Lögberg - 02.01.1896, Blaðsíða 5

LÖGBERG, FIMMTUDAGINN 2 JANÚAR 18! 6
5
lofi, en ausa Mr. Baldwinson rtverð-
skulduðu lasti; öllum persónulegura
leir getur samt'ðarblað vort mokað
En úr því þessir raenn liafa gefið
kost á sjer til að takast 4 hendur
opinberann starfa, þá verða þeir að
þola það, eins og aðrir slíkir raenn,
að um þá sje rætt. Einungis eiga
þeir heirating á, að það sje gert raeð
sanngirni.
þingmannshætileika filítum vjer
ekki að Mr. Baldwinson hafi mikla,
þó vjer verðum að játa, að hann
inundi ekki skipa öllu lakar sæti
sitt á þingi, en sumir aðrir, er vjer
höfum sjeð þar, einkum í þeim flokki
er haun ætlar sjer að fylla. En eins
víst er hitt, að lítið verður úr hans
hæfileikum þegar bera á þá saman
við liæliþdku Mr. Sigtr. Jónassonar
Enda höfum vjer fyrir satt að Mr.
B. L. Baldwinson játi það sjálfur, að
Mr. Jónasson sje allra íslenninga í
þessu landi, hæfastur til slíks starfa.
Og enn fremur að hann hafi sagt í
fyrra sinn, er hann sótti um kosn.
ingu í þessu kjördæmi, að sjer hefðj
ekki dottið í hug, að sækja inóti Mr
Jónasson. En það sannast hjer eins
og viðar. að það er sambandsstjórnin,
sem stendur á bak við mót.-pyrnuna
gegn fylkísstjórninui- Mr. Bald-
winson er hennar vinnumaður, og
verður því að leggja út í pólitískan
leiðangur, hvenær sem honum er
skipað.
Mr. Baldwinson hefur um mörg
ár verið vinnuinaður þeirrar stjómar.
Hann er sá eini íslendingur, sem
komisl hefur ! vinfengi við þá stjórn.
Hann hefur verið milligönguuiaður
milli íslendinga og hennar.
Nú er hægurinn hjá fyrirmenn
að sjá, hvers íslendingar eiga að
vænta fyrir milligöngu Mr. Bald-
winsonar, ef hann værisendur á þing,
og hann kæmi til að hafa áhrif á
fylkisstjórnina. Maður má vænta
alveg hins sama, og hann hefur
sýnt öll þau ár, sem hann hefur ver-
ið milligöngumaður milli Dominion-
stjórnarinnarogíslendinga. Og hvað
hefur liann svo sýnt ? Hvernig hef-
ur hann beitt áhrifum sfnnm ? Hef-
ur hann beitt þeim til þess að vinna
að hag íslendinga ? Hefur hann
beitt þeim til þess að útvega þeim
atvinnu ? Vjer getum svarað því
sjáltír og sagt nei. Ef hann hefur
ekki getað það, þá eru áhrif hans
litil og maðurinn atkvæðalítill og
því illa kjörinn í opinbera stöðu
Ef hann hefur ekki viljað gera þnð,
þá verður niðurstaðan sú sair.a. Af
öllum þeim legíónum sambands-
stjórnar vinnumanna og svokallaðra
vinnumanna hennar, sem úir og
grúir af um þvert og endilangt þetta
land, er að eins einn einasti íslend-
ingur, ]>að er að eins einn íslend-j Finnst yður ekki að yður vera
ingur, sein Mr. BaMwinson hefur ^ virðing sýnd, landar góðir ?
haft hug á að koma að í þann hóp.j Um Mr. Sigtr. Jónasson skul-
og það er h»nn sjállur, Oss er ekki um vjer vera faorðir. Hann er svo
ókunnugt um, hverjuin undirtektum vel þekktur meðal íslendinoa. að
íslendingar eiga að fagna, ef þeim j langt mál uin liann, er óþarft. En
verður að tíýja á náðii1 þtúrrar stj'irn- hvergi er liunn þó, ef til vill, eins
ar í utvinnuleit, Furgefins mundi vel þekktur eins og einmitt f Nýja-
maður leita um allan VVinnipeg íslandi. Hann var maðurinn, sem
bæ eptir því að sjá nokkurn ítlend- stofnaði þá nýleudu og fór þan.-að
ing við nokkuit það starf, sem sam-
bandsstjórnin veitir. í öllumþeim
vöruhúsum, tollhúsum, pósthúsi>
með fyrstu landnámsmönnum ls-
lendinga í þessu landi. Hanti leið
súrt og sætt með íslendingum í
landskrifstofum, Indíána-skrifstof-jNýja íslandi á þeim mesta neyðar-
uni, timbur-skrifstofuni, og iöllum'tima, sem iiokkuru tíma hefur
þeim óteljandi aragrúa starfstöðva komið yfir þjóð vora í þessu landi.
