Þjóðviljinn + Þjóðviljinn ungi - 20.04.1909, Blaðsíða 4

68
ÞjÓÐYILJXNN.
ófriðnum 1878, sem Tyrkir hafa til þessa
dregið að borga, og spá því sumir, að
Tyrkir muni nú leyfa Rússum frjálsa leið
um Dardanellasund með herskip sín.
Rússa-keisari staðfesti nýlega lög er
þing Finna hafði samþykkt, og bættu að
riiun kjör húsmanna, og tjáist keisari að
eins gera það, af því að fátæklingar hafi
átt hlut að máli, þótt hann sé annars
þeirrar skoðuuar að frumvörp er þing
hafi samið, er keisari hafi rofið, eigi ekki
að staðfestast. — Efri málstofa finnska
þingsins hefir mótmælt þessari skoðun
keisara.
Stolypín, forsætisráðherra, hefir um hríð
verið hættulega veikur. — —
Bandaríkin. I ríkinu Texas voru ný-
lega ýmsir járnbrautarembættismenn tekn-
ir fastir, með því að uppvíst varð, að þeir
hefðu bjálpað til þess; að mörgum hundruð-
um Kinverja hefði verið skotið inn í rik-
ið á þann há.tt, að þeir voru fluttir í
kössum, er letrað var á „vefnaðarvörur“.
23. marz lagði Roosevelt, fyrrum for-
seti Bandamanna, af stað til Afríku, og
ætlar að vera þar að dýraveiðum um hríð.
— Fjöldi blaðamanna eltír hann á þessu
ferðalagi hans, og kvað þeir vera honum
í meira lagi hvimleiðir, eða svo er látið
í veðri vaka.
Fyrir nokkru voru þrír milljóna-eig-
endur hnepptir í varðhald i Pennsylvaniu-
ríki, sakaðir um, að hata gjörzt brotleg-
ír gegn bankalöggjöfinni. — Stjórn rík-
isins fókk þeim þann starfa í varðhaldinu,
að endurskoða reikninga fangelsisins, með
því að þeim hefir að líkindum verið sú
vinna hentugri, en önnur. — Þótti þá
takast skrítilega til, er glæpamenn þess-
ir uppgötvuðu stórkostlega fjárpretti, er
umsjónamaður fangelsisins hafði gjörzt
sekur i, og leiddi sú uppgötvun þeirra
til þess, að umsjónarmaður fangelsisins
var tekinn fastur, ásamt mörgum öðrum.
Kvennfólk í Bandarikjum vill losna
við, að fylgja einatt Parísartizku, að því er
til klæðaburðar kemur, og hefir frú Jaft,
kona nýja forsetans, tjáði sig þeirri hreif-
ingu hlynta, og er það kvennþjóðinni,
sem beitist fyrir málinu, mjög mikill
styrkur, þar sem fjöldi manna lætur það
ráða skoðuu sinni, hverju þeirfylgja fram,
sem í heldri röð eru.
Venezuela. Nú er mælt, að Castro,
fyrverandi forseti iýðveldisins, sem rek-
inn var þar frá völdum, og dvalið hefir
í norðurálfu um hríð, sé á leið til Vene-
zuela, og telja allir víst, að hann eigi þar
eigi góðum viðtökum að mæta, muni
verða ákærður fyrir morð o. fl. — Það
er því af ýmsum talin geðveiklunarvott-
ur, að hann skuli hverfa aptur til Vene-
zuela.
Iregnip frá alþingi.
— C03-
IX.
Samþykktir um kornforðabúr.
Nefnd sú, er efri deild kaus, til að í-
huga frumvarp, sem neðri deild hafði
samþykkt, um heimild, til að gjöra sam-
þykktir um kornforðabúr, segir í nefndar-
áliti sínu:
XXIII., 17.-18.
„Hugmyndin um stofnun forðabúra til
skepnufóðurs er sprottin á viðurkenndri
þörf á þvi, að koma í veg fyrir fóðurskort.
Því miður er ekki hægt að neita þvi, að
slíkur fóðurskortur og af honum leiðandi
skepnufellir hefir opt valdið tjóni hér á
landi. Á þessu hefir þó borið miklu
minna á síðari tímum, en til þess eru
ýmsar ástæður.
Búhyggindi manna hafa aukist og þeir
hafa betur séð og kannast við en áður
var, að góð meðferð á skepnum margborg-
aði sig. Þetta hefir leitt til þess að setja
betur og hyggilegar á vetur, en titt var
áður fyrri. Þá hefir aukinn heyafli lands-
manna og vaxandi mannúð stutt að hinu
sama.
