Lögberg - 01.04.1897, Blaðsíða 2

2
L0GBERO, FIMMTUDAGINN 1. APRÍL 1897.
Söngur í fjsirlægð'.
(Pydd úr ensku).
Þvottasr.úran var traustlega vafin
ntan um stofnana á fjórum stórum,
hljkkjóttum, kvistóttum, eldgömlum
eplatrjim, sem stóöu eins ogaf handa
hófi í jíaröinum bak við eitt lítið hús.
'l’rje voru fjrir nokkru farin að
blómstrs, en nefnd trje voru of göra-
ul og safalaus til fress að blómstra
'mikið; að eins bjer og hvar sást hvíi
grein, sem eins og hristi sig hróðug
yfir hinurn, sem ekki höfðu aunað
skraut en laufið; nokkrar þeirra höfðu
ekki eiriu sinni p>að, iieldur rákust
har'ar og gráar og naktar .greinarnar
gegium mjöku, grænu blöðin og
hvíta fína flosið á blómstrunum.
Garðurinn var fiakinn njtju, snöggu,
grænu grasi, sem ekki var böið að fá
neinn fiður-koll, nema hvað einn fífill
á strjálingi teygði sig upp yfir pað.
Hösið var lágt, dökkrautt á lit,
m 'ð hvíta karma kringum gluggana,
sem erigar sk/lur voru fyrir, nema
gömul, grænleit pappírs-tjöld.
Bakhurðin var fyrir miðju hös-
inu, og opnaðist beiut ót í garðinn,
og mitti raumast kalla að nokkurt
prep lægi upp að dyrunum; að eins
var þar flöf, sporbaugs-mynduð hella.
Út um pessar dyr—stfgandi gætt:-
islega yfir hellusteininn—komu tveir,
háir og renglulegir kvennmenn í grá-
br xnum Ijereptskjólum, með pvotta-
kör'u á milli sín. Pær settu hana
niður í grasið milli snfxranna, og ofur-
lítinn klemmupoka hjá henni, og svo
fóru pær—samkvæmt öllum rjettum
reglum, að heDgja pvottinn til perris.
Hvað eina af sömu tegund ljetu pær
hvað við hliðina á öðru, og fallegustu
spjarirnar hengdu þær á snúruna, sem
vissi út að götunni—framan við bÚ3Íð.
Konur fxessar voru kyniega líkar
hvor annari. Pær voru bjvr um bil
j ifn-háar, og limaburður þeirra var
eins, og að andlitsfalli og svip voru
per svo ápekkar, að örðugt liiaut að
vera að pekkja þær í sundur. Allur
m xnurinn, sem á peim var—og hann
■var sem sagt svo lítill, að hann varð
ekki sjeður I fljóti bragði—lá, ef svo
mætti að orði kveða, að eins í gráðun-
un, í öðru andlilinu voru drættirnir
svolítið skarpari og harðari, og aug-
ua lítið eitt stærri og skírari, og svip-
xxrinn yfir höfuð fjörugri og ákveðnari
en á hinu.
Báðar höfðu • J>ær lítið, mógult
hár, en á annari peirra var pað ögn
dekkra, og guli yfirliturinn—sem
v inalega fylgir svona litlu hári—var
á henni upplystur með svolitlum roða
í kinnunum.
Og pessi kona, sem ögn syndist
meira við af öllu tagi, var líka vana-
Jega álitin öllu tilkomumeiri, pó að í
raun og veru lítinn greinarmun væri
hægtaðgera á pessum tvfbura-systrum,
sem hjetu Maiía og Priscilla Brown.
t>ær voru að vappa parna við
pvottasnúruna, og pær hengdu upp—
o> klemmdu vandlega—hið hreina,
hvíta lín. Og pegar pær teygðu tig
upp, sáust gildvöxnu öklarnir á peim
geguum hvítu bómullar-sokkana, nið-
ur undan óstífuðum Ijerepts-pilsunum,
og fæturnar á peim—í stórum, pykk-
um klæðisskóm—bældu niður grasið
par sem pær stigu. Ermar peirra
V xru brotnar upp fyrir olbogana—
hvassa og beinabera, og vöðvarnir í
lönru, horuðu handleggjunum á peim
komu skírt út.
t>ær voru lieldur ófríðar konur.
Nú voru pær komnar yfir fimmtugt,
en jafnvel á tvítugsaldri höfðu pær
ekki pótt laglegar, pví andlitsdrættir
peirra voru mjög óreglulegir, og
ungdómsblærinn yfir andlitunum og
svipnum sýndist fremur draga fram
pað, sem ófrítt var, heldur en hitt.
