Lögberg - 04.06.1892, Blaðsíða 4

4
LS«ERa, LAUGARDAGTNN 4. JÚNf 1892
PÓLITÍSKAR BENDINGAR.
Um br*nnu ntkrieBa-kassang frk
Giirli segir Jón Ólafsson:
„Kassabrennslan var, hver sem
»ð henni var valdur, daemafár, sví-
virðilegur glæpur, sem hver sá astti
að vera í tuktbúsinu fyrir, sem að
honum væri vald«r eða í vitorði
mcð um hann.“
Jafnframt gefur tuddinn í skjn.
að pað geti vel verið að Hagel
»je roaðurinn, sem haíi látið brenna
kassann. Ilann kemst pannig að
oiði: „E>etta skulum vjer ekkert
•um segja. Yjer vitum ekki um pað_
Og vjer höfum enga girnd til að
táka málstað Hagels.“
En Jón Ólafsson hefur „girnd“
til annars — liann hefur „girnd“ til
pess að láta kaupa sig til að berj-
ast fyrir pví að koma Hagel í stjórn-
arformannssætið, pessum sama Hagel
sem hann sjálfur gefur í skyn, að
ef til vill sje valdur að peim glæp,
er eigi að vera tukthússök!
Því að pað, að senda á ping
andstaeðinga Greenwaysstjórnarinnar,
hvort heldur þeir heita Baldwin L.
Baldwinson eða annað, pað p/ðir
ckkert annað en pað, að menn vilji
heldur Hagel fyrir stjórnarformann
en Greenway, par sem pað er á
allra manna vitorði, að komist flokk-
ur Baldwins Baldwinssonar að, pá
á Hagel að verða stjórnarformaður-
inn.
Eitt með pví fáránlegasta, sem
vjer höfum sjeð í nokkru blaði, er
röksemdaleiðsla Jóns ólafssonar við-
víkjandi vegabótum stjórnarinnar í
N/ja íslandi. H»nn tekur mönnum
vara fyrir að pakk» pær nokkuð
Jiingmanni Ny-íslendinga, Mr. Col-
cleugh.
Hverjum skyldu pá vegabæt-
uinar lttvfa vanð uð Jvalílín ^ T,ílclf»£p-
ast stjórninni, sem rjeð yfir fjár-
veitingunni og hefur pá látið sjer
svo annt um Ný-íslendinga, að ping-
maður peirra hefur ekkert purft á
hana að hotta?
Og sussu-nei! Jón Ólafsson tek-
ur mönnum líka sterklega vara fyrir
að eigna stjórninni pessar umbætur.
Þær voru gerðar, eptir Jóns Ólafs-
sonar kenningu, af pví að pær purftu
endilega að gerast!
Látum svo vera. En purftu
f>ær ekki endilega að gerast öll
pau ár, sem Nyja ísland hafði ver-
ið byggt af íslendingum og aptur-
haldsflokkurinn setið að völdum bjer
1 fylkinu. Og hvað gerði stjórn
apturhaldsflokksins af pessum vega-
bótum, sem endilega purftu að ger-
ast?
Ekki eitt einasta handarvik.
Hún hafði aldrei ráð á pví, af
peirri einföldu ástæðu, að allar tekj-
ur fylkisins svo að segja gengu í
embættismenn og aðra gæðinga
stjórnarinnar.
Og einmitt í pessu liggur synis-
horn af aðalmuninum á stjórn frjáls-
lynda flokksins og stjórn apturhalds-
fiokksins. Þegar frjálslyndi flokkur-
inn er við völdin, pá er pað gert,
sem endilega parf að gerast fvrir
landsiná fje. En pegar apturhalds-
flokkurinn er við völdin, pá er pað
eklci gert, af pví að peningamir
ganga í allt annað.
J6n Ólafsson kallar I síðu3tu
Hkr. Jón .Túlíus Gróðafjelags-Jón
smánar skyni. Af pví að mörgum
löndum vorum er vafalaust ókunn-
ugt um afdrif pess fjelags, með pví
að langt er um liðið, síðan pað
leið undir lok, pá viljum vjer ráða
mönnum til að leita upplysinga um
pað efni hjá Friðfinni Jóhannessyni
Finney og B. L. Baldwinssyni.
