Lögberg - 18.03.1897, Side 3

LÖGBERO, FIMMTUDAGINN 18. MARZ 1897
3
Liðgreglan í Kaupmanna*
liofu.
Dað var minnst 4 hana í síðasta
hlaði, og siðan hefur ritstj. „t>jóðólfs“
minnst á sama mál í ferðapistlum sín-
um. En af £>ví að mál Jjetta sjnir vel
rjettarástandið í Danmörku, og er
ckki ófróðlegt fyrir íslendinga, verð-
ur hjer farið um pað fáeinum orðum.
t>að vóru blöð vinstri manna,
sem fyrst bentu á misferli lögregl-
unnar. En hreyfingin varð svo mikil,
að blöð hægri manna urðu að koma
á eptir.
Vinstri menn hjeldu fund eins og
getið hefur verið um i pessu blaði og
vóru p>ar 7000 manna inni og margar
þásundir úti fyrir.
Haegrimenn hjeldu líka fund og
sendu kæru til dómsmálaráðgjafans.
Loks var ínálið tekið fyrir í bæj-
arstjórninni.
Allir luku upp sama munni um
lögregluna og bölvuðu öllu rjettar-
farinu.
Einhver versta ákæran gegn lög-
reglunni var meðferð á konu einni,
frö Belirend. H6n hafði tekið stúlku
sein áður hafði verið vinnukona hjá
henni, en var nú komin á villustigu,
Frú E. segir svo: „Jegtók stúlkuna.
af f>ví jeg kenndi í brjósti um hana,
og þekkti foreldra hennar í Alaborg.
Og er sannfærð um, að jeg hefði get-
að bjargað henni, hefði ekki lögregl-
an farið að skipta sjer af J>ví og eyði-
lagt allt, sem jeg var búin að undir-
búa“. Lögreglan var á öðru máli um
stúlkuna, og svo var lögregluþjónn
sendur til að taka hana fasta. Frú B.
á J>á að hafa verið eitthvað óvarkár I
orðum, svo að IögregluJ>jónninn
styggðist við, og var hún J>á tekin og
fiutt á lögreglustöðina. I>ar var hún
tekin undir rannsókn, og J>egar hún
neitaði að hafa haft J>au ummæli, sem
lögreglupjónninn bar á hana, og mað-
ur hennar og stúlka, sem við var
stödd, kváðust heldur ekki hafa heyrt
J>au, var hún tekin í hald. Fyrir pað
8em hún hafði gert og ætlaði að gera
vesalings stúlkunni gott, var hún rek-
in frá manni sínum og börnum og
hnppt í varðhald og J>ar var farið illa
með hana. Til að bæta gráu ofan á
svart, tók sjálfur lögreglustjórinn (E.
Petersen) sig til og bar spinberlega
undir sínu nafni óhróður á frú B.>
sem hann át síðar ofan í sig.
Ekki alls fyrir löngu var ofurlítill
drengur dreginn á lögreglustöð fyrir
J>að, að hann hefði stolið krítarpípu;
hann neitaði J>ví, og tók pá einn lög-
regluj>jónninn hann og barði hann
með reyrpriki pangað til hann játaði
J>að. Og J>egar hann síðar sagðist
ekki hafa gert J>að, var hann aptur
barinn þangað til að hann játaði f>vi
upp á sig. E>essi lögreglupjónn slapp
refsingarlaus, og hann gegnir s/slan
sinni enn.
Húsbruni varð hjá stórkaupmanni
einum, sem Toepter hjet. Hann var
tekinn fastur og meðal annars kom
pað fram, að lögregluþjónn liafði
sagt við hann: „Ef þjer játið ekki,
að þjer hafið kveikt 1 húsinu, þá höf-
um við yður í haldi fullt ár, en ef þjer
meðgangið undir eins, þá fáið þjer
væga hegniugu, og hvað gerir J>að
yður til, þegar þjer eruð kominn til
Amerlku?“
E>að er að sögn alvenja, að lög-
regluþjónar taka brjef manna og lesa
þau, og stórkaupmaður sá, sem nú
var nefndur, varð lfka'fyrir því
l>að var tekiðfram í Berlingatíð-
indum, að ólag þetta væri að nokkru
leyti að kenna rjettarfarsskipuninni
og sama tóku hægrimenn fram í
ávarpi. Og í bæjarstjórninni var það
tekið fram, að þetta mál sjndi ljós-
lega, að þörf væri á að koma á kvið-
dómum.