Nokkuð var pað, að fólki fannst pær
að sínn leyti fallegri nú en pegar pær
voru á besta skeiði. líáðvendnin og
polgæðið skein út úr andlitum peirra
beggja, og sást eins og enn ljósar
fyrir pað, að engiun fríðleiki var par
fyrir.
Önuur peirra—systirin með dekkra
hárið—var ögn snarari í hreifingum
en bin, og hengdi par af leiðandi upp
fleiri blautar spjarir úr körfunni.
Ilún var líka sú, sem varð fyrri til að
taka til máls í petta skiptið. Ilún
staldraði við, með vott koddaver í
hendinni,og horfði hugsandi á blómg-
aða eplagrein fyrir ofan sig og heið-
blátt loptið, sem sá3t gegnum laufið,
og vorgolan, svo pýð og mjúk, feykti
um leið ögn til punna liárinu hennar.
„Jeg er að hugsa um pað,Maria,“
sagði hún, „hvort manni mundi
breeða svo rnikið við, ef maður dæi
nú einhvern morguninn. Skyldi ekki
eplagreinar líkar pessurn hanga yfir
veggina, sem gerðir eru af gimstein-
um—nema jeg býst við, að par muni
ekki vera neinar visnaðar og dauðar
greinar innan um, heldur muni pær
alhr vaxa paktar með blómstruin.
Og jeg trúi ekki, að pað sje svo mik-
ill munur á loptinu hjer og í hinni
himnesku Jerúsalem“. Um leið og
húu sagði petta, fór rauðbrystingur,
sem einhverstaðar var falinn- milli
trjánna, að syngja; „En jeg ímynda
mjer“, hjelt hún áfram, „að pað sjeu
englar, en ekki rauðbrystingar, sem
syrigja par, og peir sitja ekki uppi I
trjáuum, heldur standa á jörðunni,
upp-í hnje í lilju-grasi, ellegar máske
á gull-lögðu götunum, og leika undir
á hörpur slnai“.
Hin systirin leit til liennar með
óttaslegnu augnaráði. , Æ, hamingj-
an hjálpi mjer, vertu ekki að tala
svona, systir góð. Jeg veitekki livað
er komið yfir pig, núna uppá síðkast-
ið! t>að rennur ka[t vatn milli skinns
og hörunds á tnjer við að heyra pig
svo opt vera að tala um dauðann.
f>jer er ekkert illt— eða hvað?“
„Mikil ósköp, nei“ svaraði hún
hlæjandi, og náði sjer um leið kleminu
til að festa með koddaverið. „Jeg er
víst full frísk, og jeg veit ekki eigin-
lega hvað hefur komið mjer svo opt
til að tala og hugga um dauðann nú í
seinni tíð. L>að er líklega vorveðrið,
sem verkar svona á mig. En jegskal
hætta að tala um pað, fyrst pjer fellur
pað illa, eius og líka eðlilegt er,-—En
sóttir pú kartöflurnar, áður en við
fórum út?“ spurði liún allt í einu í
öðrum tón, auðsjáaulega til pess að
brjóta upp á öðru.
„Nei“, svaraði María, sem stóð
hálf bogin yfir pvottakörfunni, með
svo mikla tára inóðu I bláu og dauf-
legu augunum, að hún gat naumast
greint eina spjör frá annari.
„Já—pjer er pá best að fara til
pess; kartöflur eru óætar á pessum
tíma árs, ef ekki er látið standa vatn
á peim góða stund. Jeg skal ljúka
við að heugja upp pvottinn á meðan“.
„Dað er pá líklega best jeg far;
til pess“, svaraði hún, rjetti sig upp
frá pvottakörfunni og gekk inn í hús-
ið án pess að mæla nokkuð frekar.
En niðri í hinum saggasama kjallara—
yfir kartöflu-tunnunni—grjet hún
áaaft, eins og brjóst hennar ætlaði að
springa. Þessar athugasemdir systur
hennar höfðu fyllt hana óákveðnum
ótta og hryggð, sem hún ekki gat
hrundið frá sjer. t>að var líka vissu-
lega eitthvað undarlegt við petta.
Báðar systurnar höfðu ætíð—uppá sinn
máta—verið guðræknar konur. Þær
höfðu kostgæfilega lesið ritninguna,
ef ekki með fullkomnum skilning, pá
samt með trúmennsku, og trú peirra
hafði sett sterkan stimpil á hið dag-
iega líf peirra. Dær vissu hjerum bil
eins mikið um spámenn gamlatesta-
mentisins eins og um nágranna sína,
og er par með ekki lítið sagt um tvær
piparmeyjar í smá bæ í Nýja-Eng-
lands ríkjunum. En prátt fyrir f essa
guðrækni peirra varð pó tæplega
sagt, að mikið andíegt væri við hana.
