Lögberg - 08.10.1892, Blaðsíða 3

LÖGBERG LAUGARDAGINN
. OSrÓBER 1892
3
mesta dálæti á; lionum liafði aldrei
verið refsað, og vi*si hún ekki til að
liann hefði nokkurn tíma orðið brædd-
ur við nokkurn skapaðan hlut. Hann
lá í mestu makinduin í hægindastól
fyrir aptan píanóstólinn.
Allt í einu heyrir MissZ. hundinn
fara að urra, eins og hann sjái ein-
hverja hættu á ferðum. Hún lítur upp,
til pess að vita, hvað um sje að vera,
og sjer |>á í fremri endanum ástofunni
pokuslæðing, se»i nær frá dyrunum
og yfir heltninginn af pveru herberg'
inu. I»okan var giá að lit, og meðan
húu var að horfa á hana, virtist henni
hún taka á sig mynd priggjá kvenna.
Hön sft intita skyrt fyr r hfifðunum og
lierðuQiim, jiifnvel pótt hentii syndist
lausleg slæða liggja utan utn pessa
líkantsparta. Af hæð og axlaltalla
einnar myndariunar hjelt hún að hún
pekkti frændkonu sfna eina, sem henni
liafði pótt mjög vænt um, og dáiu var
fyrir fáum árutn. Miðmyndiri var
miklu lægri, <»g komlienni til að minn-
ast ömmu sinnar, sem látin var fyrir
allmörgum árutn. l»riðju myndina
pekkti hún *lls ekki. Andlitin sá hún
ekki svo skjfrt, að hún gæti gert sjer
neina !jósa groin fyrir peim.
Hundurinn sýndist nú alveg yfir-
kominn af ótta. Hann urraði grimmi-
lega nokkrum sinnum,stökk svoskjálf-
andi fram úr stólnum og skreiddist
inn undir stóran legubekk og lá par
kyrr.
Miss Z. hjelt áfrani að horfa á
myndirnar; pær urðu smátn sainan ó-
sk/rari, pangað til pær syndust líða út
um lokaðar dyrnar og fiam í forstof-
una. Þegar pær voru horfnar, fór
hún að gefa sig við hundinum. Hann
vildi ekki koma fram úr fylgsni sínu,
og hún varð að færa legubekkinn til,
og taka litla kvikindið, sem skalf eins
og hrísla, í fang sjer.
Við pessa sögu bætir höfundur-
inn pessari athugasemd:
„Hið eina, sem merkilegt or við
petta, er auðvitað frantferði hundsins.
,Andarnirl sýnast ekki hafa átt neitt
erindi. I»eir sögðu ekkert, og gerðu
ekkert merkilegt. En hvað sá ltund-
urinn? — pað er aðalgátan. Ef kon-
an hefði orðið fyrri til að sjá pessar
myndir og ltefði »ynt á sjer nokkur
hræðslunterki, pá væri ekki óskynsam-
legt að segja, að ótti ltennar hefði
verkað á hundinn, og að hann hefði
orðið hræddur, af pví að hún varð
hrædd. En hundurinn varð fyrri til
að sjá — sjá hvað? Ef ekkert hefði
verið að sjá, pá hefði hundurinn ekk-
ert sjeð. Hættir hundum við að sjá
ofsjónir? Jafnvel pótt svo væri, og
petta hefðu að eins verið grillur úr
hundinum, hvernig stendur pá á pví,
að Miss Z. sjer pað líka? Mundi hún
villast svo 4 ofsjónum hundsins, að
hún fari að halda að pær sjeu frænka
sín?“
I»riðja sagan, sem vjer skulum
skýra frá, gerðist í alpekktum en ó-
nefndum bæ í einu af nágrannaríkj-
unum við Massachusetts. I»ar var
kona sem sjúklingur á heimili kvenn-
læknis eins í júním&n. 1886. Konan
pjáðist mjög af hugsýki, póttist viss
um að hún hefði mein í eggjastokkn-
um. Einn dag lá hún ein í herbergi
sínu í óvenjulega pungu skapi út af
ástandi sfnu. Allt í einu finnst hentii
eins og uppdráttur af Bandarikjunum
vera leiddur útframmi fvrir sjer. Sjer-
staklega var athygli liennar leidd að
Yirginíu, og svo vestur eptir, að Ohio,
eptir pví sem henni fannst. Jafnframt
heyrði hún nefnt nafnið „Mc Dowell.“
Henni datt pegar í hug general Mc-
Dowell, pví að hatin var eini tnaður-
inn, sem hún pekkti með pví nafni.
