Þjóðviljinn + Þjóðviljinn ungi - 13.02.1908, Síða 6

26
Þjóbviljinn.
en áður. — Svnáiiskur hefir á hinn bóg-
inn selzt vel, og vel verkuð ísa hefir
verið seld á 59 kr. sk$.
Islenzkt kjöt, og kjötmeti, hefir og
lækkað talsvert í verði, en eigi að sama
skapi, sem ull og gærur.
Ef til vill greiðist eitthvað úr þessum
bigu söluhorfum, ef peningaleigan lækk-
ar að mun erlendis, og væri óskandi að
svo yrði, bráðlega.
Mannalát.
18. janúar þ. á. andaðist dugnaðar- og
merkisbóndinn Jón Jonsson á Vestri-Lopts-
etöðum i Q-aulverjabæjarhreppi í Arnes-
sýslu, frekra 76 ára að aldri, fæddur að
G-rímsfjósum 25. sept. 1831. — Foreldrar
hans voru: Jón Jónsson á Yestri-Lopts-
stöðum og Sigridur Jónsdóttir frá Vestri-
Móhúsum. Ekkja hans heitir Knstín Jóns-
dóttir, og héldu hjón þessi gullbrúðkaup
á síðastl. sumri. — Þrjú börn eiga þau :
á iifi.
Jón sálugi Jónsson hafði búið 50 ár j
á Yestri-Loptsstöðum, og haft mikið um- !
leikis.
f Látin er i janúarmánuði þ. á. frú
Masíl Asgeirsson, kona Asgeirs G. Asgeirs-
sonar i Kaupmannahöfn, verzlunareiganda
á ísafirði, Flat.eyri, og víðar. — Var hún
seinni kona hans, en dóttir Jespers Bahn-
son, sem var hermálaráðherra í Estrups-
ráðaneytinu 1884—1894, og enn er á lífi
(fæddur 18. nóv. 1827).
Frú Masil Ásgeirsson hafði lengi verið
brjóstveik, og leiddi sú veiki hana til bana.
Þeim hjónum varð ekki barna auðið.
22. janúar þ. á. andaðist Stefán bóndi Erlinds-
son á Grásíðu í Kolduhverfi í Norður-Þingeyjar-
sýsiu, 53 ára að aldri, fæddur 5. nóv. 1853. —
Hann var sonur Erlinds heitins Gottskálkssonar,
fyrrum alþingismanns. — Hann var kvæntur
Margréti Þórarinsdóttur, og kttu þau margt barna.
í s. m. andaðist að Eyjarseli í Jökulsárhlíð í
Norður-Málasýslu húsfreyjan Guðrún Jónsdóttir,
kona Eiríks bónda Magnússonur. — Hún var syst-
ir Jóns Jónssonar, fyrrum alþingismanns, að Sleð-
brjót, og dó hún úr afleiðingum mislingaveik-
innar. — —
8. janúar þ. á. andaðist húsfrú Halldóra Jöns-
dóttir kona, Gísla Gislasonar á Asgautsstöðum,
fædd 19. febr, 1839, vel metin kona. — Kjögur
börn þeirra hjóna eru á lífi (þrír synir, og ein
dóttir). — —
18. s. m. andaðist Sveinn Jónssgn, fyrrum út-
vegsbóndi á Eiríksstöðum í Seyðisfirði, maður á
fimmtugs aldri. Hafði lengi verið veikur. —
Bessastaðir 13. febrímr 1908.
Tíðin óstöðug, opt annan daginn rigningar,
en hinn væg frost.
Iðnaðarmannafélagið i Reykjavik hélt aðal-
fund 29. f. in.. og voru í stjórn félagsins kosn-
ir: Knútur Zimsen, verkfræðineur (formaður),
Magnús Gunnarsson (gjaldkeri) og Sigvaldi
snikkari Bjarnason (ritari).
Thorvaldsens-félagið í Reykjavík hefir ný-
lega kosið, sem heiðursfélaga: frú Louise Finn-
bogapon, ekkju Guðbrandar heitins Finnbogason-
ar, verzlunarstjóra, og frú Þóru Thoroddsen, konu
Þorvaldar prófessors Thoroddsen i Kaupmanna-
höfn.
XXII., 6.-7.
Kjötsalarnir í Reykjavík, sem eru átta að tölu,
slátruðu alls síðatsl. haust 25,684 sauðkindum,
að því er skýrt er frá í blaðinu „Freyr“. —-
Enn fremur var og talsverðu slátrað á heimilum
í Reykjavík, eins og venja hefir verið; en það
fer nú árlega minnkandi.
Hafnfirðingar eru þegar farnir að hugsa fyr-
ir bæjarfulltrúakosningunni, þó að enn sé eigi
ákveðið, hve nær hún fari fram. — Som líkleg
bæjarfulltrúaefni nefnir „Fjallk.“ 31. f. m. þessa
menn: Böðvar bakara Böðvarsson, (luðm. skrif-
ara Helgason, verzlunarstjóra Jón G-unnarsson,
Pál sýslumann Einarsson, vorzlunarstjóra Sig-
fús Bergmann, Sigurgeir vegfræðing Gíslason,
og Sveinbjörn búfræðing Olafsson.
íslenzki botnvörpungurinn „Jón forseti11 kom
frá Bretlandi 30. f. m. — Hafði hann selt þar
fiskfarm fyrir rúm 500 sterlingspund.
