Þjóðviljinn + Þjóðviljinn ungi - 30.03.1915, Qupperneq 3

XXIX., 14.—15.
Þ.iOtl V 1 óJ 1NM
49
blatt“, skorar höfundurinn á þýzku her-
mennina, „hvað sem liði fyrirlitlegu körl-
unum í rauðu buxunum“ (þ. e. irakknesku
hermöanunum), að gæta þess þó, er til
Parísar komi, að „hlífa þá lÍ9taverkum
og öðru, er alþjóðlega menningar þýð-
ingu hafi“.
Aðfarirnar í háskólaborginni Löwen
(í Belgíu), í Rheims (á Frakklandi) og
víðar, virðist þó benda á það, að þvi
miður hafi hið ofan greinaa þó viljað
gleymast meira en skyldi.
Þegar Eugenia keisara-ekkja — ekkja
Napoleons III., er dó á Englandi árið
1873 — frétti í sumar, er leið, að ófriður
væri hafinn milli Frakka og Þjóðverja,
segir sagan, að verið hafi því líkast, sem
eldur brynni úr augum henni, en síðan
setti þó grát að henni eigi all-lítinn.
„Það er hefni-styrjöldin!“ mælti hún.
„Eg hefi lengi vænzt hennar! Æ, keis-
arinn! Guð verndi Frakkland, fóstur-
jörð mína!“
Eugenia keisara-ekkja er nú orðin
fjörgömul, — fædd árið 1826.
Frá Vestur-íslendingum.
Ungmennafélag unítara í Winnipeg
byrjaði í öndverðum janiíar þ. á. (1916)
að æfa leikritið „Hadda-Padda“ eptir hr.
Guðm. Kamban, og átti að byrja að sýna
það á leiksviðmu seint í febrúar þ. á.
Miðsvetrar-samkvæmi héldu íslending-
ar í borginni Leslie (í Saskatchewan-
fylkinu) 21. janúar síðastl.
Þar voru kvæði sungin, ræður fluttar
o. fl. til skemmtunar haft.
273 þúsundir voru íbúarnir i Winni-
peg orðnir nú um áramótin síðustu, og
talið líklegt, að verið hefðu nær 300 þús.,
hefði stríðið eigi komið til sögunnar.
Þar sem Winnipeg er á grandanum
milli Bandaríkjanna og vatnanna, telja
menn bæinn bezt settan allra borganna,
sem í Canada eru, — þeirra, er eigi eru
við sjóinn, eða þá skaramt þaðan.
Áður voru húsin í Winnipeg flest
smá-hýsi, og að eins 5—10 i hverju þeirra,
en nú fjölgar þar óðum, eigi að eins þrí-
lyptum, en og fimm- og enda tí-lyptum
húsum, er í búa 100— 200 manna í hverju
þeirra.
„Saklaus þjófur“ er nafnið á leikriti,
er ísli unitarar sýndu í Winnipeg 5.
janúar síðastl.
Sunnudaginn 17. janúar síðastl. (1915)
meðan er fólk var í kirkju, var brotist
inn í hús hr. Björns Hallsonar í Alver-
stone-strætinu í Winnipeg, farið í hirzlur
í öllum herbergjunum og 'stólið þar öllu,
sem fémætt var: peningum, gull-stássi
o. fl.
Um sama leyti var og brotist ínn í
hús hr. Stefáns Eymundssonar í sama
stræti og stolið þar ýmsu.
Loks var og enn, sama dagmn, brot-
ist inn hjá ensku fólki í opt nefndu stræti.
„Heimskringlu“ þykir þetta, sem von
er, eigi friðsamlega horfa, — koma og
rétt á eptir það, er tveir vopnaðir menn
brutust inn í Elmwood í Winnipeg, er
fólk var þar háttað, og hittu þeir þar
fyrir tvo menn og telpu, — skutu ann-
an mauninn til bana, en rændu hinn öllu
sumarkaupinu hans, á þiiðja hundrað
dollara.
Ljóðmæli „Þorskabíts11 (þ. e.: Þorb.
Björnssonar) nýlega komin á bókamark-
aðinn 1 Canada, og kostar þar í kápu 1
dollar, en lx/4 dollars í góðu bandi.
„ Borgfirðingafélagið11 í Winnipeg kost-
aði útgáfu Ijóðmælanna, sem voru þó
prentuð hér heima.
Skyrsla um gagnfræðaskólann i
Flensborg, skóla-árið síðastliðna (þ.
e. veturinn 1913-—’14), liggur nú hér fyrir
framan oss.
