Þjóðviljinn + Þjóðviljinn ungi - 23.11.1912, Blaðsíða 4

212
ÞJÓÐVILJINN
XXVI., 53.-54.
En það er nú reyndar alveg gagmtœtt,
sem fyrir íslendingum vakir, eða ætti að
vaka, — finna fremur til þeirrar þarfar-
innar, að losa um böndin, en að reyra
þau fastar.
Skýrsla um gagnt'ræðaskólann í
Flensborg, skólaárið 1911—1912, hefir
nýlega borizt blaði voru.
1 skólanum voru, greint skóla-ár, alls
73 nemendur, og sýnir það eigi all-litla
aðsókn að honum.
Nemendunum var skipt í þrjár deildir,
@g voru kennarar sömu sem áður: Ög-
mundut Sigurdsson, helgi Valtýsson og
præp. hon. Janus Jónsson, og auk þess
sérstakir kennarar, að því er söng, og
skóla-smíðar (,,slöjd“) snerti.
Hr. Gudm. Hjaltason flutti og tíu fyr-
irlestra við skólann.
I stjórn skólans eru: .Jens próíastur
Pklsson í Görðum, August kaupmaður
Plygenring í Hafnarfirði, og Magnús sýslu-
maður Jónsson í Hafnarfirði.
Bókasafn skólans, er „Skinfaxi" nefn-
ist, átti í lok skóla-ársiris 200 kr. 92 a.
í sjóði, og hátt á fimmta hundrað binda
af bókum.
Þá átti og „nemendasjóður Plensborg-
arskólans11 1. janúar þ. á. (1912) alls 474
kr. 11 a. í sjóði.
Ungmennafélag skólans hélt máifundi
á hverju laugardagskvöldi, og gaf út skrif-
að vikublað, er „Skólapilturinn11 nefnist,
— komnir nú alls 20 árgangar af blaðinu.
Fyrir þá er heimavistar nutu í skól-
anum, varð kostnaðurinn til fæðis, mat-
reiðslu og þjónustu alls 79 aur. á dag —
nokkru dýrara, en árið áður, þar sem
ýms varningur hafði hækkað mun í verði.
Hitt og þetta
Hjón i Svissaralandi, Kaelin að nafni,
gengu ný skeð til altaris, og börn þeirra
öll, alls 24 að tölu.
Var elzta barnið fimmtugt, en yngsta
barnið 10 ára að aldri.
5. nóv. þ. á. var gullbrúðkaupsdagur
hjóna nokkurra í Stavanger í Noregi.
Sama daginn var silfur-brullaups-
dagur dóttur þeirra, og loks giptist dóttir
hennar og sama dagínn.
I borginm Helena í Arkansas í Banda-
ríkjunum, kvæntist nýlega maður nokknr,
Sandy Alexander að nafni, — eitt hundr-
að og ellefu ára gamall.
Brúðurm stóð á sextugu.
Osannur vinur er likastur skugganum:
Fylgir oss stöðugt í sólskminu (þ. e.: er
vel lætur), en lætur eigi sjá sig, er syrtir,
(þ. e.: er miður vel lætur.)
Kvæntur maður, 29 ára að aldri, er
átti heima í Norwalk í Bandaríkjunum,
strauk ný skeð frá konu sinni, — hljóp
brott, með 68 ára gamalli kerlingu.
Tæpar 182 þúsundir var tala kristinna
manna í Japan um áramótin síðustu.
I Ameríku er nýlega farið að búa]til
saumavélar, er láta eitt eða fleiri sönglög
til sín heyrast, er saumað er á þær.
(„Spegjelen11).
t
Canelejas yfirráðherra á Spáni
myrtur.
«/
Nýlega gjörðist það söguiegt í Madríd,
höfuðborginni á Spáni, að 6anelejas, yfir-
ráðherra, var skotinn til bana.
Hann var staddur á götu í Madríd,
er stjórnleysingi nokkur vatt sór að hon-
um, og skaut á hann, og varð skotið
yfirráðherranum að bana.