af ýmsu tagi, allstaðar þar mundi þegar burtflutningurinn hófst
maður leita forgefins að lsleiidingi. úr þeini nýlendu, þá va.r það trú
þó ekki sje meira en ef ein blásnauð j manna, og víst á góðum rökum
ekkja, sem hefur ofan af fyrir sjer byggð, að bjrggðin hefði gjöreyðst
og börnum sínum með því að ganga! af fólki og ek ki orðið lengur til, sem
út urn borgina og þvo gólf, þá skal
hún aldrei þurfa að láta sjer detta í
h'ig, að kornast þar að, sem stjórn
íslenzk byggð, hefði ekki Mr. Jónas-
son, fyrir sterka ti ö, seui hann allt-
af hafðj á framtíð þeirrar byggðar,
sú á yfir að ráða. Strax og það talið kjark í menn, til að uppgefast
kemur upp, að hún er íslenzk þá er
brennt fyrir alla líkn eða áheyrn.
En sanngirninnar vegna skal
þess getið, að þessi stjórn heldur
uppi íslenzku blaði, sem Heims-
kringla heitir, með eitthvað upp-
undir $2 000.00 tillagi á ári, nema
hvað það var meira fyrst þegar hún
var að setja á stað, það nauísynja
fyrirtæki.
þannig hefur hún það, sú bMss-
uð stjórn, sem Mr. Baldwinson leið-
beinir í því, hvernig hún skuli með-
höndla íslendinga. Hún hefur tek-
ið
ekki nje láta hugfallast. Og enn
fremur gerði hann rnönnum nrögu-
legra að haldast þar við rneð því, að
hann hafði þá sjálf"r með höndum
sögunarmylnu, timburverzlun og
gufubáts-ferðir 4 VVinnipeg vatni, og
gaf við það fjölda af íslendingum
atvinnu, vetur, sumar, vor og liaust,
einmitt á þeim árutn, sem þeir ann-
ars hefðu orðið að hrekjast þaðan
burt.
Mr. Jónasson hefur frá þvi
fyrsta staðið meðal hinna fremstu
ísleudinga, þegar til nokkurra fyr-
sjer þaðfyiir, að láta þá ekki,irtujkja hefur koniið, sem nokkuð
njóta þegnrjettinda sinna i neinu.
sem hún fær viöráðið; að eins elur
hún einn pólitískan smala, þar sem
Mr. Baldwinson er, til þoss að láta
hann hóa þeim saman á kosninga-
tíinum, heim í sínar conservatívu
kvíar. Og svo eina pólit’ska smala-
tík, þar sem Heimskringla er, til
þess að siga henni á mótstöðumenn-
sína og lata hana standa urrandi og
geltandi ár frá ári.
fslendiogar hafa vonum framar
skilið opinber mál þessa lands. þeir
hafa skilið stefnu þeirrar stjórnar,
það hafa þeir sýnt í því, að þeir hafa
veitt henui drengilega mótstöðu við
kosningar. það hefur stjórnin sjeð
og utn leið, að eitthvað þurfti að gera
til þess að laða þá að sjer. í stað
hefur kveðið að og íslendingum hef-
ur verið til gngns og sóma. En sjer-
staklega hefur hann ætíð látið sjer
annt um mál þau, er snert liafa
Nýja ísland, þessa nýlendu,sem hon-
um hefur verið vanþakkað að hafa
stofnað af þeim, sem enga trú hafa
haft á þeirri byggð, en sem hann
hefur því fremur haft hug á að
styðja til vegs og vellíðunar.
Fyrir hans dugnað og áræði
urðu Ný-fslendingar fyrstir íslend-
inga t þessu landi, að koma a fot ís-
lenzku blaði. Og þó þvt blaði yrði
ekki langl'fis auðið, þa er skoðun
vor sú, að það fyrirtæki hafi ekki
orðið árangurslaust. Með það álit
stöndum vjer ekki einir uppi, og
, ,, . . > því til sönnunar, setjum vjer hjer
þess svo að virða svo mikilsþá bend-M,-. T < /o r ., ... .