Nemendur skólans voru þá alls 62
að tölu (þ. e. 40 piltar og 22 stúlkur), —
skipt í 3 bekki sem vant er, og luku alls
11 burtfaraiprófi um vorið.
Auk þess er skýrslan — eins og títt
er um skólaskýrslur - - fræðir oss um
kennara skólans og um kennslu-tilhög-
unina, minnist hún og á bókasafn nem-
enda, er „Skinfaxi“ nefnist.
Borgar hver nemendanna 1 kr. árlega
til safnsins, og átti það nú við lok skóla-
ársins, er hér um ræðir, alls um 540
bindi og að auki 218 kr. 99 aur. í sjóði.
Tveggja sjóða annara, er nemendum *
eru ætlaðir, lætur skólaskýrslan og getið:
158
mjög skrautlegt, með tréskurðar-útflúri, og fóðrað raeð
eiíki
Hér og hvar stóðu þar og ýmsir munir úr postulíni,
gömlu og ósviknu, og til skrauts.
En á góltinu, sem var al-lagt marmara-flísum. voru
dýrindis ábieiður frá Austurlöndum, og gömul ljÓ9a-króna
hékk þat niður úr loptinu, — svipuð ljós-krónuúum,
er notaðar voru almennt í Venedig fyrrum.
Windmuller hafði rétt að eins litazt um í herberginu
í svíp, er Castelfranco kom :nn.
Hann var fjörlegur maður, farinn að mun að eldast,
og grána, á hár, og skegg.
Góðlátlegur var hann á svipinn, — augun dökk,
og þýðleg, og mátti yfirleitt — í stúttu máli — segja,
að þegsr macur sá hann, sæi maður, hversu haldri menn-
irnir í Venedig, bezta tegundin, er.
Þegar Windrouller afsakaði það, að hann gerði1
ef til vill ónæði, baðaði hann með höndinni, og lét, sem
hann heyTÖi það ekki.
„Allir, sem til min koma, og eru frá Favaro-höll-
inni, eru mér jafnan velkomnir“, mælti bann, mjög alúð-
lega, „og þá eigi hvað sízt, leiti þeir mín að tilmælum
ungfrúarinnar (Gio von Verden). — Vinir hennar eru
og mínir vinir, og þá er eg einatt til taks, er þeir
leita mín!“
Windmuller hneigði sig, #g svaraði honum sem
kurteislegast, — hafði og ásett sérf að baga sér, gagnvart
honum. sem bonum þætti við eiga, er hann sæi, hvernig
sér litist á hann.
Teldi hann Castelfaranco sér jafn anjallan eða enda
147
„Já! Finnst yður ekki? En skemmtilegast var,
að þegar mig dreymdi þær, dreymdi mig ematt, að
þær voru á si-flögri umhverfis móður mina! Mér þótti
draum-sýnin svc fögur, að eg vildi, að eg ætti mynd af
henni!“
„Það væri gott hlutverk fyrir listmálarana!“ svar-
aði Windmuller. „En nú verð jeg að faraj Sjáumst
síðar, kæra Gío!“
Þegar Windmuller kom ofan í salinn, rakst hann
þar á frú Verden, sem kominn var í ferðafötin, og spíg-
sporaði þar fram og aptur.
Hún var á tví-sóluðum stígvélum. með grænan
floshatt á höfðinu, og í grænum ferða-jakka.
„Nú! Hvað liður öllu hinu fólkinu?“ grenjaði hún
er Windmuller kom inn.
„Skárra er það nú seinlætiö! Hér bíð jeg, og bíð,
og enginn kemur! En hvað er orðið af hattinum yðar?
„Nu! — þér ætlið ekki, að vera með í förinni! En vel
á minnst! Jeg hefi villst á yður, og honum föður yðar!
Hann — hann var hann gamli Muller!“
„Alveg rétt — sannarlega var svo mælti Wíndmuller.
„Það hefðuð þér þá strax átt að segja mér!“ mælti.
Nikkel frænka. „Móðir yðar hefur þá verið af Verdens-
ættinni, eða var eigi svo?“
„Spádómsgáfa yðar er alveg aðdáanleg!“ svaraði
‘Windmuller hálf-hikandi. „En sváfuð þér vel í nótt?“
„Svona þolanlega!“ svaraði hún. „En — eins og
þér þekkið — verður maður einatt að snúa sér, og bylta
sér, á ýmsar hliðar, áður en maður liggur sér þægilega
i rúmi, þar sem maður er ókuDnugur! Og svo er mað-