Þjóðviljinn + Þjóðviljinn ungi - 14.10.1911, Qupperneq 3

XXV., 45-47.
Þjöðvíuinn
183
Er þetta sæinilegur leikur, samboðinn
’nokkrum heiðursmanni?
Sams konar tvímælis orkar afstaða
riðherra til áfengisbanns- og bindindie-
rnanna.
Ráðherra og
hindindiS'
Á fundunum í kjördsemi sínu
í sumar tjáði hann eig með
aðflutningsbanns-lögunum.
En á þingi í vetur varð
hann ekki skilinn annan veg en þann,
að honum þætti of langt farið með að-
flutningsbanni og vildi sölubann að eine.
X>á taldi hann það líka rangt af þinginu
að hafa lögleitt áfengisbann fyr en séð
hefði verið fyrir tekjum í skarðið. Og
hann mselti með og greiddi atkvæði með
frestun bannlaganna. Hann veitir áfengi,
þó að hann sé G-ood-Templar, avo að
Keglan hefir hlotið mikið ámæli fyrir.
Og af engu blaðinu er hann studdur af
jafn mikilli ákefð eina og því blaðinu, sem
onótstöðumenn áfengisbannsins gefa út.
Þá er loka afstaða ráðherra
til þingsins sjálfe.
Á það hefir verið bent áður,
að hann hafi ekkertfylgi haft
Sjálfstæðisflokkurinn afneit-
Heimastjórnarflokkurinn lét
Ráðlierra
og
hlnsið.
á þinginu.
aði honum.
það við gangast að hanD tæki við atjói'n-
inni, til þess að komast hjá öðru ógeð-
íelldara, en vpitti honum að öðru íeyti
ekkert fylgi. Öll afstaða ráðherra til
Jaingsins var því alveg fráleit.
Og ekki hefir hún batnað við þau tíð-
indi, sem gerst hafa siðan á þingi, þar
aem forseti sameinaðs þings hefir verið
svivirtur svo og ofsóttur af stjórninni, að
sjálfsagt er eins dæmi.
Óhlutvandir meDn taka að akrökva
þvi, að forsetinn hafi aldrei farið til Rúðu-
; borgar, þangað er þingið bafði falið hon-
um að fara. Eptir þessum sögusögnum
hleypur stjóruin án þess að syyrja for-
setann nokkurs, og þrátt fyrir það, að j
hann hafði gert grein ferðar sinnar á
prenti. Refarnir sýnilega til þess skorn- |
ir, að geta komið þeirri sök fram á hend- I
ur forseta, að hann hafi farið sviksamlega
með það fé, sem alþingi hafði veitt til
fararinnar. Stjórnin símar suður um lönd
fy.'irspurnir um ferðalag hans, eins og
hann væri glæpamaður. Og á:ur en
j hún hefir fengið næga vitneskju um mál-
ið, lætur hún biöð þau, sem hana styðja
bera glæp á forsetaDn, lætur styðja sak-
argiftina með þeirri vitneskju, sem hún
hafði feDgið blöðunum i hendur, og lætur
síma þetta hneyksli til annara landa. Þá
fyr«t, er svona er komið, fer hún að
spyrja forseta. Hann sannar tafarlaust
BÍtt má!, og stjórnin verður að reDna öllu
niður.
Vér hyggjum óhætt að fullyrða, að í
engu öðru landi væri unnt að þjóða for-
seta löggjafarþÍDgsins annað eine. Hver
þjóð myndi sjá það, að með slíku atferli
væri þinginu, og þá jafn framt þjóðinni
herfilega misboðið. Ráðherra, sem að
siíku hneyksli væri valdur, mundi him
tafarlaust reka af höndum sér. Og vér
trúum þvi ekki að íslenzka þjóðÍD sjái
ekki sóma sinn i því efni — ekki meira
né betra erindi eD núverandi ráðherra
hefir að öðru leyti átt í embætti sitt“.
Þingmenusku-framboð.
v.
30. sept. var framboðstresturinn út
runninn. Þessir buðu sig fram:
f V.-Skaptafellssýsu: Gísli Sveins-
son cand. jur. og Sig. sýslum. Eggerz.
í A.-Skaptafellssýslu: Jón prófastur
Jónseon og Þorleifur bóndi Jónsson.
í S.-Múlasýslu: Jón Jónsson frá Múla,
Jón Ólafsson, eira Magnús Blöndal og
Sveinn bóndi Ólafsson i Firði.
í N.-Múlasýslu: Síra Björn Þorláks-
son, Einar prófastur Jónsson, Jóhannes
eýslum. Jóhannesson og Jón bóndi Jóns-
son á Hvanná.
