Lögberg - 29.01.1890, Blaðsíða 7

LÖGBERG, MIDVIKUDAGINN 29. JANÚAR 1S90
V
$ X t 5 t S ð £ t r t t).
Saga eptir Alcraiuler L. Kielland.
(í-amh.)
Ansgarius litli liafc'i horft á
grátitlinga-bardagann, og fundizt
mjOg mikið til um liann. Því fyr-
ir hans sjónum var þotta stórkost-
legasta orusta með riddara-atreið-
um. ' Hann var að læra veraldar-
si'iguna og Noregs sijgu hjá föður
sínum, og J>ess vegna varð einhver
hermennska í öllu, sem bar við par
á bíigarðinura. Þegar kvrnar komu
heim fi kvöldin, píi. voru þær ó-
ílýjandi herlið, setn færðist nær og
nær; hænurnar voru aptur herlið
]iar heima fyrir, og haninn var fyr-
irliðittn.
Ansgarius var ötull drengur,
og hann kunni ílrtölin í því sem
hann hafði lært upp á sína tíu
fingur; en hann gat ekki gert sjer
neina grein fyrir tímalengdinni.
Þess vegna ruglaði hann saman
Napoleon og Eiríki Blóðöx og 1 í-
beriusi; og á skipunum, sem sigldu
fram hjá úti á hafinu, var Torden-
skjold ýmist að berjast við víkinga,
eða við flotann ósigrandi frá Spáni.
Bak við skemmtihúsið í aldin-
garðinum geymdi hann rautt sóp-
skápt í holu, sem aðrir en hann
vissu ekki af; þetta skapt lijet
Búkefalus. L>að var hans yndi og
ánægja að pjóta um aldingarðinn
með þennan gæðing sinn á milli
fótanna og svipu úr blóinum i
hendinni.
Dálítið leníjra frá húsinu en
aldingarðurinn var hóll einn, og á
lionum uxu nokkur srnátrje; þar
gat hann legið í leyni og njósnað,
horft langar leiðir út yfir lyngflet-
ina og hið mikla liaf.
Þá skildi pað aldrei bregðast,
að ein eða önnur hætta væri í
nánd; annaðhvort tortryggilegir bát-
ar við ströndina, eða stóreflis-ridd-
ara-skarar, sem nálguðust svo laumu-
lega, að það var eins og.ekki væri
nema einn einasti hestur á ferðrnni.
En Ansgarius sá við þeim, p>ó
þeir undirförulir væru; hann sneri
Búkefalus við, hleypti honum ofan
liólinn, yfir um aldingarðinn, og
svo kom hann á harða stökki inn
i garðinn. Hænurnar görguðu, eins
og J>að ætti að fara að slátra þeim,
og fyrirliðiun flaug beint á glugg-
ann á skrifstofunni prestsins.
Presturinn flýtti sjer út, og gat
að eins sjeð taglið á Búkefalus;
hetjan var J>á að beygja fyrir fjós-
hornið, og par átti hann að búast
fyrir og vorjast fjandmönnunum.
E>að er sorglegt, livað mikill
órabelgur hann er, J>essi drengur —
hugsaði presturinn með sjer. Hon-
um leizt alls ekki á allar J>essar
hernaðarfýsnir. Ansgarius átti að
leggja fyrir sig friðsamleg störf,
eins og presturinn sjálfur; og J>að
tók hann beinlínis sárt að sjá, hve
auðvelt drengurinn átti með að
læra og tileinka sjer allt, sem eitt-
livað kom við bardögum og blóðs-
útheliingum.
Stunduni reyndi hann að lýsa
friðsamlega lífinu hjá fornpjóðun-
uu. eða erlendis. En Ansgarius
fannst fátt um það. Hann hjelt
sjer við pað sem stóð i bókinni;
og J>ar var stríð eptir stríð, J>jóð-
irnar voru ekki aunað en hermenn,
Hietjurnar óðu í blóði—og J>að>var
ekki til neins fyrir prestinn að
reyna að koma drengnum til að
kenna i brjósti um J>á, sem höfðu
lagt pað blóð til, sem hetjurnar
Óðu í.
Einstöku sinnurn datt jirestin-
um I hug, hvort J>að inundi geta
skeð, að J>að liefði veriö betra, að
fylla J>etta unga liöfuð meö frið-
íswnlegri hugmyndum heldnr en bar-
•dögum rángjarnra konunga, eða laun-
vnorðuin og árásum forfeðra vorra.