, , „ . . :áht Jóns Olafssonar ntstjóra, í
íngu, sem hún hefur þanmg fengið ,, ,x , . ,
„ " norkkrum oroum, á þvi mali:
trá Islendingum almennt, að breyta
stefnu sinni að einhverju í þá átt, er
1877 mun hafa byrjað að koma
, . .. , , út fvrsta blað á íslenzku i þessari álfu,
þenn mundi geðjast, þá tekur hun blaðið Frarr,t*ri. sem gefinn var út i
það ráð, að senda Mr. Baldwinson út Nýja íslandi. Vérhöfum áðr vikið 4,
af örkinni til þess bara að snúa *1Vtt fífldiarft fyririæki pað nú virðist
þeim, hóa þeim saman og siga þeim veri® J voru-T1 augu.n, að fma að
„ U . , . , , . i reisa prentsmiðju og gefa út blað
með Hennskringlu heun til foður- ^ nor?r fóbyggðarskógum með sftrhtlar
samgöngur við heiminn og mcð eina
húsanna.
fámenna og fátæka nýlendu, sem ekki
er fær regr um bæja i milli enn i dag,
til að bera biað og halda pvi nppi—
ekki að tala urn, hvernig menn hafa
hlotið að standa að vígi með auglýs-
ingar.
Pað purfti trölla trú Mr. J>inas-
sons 4 fraintið þjöðernis vors itjer í
landi, til pess að ráðast i slíkt. Éuda
varð fyrirtækið eigi margra ára.
Blaðið var epiir vonttm; ytri fr4-
gangur pess mis|afn stiinduui, en pó
yirr höfuð viðunaulegr. Rit-tjóroin
allgóð, ekki anddk, en leyst af hendi
með alíið og góðurn vilja.
t>að er sannfæring vor, að petta,
að stofna Frauxfaru svo að regja
undir eins og menn voru seztirað i N.
Isl , hafi veiið eitt hið mosta happa-
verk og parfaverk, sem uuuið
hefir verið meðal laudi hjer í 4lfu.
Ekki fyrir pað, að hlaðið væri neitt
fyrirtak t sjálfu sér, heldr fyrir hitt, að
pað viðtélt lestrarfýsninni og vakti
hana, og festi traust manna 4, að ef
jafnfámennan hóp skorti pó ekki
meira, en reyndist, til að geta borið
pað blað, p4 mundi fljótt koina sú
tið með vaxandi fólksflntningum frá
í-»Iandi hingað, að ekki yrði frágangs-
sök að láta blöð bera sig.
Framfari stóð einn, kostaður af
fáeinum mönnum, sem lögðu mikið í
sölurnar fyrir hann og biðu fjártjón
mikið við hann,“
Og í ferða-brjefi siru frá Nýja-
fslandi hjer um árið, farast sama
manni orð 4 þessa leið:
,.Hjer var pnð, að Capt. Sig-
tryggur Jónasson fjekk pá djöifu hng-
mynd að reisa islenzka prentsmiðju
og stofua íslenzkt blað á bóndabæ
vestur í villiskógunuin 4 vesturströnd
Winuipegvatns, meðal sárfárra alls
lausra íslendkigs, sem sezt höfðu að í
veglausum óbyggðum; pvi ekki var
spannar langur vegspotti til í nýlend
unni, sanigöngur pví litlar sem engar
og lítt mögulegar.
Jeg efast um, að nokkursstaðar í
heiminum, jafnvel i pessari hugdirfð
arinnar álfu, hafi nokkur annar látið
sjer til hugar koma að byrja slíkt
fyrirtæki við svo örðagar ástæður.
En pað var hjer sem optar fyrir pess-
um manni—sem lamlnámssaga vor
Vestur íslendinga einhvern tíma mun
sýna, að pjóðeini vort og fjelags
skapur bj-r 4 meira að pakka en
nokkrum öðrum einstökum manni—
að hugsunin hvfldist ekki fyrren hún
hafði komizt í framkvæmd.-'
Mr. Jónasson er vitanlega eins
og hjer másjá, allra nianna ótranð-
ast.ur að styðja öll framfara fvrir-
tæki íslendinga, og bjargvættur liinn
mesti þegar til hans er leitað og
munu fáir neita honum um það.