Canelejas hefir verið yfirráðherra á
Spáni, síðan snemma á árinu 1910, er
hann tók við af Jforeí-ráðaneytinu.
(Ireinilegar fregnir um banatilræðið,
tildrögin til þess o. fl. hafa enn eigi
borizt.
EKKI er það eitt, en allt, sem íllt
hefst af stríðinu — hefst af því, að mað-
urinn gerir sig að óarga dýrunum verstu,
enda enn lægri.
Eitt af því, sem leitt hefir af ófriðin-
54
Frúin hafði klætt sig mjög snyrtilega, en Mary
veitti því eptirtekt, að hún var ekki eins stillileg á svip-
inn, eina og hún var vön að vera.
Frúin heilsaði ungu stúlkunni fljótlega.
„Þú hefur farið seint á faetur í morgun“, mælti hún,
er þær gengu saman niður stigann.
En er þær voru nærri komnar niður stigann, kom
ein vinnukonan hlaupandi beint í flasið á þeim, og var
hún náföl í framan af hræðsiu.
„Æ, frú!u mælti hún, all-stamandi. Hr Fenwick
sendi mig hingað, til að segja yður að garðkarlarnir séu
— þeir — þeir — hræðilegt orðið“.
Það var sem nístingskuldi gripi Mary, og varð hún
að ttyðja sig.
Ósjálfrátt varð henni litið framan í frúna, en sá
henni í engu brugðið.
„Segðu, hvað þú átt við stúika!u sagði frúin. „Hvers-
vegna stendurðu þarna, og stamar? Hvað gengur á?
Hvað áttu við, er þú segir, að eitthvað bræðilegt sé orðið?“
Stúikan herti nú upp hugann.
„Jeg veit það ekki giöggt, frú!“ mælti hún. „En
það kvað hafa orðið! Dauður maður hefur fundizt niður
við sjóinn, og hafa þeir komið með lík hans“.
Mary stundi ögn ósjálfrátt.
Frú Barminster sneri sér við, eins og hún hefði
snortist af rafmagns neista, og hortðust þær þá í augu
unga stúlkan og hún.
Þóttist Mary þá skilja yfir hverju hún byggi, og
vék óttaslegin frá henni.
59
hnuggin, að henni var það næst skapi, að hverfa þegar
aptur til Lundúna.
Við nánari yfirvegun, hvarf hún þó brátt aptur
frá þeirri fyrirætlan sinni.
En hvernig átti hún annars að vænta þess, að
maður, er hún hafði brigðað heit við, væri nú þegar
orðinn samur, eins og ekkert hefði iskorizt, og félli á
kné fyrir henni?
Meðan herbergisþernan var að hjálpa Lolu i fötin,
innti hún hana náoar eptir slysinu, en stúlkan vissi þá
eigi aDnað, en það, að einhverir verkamannanna höfðu
fundið líkið niður við sjóinn.
„Eaginn veit, hvernig á því standuru, mælti stúlkan
„og það er mesta óðagot á öllum, enda er frú Barmin-
ster mjög reið yfir því, að þeir skuli hafa flutt, það heim
í húsið.“
Það fór nú aptur hrollur um Lolu.
„Það var og sizt að furða, þótt frúin væri reið“,
mæiti Lola. „En vinnufólkið gerir og hverja vitleysuna
á fætur annari! Fiýttu þór nú, að hjálpa mér í kjólinn
— svo að ’eg komist ofan til frú Barminster.u
En er Lola var komin niður, eg ætlaði að setjast
við morgunverðarborðíð, var frúiu þar eigi, en ung lag-
leg stúlka, í bómullarkjól, eg var hún að skenkja te og
kaffi.
Gluggarnir stóðu galopnir, og veðrið var yndislega
fagurt, og bar viodurinn blómanganina inn um glugg-
ana.
Emily Prentici, og nokkrir hinna gestanna, sátu
að ágætum morgunverði.
Lola leit fljótlega á Mary, og mundi, að hún hafði