Af þessum sökum hefir almennur fóð-
urskortur smám saman orðið sjaldgæfari
og sjaldgæfari. En á siðari árum hafa
lika bættar samgöngur við útlönd gert
bændum hægra fyrir að útvega sór korn
til hjálparfóðurs, þegar ílla leit út með
fóðurbirgðir, og með þeim útvegum koma
í veg fyrir fóðurskort og felli.
Nefndin vonar, að frainvegis muni
þessar ástæður allar gera að almennur fóð-
urskortur verði æ fágætari eptir því sem
tímar líða. Hún vonar því og telur lík-
legt, að þörfin á kornforðabúrum til skepnu-
fóðurs verði ekki mikil né almenn úr
þessu, en telur hún líka sjálfsagt, að sem
sjaldnast ætti að þurfa að grípa til óvana-
legrar korngjafar í jafn grassæln landi og
ísland er.
En þrátt fyrir þetta játar nefndin, að
kornforðabúr til skepnufóðurs geti komið
142
„Segið mér, herra — nafn yðar þekki jeg ekki!“
mælti hún.
„Frank Robertson!“
„Segið mér þá öllu öðru fremur, hr. Robertson; hvaða
erindi þér áttuð um nóttina, er þér voruð fyrir utan giugg-
ann minn?“
„Jeg þurfti að ganga úr skugga um, hvort sá grun-
ur minn væri róttur, að tollsvikarar héldu samkomur sín-
ar á heiinili föður yðar?“
Um leið og hann mælti þetta, horfði hann beint í
augun á henni, og brá henni alls ekki.
„Tollsvikarar?“ tók hún upp eptir honum. „Hvaða
menn eru það?“
„Veiztu það ekki?“ mælti hann forviða, og eins og
hann tryði henni ekki. „Það er ómögulegt!“
Hann fór að gruna, að hún lótist vera önnur, en
hún var, og þá átti hann eigi, að sýna henni hreinskilni
— Hann var bæði hryggur og reiður. En var það mögu-
legt, að hún væri að ljúga?
Maggy misskildi orð hans, og breytingar, sem á
svip hans urðu.
„Þér megið ekki reiðast fávizku minni!“ mælti hún
feimnislega. „Jeg hefi aldrei komið út fyrir eyna, og er
því óeUð miklu fávísari, en stúlkurnar á meginlandinu.—
Þór verðið því, að sýna mér vorkunnsemi“.
„tlafið þér aldrei verið í skóla?“ spurði Frank, trem-
ur hvatskeytislega.
„Nei, það er enginn skóli í Nagshead! Það litla,
sem jeg kanu í lestri og skript, kenndi móðir mín mér,
og það sem eg kann að öðru leyti, hefi eg numið af
bókum“.
151
þeirra og barna!“ svaraði Frank. „En — minnumst eigi
frekar á það núna —; jeg skýri þór betur frá því seinna
— Svaraðu að eins einni spurningu minni. — Er þér ó-
kunnugt um, að sjómenn í Nagshead valda opt skip-
ströndum á þann hátt að vísa sjómönnum ranga leið, til
þess að geta náð í farminn?“
„Það er ekki satt!“ mælti hún, all-gröm. „Það hefir
aldrei borið við, síðan jeg fæddist!“
„Það hefir ef til vill eigi gjörzt eptir það, er þig
rekur minni til; en amma þín hefir skýrt mér frá, að það
hafi borðið við áður, og er eg hræddur urn, að frændi
þinn hafi meira, en tollsvikin á samviskunni.“
Þetta fékk rnjög á Maggy, og þagði hún; en Frank
hólt áfram rnáli sínu á þessa leið:
„Hefir faðir þinn aldrei minnzt á Kötu, frænku þína
við þig?“
„Hún hrapaði niður af klettinum, og drukknsði
lÖDgu áður en eg fæddist!“
„Hvernig atvikaðist það?“
„Það veit eg ekki, Frank!“ svaraði Maggy! „Pabbi
hefir aldrei minnzt á bað!“
„En amma þin hefir að líkindum sagtþérfrá því?“
„Amma befir opt minnst á Dan, frænda minn, er
fórst aí skipinu „Mary Jane“, sern og á Kötu, er það
hefir einatt verið svo ruglingslegt, og ósamanhangandi,
að jeg hefi aldrei getað botnað í því, og bæði pabbi, og
Zeke, segja, að hún sé ekki með öllum mjalla, og vaði
opt á henni ails konar þvaður. - - En Zeko hlýtur að
vita glögg deili á þessu, þar sem Kata var dóttir hans.
— Hann hefir óefað saknað hennar, því að hann verður
einatt reiður, þegar minnzt er á hana.“