Þjóðviljinn + Þjóðviljinn ungi - 29.04.1915, Blaðsíða 2

64
ÞJOÐjVILJINN.
XXIX., 18.-19.
Meunirnir, sem í brunanum fórust,
Toru:
1. Runólfui Steingiímsson, — maður mið-
aldra, eða þá þar um, er árum saman
hafði verið verkamaður á „Hótel Reykja-
víku.
Hann hafði háttað þar fyr en aðrir,
— fór og einatt fyrstur allra á fætur
um morgna.
Hefur hann eigi orðið vakinn jafn
skjótt er brunann bar að, og brann
hann því inni, — hefur þó vonandi
kafnað í reyknum, og ef tii vill enda
alls eigi vaknað.
‘2. Hinn maðurinn, er í brunanum fórst,
var Guétjón úrsmiður Sigurdsson, eig-
andi „lngólfshvols11.
Réð hann til inngöngu i hús sitt,
er í því var kviknað að mun og allt
þar að fyllast af reyk.
Var því líkast, sem feigð haíi kall-
að að honum, þar sem engin bönd
héldu honum, hversu sem honum var
þó ráðið frá því að fara inn í húsið.
Lík hans náðist síðar á efsta lopti
hússins, er um hægðist eldinn, og þá
þó að mun torkennilegt af bruna í
andliti og á höfði.
Telja menn þó vist, að hann hafi
kafnað í reykjarsvælunni og — eldur-
inn þá fyrst síðar náð til hans.
Að mönnunum báðum er hin mesta
eptirsjá, og þá eigi hvað sízt að Guðjóni
sáluga, er árum saman hafði verið í röð
efnaðri borgaranna í bæjarfélaginu.
En þá hnígur hver, er æfin er öll,
og einatt ber eitthvað til sögu hverrar.
Eins og nærri má geta, þá var uppi
fótur og fit í bænum aðfaranóttina sunnu-
dagsins (25. apríl þ. á.) frá því erbrun-
ans varð fyrst vart og til morguns.
Brunalúðurinn, sem og ysinn og þys-
inn á götunum, gaf þeim og eigi nætur-
friðinn, er sofið hefðu vært ella.
Leiðast, hve litið varð að gert, þótt
— svart væri og morandi af lólkinu.
En tignarleg og mikilfengleg var sýn-
in, er logabálið teygði sig mót himninum
og gerði allt deginum enn bjartara í
næturkyrrðinni.
Heita mátti að allt er brann, væri
alfallið og fullbrunnið, er ki. var 7—8
að morgni.
En kl. 6 að kvöldi sunnudagsins (25.
apríl þ. á.), er ritstjóra blaðs þessa varð
reikað fram hjá rústunum, rauk þó enn
að mun úr þeim hér og hvar.
Að því er til vátryggingar kemur,
eru hús öil i Reykjavik, sem kunnugt
er, tryggð gegn bruna í brunabótafélagi
döuskii kaupstaðanna.
í>ar er því engin hætta á ferðum, —
verð þeirra fæst endurgoldið, sem venja
er í félaginu.
Um lausaféð, þ. e. verzlunarvörur og
innanstokksmuni er brunnið hefur, veltur
á hinn bóginn allt á þvi, hve vel hver
einstakur þeirra, er hér eiga hlut að máli,
hefur búið í haginn fyrir sig.
„Yísii“ (25. apríl þ. á.) segir gizkað
á, að fjártjónið nemi alls 600 þúsundum
króna.
Senniiegast nemur það þó talsvert
meira.
í „ísafold“, húsi Ólafs heitins Sveins-
sonar gullsmiðs, ef eigi og úr fleiri hús-
um, er me3t stóð hættan af brunanum,
þótt svo færi þó, sem betur fór, að aldrei
næði eldurinn til þeirra, var mikið af
innanhúsmunum flutt út úr húsunum.
Gerir það eigi lítið óhagræði, er svo
ber undir, — eigi fátt, er þá fer nær
einatt í súginn.
Sjálfsagt bæta þó ábyrgðarfélögin, er
þar hefðu næst staðið, ef brunnið hefði,
þann skaðan fúslega, — eða það þó að
einhverju leyti.
