Þjóðviljinn + Þjóðviljinn ungi - 11.05.1910, Blaðsíða 5

XXIV., 21.-22.
Þjóðviljinn.
85
Öffiriseyjargrandinn látinn vora nmn
etyttri, en i fyrri áætluninni (að eins
300 stikui), eg kostnaðurinn þá að eins
290 þús
I þessari áætlun er ætlast tii, að „batt-
aríis“-grandanuni sé sleppt — Til dýp-
kunar hafnarinnar er áætluð sama upp-
hæð, sem i dýrari áætlaninni, en tii haf-
-skipabryggju að eins 76 þús, ogtilbáta-
lægis 23 þús.
Sé höfnin gjörð í samrærni við þessa
áætlun, ætlast Smith tii, að smám saman
sé við hana aukið; eptir þörfum, unz hún
•€i' orðin eins og í dýrari áætluninni er
ætiast til.
Eigi er þess að vænta, að máli þessu
geti orðið til lykta ráðið, fyr en að af-
loknu næstk. alþingi, þar sem eigur hafn-
arsjóðsins nema nú að eins tæpum 80
þús. króna, svo að ieita þarf fulltingis
alþingis, til þess að koma því í fram-
kvæmd.
ÍSLENZK IÐNSÝNINS
i
REYKJAYÍK 1911.
—o—
í ss 1 en din gf ar I
Sú var tiðin að íslenzkur iðnaður stóð
í ængu að baki nágranna vorra. Frá land-
námstið og fraiii að miðri siðustu öld
unnu flestir verkfærir menn konur sem
karlar, að iðnaði allan veturinn, og á þenna
hátt vorum vér sjálfbjarga í flestum grein-
um. Húsin, húsgögnin, skipÍD, verkfær-
in og fötin, allt þetta var íslenzkt srníði
Stntta sumartímann unnum vér að jarð-
rækt, langa veturinn að iðnaði. Ætið var
nóg gagnlegt starf fyrir höndum. Nú er
er öldin önnur! A örfáum áratugum hef-
ir útlendur verksmiðjuiðnaður, opt af lök-
U9tu tegund, tekið höndum saman við
skammsýni vora og viðburðaleysi, og næst
kollvarpað hinum forna innlenda iðoaði.
Nú er nálega allt keypt frá útlöndum,
þarft og óþsrft, akaðlegt og gagnlegt.
Annrikið og iðjusemin gamla horfin, og
í hennar stað kom atvinnuleysið ogiðju-
leysið að vetrinum, fátækt og skuldir.
Yér sem áður vorutn sjálfbjarga sækjum
nú allt til annara.
Þetta verður að breytast. Islenzkur
iðnaður skal blómgast og þroskast á ný,
að honurn sé engin hætta búin, af léleg-
um útlendum varningi. Yér skulum apt-
ur verða sjálfbjarga, aptur gera veturinn
arðsaroaD. Iðnaðarmannafélag Reykjavík-
ur vill stuðla til þess með þvi, að halda
sýningu á íslenzkum iðnaði fyrir land allt
i Reykjavik sumarið 1911. Er ætlast til j
að hún hefjist 17. jÚDÍ á aldarafmæli Jóns
Sigurðssonar.
Miklu skiptir, að sýning þessi takist :
vel. Það þarf að sýna almennÍDgi, svo |
ekki verði mælt, í móti að ýmislegt er nú
þegar unmð í landinu, sem þoiir samanburð
við ulla útlenda keppinauta, að hinn forni
heitoilisiðnaður vor er ekki aldauður, og
befst vissulega aptur i nýrri mynd, tií
vegs og valda, það þarf að ge£a iðnaðar-
mönnum tækifæri til þess að reyna krapt-
ana og sýDa hvað þeir geta bezt gert. Allt
þetta getur sýningin gert, ef allir taka
höndum saman og styðja hana.
Iðnaðarmenn í öllum, iðngreinum! Látið
sjá hv&Ö þið getið. Sendið sýnungunni
úrvaismuni sem verði yður og isleazkum
irnaði tii sóma.
Konur! Seodið oss úrval, er sýni hið
bezta, sem íslenzkur heimilisiðnaður og
hannyrðið hafa að bjóða.
Sýslunefndir og bœjarstjórnir! Styðjið
drengilega þessa tilraun, til þesa að efla
þann iðnað, secn vér höt’um.
Þér sem óskið upplýsinga viðvíkjandi
sýningunni, sendið fyrirspurnir til ein-
hvers af oss undirrituðum.
Beykjavík 4. mai 1910:
Jón Halidórsson,
Skólavörðustíg «5 B.