JÞví kviðdómarnir fletta ofan af
misferlunum og sýna þau eins og þau
eru, með því að málsgerðirnar verða
þá allar kunnar almenningi, og lög-
rjettan, sem kosin er meðal lyðsins,
heldur uppi heilbrigðri rjettarmeðvit-
und. I>á þarf miklu slður að halda
umkvörtunarfundi eða senda kærur til
háyfirvaldanna, sem venjulega hafa
líka ekkert að þ/ða.
£>að eru nokkur ár síðan kvið-
dómar vóru leiddir í lög í Noregi, og
þeir hafa reynzt þar vel. Nú er von-
andi, að þess verði ekki langt að blða
að Danir breyti dómaskipun sinni á
sama liltt.—Fjallkonan
þýðiiigarmikið brjef.
SEGIB FEÁ ÞVÍ HVERNIG MAÐU|t SE.M
ÞJÁÐIST AF M.JAÐMAGIGT LÆK.NAÐIST.
Fregnriti frá blaðinu Orilli News-
Letter fjekk leyfi til að opin-
bera þetta brjef. I>ví verður
eflaust tekið vel afþeim hinum
mörgu sem þjást af slæmum
kvillum.
Tekið eptir The Orilli News Letter.
Eptirfylgjandi brjef hefur oss
verið sent frá fregnrita vorum í Cold-
water, Ont., og höfum vjer ánægju af
að birta það.
Coldwater, sept. 25th. 1896.
Fyrir fáum vikum varð jeg mji^g
lasinn af mjaðmagigt, og þar eð jeg
mundi eptir því að vinur minn Mr. C.
T. Hopson frá Fesserton, sem er fá-
einar inílur hjeðan, hefði þjáðst mjög
af þessum sama kvilla, datt mjer í
hug að það væri byggilegt að spyrja
hann ráða, því jeg vissi að hann var
nú heill heilsu, og vann stöðugt við
trjávinnu eins og hann var vanur.
Hann gaf mjer allar nauðsynlegar
upplysingar, og skrifaði upp eptir-
fylgjandi meðmæli, sem hann befur
hug á að sjeu gerð almenningi kunn-
ng. I>etta brjef hans sendi jeg til
yðar 1 þeirri van, að þjer komið því
fyrir almennings sjónir.
Fesserton, sept. 18th 1896
Mjer er mjög mikil ánægja að
því að skyra frá, hvernig Dr. Willi-
ams Pink Pills læknuðu mig. Arið
1892 varð jeg mjög slæmur af
mjaðmagigt. Jeg hafði læknishjálp
á ymsum tímum, en hætti við hana
þar eð mjer batnaði ekkert. Jeg
reyndi yms meðul sem voru auglyst
að ættu við mjaðmagigt, en batnaði
ekkert af þeim. Dvl næst reyndi jeg
rafurmagnslækningar, en það var eins
og annað árangurslaust. Mjer batn-
aði ekkert. Djáningarnar voru óbæri-
legar og jeg var farinn að verða von-
laus um bata. Jeg gat hvorki setið
eða gengið án þess að finna sárt til,
og jeg hafði ekkert viðþol nema þeg-
ar jeg lá og rjetti úr fótunum. í þeim
stellingum var jeg dag einn er jeg af
tilviljun fór að lesa í blaði sem hjá
mjer var og sá grein frá manni sem
hafði læknað í sjer mjaðmagigt með
Dr. Williams Pink Pills lor Pale
People.
I>ar eð jeg hafði æfinlega haft
litla trú á patent meðölum hefði mjer
ekki komið til hugar að reyna pill-
urnar nema af því að konan mín lagði
að rajer með það og útvegaði nokkuð
af þeim þegar. I>egar jeg var búinn
með fyrstu öskjurnar fannst mjer jeg
vera betri svo jeg hjelt áfram með
þær, og þegar jeg var búin með sex
Öskjur var jeg alheill. Jeg var búinn
að vera veikur I fjóra mánuði áður en
jeg fór að brúka Pink Pills og jeg
ætla mjer að halda áfram með þær við
og við þvi jeg veit að þær eru góðar
og jeg skal ætíð mæla með þeim.
yðar,
Charles T. Hopson.
Fregnritinn bætir því við að
þessi maður sje 1 svo miklu áliti í
jFesserton að orð hans sje tekin trúan-
leg af öllum.
Vcrt jafnt þúnga sínu ni í gulli.
Það er vitnis bnrður Frank S. Kmcrirk
Alvinston. Ont.. segir að South American
Kidney Cure. hafi frelsað lif sitt, það
■linarþjáníngar d sex tímum.