„Gullfoss“ heilsað
í Vestmannaeyjimi.
Þegar „Gullfoss“, fyrsta skip „Eim-
skipafélags Islands1*, var ný kominn til
Vestmannaeyja, fimmtudaginn 15. apríl
þ. á. — sama daginn, sem lögin um al-
menna verzlunarfrelsið (lög 15. apríl 1854)
eru dagsett —, færði Sigurður skáld Sig-
urðsson, lyfsali í Yestmannaeyjum, nýja
gestinum skrautritað ávarp í ljóðum, er
hengt var upp í borðsalnum á fyrsta far-
rými skipsins.
Avarpið er í logagyltum ramma, eða
umgjörð, og er svo látandi:
Heill og sæll úr hafi,
heill þér fylgi jafna.
Vertu giftugjafi
gulls í milli stafna.
Sigldu sólarvegi,
signdur drottins nafni,
atalt djarft, að eigi
undir nafni kafnir.
Kvæðið og óskin fylgir nú skipinu,
hvert sem það fer og hvar sem það lend-
ir, sem vottur um eptirvæntingu og hug-
heilustu árnaðarÓ8kir íslenzku þjóðarinn-
ar, skipinu og félaginu til handa.
Dansknr „nýliræðingur"
á ferðinni.
„Trúnaðarmál“, sem ekki
má vitnast.
Ohæfa í garð isl. kjósanda!
Eins og kunnugt er orðið, og getið
er á öðrum stað í þessu nr. blaðs \'ors,
kom „Gullfoss", skip „Eimskipafélags Is-
lands“, hingað til bæjarins að morgni
16. apríl þ. á.
Hann var oss öllum mjög kærkominn,
og með honum komu og „konungsboðs-
gestirnir“, þingmennirnir úr sjálfstæðis-
flokknum (próiessorarnir Einar Arnórs-
son og Guðmundur Hannesson og Sveinn
yfirdómslögmaður Björnsson\ og geta
má nærri, að mörgum var þá og naum-
ast síður mjög forvitni á að sjá og geta
haft tal af.
Þeir komu og færandi hendi, sem
kunnugt er orðið1) — höfðu meðferðis
„leyni-skjal“, eða tilboð, frá konungs-
valdinu, stjómarskrármálið varðandi.
Skjal þetta getur þess, með hvaða
skilmálum staðfesting geti fengist, eða
að hverju Danir ýtrast geti gengið.
En þar fylgir þó sá böggullinn skamm-
rifinu, að áskilið er af Dana hálfu, að
tilboðið verði í bráðina — eðaréttara
sagt: í bráð og lengd, ef eigi verði að
því gengið —, að skoðast sem algjör-
legt „trúnaðarmál“.
Flokksstjórn sjálfstæðismanna áttu og
máttu þeir sýna það, og sjá hvað hún
segði, en þá var og upptalið, eða þó því
sem næst.
Og þar sem svo er, verður þá og eigi
út í efni þess farið í blaði voru að þessu
sinni.
Á hinn bóginn skal þess hér þó getið,
sem alls ekkert launungarmál er:
a) ad þingmenn úr sjáltstæðisflokknum,
sem staddir voru hér í höfuðstaðn-
um, ræddu málið á nokkrum fund-
um all-ýtarlega, 16., 18. og 19.
apríl þ. á. og
b) ad ekki töldu þeir „fyrirvara11 Alþing-
is fullnægt með því, né skjalið að
öðru leyti þess eðlis, að gangandi
væri að því.
Á hinn bóginn leyndi það sér þó eigi,
að sitt sýndist hér hvorum, þótt skýrt
lýstu þeir þremenningarnir því yfir, að
öllum böndum eða loforðum við konung,
1) Að eins 2—3 dögum áður, en þremenn-
ingarnir lögðu af stað frá Kaupmannahöfn, hötðu
þeir símað, hvað ýtrast væri fáanlegt hjá Dön-
um, og var þá svarað símleiðina, að allir teldu
það alveg öaðgengilegt.
Siðasta daginn, sem þeir dvöldu i Kaup-
mannahöfn, var þá eitthvað i sn&tri upp á það
lappað, og svo er þá danski „ný brædingurinn"
til orðinn.