En pá fannst henni stillileg, blíð rödd
svara pessari hugsun, sein ckki hafði
pó kontið fram á varir hennar, og
segja: „Nei, jeg er ekki geueral Mc-
Dowell, heldur læknir. • Jeg varð
fyrstur til að halda pví fram, að lækna
mætti tneinsemdir í eggjastokknum
með skurðl og gerði paðsjálfur. Ept-
ir einbeittum áskorunutn vina yðar
hef jeg rannsakað sjúkdómyðar vand-
lega. Verið pjer óhrædd; pað er ekki
pað sem að yður gengur. Með tím-
anum fáið pjer aptur heilsuna, en
mjög hraust verðið pjer aldrei.“
Konan reis á fætur úr rúminu,
sem hún hafði legið í, með lotningar-
pakklætis- og undrunar-tilfinningum,
sem hún segist ekki ltafa getað reynt
að láta I ljós, og fór tafarlaust inn í
skrifstofu læknisins, sem yar 4 öðrum
parti hússins. Hún sagði pegar hvað
fyrir sig hefði borið og spurði, hvort
petta væri rjett, sem hún hefði heyrt.
Kvennlæknirinn fór pegar inn í bók-
hlöðu slna og sótti pangað „Medical
Eucyclopædiu.“ Upp úr henni las
hún petta: „Ephrajm McDowell,
fæddur í Virginíu, settist að í Ken-
tucky. Hann var fyrsti maðurinn,
sem um er getið í pessu landi, að
skorið hafi í eggjastokk til lækninga.“
„Allt er pá rjett hjá henni,“ s*g-
ir höf. að „undanteknu pví, að hún
setti Ohio fyrir Kentucky, og pað er
alveg eðlilegt, með pví að ríkin liggja
saman.“
Svo bendi hann á nokkur atriði
víðvikjandi pessari sögu, setn hann
vill láta menn íhuga vandlega.
í fyrsta lagi hefur niargt borið
fyrir pessa konu í svipaða átt.
í öðru lagi hafði hún mjög litla
trú á tilveru eptir dauðann, pangað
til hún fór að verða vör við pessa
fyrirburði. Hún segist hafa strítt á
móti að taka nokkurt mark á peim, og
ekki látið undan fyrr en sjer hafi
fundizt hún vera neydd til pess.
í priðja lagi hefur hún aldrei liaft
samblendni við fólk, setn tekur neitt
mark á slíku; jafnvel eptir allt, sem
fyrir hana hefur borið, eru vinir henn-
ar og frændur ákaflega mótfallnir pvl'
að hún sje að leggja trúnað á pað, og
hún hí-fur orðið fyrir ónotum af pví
að húu getur ekki annað.
í fjórða lagi kveðst höf. hafa skrifað
lækninum, sem hafði banaíhúsi sínu,
pegar saga pessi geðist. Læknirinn
staðfe-tir sannleika sögunnar, og ber
pað mjög afdráttarlaust, að konan sje
vönduð og sannsögul. I»ráttfyrir pað,
að kvennlæknir pessi getur ekki gert
sjer neina grein fyrir pessu atriði, er
| liún sannfærð um, að hjer sje ekki að
ræða um annað en algerlega jarðnesk-
j an atburð. En höf. segir, aðpaðhljóti
Jað koma til af pví, að hún hafi ávalt
i haft mjög sterka hleypidóma gegn
öllu pví er að andatrúnni lýtur.
Og að síðustu eru bæði læknirinn
iog sjúklingurinn sannfætðar uin, að
| korian hafi ekki liaft minnstu hugmynd
um Dr. McDowell á peitn tfma, er at-
burður pessi gerðist.
Niðurl. sfðar.
LJ mSMVX DAItAlt.
Eptirmenn Best & Co.
Deir hafa nú gert ljósmynda stofur
sínar enn stærri og skrautlegri en
áður og eru reiðubúnir að taka á-
gætustu myndir bæði fljótt og bil-
lega.
Baldwin & Blondal
207 Sixth Ave., N., Winnipeg.
SKEADDARI
312 MAIN STR.
Andspænis N. P. Hotelinu.
Býr til eptir máli yfirfrakka og
föt úr fallegasta „Worsteds“, skotsku
vaðmáli og „Serges“.
Hann selur billegar en flestir
skraddarar í borginni.
Hann ábyrgist að fötin fari
oins vel og unnt er.
HAUSTID 1892.
Haust og vetrtr klwða byrgðir vorar
eru petta liaust fullkomnar og pær
langbetta og fallegustu í borginni.