„Jeg þjáðist mjög af nýrnaveiki í 2 ár.
Jeg hafði opt svo miklar kvalir að jeg gat
ekki unnið. Jeg brúkaði meðöl annað
slagið, en batnaði lítið eða ekkert. Mjer
fór alltaf heldur versnandi og kvalahvið-
i urnar fóru að verða tíðar og óKafar. En
j um það leyti sá jeg South American Kid-
| ney Cure auglýst sem óyggjandi meðal
I við allskonar nýrnaveiki. Jeg fjekk mjer
I flösku af |>vi, og fór mjer að batna svo
furðu gengdi eptir nokkra tíma. Mjer
hjelt stöðugt ájram að batna og þegar jeg
var búinn ur fjórum flöskum var jeg orð-
inn albasa. Jeg skoða að það sje vert
jafnt þunga sinum í gulli, því það hefur
áreiðanlega freisað líf mitt“-
G.J. Harvey, B.A., L.L.B.
Málafærslumaðub, o. s. t*v.
Office: Room 5, West Ölements Bloek,
494}£ Main Sthebt,
WINNIPEG - MANITODA.
J. W. CARTMELL, M. D.
GLENBORO, MAN.,
þakkar íslendingum fyrir undanfarin vóS við-
| sklpti, og óskar að geta verið þeim til þjenustu
framvegis.
Hann selur i lyfjabúö sinni allskonar
„Patenf' meðul og ýmsan annan varning, sem
venjulega er seldur á slíkum stöðum.
Islendrngur, Mr, Sölvi Anderson, vinnur
apóthekinu. Hann er bteði fús og vel fse að
tulka fyrtr yður allt sem þjer æskið.
Qefnar
Bækur.
Nýir kaupendur að 10. árgangi Lög’-
bergjs (hjer í landi) fá blaðið frá þessum
tíma til ársloka fyrir $1.50. Og ef þeir
borga fyrirfram geta þeir valið um ein.
hverjar þrjár (3) af t rfylgjandi sögu-
bókum:
1. „! Örvænting“, 252 bls.
Eftir Mrs. M. E. Ilomes.
2. „Quaritch Ofursti“, 5G2 bls.
Eptir II. Kider Haggard.
3. „Þokulýðurinn“, 65G bls.
Eptir II. Ríder Ilaggard.
4. „í leiðslu“, 317 bls.
Eptir Ilugh Conway.
5. „Æfintýri kapt. Horns“, 547 bls.
Eptir Frank B. Stockton.
6. „Rauðu Demantarnir“, 550 bls.
Eptir Justfn McCarthy,
Allar þessar bækur eru eptir góða
höfundi, og vjer þorum að fnllyrða að
hver, sem les þær, sannfœrist um að hann
hafi fengið géð kaup, þegar hann fjekk
slíkar bækur fyrir ekki neitt. Því
blaðið vonum vjer að hver finni þess virði,
em hver borgar fyrir það. „Rauðu Dem-
antarnir“ verða ekki fullprentaðir fyrr en
í vor og verða því þeir, er kunna að panta
þá bók nú, að bíða eptir henni í tvo til
þrjá mánuði.
Gamlir kaupendur,
sem borga þennan yfirstandandi ár-
gang Lögberg’S fyrir 31. marz n.k.,
geta fengið einhverja eina (1) af ofannefnd-
um bókum, ef þeir æskja þess.
Vinsamlegast,
Logberg Print'g k Publísh’g Co.
P. O. Box 368,
WINNIPEG, MAN.
405
J>eim deg[i pegar Granton, eptir að hafa gert upp-
götvan sína, mundi fara úr landi burt og yfirgefa
lafði Scardale fyrir fullt og allt. Hún fann til und-
arlegrar, óttablandinnar efasemi viðvíkjandi Bos-
tock. Umhugsanin um, að hann og Gerald Aspen
væru saman og væru vinir, olli henni hræðslu; en
samt sem áður vissi liún ekki, hvernig hún ætti að
vara Gerald við Bostock án pess að vekja grun,
sem hún virtist ekki hafa neinn rjett til að bera í
brjósti.