Sparar ha»m þá ekki fylgi sitt, ráð
sín og dáð, tíina sinn og þekkingu,
og—peninga, þegar hann helur haft
þá. En þó hann h»tí opt hal't mikið
með höndum, þi hét'ur hann aldrei
gróða nje peningamaður verið. Svo
fjarri honum er að vera sjerdrægur
eða eigingjarn, að hann hefur ætíð
hugsað meira um annað en sinn eig-
in fjárl.ag.
Loks skal það tekið fratn, að
það álit, seiu Mr. Jónasson hefur
áunnið sjer, sem verandi sá hæfasti
íslendingur í þessu landi til þess að
inna af hendi opinber stöif, er 4
fleiru byggt en því eingöngu, er
vjer hiifnm alla reiðu tekið fram.
]>að má þar að auki fullyrða, að
hatin er menntaðnstur allra þeirra
ís endinga « þessii landi, sem ekki
hafa gengið fullkomna, klassiska
skólaleið. Og enginti íslendingur,
af hvaða fiokki sem er, tnun
vera hunum jafnfröður um uiál
þessa lands.
])að liggur þvl í augum uppi, að
t'erð Mr. Jónassonar á þing og hlut-
taka haus í opinberum störfum, yrði
ekki einungis heillavænleg fyrir
hans kjördæmi, heldur einnig til
heiðurs þjóð vorri í þessu landi yfir
hiifuð. Og ekki efumst vjer nm, að
íslendingar í St. Andrew’s kjör-
dæmi skoði það skyldu sína, gagn
sitt 02 sóma, að senda Mr. Jónasson,
O
sem fulltrúa sinn á næsta þing.
Afleidingarnar gera
VfSlXDAMHXXlNA FOHVll»A.
ayers mm
MEDAI.
AN SIXS LIKA
La» seme lþekktue i.ækniii seuir.
„Það er ekkert Tneðal til á við Ayer’s
S>irsip»rilli» sem blóðh'einsaudi og vor-
rueðal, og er |>vi ekki h-rut að hæla því um
of. Jeg hef veitt verkuuuin þess á lang-
söimim sjúkilóii um eptirtekt og lief verið
alveg forviða hvað )>áð helur áorkað.
Ekk-rt annað blóðhreinsandi meðal, sem
jeg hef brukað, og het jeg þó brúkað þau
öll, ereins fullkoitið í verkun sinni, og
sem gerir jafnmarga sjúklinga heilbrigði*,
og Ayer’s Sarsaparilla,” Dh.H.F.Mehuii.i.
Augusta, Me.
Ayer’ss^ Sarsaparilla.
Sem fjekk inngongu a Veraldarsyninguna.
LESIDI
Jeg hef um tíma umboðs sölu á ekta
amerikönskum klukkum og úrom, af
nýjustu og beztu tegundum, i vönduð-
um pjettum, Gull, Silfur og Nikkel-
kössum. Einuig panta jeg reiðhjól
'(Cycle) fyrirhveru sen. vill,fr4 himim
| beztu reiðhjóla verksmiðjum í Ainer-
íku. Samt allskutiar borðbúnað og
i jewelery, og get sparað ykkur mikla
ípeninga ef borgnn fylgir pöntuninni,
Komið landar, og talið við mig uin
allt petta áður en pið kaupið ai.nars-
staðar.
S. Sumarlidason.
MILTON - - N. DAK
200
öðruvísi fjekkst pað ekki flutt með skipinu, sem tetl-
aði að taka pað. Pokarnir voru nýir og sterkir, og
kapteinn Horn bjelt að tólf til fimmtán pundum
mætti bæta í hvern peirra, án pess að vekja eptir-
tekt peirra, sem með pá færu, pví peir voru pungir
hvort sem var.
Svo opnaði hann einn pokann og gerði, með
spttu, holu niður í hann miðjaun, svo stóra, að hann
gat troðið einum gull bögglinum 4 kaf niður. Svo
huldi liann böggulinn að ofan með „guano“ og
saumaði svo saman opið 4 sekknum, pví nálar hafði
hann og saumgarn eptir pörfum. Degar haan hafði
lokið pessu, pá leit sá poki út alveg eins og hinir,
og póttist kapteinninn viss um, að enginn vanaleg-
ur uppíkipunarmiður taaki eptir pungamuninura,
sízt ef allir pokarnir yrðu hjer um bil jafn pungir.
