Þjóðviljinn + Þjóðviljinn ungi - 09.06.1910, Blaðsíða 6

102
ÞjÓBVILJTNN
XXIV.. 25—26.
Af hafís-hroða þessum stafar það óefað, að
kalzi hefur verið í veðrinu að undanförnu.
Vígslubiskupinn
síra Valdimar Brietn á Stóra-Núpi verður eigi
vígður hiskupsvígslu, fyr en seinni hluta sum-
ars, og veldur þrí för Þörhalls hiskups norður,
til þess að framkvæma biskupsvígsluna að Hólum.
Skariatssótt.
Skarlatssótt hefur nýskeð stungið sér niður á
fjórum stöðum hér í bænum fReykjavík), og
kvað læknarnir eigi vita, hvaðan hún er að
komin:
Óskandi, að tök verði á því, að stemma stigu
fyrir úthreiðslu veikinnar.
Þjóðkirkjan.
Stjórnarráðið hefur nýlega úrskurðað, að úr-
sögn úr þjóðkirkjusöfnuði skuli eptirleiðis miðuð
við fardaga-árið, að því er til gjaldskyldunnar
kemur:
Þeir, sem segja sig úr þjóðkirkjusöfnuði, verða
því að hafa gjört það fyrir fardagana, vilji þeir
losna við gjöldin til þjóðkirkjunnar fardaga-árið,
sem þá fer í hönd.
Fjárfeilir.
Blaðid „Norðurland" skýrir frá; að fregnir, að
visu óglöggar, hafi borizt þess efnis, að nokkuð
af fénaði hafi fallið i Fells- og Hofs-hreppum í
Skagafjarðarsýslu, sakir fóðursskorts, og eru það
mjög leið tiðindi, of sönn reynast.
Slysfarir!
26. maí siðastL, er „Helgi kongur“ kom til
Seyðisfjarðar, hrapaði einn farþegjanna ofan í
lestina, og heið hana af:
Maður þessi var frá Stokkseyri, og ætlaði að
leita sér atvinnu á Austfjörðum.
Annar maður, er sá slysfarir þessar, ætlaði
þá að hregða sór ofan í lestina, hinum til hjálp-
ar, en var svo óheppinn, að honum skrikaði fót-
ur í efstu rim stigans, svo hann féll niður í
j lestina, og gerði hvorttveggja, að handleggshrotna
j og lærbrotna.
i Hryðjuverk frainið.
Norskur vélabátur lagði nýlega að landi á
öndverðarnesi, og voru tveir menn í hátnum,
er höfðu hyssu meðferðis.
Menn úr landi sáu til ferða þeirra, og mun
hafa grunað, að þeir ætluðu að skjóta fugla, og
ræna eggjum, og kölluðu þvi til þeirra, er þeir
héldu frá landi aptur, og skoruðu á þá, að nema
j staðar.
Norðmennirnir sinntu þessu alls eigi, og skaut
þá einn íslendinga á hátinn, tveim skotum, og
lenti önnur kúlan í hátnum, særði annan Norð-
manninn í lærið, og molhraut vinstri upphand-
legginn.
Norðmennirnir komust síðan tii .Reykjavíkur
og liggur særði maðurinn nú þungt haldinn á
Landakotsspítalanum, undir læknishendi Guðm,
hóraðslæknis Iíannessonar.
Þetta tiltæki, að skjóta á hátinn, þótt Norð-
! mennirnir hefðu gjörzt sekir i eggjatöku. lýsir
stökum fantaskap, ef eigi öðru verra.
Frst ísafjarðardjúpi,
Aflahrögð við Isafjarðardjúp hafa i vor verið
með Jélegasta móti, og stafar það mest afbeitu
vandrœðunum.
Má heita, að síld hafi engin fengizt, nema j
nokkuð af frysti síld, sem keypt var norður á j
Akureyri.
Aðal-heitan hefur þvi verið kúfiskur, og svo j
nefnáa „ljósa heita“, þ. e( fiskur. — En kúfisk-
inn er orðið^næsta örðugt að fá, enda mestmegn-
is sóttur til Önundarfjarðar.
Ef eigi hætist úr fyrir vorvertiðarlokin, sem
óskandi er, að verði; verður vélaháta-útvegurinn
mjög hart úti, og árabátarnir mun arðvænlegri.
Oufuskip sokkið.
Eimskipið „Uller“, sem verið hefur í förum
milli Noregs og íslands, sökk nýskeð t'ytirutan
mynnið á Stöðvarfirði.
Skipverjar hjörguðust allir.
Á Suæfjallaströndiuni
í Norður-ísafjarðarsýslu hefur í vor verið svo
hart, snjór þar ofan í sjó, að því er segir í
„Vestra“ 4. júní síðasti., að fénaði hefur verið
komið vestur yfir Djúpið, í Hestfjörð.
Mannalát.
— o—
Látinn er nýskeð Pall bóndi Ólafsson
á Akri í Húnavatnsí-ýslu, há-aldraður
naaður, fæddur 9. sept. 1832.
Foreldrar hans voru: Ólafur Jónsson
á Gilsstöðum og Steinunn Pálsdóttir,
prests á Undirfelli, Bjarnasonar.