Tilfinnir.gar hennar voru líkar tilfinningum
manns, sem allt 1 einu kæmi inn í einhvern töfra-
heim, par sem hinar kynlegustu ummy'ndanir væru
opt að ske, og J>ar sem lögmálið fyrir orsök og af-
leiðing væri gersamlega frábrugðið J>ví, sem menu
skoða það á plánetu vorri, og par sem maður aldrei
gæti gizkað á (gangandi út frá J>ví, er hjer pekkist)
hvað að höndum kunni að bera. Sú hugsun tók
stutidum að gera vart við sig hjá henni, að ef hún gæti
akki sagt frá öllu satnan og með pví ljett á huga
sínum, pá mundi byrðin fara að verða of pung fyrir
huga hennar, og yfirbuga sál hennar. Slíkar til-
finningar eru mjög J>ungar. Húu hugsaði stundum
með sjálfri sjer, að svona byrjaði vitfirring.
Ef einhver annar væri til, sem vissi allt sem hún
vissi—hver svo sem pað væri—pá mundi potta ekki
liggja svona pungt á henni.
Fyrir nokkrum dögum hafði Fidelia neyðst til,
Að dylja vissa hluti fyrir lafði Scardale, af pvf hún
412
dg Jeff búi pví ekki, að nokkurt samsæri eigi sjer
stað“, sagði lafði Scardalo.
„Jæja, en gætið nú að; hjer er vinur okkar
Bostock, sem sá sama manninn í bæði skiptin, eða
var ekki svo, Mr. Bostock?“ sagði Raven.
„Jeg sá sama manninn í bæði skipt:n“, sagði
Bostock dræmt.
„En sáuð pjer hann vera að fremja morð í
fyrra skiptið?“ spurði lafði Scardale.
„Nei, en hann var skammt frá peim bletti, sem
morðið var framið á, og var að flygja burt“, sagði
Bostock.
„Að minnsta kosti var hann að hlaupa eitthvað“,
sagði lafði Scardale. Hana langaði ekki til að
halda hlífðarskyldi fyrir rauðskeggjaða manninum;
henni var að eins annt um að sanna, að ekkert sam-
særi og ásetningur, að fremja pessi morð, ætti sjer
stað, pví henni fannst slíkt of mikill glæpur til pess,
að nokkrir menn eða maður, hversu lágt scm peir
væru fallnir, gætu gert sig seka i sliku“.
„Ó, herra trúr!“ hrópaði Raven. „Jeg ímynda
mjer, að okkur sje óhætt að trúa pví, að hann hafi
verið að reyna að flýja. Ratt Gundy sá hann líka,
og sagði hjerutn bil sömu söguna og vinur oklsar
Bostock.“
„Hvaða maður var annars pessi Ratt Gundy í
raun og veru?“ spurði lafði Scardale. Fidelia fann
að hún roðnaði við peSsi orð, og hún hafði ópægi-
lega meðvitund um, að Bostock hafði nákvæmar
gætur á henni.
401
telið, sem hann hjelt til á, þegar hann faöti, að ein-
hver snart við öxlinni á honum. Hann leit í kring-
um sig og sá, sjer til undrunar, að Bostock stóð við
hlið hans.
»FJrirSefið mjer,“ sagði Bostock, „en jeg
gleymdi að minnast á eitt við yður áðan.
„Jæja,“ sagði Hiram; „hvað er það?“
„I>að er einmitt þetta, að pjer hafið komið fratn
með mjög alvarlega ákæru gegn mjer. £>eirri ákæru
hef jeg svarað. Ef pjer ætlið yður að endurtaka
pessa ákæru við aðra menn, pá finnst mjer pað vera
að eins sanngjarnt, að pjer gerðuð mjer aðvart uni
pað fyrirfram, svo að jeg hafi að minnsta kosti tæki-
færi til að segja þeim pað, sem jeg hef sagt yður,i
svo þeir geti dæmt á milli okkar.“
Hiram horfði fast á Bostock, og Bostook horfð
aptur fast á Hiram.
„Jæja,“ sagði Hiram, „það virðist ekki svo
ósanngjarnt. Jeg hef yður auðvitað grunaðan.“
„Vegna pess, að þjer ímyndið yður, að jeg sje
líkur öðrum manni,“ greip Bostock fram I.
„t>að er engin lmyndan,“ sagði Hiram alvarlega.
„I>að er að eins ekki alveg ómögulogt, að þjer sjeuð
ekki sami maðurinn [og jeg , sá í Noapel, en fjandi
eruð pjer líkur honum.“
„Það sannar ekkert,“ sagði Bostock, næstutn
pví I bræði. „Mjer finnst mjög ósanngjarnt, að
slíkar sakir sjcu bornar 4 mig, byggðar á jafu lje-
legum, Imjnduðum gruudvolli. En ef þjer kgwið