E11 ' svo minntist hann J>ess, að
hann hafði sjálfur lært J>etta sama
I æsku sinni, c>g |»að hlaut J>ví að
vera rjett. Ansgarius skylíi), J>rátt
fyrir J>etta allt saman, verða frið-
arins maður — og 1ef hann nú ekk>
skykli verða J>að?
„Jæja — allt er í guðs hendi!“
— sagði presturinn Irúar-öruggur og
hjelt áfrain með prjedikunina sína.—
—„t>ú gleymir ríst alveg morg-
unmatnum í dag, pabbi“, sagði bjart
höfuð, sem kom inn í dyrnar.
„Já, J>að er satt--Bebekka!
jeg er orðinn heilum klukkutíma
of seinn“, svaraði presturinn, og
gekk þegar inn i borðstofuna.
Feðginin settust að morgun-
matnum. Ansgarius gat ávallt leik-
ið lausum liala á laugardögum; þá
gat presturinn ekici sinnt öðru en
prjedikuninni sinni.
t>að var ekki auðvelt að finna
tvær manneskjur, sem áttu betur
saman, og sem unnu hvor annari
innilegar, en ]>resturinn og dóttir
hans, sem var 18 ára gömul. Móð-
urlaus hafði hún alizt upp. En í
þessum bliða, gæflynda föður henn-
ar var svo mikið af kvennlegu eðli,
að stúlkan, sem ekkert inundi eptir
móður sinni, nema að hún hafði
verið fölleit í framan og bro«að,
fann fremur til blíðrar sorgar en
til biturs saknaðar, J>egar hún hugs-
aði um missi sinn.
Og eptir J>ví sem liún J>rosk-
aðist fyllti hún betur og betur ujip
tómleikann, sem var í huga hans;
og alla ]>á ástríki, sem sorgin og
söknuðurinn höfðu hulið við dauða
konu hans, lagði hann nú utan um
hina ungu konu, sem alizt hafði
upp undir hans umsjón, og liartn-
urinn varð mildari og friður varð
í sál hans.
Þess vegna gat hann næsturn
pví gengið henni í móður stað að
nokkru leyti. Hann kenndi henni
að J>ekkja iífið frá sínuin kyrrláta,
flekklausa sjónarmiði. Hans bezta
mark og mið í lífinu varð J>að að
kringja um og vernda liennar tá-
hreina og skíra eðlisfar gegn öllu
pví óhreina — öllu því órólega, sem
kemur svo mörgu á ríngulreið í
heiminum, og sem gerir það svo
hættulegt og svo örðugt að kom-
ast gegu um hann.
f>egar þau stóðu saman á Tiöln-
um við jirestssetrið, og horfðu út
yfir óigusjóinn, þá sagðihann: „Sjáðu
— Rebekka! svona er iífið ásýnd-
um — það líf, sem heimsins börn
bylta sjer í; }>ar sem óhreinar á-
stríður láta veikbyggðan bátinn bopp-
ast upp og niður, þangað til J>ær
að lokum þekja ströndina með skips-
flökum. Enginn getur boðið storm-
inum byrginn, nema sá sem hleð-
ur sterka víggarða utan uin hreint
hjarta — en máttlausar brotna líka
bylgjurnar fyrir fótuin lians.“
Rebekka bjelt sjer fast að föð-
ur sínum; henni fannst sem sjer
væri svo óhætt hjá honum. Allt,
sem hann sagði, var svo ijóst, að
það var eins og ijós skini fram
undan henni, þegar hún hugsaði
til lífsins fyrir framan sig. öllum
hennar íjiurningum svaraði hann;
ekkert var of háfleygt, fyrir hann>
og ekkert of lítilfjörlegt. Þau Ijetu
hugsanir sínar í Ijósi hvort. við ann-
að nærri því eins blátt áfrain eins
og þau væru systkyni.
En samt sem áður var milli
þeirra eitt óljóst atriði. f öllum
öðrum atriðum fór hún beint til
föðursins með spurningar sínar; hjer
varð hún að fara á sig króka, fara
kring um eitthvað, sem hún J>ó
aldrei komst fratn hjá.
