Lögberg - 06.05.1897, Blaðsíða 5

5
r'iglar orðaskipan yorri og gerir hana
jafn-klaufalegt og stua e'gin. I>að
nærri geta hvað er að reiða
8'íí á siaðhæfinjrar manns, sem
okki getur eða vill hafa prent-
uð orð rjett eptir, en þykist
þð vera að pvl, með því að setja til-
vitnunarmerki við pau. Mr. M. P.
hefur ekki neitað peirri staðhæfingu
vorri, að formælendur 2. ágústs hafi
iitrommað1, saman mörgum ungling-
urn og börnum á fundinn, og að ó-
m.ynduguBi unglingum og börnum
hafi verið leyft að jrreiða atkvæði.
hyrst M. Pjetursson neitar pessu ekki,
þá stendur staðhæfiiifr vor, að 17. júní
hafi orðið mikillega (ekki merkilega!)
°fan á hjá peim, sem nokkuð skildu
eða vildu skilja í málefninu. £>ví auk
nefndra unglinga og barna (M. P.
heldur pví pó líklega ekki fram, að
ðmyndugir unglingar og börn skilji
hina eiginlegu pyðingu deilumálsins
Um 17. júní og 2. ág.) greiddi sumt
fullorðið fólk atkv. með 2. ág. af
tómri kappgirni og meðhaldi með J.
‘dafssyni, en ekki af smnfæringu
fyrir ágæti stjómarskrárinnaríslenzku.
l'ið parf miklu meir en „meðalgikk“
til að halda pvt fram, að 2. ág. hafi
°rðið ofaná hjá peim, sem skilja eða
V|lja skilja. hina eiginlegu pyðingu
þ'etunnar um nefnda daga.— í
I'ojsu sambandi skulum vjer benda á,
#ð fyrst framan af, pegar verið var að
tjera ráðstafanir viðvíkjandi íslend-
' 'gadoginum, var ætlast til, að hin
y nsu fjelög hjer í bænum sendu
mgnd,Hga menn á fund, til að gera
Snnpykktir er suertuhátíðahald petta,
eu lslendiugadags nefndir pær, sem
hosnar hafa verið síðustu árin, hafa
vorið kosnar á fundum sem nefndirnar
^jálfar hafa komið á eptir allt öðrum
teglum. Vissir menn t nefndunum,
Som vildu ráða öllu viðvíkjandi há-
t'ðarhaldinu, hafa í laumi fengið
hunningja sína til að koma á fundinn
greiða atkvæði með sjer eða
l'eim möunum, er peir tilnefndu t
^ '•endingadags-nefndina, en pó
langt hafi vtrið gengið I pessu
undanförnu, pá hefur aldrei áður
Vðrið gengið eins langt og fyrir
hi tu síðasta fund, nefnil. að „tromma“
8;tintu ómyrdugum unglingutn og
hirnuin. Ois skildist á fundarstjóra
h.uiu áliti að allir, sem væru 12
f' a, liffðu rjett til að greiða atkvæði,
0 1 vjer vitum ekki til að nein sam-
1‘ykkt sje til fyrir slíku, eða að annað
011)8 sje venja í nokkrum fjelagskap,
#ð undanskildum ungliuga- og barna-
^jelögum. Vjer höfum uú aldrei skilið
það svo, að fjelagsskapurinn um ís-
londingadagshaldið væri unglinga eða
harnafjelagskapur. I>ess vegna kom
088 aðferðin, sem beitt var, nokkuð
hynlega fyrir, og vjer álttum hana
ranga og heimskulega. £>að er rjett
°K ánægjulegt, að unglingar og börn
skemmti sjer sem bezt íslendingadag-
LÖOBERG, FIMMTUDAGINN 6. MAÍ 1897.
inn, en peir og pau geta pað án pess
að evra látin greiða atkvæði um atriði
er suerta pýðingu dagsins, atriði, sem
pau ekki skilja, sem ekki er von.
í>að er mál að Winnipeg-ídendiogar
athugi petta atriði, og að fullorðið
fólk fari að eins og annara pjóða full-
orðið fólk fer að, en ekki eins og
börn.
Hvað sem Mr. M. P. segir, pá
var skýrsla vor um fundinn sönn og
áreiðanleg, enda vonum vjer að ó-
hlutdrægir lesendur játi, að M. P.
hefur ekkert hrakið i henni með hin-
um hrokafullu, dónalegu, gorgeirs-
fullu, illkvittnislegu—og klaufalegu
athugasemdum sínum.