Páll heitinn var kvæntur Guðrúnu
Jónsdóttur, prests í Otrardal, Jónssonar,
og eru synir þeírra hjóna: Síra Bjarni
Pálsson í Steinnesi og Ólafur skrifstofu-
stjóri Pálsson í Kaupmannahöfn.
f 10. maí þ. á. andaðist að Möðru-
völlum í Eyjafirði Stefán Stefánsson, er
lengi bjó að Heiði í Grönguskörðum í
Skagafjarðarsýslu.
Stefán heitinn var fæddur 13. ág. 1829
og var því kominn yfir áttrætt, er hann
andaðist. — Hann var kvæntur G-uðrúnu
Sigurðardóttur (f 20. febr. 1902), og varð
þeim hjónum alls sjö barna auðið, sem
öll eru dáin, nema: síra Sigurður Stefáns-
sod, alþm. í Vigur, og Stefáns skóla-
stjóri Stefánsson, kkj. alþm. á Akureyri.
Stefán sálugi Stefánsson var stakur
dugnaáarmaður, og áhugamikill um ýms
framfaramálefni, einkum á seinni hluta
æfi sinnar. — Sérstaklega lót hann sér
97
„Nú skuluð þér fá að vita allan sannleikann“. irælti
ungfrú Carr, og hneigði sig vingjarnlega, „þótt kynlegur
kunni að þykja“.
„Snertir hann nokkuð ungfrú Harley?“ gall Barstone
fram i.
„Já, hann snertir — UDgfrú Harley“.
Hún nefndi nafnið svo einkennilega, að Tresham
spurði kvíðafullur, hvað hún ætti við.
„A við?“ tók ungfrú Carr upp eptir hoDum. „Jeg
hefi umboð, tíl að segja yður, hvernig öllu er varið“.
„Hvernig öllu er varið?“
„Já, allt, sern að bjúskap frú Harley lýtur“, svaraði
ungfrú Carr.
„Og hver hefir gefið yður umboð til þess?“
Ungfrú Carr þagði stundarkorn, en sagði svo að lok-
um, al!-hreykin: „Dexter ofursti“.
Gilbert kannaðist þegar við naÍDÍð, en Barstone ekki.
„Er það kapt. Dexter, sem bendlaður var við hjú-
skapar-hneixli frú Harley’s?“
„Já, einmitt“, svijraði ungfrú Carr. „Hann er nú
ofursti, og jeg fór einmítt til útlanda, til að tala við haDD,
yðar vegna“.
„Hvers vegoa, mín vegna?“ spurði Tresham alvarlega.
„Þetta er nú svona og svona, eptir allt ómakið“,
mælti ungfrú Carr blátt, áfram. „Báðuð þér mig ekki að
eegja yður það, sem eg vissi um Hariey-ættmenniri? Gáf-
uð þér eigi jafn framt í skyD, að þér hefðuð grun um, að
launungin, hvað vestur-álrcuDa snerti, stæði að einhverju
leyti í sambandi við hjúsksp Harley9?“
„Jú — hafði eg rétt fyrir mér?“
„Fyllilega“, svaraði ungfrú Carr. „Jeg þekkti nokk-
102
að væri fólginnn í vestur-álmunni, að hann grunaði, hvern-
ig í öllu lagi.
Hann mæltist þá til þess, að ungf’rú Carr athugaði
hvað gert yrði, til að frelsa veslings konuna.
Erindi ungfrú Carr í dag var nú einmitt, að spjalla
ura þetta við mig.
„Nú tjáir ekki“; mælti hún að láta veslings aum-
ingjann vera lengur í höndunum á Jasper og hr. Harloy.“
„En ber oss réttur til þess, að skerast í leikinn?“
spurði Barstone eptir nokkurt hik.
„Auðvitað“, svaraði ungfrú Carr? Við verðum að fara
á fund hr Harley’s, og knýja hann til þess“, ínælti jeg
„þar sem oss brestur sannanir fyrir gruninum, — og hús
EDglendingsins er kastali hans“.
Felum lögreglumönnunum þá málið“, svaraði ung-
frú Carr.
„Ekki tel eg það hyggilegt“, mælti jeg. „Vér
verðum umfram allt að forðast, að vekja hneixli, því að
sé það rétt, að frú Harley hafi myrt son sinn, þá hefir hún
bakað sór hegningu að lögum“.
„Ekki hygg eg, að unnt sé, að láta hana sæta á-
byrgð fyrir glæp, sem hún eigi er sór meðvitandi, að hún
hafi framið“, greip Barstone fram i.
„Nei liklega tæpast, fyrst hún er geðveik“, svaraði
jeg. „Kæmi sannieikurinn í ljós, yrði hún að líkindum
flutt á geðveikrahæli, og væri þá laus við misþyrming-
ar. — En vegna Fay’s verðum vór að varast, að vekja
hneixli, og að fara að öllu sem gætilegast“.
„Jæja“, sagði Percy. „Málið er ögn að skýrast, þó
margt sé oss enn óljóst. — Jeg get t. d. ekki skilið hvers vegna
Jasper, þorpirinn, hefir þótzt vera mállaus árum saman2.