Þeir voru að minnsta kosti eins
mikið riðnir við úrslit Gróðafjelags-
málanna eins og Jón Júlíus. Ef
bugsanlegt væri að gera nokkurn
greinarmun pessara priggja manna
í pví efni, pá mundi hann verða
sá, að pá Finney og Baldwinson
hefur aldrei skort neitt »íðan fje-
lagið leið undir lok —annar byrjaði
á mikilli ver7.1un og reisti sjer stóra
búð, pegar er fjelagið var komið á
höfuðið, en hinn keypti sjer íbúð-
arhús fyrir nokkuð á 2. púsund
dollara — en Jón Júllus liefur jafn-
an verið bláfátækur maður,
A íslenzka fundinum, sem hald-
inn var í Selkirk á laugardaginn
var, bar við atvik, sem fráleitt á
sinn líka í uokkurri kosningabaráttu,
sem háð hefur verið 1 pessu landi.
Annað pingmannsefnið, Mr. B. L.
B»ldwinaon, lýsti yfir því, að hann
vildi ekki bera ábyrgð á lygum
pes* blaðs, sem »jerstakl»ga liefur
tekið að sjer hans málstað, „Heim»-
kringlu og Aldarinnar“. Hann sagði,
að menn ættu að vera farnir að
pekkja Jón Ólafsson svo, að peir
vissu, að pað vaeri einskis manns
meðfæri að halda í bemilinn á hen-
um, hann færi sínu fram og skrif-
aði hvað sem honum syndist, hvort
heldur p»ð væri vit eða vitleysa,
satt eð* logið.
Og pað er á fylgi pess blaðs
er hefur svona ritstjóra, að B. L.
Baldwinson sjerstaklega treystir til
pess að vinna sigur í pessum kosn-
ingum. Hann vill færa sjer í nyt
allar lygarnar, sem í pví blaði
standa, en hann vill ekki bera á-
byrgð á p»im sjálfur. Þegar pað
er sannað, að petta og petta, sem
Jóu hefur logið Baldwin í hag »je
I'lhæfulaiiiit, pá svarar Baldwin und-
ur ró rga: „Ekki lang jeg pessu.
Talið ]>íð um petta við Jón Ólafs-
son!“
Og ekki nóg með petta. Af
pví að Baldwinson rennir grun í,
að pað muni ekki verða nægilegt
gagn að lygum Jóns í Heimskringlu,
raeð pví að tækifæri sje til að
leiðrjetta pær í öðru blaði, pá kaupir
liann Jón til pess að fara með sjer
um Nyja ísland. Þar byst hann
við að Jón rouni geta logið í næði.
Er Baldwin Baldwinson virki-
ioga svo blindur að hann geri sjer
í hugarlund, að liann sje samt á-
byrgðarlaus á .lygum Jóns?
Eins og kunnugt er, á Einar
Jljörleifsson ekki upp á pallborðið
lijá Jóni Ólafssyni um pessar m»nd-
ir. Hann á að vera allsendis ófær
til blaðamennsku, „pólitískur stag-
kálfur“, „reiðir ekki vitið í pvcri*
pokum“, og allt pað sem nytilegt
v*r við Lögberg, meðan peir E.
H. og J. Ó. voru báðir við pað
blað, á nú svo sem af sjálfsögðu
að liafa verið Jóni Ólafs»yni að
pakka. Svo aumur er E. H. jafn-
vel eptir sögusögn J. Ó. að hann
„getur ekki gert sig skiljanlegan á
ensku“.
Það g*ti í pessu sambandi
verið nógu gaman að líta á pað
sem Jón Ólafsson »krifaði um penn-
an »ama Einar Hjörleifsson fjrir 16
mánuðum síðan o: rjett áður en
uppvíst varð um reikningshald og
ráðsmennsku Jón» Ólafssonar hjá
Lögbergsrjelaginu.
