varð hann yfir-
kominn af þreytu, og lét höfuðið hníga i greipar sér.
011 barátta hans var til einskis!
Baldvin Brenkmann átti að flytja aptur i húsið!
Þessu var hann að velta tyrir sér fram og aptur,
uuz h inum datt í hug — myndiu!
Hún vur enn í skrifborðinu haris, og gat komið upp
Urn hann, er minnst varði.
Hann varð að koma henni burt, áður en Baldvin kætmi!
Það varð að gjörast i dag! Það mátti ekki dragast!
79
Benedikta greip höndum aptur fyrir bakið. „Til
min! Þessi blómstur!“ mælti hún. „Frá hverjum? Það
er ómögulegt!
Ulrich yppti öxlum. „Sendimaður frá blómsaiabað
að fá jungfrúnni blómin“, mælti haDn. „Annað vissi
hann ekki, — eða átti ekki að segja!“
Elín spratt upp. „Nafnlaust?“ mælti hún. „Svei!
Jeg myndi fyrirverða mig, væri eg i þínum sporum. Jeg
skil ekki, hvernig nokkur getur gjörzt svo djarfur, að
móðga þig svona, Benedikta!"
„Hvaða sök á Benedikta á því, þó að einhver sýni
henni ókurteisi?“ mælti Uirich. „En viljið þér ekki losa
mig við blómin, Benedikta?“
Elín bandaði höndinni á móti. „Hún rná ekki taka
á móti þeim“, mælti hún all-gröm. „Kastaðu þeim strax
út um gluggann!“
Orð hennar höfðu þó gagnstæð áhrif. „Það dettur
mér ekki í hug“, mælti Benedikta. „Hvers ættu blómin
að gjalda?u
Að svo mæltu tók hún við þeirn, og þefaði af þeim.
En er hún var farin út úr herberginu, hnssti Elín
höfuðið, sorgmædd. „Jeg er hrædd um, að hún viti, hver
blómin sendir“, mælti hún. „Það er sorgiegt fyrir osb!“
„Benedikta segir ekki ósatt!u rnælti Ulrich. „Það
er óefað rétt, að hún veit það ekki, fyrst hún segir það!“
Hann skiptist því næst nokkrmn orðum á við Le-
brecht, og gekk siðari út úr herberginu, enda þótt EIíd
mæitist mjög innilega til þess, að hann snæddi með þeim
morgunverð.
Eu er hann var farinn, kom annar svipur á and-
titið á Elínu.