Hún þekkti hina miklu sorg
föður síns og vissi, live mikla ham-
ingju hann liafði átt og misst. í
bókum þeim, sem hún las hátt á
vetrarkvöldunum, fylgdi hún hin-
um breytilegu lífskjörutn elskend-
anna moð innilegri hluttekning;
hjarta hennar skildi J>að, að ást-
in, sem veitir hina mestu sælu, get-
ur líka valdið dýpstum harmi. En
auk ólánsoamrar ástar var eitthvað
annað til — eitthvað hræðilegt, sein
hún skildi ekki. Um Eden ástar-
innar virtist henni stundum líða dul-
arfullar verur — svívirtar og skömin-
ustulegar. Jafnframt ástinni — þessu
helga orði — var nefnd sú versta
skömm og sú mesta eymd. Meðal
inanna, sem hún þekkti, koin stund-
um J>að fyrjr, sem þorði ekki
að hugsa um; og þegar faðir heun-
ar talaði um spillingu siðanna í
ströngum, en gætilegum orðum, J>á
hafði hún ekki uppburði í sjer til
að líta á bann lengi á eptir.
llann tók eptir því, og I1011-
um þótti vænt um það. Svo hreina,
svo táhreina hafði hann látið hana
vaxa upp; svo langt Jiafði liann
haldið burt öllu því, sem gat trufl-
að barna-sakleysi hennar, að sál
henuar var eins og sldnandi perla,
sem engin óhreinindi gátu fest
g við.
Betur að honum mætti auðn-
ast að lialda henni J>annig! —
Meðan hann sjálfur vekti yfir
henui, skyldi ekkert illt lcoma ná-
lægt henni. Og þó hann skyldi
burt kallast, þá hafði hann gefið
henni brynju fyrir lífið, sem átti
að koma henni að haldi á degi
baráttunnar. Og að ölluin líkind-
um varð ekki hjá því komizt, að
dagur baráttunnar kæmi. Hann leit
á hana með augnaráði, sem hún
skildi ekki, og sagði með sínu
sterka trúartrausti: „Jæja! -— allt er
í guðs hendi!“
„Hefurðu ekki tíma til að ganga
með mjer spottakorn í dag —;pabb,i?“
— sj>urði Rebekka, J>egar J>au höfðu
borðað.
„Jú — veiztu hvað! — mjer gæti
víst orðið gott af því. Veðrið er
yndislegt, og jeg hef verið svo ið-
inn, að J>að má svo heita að Jirje-
dikunin sje búin.“
t>au stigu út á helluna fyrir
framan aðaldyrnar; þær vissu í J>á átt-
ina, sem Onnur hús búgarðsins voru.
t>að var J>að einkennilegt við jirest-
setrið, að þjóðvegurinn til kauj>-
staðarins lá beint yfir garðinn.
Prestinum likaði þetta alls ekki;
því að fremur öllu öðru þótti hon-
um vænt um næði; og þó að hjer-
aðið væri mjög afskekkt, J>á var
þó ávallt nokkurt fjör á lcaup
staðarveginum.
En þó að umferðin væri lítil,
J>á varð hún þó Ansgarius stöðugt
efni í spennandi sögur. Meðan feðg-
inin stóðu á hellunni og báru sig
saman um, hvort þau ættu að fara
veginn eða yfir lyngið ofan að
ströndinni, þ.á hleyjiti allt I einu
J>essi ungi hermaður uj>j> ásinn og
inn í garðinn. Hann var rauður í
framan og lafmóður, og Búkefalus
var á harða stökki. Beint fyrir
framan húsdyrnar rykkti hann sterk-
lega í taumana 4 hesti sínum, svo
að djúj> rák koin í sandinn og
hann veifaði sverði sínu og hróji-
aði: „þeir koma! þeir koma!“
„Ilver kemur?“ spurði Rebekka.
„Fnasandi, svartir graðhestar og
J>rír stríðs-vagnar fullir af vopnuðum
mönnum.“
„Þvættingur — strákur!“ sagði
faðirinn bystur.
„t>að koma þrír vagnar með
skyggnum, og það er í f>eim kaup-
staðarfólk“, sagði Ansgarius, fór af
baki og varð hálf-hundslegur.
„Við skulum fara inn — Rebekka“,
sagði presturinn og sneri sjer við.
En í sama bili komu fyrstu
hestarnir upp á ásinn og stigu
greitt. Reyhdar voru J>að jekki fnas-
andi graðhestar; en það var þó fall-
eg sjón, þegar hver vagninn koin
I ljós eptir annan í sólskininu, og
allir voru þeir fullir af glaðleguin
andlitum og fjörlegum litum.