Eu við pessa pægilegu umhugsun gleymdi hann
verki sínu og sðnkti sjer á ný niður I urohugsuu um
lán sitt, að hafa hitt 4 svona snjallt ráð; en bráðum
gætti hann sín.
„Haettu pessu“, sagði hann við sjálfan sig, „og
haltu áfram verki ptnu“.
Og sömu skil gerði hann fimm „guano“ pokun-
um, og var nú sinn gullböggullinn í hvorum, en ó-
notaverk var petta, pví stækjulykt var megn upp úr
sekkjunum, og hafði kapteinninn sjerstakan viðbjóð
við peirri lykt. En hann linaði aldrei 4 verki sínu,
nema hvað hann við og við sneri sjer undan, til pess
að draga að sjer hreinna lopt. Hann var að reyna
212
En pað gilti einu hvernig kapteinninn reyndi að
sníða til pessar hugsanir sínar, pá ásakaði haan allt
af sjálfan sig fyrir, að láta pær komast að. Hann var
búinu að ákveða fyrir fullt og fast, að fjársjóðuri nn
væri síu eign, og pað var í ranninni engÍQ ástæða til
pess, að vera með slfkar grillur, nema petta, að hann
hafði engan að tala við, og pá hættir huga manns
jafnan við að fara út í gönur.
Opt og tiðum velti hann pví fyrif sjer livað
hinir mundu hugsa um allt petta, og hvert peir
mundu endast til að balda pví leyndu, pangað til’
hann kæmi. Hann var hálfhræddur um Mrs. Cliíf.
Að visu áleit liann að hún væri heiðarleg kona, en
samt sem áður var hann óviss í hverjar hugmyndir
hún hefði viðvikjandi skyldu sinni. Mögulegt var
að hún hjeldi rjett af sjer að trúa einbverjum fyrir
pví, sem fyrir hafði komið, og hvað var í vændum;
og ef húu skyldi gera pað, pá var ekkert líkara en
hún, einhvern daginn, pættist sjá skip komandi með
gulleitarmenn.
Um Ralph var hann alls óhræddur, nema að pví
leyti, sem hann var ungur maður, og um veðrið í
loptinu var kapteinninn mikið betri spámaður, en um
pað, upp á hverju unglingur getur tekið.
Eu slikar hugsanir gerðu hann aldrei grunsamann
nje hræddan.
Dað var miklu betra að treysta Mrs. Cliff og
Ralpli, og pað ákvað hann að gera; og i hvert skipti,
setn bonura duttu pau tvö í hug, pá afrjeð bann að
205
skyldi reyn a að bindra áform hans, pá var að taka
pvl sem best að verða mætti, en pangað til að pvi
kæmi, ætlaði hann að halda áfram starfi sinu. Þegar
bann var kominn að pessari niðurstöðu, fór hann ylir
skilvegginn, kveikti á lukt sinni og bjelt áleiðis
til turnsins.
A leiðinni fór bann fram lijá járnpynnu bollan-
um, sem hann hafði gleymt að taka upp, en nú spark-
aði hann að eins í h&ua með fætinum og hugsaði
með sjálfuin sjer: „Ef maðurinn kemur aptur, pá
ratar hann nú. Það er pess vegna pýðingarlaust að
reyna að fela nokkuð“.
Degar kapteinninn var kominn upp á turninn
færði hann hlemminn til, paunig, að gatið allt varð
autt. Svo horfði hann á hrúguna af gulum stykkj-
um, en gat ekki sjeð að hún hefði minnkað.
„Haun hlýtur að hafa fyllt vasa sina“, hugsaði
kapteinninn raeð sjer, „og peir hafa verið svo fullir,
að suint af stykkjunum hefur dottið úr peim. Jæja,
látum liann eiga sig, og ef hanu vogar sjer að koma
aptur, pá skulum við jafna allt saman með okkur.
Dangað til ætla jeg að gera pað sem jeg get“.
Kapteiuninu tók nú úr treyjuvasa sínum tvo
dálitla segldúkspoka, sem hann hafði látið búa til í
pessu skyni, og fór að fylla annan peirra með gull-
stykkjum úr turninum, en lypti honum upp smátt og
smátt til pess að vita, hvað hanu væri pungur. l>eg-
ar honum pótti hann nógu pungtir batt hann vand-
lega fyrir ofan banu, og fyllti binu síðan bjer uia bil