Þjóðviljinn + Þjóðviljinn ungi - 07.10.1915, Blaðsíða 6

170
ÞJCÐViLJINN.
XXÍX., 48.-49.
Frá Bíldudal.
(Tíðarfar. — Aflabrögð. — Heilsufar. —
Verzlun. — Verkmannamálið. —
Kosningarnar.
Frá Bíldudal er „Þjóðv.“ ritað 98/8
1915, sem hér segir:
Tíðarfar hefir verið hið ákjósanlegasta
til þessa. Blíðviðri og þurkar svo miklir,
að varla má telja að ský hafi dregið fyr-
ir sól.
Grasspretta í meðallagi og nýting með
bezta móti.
Afli óvanalega mikill hér í firðinum
frájúníbyrjun, ogfiskverð afar-hátt. Einn-
ig góður afli á þilskipum.
Heilsufar manna hefir farið batnandi
síðan á sumarið leið, og er þó sumsstað-
ar sjúkhalt eníi.
Sívaxandi neyð meðal verkafólks þess,
er engar skepnur hefir, eða engin ítök í
sjávarafia. Hér í kauptúninu eru almenn
vinnulaun 25 aurar um klukkutímann
fyrir karlmann, en 16 aurar fyrir kvenn-
mann. En þótt vinna hafi verið fremur
stöðug i sumar, gagnar það lítið til fram-
færslu, þar sem flest útlend vara er allt
að helmingi dýrari en verið hefir nú á
síðustu árum, en sum meira en að helm-
ingi, t. d. kol. sem kosta hér 60 kr.
tonnið. (28 kr. í fyrra).
Mörgum kjósendum þykir sumum þing-
mönnum hafa farist ílla í verkmanna-
málinu. Líklega mun þó róttara að á-
líta að það hafi stafað af þekkingarskorti
á kjörum verkafólks. Því varla mun
þingmönnum svo íllt ætlandi að, þeir
reyndu ekki að finna einhver úrræði til
þess að bæta úr bráðustu neyðinni, ef
þeir tryðu þvi, eða vissu nákvæmlega
hve mikil örbirgð þrengir nú að verka-
fólki bæði hér og annarsstaðar.
Nú þarf þó sannlega bráðra aðgerða
við, eigi ekki mikiil fjöldi fólks að verða
að ósjálfstæðum aumingjum.
Betra er þó en ekki að verkafólk fær
að vita hverjir voru með þingsályktunar-
tillögunni og hverjir móti. Því þar sem
verkmannastéttin er all-fjölmenn orðin í
landinu, er ekki óliklgt að hún geti haft
meiri áhrif á næstu Alþingiskosningar,
en margur þingmaður hyggur.
I. N.
t
30. ágúst þ. á. (1915) andaðist í ísa-
fjarðarkaupstað Jóhann skósmiður Árna-
son.
Hann sýktist af lungnabólgu, er leiddi
hann til bana, eptir örstutta legu.
Jóhann heitinn hafði dvalið á Isafirði
um 40 ár, og mun hafa verið um eða
yfir sextugt, er hann andaðist.
Hann var víkingur að vinnu, hreinn
í lundu og stórgerður nokkuð, trygg-
I lyndur og margt vel um hann.
Kvæntur var hann og lifir ekkjan
hann, sem og uppkomin dóttir, Ingibjörg
að nafni. sem gipt er Sigurgeir húsmanni
Sigurðssyni á Isaiirði.
ísfirðingar og aðrir, er Jóhanni sál-
uga kynntust, munu lengi sakna hans
sem góðs drengs og félagsbróður.
REYKJAVÍK
7. okt. 1915.
Tiðin einatt fremur mild, en vætusöm öðru
hvoru, sem von er.
Haustið yfirleitt óvanalega gott, — allt ann-
að, sem at er, en árin næstu á undan.
„Esbjerg kom hingað frá útlöndum, að morgni
sunnudagsins 19. sept. síðastl.
Skipið lagði aptur af stað héðan, suður um
land 22. sept. siðdegis, og tóku sér þá iar með
þvi héðan: Alþingsmennirnir: Magnús Kristjáns-
son, Pétur Jónsson (frá Gautlöndum), Stefán
skólameistari Stefásson og Steingrimur sýslumað-
ur Jónsson.
En fremur fóru héðan með „Esbjerg11: Frú
Olga Jensson (kona Friðjóns læknis Jenssonar á
Akureyri), etczráð Havsteen á Oddeyri og fr'ú
hans, o. 9.
Trúlofuð eru ný skeð hér ibænum: Hngfrú
Kristín Gisladóttir og Bjarni bankaritariSighvats-
son. bankastjóra Bjarnasonar.