I fyrsta vagninum sat roskinn
maður og J>rifleg kona í ej>tra sæt-
inu. Á fremra sætinu sást ung
stúlka, og rjett I sama bili sein
þau komu inn í garðinn, stóð karl-
ínaður sá upp, sein sat við hliðina
á henni; hann bað .frúna í ejitra
sætinu lauslega afsökunar, sneri sjer
svo öllum fram og horfði fram hjá
ökumanninum. Rebekka starði 4
hann óafvitandi.
„Hvað lijer er yndislegt“! kall-
aði þessi ungi maður upp yíir sig“.
I>ví að prestsetrið stóð á ásn-
urn, sem næst var hafinu, svo að
hvíti, blái sjóndeildarhringurinn sást
allt i einu, þegar komið var ujiji
í garðinn.
Roskni maðurinn í cptra sæt-
inu teygði sig dálítið áfraui: „Já
hjer er mjög snoturt; það gleður
inig, að yður skuli þykja mikið
varið I okkar einkennilegu náttúru
—hr. Lintzow!“
I sama bili vildi svo til að þess1
uugi maður og Rebrkka horföust
augu; hún leit undan 1 mesta flýti.
En hann stððvaði ökumanninn og hróp-
aði: ,iHjer verðum við“!
,,Us-s! — sagði frúin og brosti
við. , ,það dugar ekki — hr. Lintzow!
þetta er prestssetrið".
..Gerir ekkert til“ ! hrópaði UDgi
maðurinu galgopalega, og stökk út úr
vagninum um leið; — ,.ekki satt '?
hrópaði I aun aptur fyrir sig til hinna
vaguanna, “hjer setjumst við að".
„Jú —jú!“ hrópuðu allir einum
rómi, og þetta káta ferðafólk fór þeg-
ar að stlga út úr vögnunum,
En þá stóð roskni maðurinn 1
eptra sætinu upp og sagði alvarlega:
,,Nei, nei! vinir mínir! þctta dugai
sannarlega ekki, Við megum ómógu-
lega setjast að hjá prestinum, sem við
þekkjum alls ekkert, Eptir 10 mlnút
ur verðutn við koniin til hreppstjór-
ans, og þar er íóik'ð vant við að
taka á móti gestuin, “
Hann ætlaði rjett að íara að
skipa að hald« áfram aptur, en þá
kom presturinn fraru 1 dyrnar og kast-
aði vingjarnlega kveðju á fólkið. Hann
þekkti konsúl Hartwig — sem vat
voldugasti niaðurinn 1 kaupstaðnum —
1 sjón.
,,Ef feröafólkið vill sætta sig við
að standa við hjá mjer, þá þykir
mjer innilega vænt um þaö; og jeg
þori að fullyrða, að hvað útsjóninni
viðvlkur** —
,,Nei — bezti hr. prestur! þjer
etuð allt of góöur við okkur; við
megum ómógulega þekkjast yðar vin-
samlega tilboð, og jeg verð beinlln
is að biðja yður fjrirgefningar fyrir
hönd þessara ærslabelgja
frú Hartwig, og það kom mesti vand-
ræðasvipur á hana. þegar hún lá
yngsta son sinn, sem setið hafði á
aptasta vagninum, vera þegar sokkinu
ofan 1 saniræður við [Ansgarius, eins
og þeir væru gamlir aldavinir.
,,En jeg segi yður það dagsatt
— írú!” — svaraði prestnrinn bros
andi, að bæði dóttur minni og injer
þykir einkar væ«t um svona skemmti-
legt hlje á fámenninu“.
Lintzow lauk upp vagnhurðinni
og hneigði sig hátlblega, Haitwig kon
sull leit á kouu slna og hún á haun,
presturinn kom að og endurnyjaði
boð sitt, og hálfnauðug og hálfhlæjandi
stigu þau út úr vagninum, og Ijetu
prestinn fara með sig inn 1 rúmgóðu
stofuna, sein sneri út að aldingarðin-
um.
þar var nú farið að afsaka að
nýju og nefna nöfn aðkomenda. 1
ferðamannnahópnum voru böm Hart
wigs konsúls, og nokkrir UBgir viuir
þeirra og vinkonur, og ferð þessi
var eiginlega farin vegna Max Lintzows;
hann var vinur clzta kousúls-senarins,
og var nokkra d iga hjá þvl fólki
kynnisför.
