Þjóðviljinn + Þjóðviljinn ungi - 13.02.1915, Blaðsíða 5

XXIX., 6.-7,
;þjO£> v jlLjin n.*5
2J
Sigurður Sigurðssou
frá “Vigur
ytirdómslögmaður
Aðalstræti 26 A Isafirði
Talsími 43
jHeima kl. 4—6 e. h.
send voru til útlanda í vetur.
Jeg vil leyfa mér að beina því til
landsstjórnarinnar, hvort henni sýndist i
ekki ástæða til að banna mönnum að 1
halda hrossamarkaði að vetrinum til, í j
misjafnri tíð og færð að reka hross ianga
vegi yfir sveitir og sýslur og hafa ekkert
fóður handa þeim til að lifa á, nema
stráin, sem standa upp úr klakanum, og
því síður húsaskjól, hvað sem á dynur.
Bændur hafa ekki ástæður til að taka á
móti mönnum með stóra hópa af stóði,
og leggja til hús og hey fyrir það, því
þeir mega vanalega lítið hey missa frá
sínum skepnum að vetrinum.
Dalamadur.
í tvö hundrud og fimmtugasta skiptið
var „Æfintýri á gönguför“, hið alkunna
leiknt Hostrup’s, sýnt á kgl leikhúsinu
í Kaupmannahöfn 4. okt. síðastl. (1914).
15. mai 1848 var það sýnt þar á leik-
sviðinu í fyrsta skiptið.
Margir, sem J. Chr. Hostrup (f. 20.
maí 1818 — d. 21. nóv. 1892) hetur þeg-
ar gert glaða, þótt ad eins sé á þetta
eina leikrit hans litid.
Útlendir fréttamolar.
# r , i
(Ur ýmsum attum).
— fr.—
Húsmannafélögin á Jótlandi sendu
menn á fulltrúafund, er hófst i Aarhus
(eða Árósum) á Jótlandi 19. nóv. síðastl.
(1914).
Fulltrúarnir, er fundinn sóttu, voru
alls 350 að tölu, og eru slíkir fulltrúa-
íundir einatt haldnir einu sinni á ári
hverju.
Gefur tala fulltrúanna, er fundinn
sóttu, dálitla bendingu um það, hve fjöl-
menn og öflug húsmannastéttin á Jót-
landi muni nú orðin.
Á fundinum, er ræddi ýms málefm,
er húsmennina varða, mættu og að þessu
sinni tveir af dönsku ráðherrunum, —
Zahle forsætisráðherra og Kr. Pedersen
landbúnaðarráðherra, er báðum hafði sér-
staklega verið boðið á fundinn.
Þegar rennt er huganum til fulltrúa-
fundar dönsku húsmannanna á Jótlandi,
sem getið er í greininni hér næst á und-
an, og þess minnzt, hve framarlega hús-
mannastéttin í Danmörku stendur nú orð-
ið í ýmsum greinum, getur manni eigi
annað en sárnað, hve sára-litid enn er
sinnt húsmanna- eda þur r abúdar -stétt vorri
eða iítið til þess gert, að koma henni
upp.
Hvenær skyldi sá tíminn hér á landi
upp renna, er til eru orðin húsmanna-
grasbýlis- eða þurrabúðarmanna-félög í
hverri sveit á landinu, félög, er ödru
hvoru senda þá fulltrúa sina á sýslu-
fjórdungs- eda jafn vel á lands-fundi, til
þess að ræða málefnin, er stéttina varða
sérstaklega, og koma þá — betur en enn
er orðið — fótum undir hana?
Frá 1. júlí 1913 til 30. júní 1914 varð
hreinn ágóði Krupp’s-verksmiðjanna í
Essen (á Þýzkalandi) alls nær 34 millj.
þýzkra marka, sem eru frekar 30 millj.
króna.
Árið þó engann veginn jafn gott, sem
árið næst áður, og fengu hluthafarnir
því að eins 12°/0 arð, sem er 2°/0 minna,
en árið áður.
En „eins dauði er annars brauð“, og
má því óefað telja það vist, að starfsár
félagsins, er nú stendur yfir, verði ekkr
mjög amalegt, önnur eins kynstur og
þýzka ríkið þarfnast nú af fallbyssum
og herbúnaði ýmiskonar.
Hlutaféð, er verið hefur 180 millj.
þýzkra marka, kvað nú og í ráði, að
aukið verði upp í 250 millj. þýzkra marka,
sé það þá eigi þegar orðið, er þetta er
ritað.
í fyrirlestri, sem danskur maður, L.