Vjar tkuluni með ánægju leggja
til hliðar fataefni er menn velja sjea
áður en fallegustu tegundirnar eru
uppgeugar.
Oe#. Clcmenís,
480 MAIN ST.
VIÐ SELJUM
CEDRUS
öIBflíNíiÁ-STOLPá
sjerstaklega ódfrt.
Einnjg allskonar
TIMBUR.
SJerstok sala
Á
Ame.rikanskri, þurri
lanitoba Music Hou.se.
hefur fallegustu byrgðir af Orgelum
forte-Pianöum, Saumavjelum, Söng-
bókum og musio á blöðum; fíólínum,
banjos og harmonikuni.
R. H, Nunn&Co.
482 Main Str.
P. O. Box 407.
Westei'n Linber Co.
Xiixnltecl.
á horninu á
Princess og Logan strætum,
WlNNIPEG
TANNLÆKNAR.
Tennur fylltar og dregnar út ná sárs-
auka.
Fyrir að draga út tönn 0,50.
Fyrir að fylla tönn $1,00.
CJXj-A.RiISZÍE <Sc BTJSH.
527 Main Str.
Næstu Tvær Vikur
skulum vjer selja yður ÖLL FÖT,
SKYRTUR, KRAGA, NÆRFÖT o.s.
frv. Einnig DRY GOODS fyrir 40 c
já, fjörutíu cents af dollarnum, fyrir
minna en pú getur keypt í nokkurri
annari búð í borginni:
Karlm. vaðmáls föt á $2.90
buxur á
1.25
Karlm. vaðmáls West of Engl. 2.50
Ilaust yfirfrakkar á 3.50
Verðir 7.50
Karlmanna klæðis húur á 0.25
Allt jafnbillegt.
S. A. RIPSTEIN.
422 MAL\ Str Brownlows búðirnar
510 MAIX Str., „Big Boston".
KOTEL X 10 U 8
á Main Str. gegnt City Hall.
Sjerstök herbergi, afbragðs vöru,
hlýlegt viðmót. Resturant uppi á
loptinu.
JOPLING & ROMANSON
eigendr.
N
ORTHERN
PACIFÍG R. R.
HIN VINSÆLA BRAUT
-TIL-
ST. PAIIL
MINNBAPOLIS
og allra staða í BANDARÍKJUN
UM og CANADA.
Pullman Palace Vestibulel
SVEFNVAGNAR OG BoRÐSTOFUV AGN
AR
með farpegjalestum daglega til
T0R0NT0, MONTREAL
og allra staða í AUSTUR CANADA
1 gegnum St. Paul og Clncago.
Tækifæri að fara í gegnura hin orð-
lögðu St. Clair Göng. Far-
angur farpegja fluttur án
pess nokkur tollrann-
sókn eigi sjer stað.
nmm yfir huiii
A. G. MORGAN,
Ætlast svo til að pjer fáið hjá honum
góðan og sterkan skófatnað, á mjög
lvo vægum prís. Spyrjið eptir gömu-
skóm á $1.75 úr amertkönsku „Kid“
með mjög mjúkum sólunt. Einnig
dömuskóm á $1.00 úr „Lid“ búnir til
Canada.
412 IVJain St,, - NJclntyre Block.
og káetupláz útveguð til og frá
Norðurálfunni. Samband við allar
helztu gufuskipalínur.
Sin miklsi úsiimlurslilna bruu
jrrs 1 siR ii
Ef pjer viljið fá upplýsingar viðvíkj-
andi fargjald o. s. frv., pá snúið
yður til næsta farbrjefa agents eða
H.J. BELCH, farbrjefa ageuts
486 Main Str. Winnipeg.
CHAS. S.FEE, H. SWINFORD,
Gen. Pass. &Tick. Agt. Aúal agent^®
St. Paul. w Winnipeg.
21
bíðum við! Blanche Vansant, við höfum sameigin-
leg leyndarmál og sameiginlegan bag. t»jer er illa
við pessa stúlku, og mjer er illa við Percy Grey.
Viltu lijálpa mjer til að koma fyrirætlunum mínum
fram, ef jeg skuldbind mig til að útrýma úr lniga
hans öllum peim hlýju tilfinningum, sem hann kann
að hafa til Mvrtle Blake?“
„Reyndu mig,“ svaraði konan með ákefð.