J. Ó. akrifaði 7. jan. 1891:
„Bluðið missir nú við árganga-
mótin *f starfi Mr. Hjörleifsscns, sem
eigi að ein» var einn af stofnend-
um blaðsins, heldur hefur sem rit-
stjóri blaðsins gert þaö aö þvl sem
þaÖ er. Jeg veit að lesendur sakna
Mr. Hjörleifssons, og pó saknar
enginn hans moira en jeg, pví að
aldrei hef jeg átt, samvinnu við
nokkurn mann, *em mjer hefur fall-
ið ljúfara við.—Þó að jeg nú ætti að
geta varið öllum mínum tíma til rit-
stjórnar blað*ins, ef með felldu fer,
pá veit jeg vel, að jeg get ekki
bætt að öllu skarð pað, sem fyrir
skildi verður, en vona sú verði
bót i máli, að Lögberg fái að njóta
góðs af penna Mr. Hjörleifsson*
endur og sinnum”.
Og 21. jan. skrifar J. Ó. aptur
ásarat mörgum öðrum lofsyrðum um
E. H.:
„Einar Hjörleifsson er ágætlega
menntaður maður með einkar fjöl-
hæfar gáfur, cg betri dreng höfum
vjer aldrei haft kynni af.............
Heilsulítill og fjelaus hefur hann
unnið að pví fremur nokkrum öðr-
um, að koina íslenzkri blaðamennsku
hjermegin hafs á virðingarvert stig.“
ÍSLANDS FRJETTIR.
Rvík 23 apríl.
Stokkseteae-deaugckink.
Ekki hefir verið um annað
tíðræddara 3 síðustu vikur vetrar-
ins um suðurhálfu landsins.
Reimleikans varð fjrst vart 29.
f. mán., í sjóbúð Sigurðar Hinriks-
sonar í Ranakoti; ásótti sjómennina,
einkum pegar peir ætluðu að leggj-
ast til svefns. Gekk svo nokkrar
nætur, par til peir yfirgáfu búðina.
Eptir pað fór draugsi að gera vart
við sig í 2 búðum öðrum, og flyðu
menn paðan einnig sitmir.
—Með hverjum hætti varaðsóknin?
—Þrir kiknuðu eða engdust sam-
an, er fvrir urðu.— Lagðist pað of-
an yfir herðarnar á peim. — Já, svo
mun hafa verið, og á sumum sást
blámi eptir eða einhver tormerki-
leg litbrigði, er hjeraísiæknir hefir
skoðað og eigi getað sagt, hvernig
á nauni »t«nda. — Hefir nokkur sjeð
vofu pessa, eða hvað pað er? — Já
pótzt hafa peir sjeð hitt og petta
óhreint, en með ymsu móti, sumir
pokuflóka, sumir (eða stundum) geista-
glæringar upp undir búðarrjáfrinu,
sumir hanslausiin kött, sumir strák
með sjóhatt á höfði, sumir gráhærðan
karl.
-—Hverja grein gera menn sjer
fyrir pessu?
—Sumir kenna pað ílæmu lopti
í búðunum og p»r af leiðandi höf-
uðórum; en læknirinn umældi” lopt-
ið og sagði pað svo gott sem verða
mætti í sjóbúðum. Aðrir halda
pað sje *ending(!). Fór einu sjó-
maðurinn, Rangvellingur, að leita í
samvizkupoka sínuin og fann par
ekki ann»ð verulega óhreint eða
væntanlegt fjandskaparefni sjer til
handa en að hann liafði fyrir nokkru
selt bleikan hest á ónefndan b»
hjer fyrir sunnan heiði, eu kaup-
andi heitið að ufinna” seljanda, ef
hesturinn reyndiat miður en látið var!
Nyjasta skyringin og röksam-
legasta(!) er sú, að í fyrra hau»t
var byggður hesthúskofi í Ranakoti,
á hól par í túninu, er nefndur var
Völvudys og pau ummæli fylgdu
frá fornu fari, að ólán væri að hreifa
við. Var hóllinn rofinn og notað
grjót og torf úr hooum í hesthús-
veggina. Fyrstu hcstarnir, sem í
pað voru látnir, tveir, fundust stein-
dauðir báðir eptir fyrstu nóttina.