„þetta er dóttir min — Rebekka”
— sagði presturinn; ,,hún muu láta
sjer aunt um, eptir þvi sem föng eru
á, scm eru nú lltilfjörleg, að —“
, ,Nei — vitið þjer hvað! — prest-
ur,“ tók frú Hartwig framm í fyrir hon
um með mikilli ákefð, ,,það verður
ekki af þvi. þó að hr, Lintzow, sem
aldrei ætlar að taka sjer fram, og gal
gopunum, sonum minum hafi tekizt að
neyða okkur inn i yðrr hús og
heimili, þá sleppi jeg ek ki sfðustu
leyfunum af miuu valdi. Jeg stend
sannarlega fyrir veitingunum — leggið
þiö nú á stað — tninir herrarb‘
hún sneri sjer til UDga fólksins —
,,og sækið það sem f vögnunum er.
Og þjer — barnið niitt góða? — þjer
V
aiuT
eptir ódýrum
STÍGVJELUM og SKÓM, KOFF-
ORTUM og TÖSKUil/, VETZ-
INGUM og MOCKASINS.
GEO. RYAN,
492 Main St.
EMKMTA FAIUillJH'
I
með „Dominion Linunni"
frá Islandi til Winnipeg:
fyrir fullorðria yfir 12 ára $4 ,50
börn 5 til 12 ára.
20,75
, „ 1 „ 5 ára.... 14,75
seiur b. L. Baldvinsson
175 ROSS STR. WINNIPEG.
Yesturfarar þeir úr himim sve kalláSa
BorSeyrarhóp, cr ávfsuöu til nvtn bið-pen-’
ingum sínum frá Allan I.fnunni, geta nú
vitjað þeirra til mín f búð minni 5C9 Main
Street Winnipeg.
N. B.: l’eningarnir verSa afhentir að eins
eigemlunum sjálfum, eða J>eim, scm haf-
skriflega fullmakt frá eigcndunum' til ' að
taka við )>eim.
P. S. Bardal.
skuluð sannarlega skemnita yður með
unga fólkinu: lofið þjer mjer bara að
sjá um matinn, þvf er jeg vön, “
(Meira.)
H OUCH & CAMPBELL
Málafærslumenn o. s. frv.
Skrifstofur: 362 Main St.
Winnipeg Man,
Kjorkaop
Bækur, ritfœri og
skrautmunir
MeS )>vl jeg hef keypt af K. E. BIRI)
gðir hans af Bókum, Ritfærum og
Skrautmunum fyrir mjög lítið verð
þá býS jeg allar vörurnar meS
afar miklum afslœtti.
Komið ocj skoðið vörurnar oj tnjr/g
ið yður einhver kjörkaup.
08®* ©)* íUce5
Kptirmaður F. E. BIRDS,
-407 STR-
ViS hliðina á Pósthúsinu.
0. 'i xo 784.
CHINA HALL.
43o MAIN STR.
Œfinlega miklar byrgðir af Leirtaui, Postu-
fnsvöru, Glasvöru, Silfurvöru o. s. frv. á
reiðum höndum.
Prisar þeir lægstu í bænum.
KomiS og fullvissið yður um j’ctta.
GOWAX KENT & CO
A. Haggart. James A. Koss.
IIAGflART & ROSS.
Málafærslumenn o. s. frv.
DUNDEE BLOCK. MAIN STR
Pósthúskassi No. 1241.
íslendingar geta snúið sjer til þeirra ineS
mál sín, fullvissir um, aö þeir láta sjer vera
sjerlega annt um að greiða þau sem ræki-
(egast.
ADVORUN.
til Gimlisveitar-búa.
Iljer með tilkynnist: að þeir sveitar-búnr
og aörir, er eigi hafa greitt gjöld sfn til'
ofanritaðrar sveitar fyrir 1. dag marzmán
æstk., vcrða látnir sæta fjáinámi á þcim
cptir ncfndan dag.
Gimli, 30. dcscnihcr 1S89.
Eptir skipun svcitarnefndarinnar.
G. Thorstcinsson.
Scc ’y Treasurer.
A. H. Taii Etten,
---SELUR-----
TIMIi U11, ÞAKSPO -V,
VKGGJAKIMIA (Lath) Jbc.
Skrifstofa og vörustaður:
---Hojntð á Prinsess og Logan itrætum,--
Winnipeg.