Á Seyðisfirði: Kristjin læknir Krist-
jÍDseon og dr. Valtýr GuðmundssoD.
í N. Þingeyjarsýslu: Bene'dikt Sveins-
son og Steingríraur sýslum. Jónsson.
í S.-ÞiDgeyjarsýslu: Pétur Jónsson
og Sigurður bóndi Jónsson á Arnarvatni.
í Eyjafjarðareýslu: Hannes Hafstein,
Jóhannes bóndi Þorkelsson, Kristján bóndi
Benjamínsson og Stefán Stefánsson bóndi
í Pagraskógi.
Á Aukureyri: Guðlaugur bæjarfógeti
Guðmundsson og Sig. ritstj. Hjörleifsson.
í Skagafjarðarsýelu: Árni prófastur
Björnssou, Einar Jónsson í Brimnesi, Jós-
36
„En hafðu nú þökk fyrir það, að þú komst“, mælti
John, sem þóttist ejá ferðasnið á henni. „Jafn framt
býð eg þér góðar nætur!“
Svo sagði frú Seely seinna frá, að eigi hefði eér
dulist, að allt var eigi, sem sýndist, en engu að síður
kom hún eér þó burt, er bún hafði enn hÍDkrað ögn við.
Daginn eptir var indælasta hreinviðri, eins og stund-
um getur komið, þótt komið sé fram í nóvember.
John hafði verið á fótum um hríð, en þó veðrið
væri fagurt, hvíldi þó yfir honum sem þung byrði, og
leiddi hann hugann að þvi, er gjörEt hafði kvöldið fyrir,
varð honum það til leiða og angurs.
Þegar frú Soely var farinn, hafði Jobn raDnsakað
hvern krók og kima uppi, en eiuskis orðið vísari.
í þessum hugsunum var hann, er hann gekk aptur
til hússins, með fáein kálhöfuð, er ætluð voru til mið-
degisverðarÍDS.
Lagði hann kálhöfuðin frá sér í eldhúsinu, tyllti
^ér á borðröndina, og starði um hrið, alveg utan við sig,
út ‘um gluggann.
Frú Seely kom þá fram í eldhúsið til haDS, úr einu
*f fremri herbergjunum, og var í meira lagi hávær.
„Góðan daginn, Jobn Famham!“ mælti hún.
„Góðan daginn!“ mælti John, og þó annars hugar.
„Penniok gamli er liklega onn eigi risinn úr rekkju“,
œælti hún. „Á jog að fara og kalla á hann?“
John renndi augunum til gömlu klukkunnar, er stóð
i einu horninu á eldhúsinu. — Stutti vísirinD var rétt
á átta.
„Já, mér sýnist rétt, að þér gerið það“, mælti hann.
Frú Seely leit spyrjandi á hann.
25
„Jé, en jeg þori ekki að vera einn eptir héraa
niðri!“ mælti gamli maðurinD.
„ÞA geturðu komið upp með mér!u mælti John.
„Jeg er svo hr»ddur!“ mælti gamli maðurinn.
„Vertu þá kyrr, þar sem þú ert!“ mælti John, all-
gramur, og tók lampann, og bjóst til að fara.
Hsnn var hálf-æ«tur, allt öðru visi, en hann átti
að aér.
Pennick gamli var ögn í vafa, en gat þó eigi huga-
að til þess. að verða einn eptir, og fór því á eptir hon-
um.
Þegar bálfnað var upp stigann, kom kvistgluggi,
og nam John staðar við glugann, brá hendinni fyrir ljós-
ið frá lampanum, og gægðist út.
Kolniða-myrkur var úti, enda komið fram í nóvem-
bermánuð, og aáat að eins móta fyrir úthýsunum, sem
avörtum skuggum.
„Við akulum snúa við!u hvíslaði gamli Pennick að
John. „J©g hefi einatt tvílæst herberginu, og því hlýt-
ur okkur að hafa misheyrst11.
„John svaraði engu, en flýtti sér upp stigann, og
að herberginu, aem Mary Branksome hafði verið í.
Hann nam staðar fyrir utan d\ og þreif í
snerilinD. „Hurðin tvilæst, segirðu? )L fir lykilinn?tt
„Já!u sagði Andrew lágt, og þreifaði í vasa sinn.
John tók siðan við lyklinum, og var Andrew mjög
skjálfhentur.
Það hveÍD hátt í lyklinum, er JohD sneri honum
í akráargatinu, og virtist það benda á, að akráin væA
farin að ryðga.