Að endingu skulum vjer geta
pess, í sambandi við petta íslendinga-
dags-mál, að vjer lásum pað nýlega,
að vísindamaður einn hefði haldið pvt
fram útaf Darwin’s kenningunni—í
spaugi auðvitað—að pegar rófurnar
Lefðu dottið af mönnunum, pá hefðu
pær orðið að höggormum, og pannig
væru peir tilkomnir. Pegar Jón
Ólafssou fór frá Winnipeg, skildi
hann hjer eptir rófu stna. Sú rófa
er bjer alltaf á iði—hvort sem hún er
nú í höggormsltki eða ekki—og spilar
í íslendingadags-málinu og fleiru.
Sú rófa spilar svipaða „rullu“ og sels-
rófan í „Fróðár-undrunum“. En pað
er vonandi að pessum rófu-ófögnuði
linni með tímanum, eins og rófu reim-
leikanum í Fróðá.
Nýr spámaður.
Hinn æruverði öldungur Jónas
Kortson er orðinn einskonar spátnað-
ur í elli sinni hjer vestur í Ameríku.
Pað var með hann, eins og sagt er utn
aðra spámenn, að hann var lítils
metinn á fósturjörð sinni—að miunsta
kosti sást ^kkert eptir hann í blöðun-
um. En hann hefur náð sjer niðri
hjer í Ameríku, eins og stðasta Hkr,
ber vott um. £>ar er, meðal annars
góðgætis,grein eptir penna nýja Jón-
as spámann, sem kallast mætti: „Hin
litla spádómsbók Jónasar 2. stóra-
spámanns.“ Sjálfur ncfnir hann grein
sína: „Uppspretta vantrúar íslend-
inga f Ameríku,“ sem er mjög spá-
mannleg fyrirsögn. Jónas skrifar
grein pessa útaf einhverju í athuga-
semdum vorum við útdrátt úr ferða-
sögu dr. Valtýs, sem honum póknast
að kalla „sleggjudóm yfir vantrúaða
íslendinga hjer vestra,“ en sem hann
í sinni miklu vandlætingu gleymir aft
segja frá í hverju sje innifalinn. Pess
vegna kemur pað lesendum Hkr. fyrir
eins og skrattinn úr sauðarleggnum,
að spámaðurinn byrjar mál sittmeð
að spyrja oss í Hkr. „hver af íslend-
ingum var hinn fyrsti ofsækjandi lút-
ersku kirkjunnar hjer?“ o. s. frv., o. s.
frv. Þar að auki er mál spámannsins
svo dularfullt, að vjer vogum oss ekki
útá pað spekis-voðadjúp, til að svara
öllum spurningum hans. Vjer ætlum
að eins að segja, að sjera Jón lljarna-
son hefur frá pví fyrsta haldið sjer við
kenningar íslenzku kirkjunnar, eins
og pær hafa komið fram hjá hinum
merkustu mönnum hennar fyr og síð-
ar, en gat ekki aðhyllst kreddur Mis-
souri synódunnar hjer vestur í Ame-
ríku, sem sumir prestar norsku synód-
unnar fylgdu, og seinna varð til að
sundra norsku sýnódunni. Missouri-
synódan er livorki hin aðallega lút
erska kirkja hjer í landi nje í Evrópu,
svo pað er ekki að ofsækja lútersku
kirkjuna pó maður neiti að aðhyliast
kreddur nefndrar synódu, pó hún telji
sig part (sje ofurlítið brot) af pví er
nefnist hin lúterska kirkja í heiminum.
Ef nokkur kirkja hefur vetið ofsótt
hjer I landi, pá er pað hin litla, fá-
menna íslenzk-lúterska kirkja. Ymsir
ísleudingar hafa „farið úr“ barnatrú
sinni, eins og Eiríkur frá Brúnum
komst að orði, og gerst Mormónar og
ýmislegt annað, par á meðal Unttarar.
Sumum hefur pótt fínna að tilheyra
einhverju öðru kirkjufjelagi, en hinni
íslenzku lút. kirkju, pað hefur verið
kostnaðarminna fyrir suma og pen.
ingalegur hagur fyrir aðra, en hjá
fæstum hefur pað verið einlæg sann-
færing fyrir trúarlegum sannindum,
sem leitt hefur pá inn í önnur kirkju-
fjelög. Jónas stóri-spámaður hinn 2.