C. Nielsen að nafni, er ferðast hafði ný
skeð í Bandaríkjunum, flutti i Kaup-
mannahöfn, í öndverðum desembermánuði
síðastl., gat hann þess, að í Bandaríkj-
unum væru nú álíka margir dönsku-
mælandi menn, eins og íbúarnir í Dan-
mörku hefðu verið á dögum Holbergs.
Taldi hann Dam í Bandaríkjunum
128
eg að játa, að frænka yðar getur verið dálítið — hm —
óþægileg, en h/að sem því líður, verður hún því þó tæp-
lega til tálma, að fyrirtæki mitt beppniet!“
.Jeg átti og eigi við það“, svaraði Gío, „heldur
við hitt að Anna- María skyldi koma; — en spjöllum
eigi uin það! Þér ætluðuð, að spyrja mie einhvers —!“
„Já, það var það“, svaraöi Windmuller, að eg hefi
heyrt, að Onesta sé forráðamaður yðar?“
„Nei — guði só lof! það er hún ekki!“ svaraði Gío.
„En hvernig dettur yður þetta í bug, frændi? Jeg hefi
veríð fuliveðja fjár mins í hálft ár!“
„Já — i Þýakalandi! En hér, 1 Ítalíu?-*
„Afi minn hafði séð fyrir því! Það var veitt, með
sérstöku leyfisbréfi!“
„Nú — þá skil jeg! Hertogmn hefur séð fram í
tímann! En hver var forráðamaður yðar áður?“
„Fyrst móðir min, síðan yfirfjárráðastjórnin á Þýzka-
landi, og hér í Ítalíu málfærslumaður afa mins, Castel-
franco! En hver getur hafa sagt yður, að Onesta væri
forráðamaður minn?“
„Hún hefir ef til vill vænst þess að vera það, þar
eem hún var nánasta ítaiska skyldmennið!“ mælti Wind-
muller, hálf-hikandi. „A.nnars verðið þér að afsaka það,
Gío, þó að eg sé yðu- ögn forvitinn!"
„En lízt yður nú eigi, að hverfa aptur til gesta yðar?“
mælti Windmuller, „til þess — þótt eigi væri annað —,
að bjarga veslings Wettersbach?“
„Hvemig vitið þér það, að hann vilji láta bjargast?“
spurði Gío, all-áköf, að virtiat.
„Nú“, svaraði Windmuller, hlægjandi „það var auð-
séð á andlitsavip hana, að hrifion var hann eigi, eða glað-
126
Gío stokkroðnaði, og allir litu á hana, en áður en
hún svaraði Dokkru, greip Onesta fram í:
„Gío er yfirleitt naumast með sjálfri sér, nú um
hríð!“
„Er nokkuð sð þér, rjúpan mÍD? Ertu veik? mælti
frú Verden, í mjög vorkenDaDdi róm. „Eitthvað get eg
þá látið þig fá! -- Hoflfmannsdropa og laxer-oliu, ber eg
einatt á mér!“
„Afskaplegt er, að heyra til þín, Nikkel. fræDka!“
mælti Gío „Það gengur alla ekkert að mér! Jeg er
stálhraust, eins og fiskurÍDn i sjónum! Eo ekki tjáir, að
rausa ein8tt sjálfur. — gestirnir verða og að fá að tala!“
„Gio kann sig, sem gestgjafi!" mælti Ouesta, og
brosti hálf-ógeðslega.
„Sízt að ástæðulausu góða mín!“ mælti Morghan.
„En, í alvöru talað, kæra Gío — —“
„Alls ekkert að mér!' greip Gio ftam í, all-áköf, en
sneri síðan máli sínu að frú Verden, og mælti:
„Nikkel frænka! Segðu oss nú heldur eitthvað
skemmtilegt, úr eigin lífi þínu!“
„Það er hættulegt, að vekja ljónið, er það hálf-sefur!“
mælti A ina- María.
„Þú, með nefið alls staðar!“ æpti Nikkel, frænka,
hálf gremjulega og hló þó uœ leið. „En fyrst beðið er
um sögu, og þar sem minnst var á laxer-oliuna, þá dett-
ur mér nú ágæt saga í hug!“
„Já bráðum, frænka, bráðum!“ mælti Gío, all-kviðin.
„Nú! Hvað á það að þýða?“ svurði frú Verden.
„Fyrst er heimtuð af mér saga, og svo —“
„Ef til vill kunnið þér aðra sögu, um Hoffmanns-
dropa, sem er enn skemmtilegri?“ mælti Windmuiier.