Hún var eins langt frá pví, eins og
nokkuð trúar eðlis, sem á annað borð
er andlegt, getur verið.
Báðar systurnar voru frábærlega
hagsýnar og hyggnar í öllu, sem að
lffinu laut—sjerstaklega Prisoilla—en
trúarbrögðin stóðu fyrir henni eins
og einn gefinn, sjálfsagður hlutur.
Dað var synd og iðrun hjer, og um-
bun og hegning hinumegin. Hún
hafði pví að líkindum, fram til pessa
tfma, lítið hugsað um pá skáldlegu
fegurð hinnar himnesku borgar ogpvf
síður hafði hún talað um slíkt, pví I
verunni hafði hún ætíð verið fámálug
um trúarskoðanir sfnar—-jafnvel við
systir sína.
Dessar tvær konur—með guð í
huganum hvert augnablik iífs síns—
höfðu sjaldan nefnt hann á nafn hvor
við aðra. Að Priscilla skyldi pvf tala
eins og hún hafði gert í dag, og
nokkra undanfarandi daga, var í sann-
leika mjög fráleitt vana bennar, og í
hæsta máta undarlegt og ískyggilegt.
Aumingja María—grátandi ytir
kartöflu tunnunni—gat ekki skilið
petta öðruvfsi en sem feigðar-fyrir-
boða. Fáeinum hjátrúar-frjóöngum
hafði skotið upp í hinum hversdags-
lega, óbrotna jarðvegi eðlis hennar.
Loksins perrði hú’n samt tárin, og
fór upp með b!ikk-fat fullt af kartöfl-
um, sem hún var vandlega búin að
pvo og setja vatn á,pegar systir henn-
ar kom inn með tóma körfuna.
Klukkan sló tólf, pegar pær sett-
ust að miðdegisverði í hinu pokka-
lega eldhúsi, sem var annað af peim
tveimur herbergjum er í húsinu voru.
Mjór gangur lá í gegnum pað pvert.
öðru megin var eldhúsið, sem lfka
var setustofa peirra systra, en í hinu
sváfu pær. Uppi var lopt, sem aldrei
hafði verið fullgert og lá uppgangan
eptir stiga í ganginum gegnum lúku-
gat á loptinu. Systurnar höfðu tekið
inn saum, og á pann hátt unnið fyrir
lffs-uppeldi sínu, og húsi pessu, sem
pær nú fyrir nokkru voru búnar að
borga til fulls. Dar að auki áttu pær
á banka allmikinn peninga-slatta, sem
pær höfðu dregið saman með iðni og
sparsemi. Fólk var stundum að lá
peim pað, að vera að vinnasvona baki
brotnu, par eð pær ekki purftu pess,
er pær gerðu pað samt og gátu ekki
annað, pví vaninu var búinn að gera
peim pað ekki einungis tamt, heldur
og líka nauðsynlegt.
Degar pær voru búnar að borða
og pvo upp og ganga frá ílátunum,
fóru pær í hreina og stffaða, blárauða
kjóla, og settust með sauma sína sín
við hvern framglugga. Húsið sneri
mót suðvestri, og sólin skein inn um
pá báða. I>að var heitt fyrir pennan
tfina árs, og gluggarnir stóðu opnir.
Rjett fyrir utan pá, og hinu megin
við húsið líka, uxu háir og pjettir
blómstur-runnar, sem litu út fyrir að
mundu innan skainms, pegar peir yxu
meir, nærri pví byrgja húsið. Skugg-
arnir af blöðum peirra fjellu inn á
hið ný pvegna, gulmálaða gólf, og
mynduðu eins og dansandi net á pví.
Systurnar sátu og saumuðu gróf
vesti allan seinnipart dagsins, og
mæltu varla orð af munni. Litla,
spegilfagra matreiðslustóin, áttadaga-
klukkan á hyllunni, sirs-fóðraði
ruggustóllinn og hiriir svörtu, dans-
andi laufa-skuggar á gula gólfinu—
allt petta samanlagt gerði herbergið
fallegt og friðsamlegt.
Skömmu fyrir klukkan sex kom
nágrannakona inn til peirra með
rjómakönnu í hendinni, til pess að fá
lánaða mjólk útí teið; og pegar búið
var að fylla könnuna, settist hún nið-
ur augnablik, til pess að rabba við
pær um landsins gsgn og nauðsynjar
—sem kallað er. En er pað tal stóð
sem hæst, lagði Priocilla allt í einu
niður verkið, bandaði með hendinni
og sagði: „Dei, púi“, í hálfum
hljóðum.
