Lögberg - 11.03.1897, Blaðsíða 5

LOGBERG, FIMMTUDAOINN 11. MARZ 1897
5
þroaka hennar, ekki einungis i £>ví,
sem að list henuar laut, heldur líka í
menntalegu ogr siðferðis’egu tilliti.
Tvítug að aldri var h£in viðurkennd
J>ar heima i Stockholm sem lanp.
fremsta söngkonan við leikhúsið, og
okkert yfirgnæfði p4 aðdáun, setn
menn höfðu fyrir rödd hennar, netna
aðdáunin fyrir henni persónulega.
Allir álitu nú að hún hefði náð hin-
um hæsta tindi frægðarinnar, en hún
sjálf vissi, að svo var ekki.
í júlí 1841, pegar hún var á tví-
tugasta og fyrsta árinu, fór hún til
Parísar, til að stúdera par hjá hinum
lieimsfræga Signor Manuel Garcia.
llún var pá búin að ofreyna röddina,
af pví heuni hafði ekki verið kennt
eptir nógu nákvæmum reglum. Hún
bað Signor Garcia að taka sig til
kennslu. Hann ljet hana fyrst fara
yfir hina vanalegu tónstiga, og par-
næst Ijet hann hana syngja einn pátt
í opera, sem hún hafði 39 sinnum
komið fram 1, í Stockholm. Til allrar
ógæfu varð hún óstyrk í taugunum
og tapaði sjer algerlega, og pessi
söngmeistari heimsins lagði pegar
hinn hræðilega úrskurð á, að hún væri
búin að missa hljóðin. Mörgum árum
seinna sagði hún Mendelsohn frá pví,
að pað, sem hún tók útá pessu augna-
bliki, hafi yfirgnæft allt annað, sem
hún hafði liðið á æfinni. Samt var
ekki hægt að segja, að hún nokkru
sinni missti trúna á pann krapt, sem
1 henni bjó.
Eptir að hafa reynt rödd hennar
nokkurn tíma gaf pessi mikli meistari
henni von um, að hún gæti fengið
hljóðin aptur—ef hin ranga söng, að-
ferð, sem nærri hefði eyðilsgt pau,
væri lögð niður. Og undir hans leið-
sögn lærði hún nú að beita hljóðum
sínum rjett, ásamt öllu öðru, sem að
sönglistinni laut. Hún var hjá hon-
um i 10 mánuði, og lærði allt sem
hann kunni að kenna. Þá fór hún
heim aptur, og söng í opera við leik-
húsið.
1843 fór hún til Finnlands, og
” næstu árin ferðaðist hún víða um
Iönd og ávann sjer hvervetna heiður
°g frægð. „Svenski næturgalinn“
töfraði alla, konunga sem kotunga.
Kompónistarnir frægu, Meyerbeer og
Mendelsohn, urðu vinir hennar og
dyrkendur, og skáldin, eins og öehl-
enschlager og Hans Christian Ander-
son, fylltust andagipt af pví að heyra
hana og sjá.
Fyrsti concertinn, sem Jenny
Lind hjelt í Ameríku, má með rjettu
reiknast merkasti viðburðurinn í sögu
sönglistarinnar í pessu landi. Hún
var á hæsta tindi frægðar sinnar og
ástsældar í Evrópu pegar Phineas T.
Barnum syninga-maðurinn, fjekk hana
til að fara til Ameríku, til að syngja
þar undir forstöðu sinni. Samningar
hans við hina svensku söngkonu vóru
í höndum hans nokkrum mánuðum
áður en hún átti að koma til landsins,
og á pví millibili auglýsti hann hana
bæði dyggilega og hyggilega. Blöðin
voru full af ritgerðum um „Næturgal-
ann svenska,11 myndirnar af henni
voru allstaðar, og á pann hátt var
löogun manna til að sjá hana og heyra
skerpt, eins og framast mátt: verða.
Pað var pví engin fuiða, að pegar
loksins hraðskeyti kom, frá ytri höfn-
inni í New York, snemma í september
1850, um, að hún væri komin á skíp-
inu „Atlautic,“ pó fólkið flykktist
púsundum saman út á hafnargarðinn,
bryggjurnar og skipin par 1 nánd, par
sem hún átti að stíga í land.