„fór úr“ barnatrú sicni allra fyrstu
árin og varð á móti íslenzku kirkj-
unni—fór að sundurdreifa—svo hann
var einn hinn fyrsti ofsækjandi ísl.
lútersku kirkjunnar hjer vestra í
peim skilnÍDgi. Nú heyruin vjer sagt,
að liann hafi orðið Únitar í elli sinni,
af pví að hann hafi ekki viljað trúa
pví að hvalurinn hafi getað gleypt
tiafna hans. Nú er hann orðinn spá-
maður sjálfur, miklu stærri spámaður
en nafni hans, pví auk pess að anda-
gipt hans er miklu háíleygari, pá hef-
ur hann lesið „fyrirlesturinn útaf Ásu,
Signý og Helgu“, sem nafni hans
pekkti ekki og enginn unnar hefur áður
heyrt nefndan. En mesta stórvirki
hans er pað, að hanu gleypti hval-
inn (illhvelið) „Dagsbrún“ með öllu
slorinu! £>að parf stóran munn til að
gleypa pann hval, og enn sterkari
maga til að halda honum niðri í sjer
og melta hann. , En hann liefur nú
haldið peim hval niðri í sjer í meir en
3 mánuði—og vonandi að hann verði
1000 ára og haldi honum niðri í sjer
til daganna enda. Nafni hans gleypti
ekki hvalinn, heldur hvalurinn hann.
Hitt er ólíkt meira stórvirki eða
kraptaverk, og pess vegna er nýji spá-
maðurinn enn stærri spámaður. Sumir
hafa verið að undra sig á, hvað orðið
hafi af hvalnum „Dagsbrún.11 Nú vita
menn pað. Spádómsbókín í Hkr. er
sönnunin fyrir pví, að pessi nýji Jónas
spámaður hefur gleypt hvalinn „Dags-
brún“ og er að melta hann. Spádóms-
hókin í Hkr. er sem sje ropi, sem upp
úr honuin fór af meltingar-uinbro'.-
unuin.
Umferðar pre^tui inn.
K.UIST.VIX Á UOSIISI MIKIÐ AÐ ÞAlvKA.
Fyrr á tfmu n urðu peir opt að pola
mikið erfiði og illa meðforð í
Uanada. Saga eins af peim,
sem nú er kominu á efri ár.
Tekið eptir Stracoe líeformer.
Til forr.a voru kenninsrar Metnu-
dista umbreiddar í Canada af uinferða
prestum. Til pess purfti með mjög
sterkri heilsu og góðri líkamsbyggingu
áhuga á inálefninu og staðfestu til að
framfylgja- pví. £>að var ekki auð-
velt að vinna pað verk sem pessir
menn tóku sjer fyrir heddur, en peir
voru sterkir í trúnni og vonin um end-
argjald að lokum. Margir fjellu á
leisinni, en aðrir börðust og sigruðu,
og eru sumir peirra nú orðuir aldir-
hugnir menn, lifandi glaðir í peirri
von að bráðum eigi peir að fá sitt hið
síðasta endargjald.
Flestar pessar gömlu hetjur eru
nú hættar við reglubundna vinnu í
kyrkjunnar pjónustu, og lifa nú á
eptirlannum í kyrð og spekt í bæjurn
eða bújörðum og * bíða pess að verða
kallaðir.
Rev. David Williams sem á heima
tvær mílur suðvestur af Nixon Oot. í
Windham township Norfolk County,
var einn af pessum forntíðar hetjum.
Hann var hraussur að heilsu til, og pó
hann byrjaði án pess að hafa mikla
menntun tókst honum með miklum
erfiðmunum að verða prestur. Hann
var hið fyrsta barn er fæddist í hinu
fyrsta húsi í Glen William nylend-
unni móðurbróðir hans. Iiev. Willi
ams er nú sjötugur að aldri og hefur
átt hjer heima hin 3ð árin. Hann hef-
ur í mörg á pjást af nyroaveiki, og
hefur reynt allskonar meðöl en ekki
batnað af peim neitt að mun, og í
október 1895 fjekk hann limafalls-
syki. Honum skánaði petta að nokkru
leyti aptur, gat faiið að tala en minn-
ið var svo ljelegt að hann purfti opt
að hugsa sig um nokkrar mínútur áð-
ur en hann gat munað nafn pess sem
hann var að tala við pó bonum væri
sagt hvað eptir annað. Einu sinni
pegar hann ætlaði til kyrkju purfri
hann’að tala við nábúa sinn sem hafði
verið|honum kunnugur í 20 ár, en
liann gat ómögulega munað hvað
hann hjet fyr en eptir langa um-
hugsun.