I>ær hinar ljetu talið falla, og
störðu undrandi á hana. Dær hlust-
uðu auðvitað líka, en gátu ekkert
heyrt.
Niðurlag á 7. bls.
The Butterfly Hand Separator
Er hin nýjasta, bezta, einfaldasta og
ódýrasta vjel sem til er á markaðnum,
til að aðskilja rjómann frá undanrenn-
ingunni.
Hversvegna að borga liátt veríT
fyrir ljelega Tjel, pegar pjer getið
fengið hina agsetustvi vjel fyrir lægra
verð.
“BUTTERFLY” mjólkurvélin
Rennur ljettast, Darf litla pössun, Barn
getur farið með hana, Darf litla olíu.
Vjelin aðskilur rjómann af 250 til 275 pundum af mjólk á hverjum kl.tlma.
Eptir nákvæmari skýringum, verði eða agentsstöðu, snúi menu sjer til
J. H. ASHDOWN.
WlNNIPEG, MAN.
Aðal-verzlunarstaður fyrir Canada og Bandarfkin:
EMANUEL ÖIILEN,
180 St. James Stk., MONTREAL.
Qefnar
Bækur.
Nýir kaupendur að 10. árgangi Lög:-
bcrg'S (hjer í landi) fá blaðið frá þessum
tíma til ársloka fyrir $1.50, Og ef þeir
borga fyrirfram geta þeir valið um ein-
hverjar þrjár (3) af eptirfylgjandi sögu-
bókum:
1. „1 Örvænting“, 252 bls.
Eftir Mrs. M. E. Ilomes.
2. „Quaritch Ofursti11, 562 bls.
Eptir II. Kider Haggard.
3. „Þokulýðurinn“, 656 bls.
Eptir II. Rídcr Haggard.
4. „í leiðslu“, 317 bls.
Eptir Hugh Conway.
5. „Æfintýri kapt. Horns“, 547 bls.
Eptir Frank B. Stockton.
6. „Rauðu Demantarnir”, 550 bls.
Eptir Justín McCarthy,
Allar þessar bækur eru eptir góða
höfundi, og vjer þorum að fullyrða að
hver, sem les þær, sannfœrist um að hann
bafi fengið géð kaup, þegar hann fjekk
slíkar bækur fyrir ekki neitt. Því
blaðið vonum vjer að hver finni þess virði,
em hver borgar fyrir það. „Rauðu Dem-
antarnir“ verða ekki fullprentaðir fyrr en
í vor og verða því þeir, er kunna að panta
þá bók nú, að bíða eptir henni í tvo til
þrjá mánuði.
Gamlir kaupendur,
sem borga þennan yfirstandandi ár-
gang Lög'berg'S fyrir 31. marz n.k.,
geta fengið einhverja eina (1) af ofannefnd-
um bókum, ef þeir æskja þess.
Vinsamlegast,
Logberg Print’g k Publish’g Co.
^TTTTt
TTTTTTTTTTTrtTTTr
TTTTTTTTTTTTTTTTTT
The D.&L.
Emulsion
Is invaluable, if you are run:
■ down, as it is a food as weli as ■
[ a medieine. ;
The D. & L. Emuision
■ Will build you up if your general health is
► impaired.
: The D. & L. Emulsion :
í Is the best and most palatable preparation i
: Cod Liver Oil, agreeing wiih the mostdel
> cate stomachs.
The D. & L. Emulsion
£ Is prescribed by the leading physicians of
t Canada.
The D. & L. Emulsion
t Is a marvellous öesh producer and will giv
yon an appetite.
SOc. & $1 per Bottle
t Be sure you get I DAVIS & lAWBENCE Co. , ITD
C thegenuiuo | montreal
jjUXllAállilini LHL á 1 liliiuniim aa^ I
P. O. Box 368,
WINNIPEG, MAN.
Dr. G. F. Bush, L..DS.
TANNLÆKNIR.
Tennur fylltar og dregnar út án sár
auka.
Fyrir að draga út tönn 0,50.
Fyrir að fylla tönn $1,00.
527 Maik St.
I. M. Cleghorn, M. D,
LÆKNIR, og YFIRSETUMAÐUR, Ec-
Úts’rrifaður af Manitoba læknaskólnnuin
L. C. P. og S. Manítoha.
Sknfstofa vfir búö I. Smith & Co.
EEIZABETH ST.
BALDUR, - - MAN.
P. S. Islenzkur túlkur við hendina hve
nær sem J>örf gerist.