Mr. Barnum liafði látið reisa við
endan á skipa-bryggjunni blómstur-
laufskála, með boga hvelfingu af sí-
grænu limi, sem var prydd með flögg-
um allra peirra pjóða, Bom Jenny
Lind hafði sungið hjá; lika voru ofin
par inn I með blómsturstöfum pessi
orð: „Velkomin, Jenny Lind. Vel-
komin til Ameríku!“
I>að fyrsta sem sást af Jenny
Lind, petrar skipið kom upp að
bryggjuuni, var, að hún stóð uppi á
palli, sem byggður var yfir fremri
káetu-stigann. Hún var blómleg og
rjóð, og jafnvel sællegri, bæði í and-
liti og vexti, en hún sýndist vera á
myndunum, sem komnar voru á und-
an henni. Hún hafði fallegt enni, og
liðað, bleik-brúnt hár. Augun voru
ljósblá og glaðleg, nefið og munnur-
inn, sem hvorugt var smáfrítt, gáfu
andlitinu I heild sinni hlýlegan gæða-
svip. Hún var smekklega en látiaust
klædd, í silfurgráum silkikjól, með
ljÓsbláanv barðalausan hatt. Frænd-
kona hennar og stallsystir, fröken
Ahmansen, stóð við hlið hennar, og
við fætur peim lá keltu-hundur,
sem Victoria drottning hafði gefið
henni. Jenny I.ind horfði yfir petta
mann-haf með forvitni, undrun og
ánægju, eins og eðlilegt var, pví
parna voru saman komin frá 30 til 40
púsund manns, til að fagna henni.
Allar bryggjur par í grenndinni, allir
gluggar, sem að sjónum vissu, öll pök
og pallar, sem mátti ná fótfestu á, var
troðfullt af fólki, sem veifaði höttum
og klútum með miklu fagnaðar-ópi.
Sjóliðsforingi E. K. Collins, eigandi
skipsins sem hún kom á, var hinn
fyrsti, sem gekk upp plankann sem
lá út í skipið, og næst á eptir honum
gekk Mr. Barnum. Báðir báru peir
fagra b’ómvendi, sem peir rjettu
hinni frægu söngkonu.
140 aðrir farpegar voru áskipinu
en í virðingar skyni við Jenny Lind
Ijetu peir bana og fylgdarlið hennar
stíga fyrst á land, og manDpyrpingin
veik fyrir peim, svo pau höfðu ein-
lægt greiðan gang. Collins og Barn-
um leiddu konumar, Benedict söng-
stjóra og Belletti—pann sem söng
efri bassann—að skrautlegum vagni,
sem stóð við bryggjuna, og keyiðu
heim að Irving Ilovse, sem var að
eins hálfa mílu burtu. Meðan Jenny
Lind gekk eptir skips-bryggjunni,
kváðu stöðugt við fagnaðar-ópin.
„Húrra fyrir Jenny Lind!“ var al-
gengasta ópið. Einn t hópnuin fór
að syngja alpekkta vfsu um einhverja
„Jenny darling11, og urðu margir til
að taka undir.
I>ar eð Barnum hafði áður aug-
lýst, að Jenny Lind mundi halda til
á Irving House, pá hafði afar-mikill
fólkssægur flykkst í kringum hóte!-
ið, og út um hverjar dyr og hvern
glugga gægðust andlitin, til pess að
reyna að sjá sem snöggvast pessa
fögru söngkonu. Urn kveldið—und-
ir miðnætti—flutti söngfjelsg eitt
„drottning söngsins11 serenade (söng-
ur og hljóðfæraleikur undir berum
himni, sem tíðkanlegt er að syngja
fyrir utan glugga unnustu). Aptan-
óður pessi byrjaði á pjóðsöngnum
svenska, par næst kom „Hail Colum-
bia“, og svo „Yankee Doodle“. Jenny
Lind gekk út að glugganum, hneigði
sig og veifaði uasaklútnum í pakk-
lætisskyni fyrir pennan heiður, en
fólkið æpti pá og hrópaði æ meir og
meir, pangað til Mr. Barnum leiddi
hana út á svalirnar.
Mr. Barnum liafði heitið 200 doll-
ara verðlaunum fyrir hið besta kvæði,
sem ort væri til að fagna Jenny Lind.
Bayard Taylor, sem pá var ungt skáld,
hlaut pau.