Jónatan Þorsteinsson,
Laugaveg 31.
7 h.Krabbe,
Tjarnargötu 40.
Carl F. Bartels,
Laugaveg 5.
Hvarf Friðríks útbússtjóra.
—o—
Dregið sér fé.
—O—
í 15,—16. nr. blaðs vors, var getið hvarfs
Friðriks útbússtjóra Kristjánssonar á Ak-
ureyri, og skal því nú við bætt, að nokk-
ur vafí þykir leika á því, hvort hann hafi
íyrirfarið sér, eða skotið sér undan til
útlanda.
Það er og orðið uppvíst, að horfið
hafa um tuttugu þúsundir króna af fé,
sem Friðrik hafði undir höndum.
Ekki var þó fé þetta allt eign útbús
79
flÞað er eg heldur ekki“, mælti Barstone „En
vofan hefur verið úr holdi og blóði, og það er víst, að
sú vofa hefur það verið, sem myrt hefur Felix".
..Og hver er það?“
„Þess verðnr þú ef til vill vísari, ef vestur-álman er
rannsökuð“, mælti Barstone, en liklega væri það bezt, r ð
vér töluðum við frú Archer"*.
„Frú Archeru, mæiti Tresham, háðslega. „Imynd-
arðu þér eir.att; að hún geti verið hvít-munkurinn?u
„Hví ekki! Og þó að svo sé ekki, getur verið að
hún viti eitthvað um málið“.
„Þú hefur létt að mælau, svaruði Tresham. „Yið
skulum spyrja hana. — Jeg held, að hún sé uppi á her-
berginu sínuu.
Þeir þurftu eigi að gera boð eptir henni, því að
þegar Tresham ætlaði að hringja, kom frú Archer í dyrnar.
Hún var náföl, og leiptur í augunum. — Mælti hún
■tigi orð frá munni, en gekk rakleiðis til Gilbert’s og
lagði höndina handlegginn á honum.
„Hafið þér skýrt hr. Harley frá glæpnum?u mælti
hún og komu orðin á stangli.
„Já, jeg símritaði til hans í morgun, og getur hann
^omið hér annað kvöld. — Jeg hlakka til, þegar hanu
temur, og jeg losna við ábyrgðina'.
•»Þér losnið ekki við hana, þó að hann komiu, mælti
ráðskonun. „Þór verðið að hafa vakandi gætur á Fay“,
„Já, það er sjálfsagt“, svaraði Tresham, og leit til
Barstone’s. nEn eruð þér hrædd um, að líf hennar sé og
i hætcu?“
„Já, Felix er dáiun! Ef til vill fer Fay sömu leiðina.
„Guð lijáipi mór! Hvers vegna?u mælti Tresham,
72
„Nú — hvað áttu við? Já — dálitið get eg sagt þér
um hann“.
Gfilbert sagði honum síðan frá samræðu sinni við
ungfrú Carr, og frú Archer, sem og það, sem Jasper og
frú Archer, hafði á milli farið fyrir utan bókasafnsher-
bergið.
„Jæja“, mælti Barstone. „Þetta er allt eitthvað
skrítið, hvernig sem í því liggur. — Þú færð þá ekki
meira að vita, fyr en ungfrú Carr kemur heim aptur?“
„Ekki nema frú Archer rjúfi þögnina“.
„Það gerir hún ekki“, svaraði Barstone. Hún hefir
gildar ástæður til að þegja“.
„Ekki skil eg það! Hún ann Fay, en hefir viðbjóð
á Jasporu.
„Hví segir hún þá ekki allt, sem hún veit?u
„Já, hvers vegna?u svaraði Gilbert. „Hún er ef til
vill að bíða eptir einhverju“.
„Biða eptir hverju?“ svaraði Barstone. „Bíða þess,
að stúlkan verði arepin?“
Gilbert spratt upp Báfölur, er hann heyrði vin sinn
sagja þetta.
„I guðanna bænum! Segðu ekki þetta, Barstone.
Hví ælti að drepa Fay? Hvaða skynsamleg ástæða----------“
„Það er einmitt það?u mælti Barstone. „En eitt-
hvað hlýtur að búa undi því, sem Jasper sagði í bæna-
iiúsinu. — Einhverja ástæðu hefir og frú Arcker, er hún
kallar hann morðingja, og eitthvað felst að baki drauga-
sögunnar. — Komstu nú eptir, hverjar þassar ástæður
eru, og þá bjargarðu lífi ungu stúlkunnar; en ella — :—“
BarstoDe yppti öxlum, og þeytti tóbaks-reiknum
frá sér.