Fyrir utan petta ólag á hugsun-
arfæriuu leið hann óbærilegir prautir
Itkamlega. Hannátti vand t fyrir höf-
uðverk sem ymist setti sig framan
eða aptan í höfuðið eða pá í gegnum
pað fyrir aptan eyruu. Einuig ætti
hann vanda fyrir prautir í bakinu
mjöðmunum og fótunum, lisnn pjáð-
ist svo mikið að hann gat nánast sofið,
og hann ljettist allt af pangað til hann
vóg að eins 146 pd. í desember 1895
fór hann að verða vonlítill og fannst
haon finna á sjer að hann mundi eiga
skamtnt eptir ef ekki kæmi bráður
bati.
Hinn 20. des. las hann f blaðinu
Reformer nin mann sem liafði lækneð
sig með Dr. Williams Pmk Pills og
fjekk hsnn pá pegar pað innfall að
skrifa til Breckville ejitir töluverðu
af pessu frábæra meðali. Honum fór
undireins að batna af pessu meðali
og hefur honum farið tnjög fram af
pví síðastl. ár. Hinn hefur nú engar
prauti og minni hefur hann nú hjer
um bil eins gott og hann befur nokkru
sinni haft, og út!it fyrir að honuin
batni algerlega er mjög svo gott.
Hann hefur pyngst um 20 pund síðan
hann fór að brúka Pink Pill. Mr.
Williams segir: ,Jeg get n.ælt með
Pink Pills og af alhuga ráðlagt peim
sem eru veikir eins og jeg var, að
brúka pær‘.
Dr. Williams Pink Pills eru blóð-
hreinsandi og taugastyrkjandi. Dær
bæta blóðið og útryma pannig sjúk-
dóms efnunum úr líkamanum. £>að
eru til margar tegundir af pillum sem
líta út líkt og Pink Pills, som menn
ættu að varast. Ekta Pink Pills fæst
að eins } öskjutn með tnerki fjelagsins
á umbúðunum: „Dr. Williams Pink
Pills for Pale People.“ Takið engar
aðrar.
“ HÖUCH ^“CAMPBÉTl
Málafærslumenn o. s. frv.
Skrifstofur: Mclntyre Block, Main St.
WlNNII'EG, Man.
Peniagap til Ians
gegn veði í yrktum löndum.
Rymilegir skilmálar.
Farið til
Tt\e London & Cai\adiai\ Loan &
Agency Co., Ltd.
195 Lomisaed St., Winnipeg.
eða
S. Cliristoplierson,
Virðingamaður,
Geund & Baldue.
VEnniA.PAPPiR
N ú er kominn sá tfmi sem náttúran íklæðist skrúða sínum, og tíminn
sem fátækir og rfkir prýða heimili sín innau með Yeggja-pappír.
Spursmálið fyrir kaupandanum er: Hvar get jeg fengið hann falleg
astan og billegastan? en peir sein reynslu hafa fyrir sjer eru ekki
lengi að hugsa sig um að fara til
R. LECKIE, veggja-pappirs-
sala, 425 Main St.
20 legundir á 5 cent rúllan og mikið úrval fyrir 6c , 7^, 10 og upp.
Borða á lc., 2, 2^, 4 og upp. Mr. Á. EGGERl'SSON vinnur í búð-
inni og ætíð til reiðu að tala við ykkur.
494
UPP í tylftatali á Englandi, sem eru alveg við hans
11 °fi)Og sem gæti drukkið óáfengt öl og haft heimsku
^órnin peirra á brjósti. Jeg er ekki maður sem geri
n'J9r slfkar drósir að góðu. Jeg hef aldrei elskað
#Öra stúlku en yður, og ef pjer giptist mjer ekki, pá
sUal jeg gjá um, að pjer giptist engum öðrum. Pjer
Uafið aldrei áður átt neitt saman að sælda við mann
°>ns og mig, Fidelia. £>jer verðið að semja við mig;
leg er sturlaður maður“.
„Pá er jeg lfka sturlaður kvennmaður“, sagði
^ön. „Jeg geri engan samning við yður. £>jer
megið drepa mig, ef pjer viljið. £>jer gatið ekki
8lökkt hatur mitt á yður, og pjer getið ekki gert
m,g hrædda við yður. £>egið pjer! hlustið á! ieg
heyri fótatak! jeg heyri mannamál—pað kemurfólk!
guði sje lof!“ Og svo rak hún upp hvort hljóðið
U fætur öðru.
