Þjóðviljinn + Þjóðviljinn ungi - 07.12.1911, Blaðsíða 3

XXV., 54 -56.
ÞjJBViLJIWiSÍ
215
Yfirlit:
„ .... ... .Mi. .. 8,10,14,16,25,26, Kosnir hreimr og beimr sialtstæðismenn: nr. ’ ’ ’ ’ oo, ul, bl, b4, 65 . = 11 með samtals 2674 atkv. eða að meðaltali 234
Kosnir aðrir sjálfstæðismenn: nr. 2, 54, 62 = 3 — — 726 — • 242
FaÍlnir siálfetmenn- nr »■ *>«- 1B’17' «.«. ». »». **> 'ð6>*>• 1 41, 44, 46, 47*, 53, 56’, 68, 60, 63, 68, 69, 73 = 26 — _ 4880 — — •— — 188
Samtals = 40 — - 8180 - — — — 204
.... , . . , . 7,13,20,23,24,32,33,36,37, Ko,mr hreunr og be.n.r he.m.Btj.m,: nr, ^ ^ 69, 70, 71 = 16 — 5311 — — — — 332
Kosnir aðrir heimastjórnarmenn: nr. 5, 42, 43, 45 — 4 — - 610 — _ — 152
Fallnir heimastj.menn: nr. 3, 9, 11, 18, 27, 28, 29, 391 2 3, 52, 66, 67, 72 = 12 — — 1477 - — — — 123
Samtals = 32 - 7398 — — 221
Sjálfstæðismenn: Tvöföld atkvæði: 5802 ; 2=2901. Emföld atkvæði: 2378. Samtals atkv.: 8180. Kjósendur: 5279.*
Heimastjórnarmenn: — — 5622 ; 2=2811. — — 1776. — — 7398. - 4587.*
Samtals 11424 ; 2=5712. 4154. 15578. 9866.
íslenzka stefnan heíir þannig hlotið 782 atkvæði umfram dönsku stefnuna, þ. e. 90 tvöföld atkvæði = 180
602 einföld — = 602
692 kjósendur = 782 atkv.
Að baki hvers þjóðkjörins þingmanns (34) standa að meðaltali 29Ö kjósendur;
þar af 155 sjálfstæðismenn og 135 Heimastjórnarmenn.
1) Atkvæðum Ara Brynjósfssonar (nr. 50) er skipt jafnt milli fallinna manna af báðum flokkum (ókunnugt um flokksafstöðu hans) og
þvi er honum sleppt i samtölu frambjóðendanna (72).
2) Kjósendur í Kangárvallasýslu, þeir er kusu (gild atkvæði) voru 437; þar af sjálfstæðinmena 201, en heimastjórnarmenh 236 (hvort-
tveggja tvöföld atkv.) — Þann ve» eru atkvæði Rangvellinga talin hér.
3) Mismunur á kjósendatölu hér og í aðal-skýrslunni Btafar af skiptingu atkvæða Kr. Jónssonar þar (nr. 2) tii belminga milli flokkanna
jámbrautarþjónanna ný skeð auga á
sprengivél í myrkrinu, og var það rétt
áður, en járnbrautarlest, sem Taft for-
seti var með, átti að fara þar um, —
honum því sýnilega búin banaráð á þenna
hátta.
f 30. okt. þ. á. andaðist Joseph
Pulitzer, 64 ára að aldri, eigandi stór-
blaðsins > World < i New York.
4
misltist því til þ©«8, að húu byggi um rúmið í herbergi
ll»C8.
Haan hafði síðan bragðið sér út, nokkra áður en
bankanum var lokað, og kom heim aptur klukkan nía
um kvöldið.
Hvert bann hefði brugðið sér, viasi eaginn, nema
hvað gizkað var á, að haDn hefði farið í „Klúbbinn11 í
þeim hlnta borgarinnar, er Weatend er nefndur, og fengið
aér þar að borða.
Það var bana vaaur að gara, er hann var n»t»r-
sakir i borginni.
Klukkan hálf-tíu hafði og konao, er fyr er getið,
og »em var eina manneakjan, er bjó þar í húsÍDH, og
bafði verið hji honum í þrjátíu ár, fært honum kénDU,
•r heitt vata var í, og sett hana á borðið, aem haan sat
við, áaamt dóa, mað sylsri í
Kod»d, lem honum var vel kunnag, lét i ljóii, hve
leitt henni þætti, að haan yrði að sitja að atörfum fram
á nótt, og svaraði hr. Middleman því vingjarnlega á þá
leið, að það atafaði af því, að hr. Warner hef'ði brugð-
ið sér til meginlandeÍDS í þýðiagarmiklum erindagjörð-
um.
Ht. Warner — en haDn var aðal-gjaldkerÍBn —
v»ri væntardegur heim aptur einhvern n»stu daganna,
hafðí hr. Middleman enn fremur sagt henni til hug-
hrayítingar, og bætt því þá við, brosandi, að hann bygg-
iet eigi við, að gera henni ón»ði aptur fyrst um sinn.
Konaa hafði þá boðið honnm góða nóti, og eptir
það sá bún hann eigi.
Það var eigi þörf á því, að vekja hr. Middleman á
morgnanu, þar »em hann var vanur, að vera snetnma
69
Svo fór, að eg aagði akkert, því að eg hrökk við,
er mér varð litið, hvað í rnminu lá.
I rnminu lá ung stúika, andvana, og i iíkkl»ðun-
um.
Hún var ljósh»rð, og hárið, aem var skipt í miðju,
féll baggja megin á brjóstin, sem voru ísköld.
Hún hélt á krossmarki, og fáein hvit blóm lága á
koddanum og í hárinH á henni.
Hún var svo yndisfögur, að eg komst við af því, hve
ung hún hefði dáið, og varð mér ósjálfrátt að krjúpa á
kné.
Jeg reyndi að biðja, og fann til innilegrar aorgar.
Fjarri fór þvi, að mér gremdist við veitingamann-
ídd, eða konu hans, helduo fannst mér eg miklu frem-
ur vera þeim þakklátar fyrir það, að hafa á þenna hátt
geið mór kost á að ajá þesaa fallegu atúlku, áður en
hún hyrfi í akaut jarðarinnar.
Ekki langaði mig neitt, til að vita, hver stúlkan
var, ná hvernig á því stóð, að hún lá þarna, og fjarri
fór því einnig, að eg finndi til hræðslu.
Hræðslu? Hvernig átti eg að vera hrœddur við
hana, sem var svo UDg og fögur?
Á hÍDn bóginn grarndist mér við dauðann, sem
hafði hiifið hana brott, en hræðslu kenndi eg efeki.
En ar eg hafði kropið í fáoinsr mínátur — hve
inargar þ»r voru, vissi eg ekki —, og einblínt á feg-
urðina, sem brátt átti að hverfa, sá jeg — það þorði
jeg næstum að sverja — augnalok hennar berast.
Jeg varð afar-kátur, en að eins rétt í spip.
Þetta gat ekki verið annað, en ímyndun.