Fyrsti concert pessarar naf nkunnu
söngkonu var ákveðinn að haldast 11.
sept. 1850, í Castle Oarden, sem pá
var uppáhalds skemmtistaðurinn í
New York. Forstöðumaðurinn, Barn-
um, sá um, að málefni petta kæmist
inn í blöðin, pó pað tíðkaðist ekki
eins mikið pá eins og nú, að eiga tal
við frjettaritara. Llka fann hann upp
á nýrri aðferð við að selja sæti fyrir
samkomuna, nefnilega, að hafa upp-
boð á peim, og fjekk hann til pess
nafntogaðan uppboðshaldara, Harry
Leeds. D-jtta dró auðvitað fjölda
fólks, og var ný auglýsing. Degar
uppboðið byrjaði, gaf sig fram hattari
eion par I borginni,GðDÍn að nafni,og
bauð 225 dollara fyrir fyrsta sætið, og
var pað hæsta boðið við pá sölu. En
hann tapaði engu á pessu. Eptir pað
auglýsti hann sig sem „Jenny Linds“
hattara, og kenndi vörur sínar, göngu-
stafi og regnhlífar, við söngkonuna,
og varð fyrir pað ríkur maður á stutt-
um tíma. Hvert notanlegt sæti í
pessum geysistóra áheyrenda-sal seld-
ist fyrir 15 til 50 dollara, pó eiginlega
verðið á aðgöngumiðunum væri að
eins 5 dollarar.
Svo kom loksins hið mikla kveld.
Kl. 5 e. m. voru hurðir og hlið opnuð,
pó concertinn ætti ekki að byrja fyr
en kl. 8. Dúsundum saman fór fólk-
ið að hrúgast inn og I kringum
llattery Park, pvl gegnum hann
liggur leiðin að hinni gömlu bygg-
ingu, sem líkist kastala, og sem inni
er löguð fyrir áborfenda-sal og kallast
nú C'astle tíarden. Fagnaðar-ópiu
fyrir Jenny Lind kváðu við hvaðan-
æfa. Sjálf y(irvö!d borgarinnar höfðu
fengið pennan „Jenny Lind fever“,
og leyfðu nú að vögnum væri ekið um
pveran og endilangan garðinn, sem
áður hafði verið farið með eins og
helgan stað. Veðrið var heitt, og
allir gluggar opnir. Margir, -sem
ekki höfðu getað fengið inngöngu-
miða, höfðu útvegað sjer byttur og
báta, til pess á pann hátt að komast
sem næst byggingunni, par sem hún
nær út á vatnið. E>ar biðu peir svo
rólegir í voninni um, að fá að heyra
óminn og bergmálið af harmonlun-
um inni fyrir.
Fremst, alveg beint á móti leik-
sviðinu, sat Mr. Genin, 225 dollara
hattarinn, á rauðura flos-stól. Hann
hafði snemma tekið sæti sitt. Borg-
arstjórinn sat I einni stúkunni. Bay-
ard Taylor er einn af peim sem tekið
er eptir, pví kvæðið hans er prentað
á prógramminu. í öllum pörtum
hússins má sjá alpekkta menn og
konur; ístuttu máli, alla stórhöfðingja
og málsmetandi mann dreifða um hús-
ið hjer og par.
Allt 1 einu varð hljótt. Allt skraf
og skrjáfog kliður og hávaði í salnutn
datt I dúna logn, pví nú kom fram
hljóðfæra-flokkur, sem saman-stóð af
60 manns. Eitt lítið högg, sem Ben-
edict söngstjóri sló mrð silfurbúna
stafnum sínum, heyrðist um allthúsið.
Degar hann lypti honum, hljómuðu
fyrstu nóturnar á inDgangs-spilinu
fyrir „Oberon“, eptir Webe. Áheyr-
endunum geðjaðist auðsjáanlega pessi
alpekkti söngur, en eptirvæntingin
var svo mikil, að ekl i var klappað til
að láta spila hann aptur. Ennpá
bregxt vonÍD, en samt preyja menn,
af pvl Signor Belletti kemur næst
fram með uppáhalds-söng eptir Ros-
sini, og rödd hans var sterk, hljóm-
fögur og sæt.