„Finndu mig pá í kveld kl. 8 við Appollós kon-
serts-salina. Jeg held jeg viti, hvernig jeg á að
koma vilja mínum fram, p<5 að svona sje komið. Ó,
Grey er að koma.“
Hann var að koma, og Williard heyrði stúlkuna
gefa sampykki sitt í niesta flýti, rjett í sama bili, sem
Percy Grey kom að sleðanum með allmiklum hraða.
„I»jer getið ekið lieim, ef pjer viljið, Miss Van-
sant,“ sagði hann og var geðshræring í rómnum.
„I»að er eymd á ferðinni parna inn í húsinu, sem jeg
verð að skipta mjer af. Gerið pjer svo vel að segja
föðurbróðnr mínum, að jeg muni verða nokkra stund
burtu“.
Stúlkan kinkaði kolli pegjandi. Hvítu, jöfnu
tennurnar í henni smullu saman hefndargirnislega
um leið og hún hleypti fjörugu gæðirgunum af stað.
„Ilann cl»kar pessa stúlku, sem peirkalla Myrtle
Blake. Hann lætur sjer að minnsta kosti mjög annt
um hana,“ tautaði Blanche í vonzku. „Ó, Percy!
Percy! jeg vildi gefa sál mína fyrir að pú faðmaðir
20
miiini hendi til pess að koma fram hefnd á Percy
Grey.“
„Hvaða stúlka er petta?“
I»að koni athyglis-glampi í augun á Williard, og
hann leit með eptirtekt framan 1 hafgúulega andlitið,
sem frammi fyrir honum var.
„Ó!“ sagði hann, og var ertni í rómnum, „nú
skil jeg. Dú ert afbrýðisöm, ekki satt? Hvað um
pað, jeg pori að segja, að pessi stúlka á auðveldara
með að ná í Percy Grey heldur en pú.“
Blanche Vansant brá mjög litum.
„Þú skait láta vera, að gera gabb að mjer,“ sagði
hún lágt, en pó með ákefð. „Við hvað áttu?-‘
„Að þú gerir pig ekki ánægða með að vera
skrifari Ansels Grey, heldur langar pig til að verða
kona bróðursonar hans. Gott og vel, en ef mjer
skjátlast ekki, pá benda hinar fyrri komur bróður-
sonarins á pað, að hann hafi augastað 4 þessari fölu
stúlku, sem jeg hef svarið að ná í.“
Jafnvel pótt pessi fríða kona væri ekki björt
yfirlitum, pá fölnaði hún pó sýnilega, og hjelt vör-
unum fastsaman.
„Bryce Williard,“ hvíslaði hún og kom með
skjálfamli, lianzkaklæddri hendinni við liöndina á
honum. ijJeg elska Perey Grev eins heitt og jeg
elska mína eigin sál, og jeg vildi heldur myrða pessa
stúlku, lieldur en láta hana taka liann frá m jer. Hvað
veizt þú um hana?“
„Ekkert, nema að húu er dásamlega falleg og —
17
frá örbyrgð sinni, en nú gaf hún tilfinningum sínum
lausan tauminn, hallaði gullslita höfðinu upp að
brjósti bans og grjet eins og barn.
„Aumingja stúlkan,“ sagði Percy Grey í háifum
hljóðum. „Guð varðveiti pá sem bágt eiga frá öðr-
um eins mönnum og Bryce Williard. Föðurbróðir
minn hefur ekki mikinn grun um, livernig maður
hann er í raun og veru; en hann skal ekki hafa pessa
atvinnu lengur. Lofið pjer mjer að leiða yður inn í
húsið.“
Stúlku, sem sat í ljómandi fallegum sleða fyrir
utan liliðið, gaf hatin bending um að bíða sfn. Svo
skipaði hann Bartels með fáeinum orðum, sem töluð
voru í alvarlegum ógnandi róm, að fiytja húsbúnað-
inn aptur inu í auðu herbergin, og fór par næst inn í
liúsið með Myrtie.
Konan, sem skotið liafði skjóliliúsi ytir móður
hennar, stóð grátandi við dyrnar á herbergi sínu.
Myrtle leit snöggvast á hana angistaraugum. Svo
gekk hún yfir gólfið og fleygði sjer á knje við
rúnnð.
Dar fjekk að lokum tilfinningin vald yfir henni;
veinandi nefndi hún hvað eptir annað nafn sinnar
elskuðu móður, grátbændi hana um að tala við sig
og hrista af sjer drunga þann sem virtist vera kom-
inn yfir hana.
Percy Grey færði sig nscr rúininu með lotningar-
svip og skyggði með hendinni fyrir augu sjei. Hann
snart enni sjúklingsins og hrökk saman. Svo hneig