Var pað eignað af *umum miltis-
bruna og hestskrokkaruir urðaðir í
jörðu, en kofinn rifinn. En nokkuð
af rofinu, einkum grjótið, var haft
til að staskka fyrnefnda búð Sig-
urðar Hinrikssonar, og sumt til að
dytta að hinum búðunum tveimur,
er reiaaleikinn hefir nú komið fram í!
— Er pað satt, að sjílumaður
hafi eitthvað skipt sjer af pessu
máli! Já, hann hefir hsldið próf í
pví. — Um livað eða hvernig? —
Látið hlut*ðeigendur bera fyrir rjetti,
hvers peir hafi orðið varir.—Lík-
lega til að komaet fyrir, hvort hjer
muni eigi einhver strákapör í
tafli, af mannavöldum?—Það getur
verið; veit pað ekki.
Þannig eru frjettirnar bæði sagð-
ar og skrifaðar austan af Bakka,
eins og petta samtal ber með *jer,
nú síðast eptir manni hjeðan, er
paðan kom að austan í gærkveldi.
En — uekki »el jeg pær djrari
en jeg keypti”, sagði karlinn.
Rvík, 27 apríl.
Austur-Skaptafells»yslu 6. marz.
Veðrátta hefir verið mjög óstöðug
frá ársbyrjun og par til með góu,
ymist skaðaveður, drífa og bloti en
regn varla teljandi. Næstu daga
eptir nyársdag vas mikið hvassviðri
af norðri, með miklu frosti. Sk»mmd-
ust pá víða jarðir af grjótfoki í
Lóni, Myrum og Suðursveit. Á
einum bæ á Mýrum, Hólmi, hrakti
fje frá húsum; *umt af pví lim-
lestist af grjótfoki og aumt dó.
Hagleysur og ísalög hafa lengi
verið, svo langt sem til hefir spurzt,
nema litlar hagasnapir sumstaðar í
Nesjum og llkt í öræfum.
Með góu gerði stillingu og
pægilegt veður, »em hjelzt fjrstu
vikuna út, og aðra viku hjeldust
píður og klíðviðri. fen nú með
priðju viku góu brá í megnasta
noiðanveður með miklu frosti, sem
viðhclzt enn í dag.
Hinn 1. febrúar hjeldu basndur
í Hofshreppi fund með sjer til að
raeða um gripasýningu pá, sem á
að fara fram í hreppnum í vor o fl.
Fundurinn »ampykkti, að skoðunar-
gjörð færi fiim á öllum gripum
hjá öllum bændum í hreppnum í
miðgóu. Voru ko*nir til pess 'hinir
D-PRICE’S
■ V*
Powder
BrúkaS á millíómm heimila. 40 ára á markaðii nm
250
íegurð, er var fullkomin og töfrandi sem naktrar
gyðju, varð mjer fyrst fyllilega ljó», voru pessi.
„Já! hjer mundi jafnvel hundur [finna til trú-
ræknis“; petta kann að vera nokkuð hvorsdag-
mælt en ef til vill skyrir pað betur hugsun mína
en nokkuð annað kurteisara orðalag.