En loks var pó eptirvæntingin á
ends, pvl nú kemur fram fyrir tjöldin
kona með sklnandi, barnslegt andlit,
með hreinan sakleysis svip. Hún var
klædd látlausum, hvltum silkikjól, og
allir pekkja par hina lengi práðu
JenDy Lind, pví allir pekktu áður
myndina hennar. En hvar voru allir
demantarnir hennar? Hvar voru allir
gimsteinarnir og orðurnar og stjörn-
urnar, sem konunglega fólkið I Ev-
rópu-löndunum hafði látið rigna á
hana? Fyrst var eins og menn fjellu
I stafi yfir að sjá petta skraut hvergi,
en pegar menn rönkuðu við sjer, urðu
peir sem óðir af aðdáun. Menn og
konur stóðu upp, allir I einu, eins og
æft herlið, og 5,C00 barkar hrópuðu
eins og með einurn munni: „Velkom-
in!“ Konurnar veifuðu vasaklútun-
um án nokkurs tillits til fínu knipl-
inga-borðanna á peim, og mörg hundr-
uð pör af hönskum hafa orðið ónýt
pað kveld af lófaklappinu; og húrra-
hrópin íleygðust eins og stríður
straumur inn til litlu, hvítklæddu
konunuar. HOu stóð parna með
tignarsvip, og tárin I augunum. A
andliti hennar skein eius og sambland
af baruslegu sakleysi og kvennlegri
blíðu og hæversku. Svona liðu nokkr-
ar mínútur, að ekki linnti fagnaðar-
ópinu og lófaklappinu. Hvergi hafði
henni verið fagnað svona mikið—
ekki einu sinni I Paris, par sem pó
allar andlegar hræringar eru svo
krampa-kenndar. Jafnvel söngmenn-
irnir sjálfir ljetu hrífast eins og aðrir,
og stóðu eins og dýrkendur frammi
fyrir skurðgoði.
En prátt fyrir pessar framúrskar-
andi fagnaðar-viðtökur, sástsamt ekk-
ert votta fyrir sjálfs-áliti hjá Jenny
Lind; en allir gátu sjeð, að hún var
mjög hrærð. Hún veifaði hendinni
til fóiksins, og pað skildi óðar að hún
var að af biðja meiri fagnáðar-óp, og
bráðlega varð aptur hljótt, aptur tóm
eptirvænting.
(Framliald á 8. bls )
C
o
c
©
%
o
I hnve presrribiHl Monthol Plaeter 1n a immN'r
nfcanus uf uouralgic aud vhcunmtic pnins, nnd
nm vcry tnu« h phasoci wlth tiie eff.*cts nnJ
l'l«*asaninosrfof iU applicati'>n.-— W, U. Cakpkn-
TF.R. M.D., Hoftel Oxlbrd, Boston.
I liave UHod Mentiiol Plaatois in nevArni casos
of nruscular i heumatism. and find m ev«*ry cns«
thav,,* gavealmost instai:* aml pernianent rolief.
—J. F Mookb M.D . Washlngton, D.C.
It Cu**es Sciatica, Litmhagrn. Nou>
ralgia, Pains in Back or Sidc, or
any Musoular Pains.
©] Price j Davis & Lawrence Cn., Ltil,
23c. I Sole Proprietors, Monthp.al.

• •
o «• «> © o æ Cs<i
KFNtÚARA VANTAR-Við
** “*■ n Díngvalla-skóla í
6 til 7 mánuði (eptir samkomulagi)
og ætlast til að kennslan byrie 1.
aprll. Umsækjandi verður að ”hafa
tekið próf og fá „certificate“ sitt sam-
pykkt af kennslumálastjórninni I
Regina. Seneið tilboð yðar sem fyrst
til G. Narfason,
Ohurchbridge, Assa.
JOSHUA GALLAWAY,
Real Eastate, Jlining and Finaneial Agent
272 Fort Street, WiNRrpEG.
Kemur peningum á vöxtu fyrirmenn.með
góðum kjörum. Öllum fyrirspurnum
svarað fljótt. Bæjarlóðum og hújörðum
I Manitoba. sjerstaklega gaumur geflnn.
0. Stephensen, M. D.,
473 Pacific ave., (þriðja hús fyrirneðan Isabel
stræti). Ilann er að tinna heitna kl 8—
f.m. Kl. 2—4 e. m. og eptir kl. 7 á kvöldin.
395
6r ritað utarr á böggulinn, og tilgangurinn var að
hann kæmist til hans.“
Bostock yppti öxlum og sagði: „Jeg býst við
þvl. En hvað keiilur mjer þetta við?“ Hann hall*
aði sjer aptur upp að borðinu, en nú hjengu báðar
hendur hans niður með slðum hans.
„Jeg býst við að pjer vitið ekki, hvað er I pess-
Utn böggli?“ sagði Hiram, og gaf nákvæmlega gætur
að svip Bostocks um leið og hann talaði pessi orð.
En hversu nákvæmlega setn hann athugaði svip
Lostocks,gat hannekki sjeð hinnminnsta breytÍDgar-
skugga á svip hans.
