Þjóðviljinn + Þjóðviljinn ungi - 14.10.1911, Blaðsíða 4

18±
ÞJÓÐVILJINN.
XX’V., 46.-47.
ep Björnason, Ólafur Briem og Rögnvald-
ur i Réfctarholti.
I Húnavatnssýalu: Björn Sigfúason,
eíra Hálfdán Guðjónseon, Tr. Gruðmunds-
eon og Þórarinn Jónsson á Hjaltabakka.
í Strandasýslu: Ari Jónsson og Guð-
jón kaupfélagsstjóri Guðlaugsson.
í Norður-ísafjarðarsýslu: Skúli Thor-
oddsen og Magnús sýslum. Torfason.
Á Isafirði: Síra Sig. Stefánsson, S.
H. Bjarnason konsúll og Kristján H.
Jónsson ritstj.
í Y.-ísafjarðarsýslu: Síra Kristinn
Danielsson og Matthias kaupm. Ólafsson.
í Barðastrandarsýslu: Björn Jónsson
fyrv. ráðh. og Guðm. sýslum. Björnsson.
í Dalasýslu: Bjarni Jónsson frá Yogi
og Guðm. Bárðarson.
I Snæfellsnessýslu: Halldór Steinsen
læknir og Hallur bóndi Kristjánsson á
Gríshóli.
í Mýrasýslu: Haraldur prófessor Níels-
son og síra Magnús Andrésson.
I Borgarfjarðarsýslu: Einar skáld
Hjörleifsson, Kristján ráðh. Jónsson og
Þorsteinn R. Jónsson.
I Gullbringu- og Kjósarsýslu: Björn
Bjarnarson í Grafarholti, Björu Kristjáns-
son, Jens prófastur Pálsson og Mafcthías
kaupm. Þórðarson.
í Reykjavík: Dr. Guðm. Finnboga-
son, Halldór yfirdómari Daníelsson, Jón
sagnfr. Jónsson docent, dr. Jón Þorkels-
son, prófessor Lárus H. Bjarnason og
Magnús Th. S. Biöndahl.
t Árnessýslu: Hannes Þorsteinsson,
Jón búfræðingur Jónathansson, Kjartan
prófastur Helgason og Sigurður ráðu-
nautur Sigurðsson.
í Rangárvallasýslu: Síra Eggert Páls-
son, Einar bóndi Jónsson á Geldingalæk
og Tómas bóndi Sigurðsson.
í Vestmannaeyjum: Jón bæjarfógeti
Magnússon og Karl sýslum. Einarsson.
Þingmálafundir.
—o—
Á Akranesi var haldinn stjórnmála-
fundur á þriðjudagskvöldið og var hann
afar-fjölmennur, 160 kjósendur, að sögn.
Mætt voru öll þingmannsefni kjördæmis-
ins: Einar Hjörleifsson, skáld, Kristján
Jónsson, ráðherra, og Þorsteinn Jónsson
á Grund, auk þess sem þeir voru þarstaddir
Þorsteinn Erlingsson, skáld, og Jón 01-
afsson, Landsbankagæslustjóri. Allir
þessir menn töluðu; ekki hafði neitt nýtt
komið fram í ræðu ráðherra, sömu stað-
hæfingarnar um að hann hefði ekkert
afbrotið og væri einbeittur sjálfstæðis-
maður; sama undarlega afstaða í stjórn-
arskrármálinu að vilja framfylgja hverju
því sem meiri hlutinn vildi vera láta;
en annars hafði hann lítið sagt um
hvað hann vildi gera, nema hvað hann
sló því fram að hann væri sparnaðar-
maður og á móti féglæfrapólitík án þess
þó að segja hvernig hann vildi spara
eða hvaða fjárglæfrum hann vildi setja
sig á móti. Einar lýsti í stórum drátt-
um afstöðu flokkanna og gaf skýrar
yfirlýsingar um afstöðu Sjálfstæðismanna
í mótsetningu við ráðherra sem fór und-
an í flæmingi. Jón Olafsson talaði þar
og skammaði auðvitað sjálfstæðismenn
og sagðist viija láta kosningarnar snú-
ast um fjárhaginn, það ætti að vera
aðalmálið, en ekki stjórnarskráin og því
síður sambandsmálið, Þorsteinn Erlings
son sýndi fram á hvílík fjarstæða þetta
væri, þar sem engin fjárlög yrðu tilbú-
in á aukaþinginu. Jón hafði og ráðist á
Landsbankann að vanda og sagt að
lánstraust hans væri þrotið í Danmörku
og nefndi því til sönnunar að bankinn
ætti nú þar inni, sem hann áður hefði
skuldað. Þorsternn Erlingsson lýst í því
skyni yfir eptir heimild frá bankastjóra
Birni Kristjánssyni að lAmtraust banlcam
vœri óhar/qað og hafði J. 0. eitthvað
haft"á móti þeirri yfirlýsingu.