A leiðinni, til Reykjavíkur, leitaði hann fiskjar
fyrir sunnan land, en varð ekki var.
„Hjúkrunarfólag Reykjavíkur11 hélt aðal-fund
í Reykjavík 30. f. m. — Tekjur félagsins höfðu
á árinu, sem leið, orðið alls 1953 kr. 08 a.; en 393
kr. átti iélagið í sjóði frá árinu áður.
Af tekjunum voru 680 kr. tillög frá félags-
mönnum, 760 kr. borgun fyrir hjúkrunarstörf,
og 165 kr. gjafir frá einstökum mönnum.
Útgjöld á árinu höfðu numið alls 1812 kr.
62 a., og af þeirri upphæð höfðu 1780 kr. geng-
ið til þess að launa starfskonum félagsins. —
Félagið átt.i því í sjóði við lok síðasta árs 533
kr. 46 a.
Tala félagsmanna við árslok um 160.
Félagið hafði haft þrjár hjúkrunarkonur: Guð-
nýju Guðmunasdóttur, Kristínu Hallgrímsdóttur
og Önnu Níelsen, og eina vökukonu: Guðríði
Jónsdóttur. — Laun vökukonunnar voru hækk-
uð úr 250 kr. í 360 kr.
Hjúkrunarkonurnar höfðu áliðna árinn stund-
að alis 128 sjúklinga, i samtals 760 daga og 13
82
á veitingahús, með Lebrecht og Elínu, þó að þau mælt-
ust miög eindregið til þess.
Eptir að Lebrecht og EIi'd voru komin heim, heyrðu
þau Ulrich þó lengi ganga um gólf fram og aptur.
Elín hugsaði mikið um það, hvað þossu myndi valda.
— En sönnu orsökina gat hÚD ekki gizkað á.
IX. Kapítulí.
MorgUDÍnn eptir fór Ulrieh að heimsækja Baldvin,
frænda sinn.
Um nóttina hafði honum eigi komið dúr á auga, og
varð Iionum það þá Ijóst. að það var Baldvin. sem glætt
hafði hið góða í sál Benediktu, og verndað Brenkmarms-
ætbina gegn þuDgri synda byrði.
Æskusyndir frænda síds fannst honum hann og
geta fyrirgefið. er hann hugsaði t’l æsku sinnar.
Gamla konan, er var bústýra Baldvins, átti því
auðsjáanlega ekki að venjast, að barið væri að dyrum hjá
honum, og hrissti því höfuðið, er hún sá Ulricb, en vis-
aði homun þó leið.
Tíann kom því alveg óvænt inn til Baldvins gamla.
„Baldvin, frændi!“ malti hann, er hann koin inn,
og rétti böndurnar á móti honum.
Baldvin tók ekki í hönd honum, en varð sótsvart-
ur i framan, og var, sem eldur brynni úr augum hans.
„Ertu Ulrich BrenkDjanrt?“ mælti hann, og var rödd-
in hás.
„.Já, Baldvin, frændi!“ svaraði ungi maðurinn. „Jeg
kem, til þess að þakka þér fyrir allt, sem þú hefir gjört
fyrir Ben> diktu“.
87
Ulrich, og mælti: „Hvenær ætlið þér að láta mig sleppa
héðan? Kennið þér alls ekki í brjósti um mig?“
„En hvað þér eruð kvalin, veslings barn!“ svaraði
hann í all-angurværum róm. „Að eins dálitla þolinmæði
enn og svo getið þið farið héðan, — ekki sem flóttamað-
ur, heldur upplitsdjörf, sem Brenkntanni sæmir!“
„Jeg vil ekki kalla mig Brenkmann“, mælti hún,
all-æst. „Heldur vil jeg ganga, sem beiningamaðar hús
úr húsi, en að verða að þola þessar kvalir“.
Ulrich varð náfölur. „Heyrið mér, Benedikta", mælti
hanr, til þess að sefa hana. „G-eorg Möller, einkaerfingi
verzi anarfirmans Möller & Co., var hjá tnér í dag. Hann
elskar yður, og vill, að þér verðið konan bans. — Á jeg
að gefa honum bendingu i þá átt, Benedikta? Þá er
hann yðar af hug og hjarta“.
Benedikta roðnaði, en svaraði hiklaust: „Nei!
vil aldrei giptast manni, sem eg ekki ann“.
„Þér elskið hann þá ekki?“ spurði banri. „Þórelsk-
jð þá einhvern annan“.
Benedikta sinDti bví alls ekki, hve seinni hluti spurn-
ingarinnar virtist eiea ílla við. — Hún hrissti höfuðið,
sorgbitin. „Hefir lífið eigi kvalið mig nægilega?“ mælti
hún. „Guði sé lof, að jeg er þó laus við þá kvölina“.
Ulrich varð glaðlegri á svipinn. „Gott, Benedikta!
Þá sleppum við því, og fitjum upp á öðru. — Jeg kysi
helzt, að þér væruð hér í Elysíum —“
„Nei, nei!“ greip hún fram í, í bænarróm. „Fyrir
alla murti ekki! Lof mér að komast héðun, hr. Ulrich.
Gerið það, fyrir guðs sakir!“
Ulrich tók blíðlega í fiönd henni, þó að hún stymp-
aðist á móti. „Finnið þór þá alls ekki, Benedikta, að jeg