„Hvernig ætti jeg að vita, hvað er I pessum
*?“ spurði Bostock, og var ekki laust við að
rödd hans lýsti ofurlítilli gremju. „Jeg er ekki
K:Bddur neinni ófreskis-gáfu.“
„Vanaleg sjón nægir mjer,“ sagði Hiram
^yrstur. „E>egar pjer voruð I búðinni hennar Alrs
Borringer seinni partinn I dag, kom jeg par að og sá
1 gegnum gluggan, að pjer voruð að handleika
þenna böggul. Jeg þóttist þekkja andlit yðar, og
JeK Kat mjer til, að þjer hefðuð ekkert gott I byggju.
L’ú er jeg búinn að komast að, að 1 peasum böggli,
sofn átti að innihalda meinlaust lyf, er I raun og veru
,rijög sterkt eitur.“
„Hvað á allt petta að pýða?“ sagði Bostook
pegBr Hiram pagnagi, „Er yður alvara að gefa I
l <.yn, að jeg hafi látið petta sterka eitur I penna
böggul?.. F
3ð§
návist yðar. pjer gerið mjer pví mikinn greiða með
pví að fara leiðar yðar og einnig með pvl, að veita
mjer ekki aptur pá virðingu að heipisækja mig“.
Hiram stóð á fætur og stakk marghleypunni I
vasa sinn. „E>jer eruð kænn maður, Mr. Bostock“,
sagði hann. ,,Ef til vill helzt til kænn. Við skulum
nú sjá til.“
Bostock geispaði og sagði preytulega. „Jeg
óska að pjer vilduð fara í burtu. E>essi ráðagerð
yðar hefur misheppnast, og yður fellur pað eðlilega
illa. Góða nótt.“
Hiram gekk fram að hurðinni og opnaði hana.
E>ar næst sneri hann sjer við, leit framan I Bostock
og sagði: „I>jer skuluð fá skeyti frá mjer aptur.“
„Jeg vona ekki,“ svaraði Bostock. „Góða
nótt.“ Hann sneri baki við gesti slnum kæruleysis-
lega, og Hiram fór út, opnaði gang-hurðina, skellti
henni reiðuglega á eptir sjer og fór niður stigan.
Hann gat ekki annað en fundið til pess, að honum
hefði farist óhönduglega, og var pvl reiður við sjálf-
an sig. Hin algerða stilling Bostocks truflaði hann.
Hann áleit, að hann hefði vissulega sjeð manninn
halda á bögglinum í höndunum, og honum hafði
virst, að hann vera að búa um hann aptur. E>að, út
af fyrir sig, mundi ekki liafa vakið neina undran hjá
Hiram, hefði hann ekki, pegar hann leil snöggvast
inn I búðina (sem hann hafði læðst að og gægst inn I
I peirri von, að sjá Mrs. Borritger par inni og koma
benni að óvörum) pótzt sannfærður um, að haun
391
Og horfði á hann. Hiram var vaniir við að pola að á
hann væri horft, en petta kalda, rólega augnatillit
var honum hálfgerð ráðgáta, og erti skap hans dá-
lítið. Bostock tók fyrst til máls og sagði hátlðlega:
„Hverju á jeg að pakka pann heiður, að pjer
heimsækið mig?“
Hiram studdi báðum höndum á hnje sjer, hall-
aði sjer fram og leit beint framan I Bostock og
sagði: - *
„Höfum við ekki hittst áður, fjelagi?-1
„E>aÖ er vel mögulegt“, svaraði Bostook kurteis-
lega. „Jeg man pað ekki. Jeg hef hitt svo marga
menn.“
„Jeg gleymi aldrei andlitum“, spgði Hiram,
„pótt jeg gleymi stundum nöfnum. Hitti jeg yður
ekki einu sinni I Neapel?-4
„Jeg hef náttúrlega komið til Neapel“, sagði
Bostock, og var ekki hægt að merkja nokkra undran
I röddrnni. „Jeg var I Neapel fyrir nokkrum áruni
og stundaði iðn mína. Menn skilmast vel I Neapel.‘‘
„E>að er margt að sjá og heyra I Neapel,“ sagði
Hiram. Svo pagnaði hann eins og liann væri að
hugsa um, hvað hann skyldi segja næst. Bostock
notaði sjer pögn haDs og sagði: „E>að er rnjög
sennilegt. En jeg get ekki sjeð, hvað pað kemui;
mjer við.“
„Bíðið pjer við, fjelagi, bíðið pjer við,“ sagðí
Hiram, og veifaði niagurri, sterklegri, mórauð4
hendi til hans—hendi, sein um úlnliðinn var skrey'.t