Á fundinum sögðu menn að Sjálf-
stæðismenn hefðu unnið stórum á, ’og
hefði það verið ráðherra hinn mesti ó-
leikur að Jón Olafsson var þar honum
til sfcuðnings, þvi að erfiðara var það
fyrir Kr. J. að gera mönnum skiljan-
legt að hann væri eindreginn sjálfstæð-
ismaður þegar Jón 01. lagði á sig ferða-
lög til að styrkja hann.
Er það mál manna, að menn líti nú
mjög einn veg á stjórnmálin á Skagan-
um, fylgi eindreginni sjálfstæðisstefnu
og vilji ekkert makk hafa við Heima-
stjórnarmenn, eða valdhafa, sem við þá
styðst.
Björn Jónsson hélt þingmálafund á
Bíldudal og Patreksfirði ásamt hinu þing-
26
John lauk hurðinni síðan hægt upp, og arkaði inn
í herbergið.
Kalt raka-lopt lagði á móti honum, og brá hann
þá lampanum hátt upp, og litaðiat um í herberginu.
En hann sá ekkert, er vekti grun hans, eða at
hygli.
Herbergið bar það með sér, að það stóð ónotað,
og að enginn var þar inni.
Þó fanDst honum hann finna það á eér, að ei*-
hver hefði veiið þar ný skeð.
Það fór ósjálfrátt hryllingur um hann, og hann
varð þess áskvnja, að eina var um gamla manninn.
í þeim enda herbergisins, sem fjærst var, etóð göm-
ul lokrekkja, og voru rúmtjöldin farin að upplitast að
mun.
John varð ósjálfráte} litið til lokrekkjunnar. — í
henni hafði Mary Branksome jafnan sofið.
Nú var, sera Andrew Pennick létti, og sagði hann
við sjálfan sig, sem í hálfam hljóðum : „Sagði jeg þér
ekki að við findum hér engan?'*
John setti lampann á gamla, útskorna kistu, og
litaðíst nú betur um í herberginu, en sá þar engin mia-
emíði á neinu.
En Andrew Pennick stóð í miðju herbegÍDu, og
leyndi það sér eigi, að hann var bræddur, eða kvíðafull-
ur, er hann gaut augunum í ýmsar áttir i herberginu.
John sneri sér nú við, hló ógeðslega, og mælti:
„Þú hafðir rétt að mæla! Hér er enginn, og hljótum
við því að hafa beyrt i rottum. — Við getum nú og
larið ofan aptur1*.
Hann gekk nú til dyra, og gamli maðurinn á ept-
35
við sjáifa mig! — Hér er að eins um nokkur fet að ræða!
Jeg basta yfir mig sjilinu mínu, fer þaogað, og fæ að
vita, hvernig allt gengur, enda bjóst eg og yið, að þú
hefðir ef til vill brugðið þér aptur til þorpsins, og skilið
gamla manninn einan eptir heima, og taldi eg mér þá
skylzt að farau.
Anuars mun það nú ekki bafa verið skylduræknin
ein, sem rak frú Seely á stað, heldur og forvitnin, þvi
að fjarri fór því, að hún væri laus við hana.
„Jæja!“ sagði John, er hún var loks hætt að rausa.
flNú sjáið þér þá, að hér liður öllu vel!“
Frú Seely gaut til hans hornauga.
„Já, ekki er eg nú alveg viss um það, John Fam-
hamu, mælti hún. Rétt á eptir það, er eg barði fyrst,
heyrði eg voðalegt hljóð í gamla maDninum! Hvernig
stóð nii á því, Andrew?-*
Um leið og hún mælti þetta, einhlíndi húnágauala
manninD.
Hann ætlaði þá að stama einhverju fram úr sér, en
John greip þá fram í:
„Jeg stóð við arininnu, mælti hann, „er þú barðir
í fyrsta skipti, afskaplega hart. — Jeg hrökk við og rak
mig þá á frænda minn, sem safc sofandi i stólDum sinum,
og hljóðaði hann þá upp. — Er ekki rétt sagt frá, frændi?u
mælti hann enn fremur við Andrew.
„Jú!“ svaraði garali maðurinn, enda hafði John
deplað frarnan i hann augunum, og taldi Andrew því
réttast að svara sem hann vildi.
„Msiddirðu þig mikið?,< spurði frú Seely.
„Nei, eiginlega get eg ekki sagt, að jeg meiddi mig“,
svaraði Aodrew, hálf-efablandinn.