200 kr. gáfust Heilsuhælinu á Vifilstöðum
ný skeð.
Gefandinn var Jóhann Jónsson á Geithellum,.
i Suður-Múlasýslu.
Ungfrú Sigriður Siggeirsdóttir, kaupmanns
Torfasonar, og Gunnar Sigurðsson (frá Selalæk),
fyr ritstjóri „Visis“, roru laugardaginn 18. sept.
sfðastl. i hjúskap gefin, hér i bænum.
Uppþot varð að mun hér i bænum 21. sept.
síðastl., er það varð hljóðbært að simað hefði
verið frá Færeyjum, og haft þar eptir norBkum
blöðum að „Gullfoss11 hefði verið sökt, af Þýzk-
um neðansjávarbát, 18. sept.
Sem betur fór, reyndist fregnin algjörlega til-
hæfulaus, þar sem skipið var i Leith, og lagði eigi
af stað þaðan fyr en 21. sept.
268
við eakamálið gegn yður! Þér verðið því“ — mælti
"Windmuller, ogge.ðisig nú sem ákveðnastana í m\lrómn-
um — „að koma yður héðan, án þess á beri, áður en
ein kl. etundin er liðin, írá mínútunni, sem nú er, og
fara síðan úr borginni, alfarin, með fyrstu eimreiðinni,
sem héðan fer, því að réttvísin verður að öðrum kosti,
að koma þegar tii skjalanna!“
„Þér hafið nú heyrt, hvað eg segi“ hélt Windmull-
er enn áfram máli sinu, „og fer eg nú þegar að talsím-
anum, til þess að tryggja mér; að lögregluþjónarnir séu
til taks, ef á þarf að halda! Þér hafið nógan tíma, til
að ná í það af dótinu yðar, sem yður er nauðsynlegast,
og hitt verður svo sent á eptir yður í fyrra-málið! Verið
nú sælar!“
Þó að Windmuller væri eigi óvanur því, að eiga
við ýmis konar sökudólga, þreyttist hann þó einatt, er
hann varð frð taka á sér öllum.
Hann teygði því og að mun úr sér, er haun var
kominn fram á ganginn.
„Er það nú annars rétt af mér, að láta hana sleppa?“
mælti hann við sjálfan sig,
„Jú! Betra, að hún sleppi úr klóm réttvísinnar, en
að veslings barnið þjáist, meðan lífið endist, gleymi
aldrei, — minniet einatt!“
„Ef til vill grunar hana nú þegar eitthvað,“ mælti
hanu enn fremur við sjálfan sig. „Guð gæfi, að Wetters-
bach léti nú eigi biða sín lengi!“
Hann hafði naumast slept orðinu, er Wettersbach
kom upp stigann, — engu likara en óskir vorar hafi
opt uppíyllinguna í för með sér!
„Eg heyrði sagt, að þér væruð i herbergi yðar, og
269
gekk þvi rakleiðis upp til yðar, áður en eg læt boða
Gio komu mína“, mælti Wettersbach.
„Það er að vísu snemma dags enn“, mælti Wetters-
bach enn fremur, „en eg bafði enga þreyju í mér, —
gat eigi beðið lengur! Yður þykir þetta óefað mjög
hlægilegt!“
„Fjarri fer þvi!“ svaraði Windmuller. „Þérkomið
eins og þér væiuð kallaður! Er Morghan farinn?“
„Já! Eins og ráð var fyrir gert! Sannast að segja,
get eg eigi annað, en vorkenDt honum mjög sáfán!“
„Sama um mig, kæri Wettersbaoh! En svona er
lífið! Eins og hver sáir, uppsker hann!“
„Hm — já! En -- konan hans?“
„Eg hefi gert henni tvo kosti!“ svaraði Windmuller.
„En komið nú snöggvast inn ísalinn! Mér hefir gleymzt
nokkuð!“
Windmuller ýtti honum nú síðan á undan sér og
gekk sjálfur inn í salinn, á eptir honum, léttur sem íamb.
Hann var nú og eigi seinn á sér, að ljúka upp
hurðinni að herbergi Gío-ar, og gægjast þar inn.
„Afsakið frú Yerden!“ mælti hanD. „Afsakið þó að
eg ónáði Gío, — taki hana stundarkorn frá yður! Haldið
áfram, að snæða morgunverð yðar, eins og ekkert hafi i
skorizt!“
„Heyrið mér snöggvast!“ mælti hann enn fremur
við Gío.
Gío spratt þegar upp, og horfði forvitnislega á
Windmuller.
„Ekkert að óttast!“ mælti hann vingjarnlega. „Kom-
ið hérna inn í salinn! Eg þarf, að hvisla nokkru að.
Pfifferling og kem svo á eptir yður!“