Við musterishliðin var tekið við oss af her-
mannaflokki, er virtist vera undir stjórn prests
eins, og fylgdi hann oss inn í einn geisla eða
blaða-myndaða garðinn og vorum vjer látnir bíða
par að minnsta kosti hálfa klukkustund. Rædd-
um vjer hjer saman og póttumst í miklum háska
staddir, en fastrjeðum pó að selja líf vort svo
dyrt sem auðið væri, ef ráðist yrði á oss — pví
Umslopogaas Ijet í ljósi áform sitt, að blótaAgon,
æðstapresti, með pví að kljúfa hið virðulega höf-
uð hans með Inkosi-kaas. Þaðan er vjer stóðum
gátum vjer sjeð að mesti mannfjöldi pyrptist
inn í musterið og bjuggust menn auðsjáanlega
við einhverju óvanalegu, og var eigi laust við
að jeg væri hálfhræddur um að vjer mundum
verða eitthvað riðnir við pað. Og hjer má og
geta pess að dag hvern, pá er sólarljósið feltur
á miðaltarið og blásið er I lúðrana er brenni-
fórn færð sólinni og er ' pað vanalega sauðar
eða nautskrokkur eða stundum ávextir eða korn
Fer athöfn pessi fram um hádegi, pó auðvitað
eje að pað er eigi ávallt nákvæmlega um pað
Jeyti, en par sem Zu-vendis eigi liggur œjög
282
tíu fet umliverfis kinar gullvængjuðu myndir og
stóð manngrúinn utanvert við pað. Innanvert
við pað var hringur hvítklæddra presta með gull-
dregnum mittisböndum og hjeldu peir á löngum
gylltum lúðrum og beint fram undan oss var vin-
ur vor Agon, æðsti prestur og hafði hann á
höfðinu hina skringilegu húfu sína. Yar hann
hinn einasti í öllum pessum mikla mannhóp, er
hafði nokkurt höfuðfat. Vjer námum staðar á
málmblettinum og grunaði lítt hvað oss var búið
fyrir neðan hann, en jeg tók eptir skrítilegu
hvæsandi hljóði, er virtist koma frá gólfinu,
og gat je& eigi í?ert mjer Tjösa grein fyrir pví
Þá yarð pögn og leit jeg í kringum mig til
pess að gæta *ð pví hvort að nokkuð sæist til
drottninganna, Nyleppu og Sorais, en pær voru
par eigi. En til hægri handar við oss var autt
rúm, er jeg hjelt að mundi vera ætlað peim.
Vjer biðum og leið skammt að blásið væri
í lúður, að pví er virtist liátt uppi í hvelfing-
unni. Heyrðist pá enn á ny niikil háreysti meðal
manngrúans og sjáum vjer pá livar hinar tvær
drottningar gengu samliliða eptir mjóu stræti, er
lá inn á hið opna svæði, hægra megin við oss.
Fylgdu peim all-margir hirðmenn og pekkti jeg
meðal peirra hinn mikla höfðingja Nasta, en á
eptir peim komu lijer um bil fimmtíu manns úr
lifverðmum. Var jeg mjög glaður að sjá p*ssa
menn. Leið nú eigi á löngu, að peir voru allir
288
Sorais sneri sjer við og hvíslaði einhverju að
yfirmanni hins konunglega lífvarðar, og »vo kom
brak eins og eitthvað væri að rifna og allt
málmgólfið færðist burt frá fótum okkar, og í
pess stað sást allt í einu marmaragröf; _ neðst í
henni var voðalega stór arinn, nógu stór og nógu
heitur til að hita allan skutinn á her*kipi.
Við rákuin u]ip skelfingar-org og stukkum
aptur á bak, allir nema Alfonse garmurinn; hann
var magnlaus af ótta, og hefði skollið ofan í
logandi eldinn, sem okkur var æ tlaður, ef Sir
Henry hefði ekki náð í hann með sinni styrku
hendi, rjett i pví bili að hann var að rjúka út
&f, og dregið liann aptur á bak.
Nú varð á rugabragði óttalegur ógangur og
við fjórir snerum saman bökunum, en Alfonse
hringlaði eins og vitlaus maður kring um okkur
og var að reyna að leita sjer athvarfs milli
fótanna á okkur. Við höfðum allir á okkur
skammbissur okkar — pví *ð pó að bissurnar
hefðu verið kurteislega teknar af okkur, peg-
ar við fórum frá höllinni, pá vissi petta fólk
auðvitað ekki, hvað skammbissur eru. Umslopo-
gaas liafði líka öxi sína, pví að enginn hafði
reynt að taka hana af lionum, og nú veifaði
liann henni umhverfis liöfuð »jer, og skerandi, pver-
girðingslega Zúlúa-herópið, sem hann rak upp,
bergmálaði uppeptir marmaraveggjunum. Á næstu
sekúndu höfðu prestaruir, sem misst höfðu afherfangi