Eitt augnablik—í eina sekúndu—áleit liún, að
hann mundi drepa sig. Augu hans blossuðu af reiði,
°g hann virtist vera að preifa eptir vopni. En í
aömu andránni var barið á hurðina, tvær raddir hróp-
uðu 4 Fidelíu og tækifærið var um garð gengið.
^Tinum óhamingjusatna manui rann mesta reiðin, og
hatin faun glöggt til pess með sjálfum sjer, að par
°ð hann hefði hikað sjer eitt augnablik að framfylgja
ll<5tan sinni og drepa hana, pá væri tækifærið farið)
°g hann sleppti henni pvf.
„Opnið hurðina“, sagði liann, „og sogið peitn
0lns mikið eða lftið eins og yður sýnist“.
494
„Já, auðvitað, pað er nóg móðgun“, endurtók
lafði Scardale. „Jeg held pjer hljótið að vera að
ganga af vitinu, Mr. Bostock“.
„Já, jeg var að ganga af vitinu“, sagði Bland,
„en jeg er nú að fá pað aptur“.
„Hvernig stóð á, að pjer komuð svona fljótt?“
spurði Fidelia. „£>jer komuð áður en jeg hrópaði
upp yfir mig“.
„Rupert barði á hurðina á herbergi mínu og
kallaði á mig“, sagði lafði Scardale. „Hann sagði,
að hann hefði veiið að ráfa um í garðinum, og að
hann hefði sjeð einhvern klifra úr trjenu yfir á
gluggsvalir yðar, og að hann hefði álitið rjettara að
koma til mfn og segja mjer frá pví, en að klifra
sjálfur upp og ef til vill gera yður enn hræddari'b
„Jeg sá hver pað var“, sagði Rupert átillilega,
„og jeg hjelt, Miss Locke, að pjer vilduð heldur, að
jeg kæmi með mágkonu mína með mjer. Annars
hefði jeg getað komist inn um gluggan á einu augna-
bliki; en jeg hjelt að pjer kærðuð yður ekki um, að
jeg træði mjer pannig inn á yður og að illdeilur og
ryskingar ættu sjer ef til vill stað í herbergi yðar;
og pó jeg hefði freistingu til að viðhafa einföldustu
aðferðina, pá komst jeg að peirri niðurstöðu að pað
væri rjettara af mjer, að koma með lafði Scardale“.
„Pað gleður mig, að pið eruð öll svona ánægð
og elskuleg ‘, sagði Bland háðslega. „Jeg skal ekki
raska allri ánægju ykkar sem stendur. Pað getur
verið að jeg geri pað seinna. Sem stendur kæri
487
„ó, hann hefur sagt yður allt saman“, sagði
hann. „Hefur hann sagt lafði Scardale pað einnig?“
„Áform yðar er pá, að nota pessa vogstöng
gagnvart hinni göfuglyndu kouu, lafði Scardale,“
sagði hún. ,,£>jer eruð göfugt prúðmenni, eða hitt
pó heldur, Mr. Jafet Bland.“
„Nei, ekki gagnvart henni; hvað kæri jcg mig
um hana?“ sagði Bland. „Jeg ætla mjer að nota
pessa vogstöng gagnvart yður—nota hana á tilfinn-
ingar yðar gagnvart lafði Scardale. Yegna hennar
verðið pjer að semja við mig, Fidelia.'1
„Nei, jeg geri pað ekki einu siuni hennar
vegna,“ sagði Fidelia. „Hún myndi fyrirlíta mig ef
jeg lyti svo lágt, að ganga inn á nokkra málamiðlau
við yður, pó ekki væri nerna um eitt augnablik.
Lofiðmjer að opna hurðina og fata út, eðapjer hafið
verra af pví á endanum.“
Ef Fidelia hefði vitað, að augu tryggs vinar
hjeldu vörð viðglugga hennar á pessari sömu stundu,
pá hefði hún sannarlega mátt vera hugprúð. En
hún syudi hugpryði pó hún vissi ekki, að nein hjálp
væri í nánd. En pó húu syndi engan ótta, og pó
hún fyndi til pess með sjálfri sjer, að hugrekki lienn-
ar mundi ekki bila, hvað sem fyrir kæmi, pá gat hún
ekki aunað en sjeð á svip Blands, að hann var ákveð-
iun í, að hún skyldi lilusta á allt, sem hann ætlaði
að segja, og að hanu ætlaði ekki að lofa henni að
opna hurðina eða hringja klukkunni. Hún vissi vel,
að hann var sterkur og liðugur maður, og að húu
^yrði að eins sem barn í höndunum á honum,