Lögberg - 05.08.1897, Blaðsíða 5

LÖGEERG, FIMMTUDAGINN 6. AGUST 1897.
leika i lausu lopti. E>essari rödd al-
Wennings hlytum vjer að hlyða. í
(ren. Council míilinu hafi verið hætt
v>ð alla framkvæmd sökum ótta við
almennÍDgsálitið, jafnvel f>ó vitan-
lega hafi pað verið til stórtjóns fyrir
skólamálið, að pað mál var eyðilagt.
Nft ættu menn í pessu tilfelli að láta
eptir almenningsálitinu, sem líka
vwri eindregið, og ákveða stað fyrir
ekólann. Um tvo staði væri aðallega
að rasða: Winnipeg og Park River,
°g f>ó eiginlega ekki nema einn, pvi
^Vinnipeg hafi ekki boðið að gera
öeitt fyrir skólann. Park River-bær
'æri að ymsu leyti vel fallinu sem
keimili fyrir skólann. Aðalgallinn
8je, að par búi svo fáir íslendingar;
c,i í bænum og umhverfis hann væri
aptur fjöldi Skandínava, sem myndu
styðja skólann. Ræðumaður kvaðst
þekkja ýmsa höfunda brjofanna til
ú>rsetans; að eins einn peirra hafi tal-
&ð um, að heppilogra væri að hafa
skólann i stór bæ, en til sumra hinna
skólastjóranna kvaðst hann pekkja
Þ&ð, að þeir álitu skóla betur setta í
smá-bæ. Loks studdi ræðum. tillögu
sjera Fr. J. Bergmanns og sagði, að
ö'eð pessu gæfist Winnipeg-mönn-
um tækifæri til að sýna, hvað peir
v>ldu gera og gætu gert.
Sjera Jón J. Clemens var tillög-
l,nni meðraæltur og gerði grein fyrir,
kvers vegna hann hafði áður mælt
■noÖ pví að leigja kennsluhús fremur
0Q byggja-
Sjera N. Stgr. Thorláksson sagð
’st ekki vera beinlínis mótfallinn
þessari tillögu, að hann hefði ekki
öeitt á móti pvl að beðið væri eptir
l'aarri tilboðum. Sagði, að Park Riv
°f-menn kynnu að vilja leggja enn
öteira á sig og hafa upp $0,000, svo
Ifamarlega nokkur vissa væri fyrir
1>V1 að boðinu yrði pá tekið. En nú
bynnu aðrir bæir að gera hærra boð
tyrir næsta k.ping, og yrði pá allt
orfiði og umsvif Park River-bfia til
^nýris. Undir pessum kringumstæð-
"’n áleit ræðum. mjög erfitt, og pvl
s°ni næst ómögulegt, að gangast fyrir
1‘eirri hækkun á tilboði Park River-
*'®jar, sem tillagan færi fram á, og
,n>kið spursmál, hvort Park River-
n>enn gongju inn á petta, upp á sllka
ðvissu.
Dr. M. Ilalldórsson sagði, að slð-
"n hann hafi komið til pessa lands,
*1&fi hann ávallt látið sjer vera annt
"n> framgang pessa máls, og hafi sjer
' ,Jrið kært að hlynna að pessu pýð-
'"garmikla fyrirtæki kirkjufjelagsins
°>ns og hann hafi getað. Sjer hafi
"iulægt sýnst máliö fá mesta mót-
sPyrnu í Winnipeg, og lysi pað ekki
^hnga hjá mönnum par að fá skólann.
h'l'ki væri Winnipeg heldur miðpúnkt-
"r eða pungamiðja kirkjufjelagsins,
°g svo væru menu lika óðum að flytja
Þ&ðan. Fannst, að pað yrði að taka
elns mikið tillit til Dakota- og Minne-
sota-raanna eins og Canada-manna.
Sagðist vilja gera sitt til pess, að
Park River-menn hækkuðu boðið
upp I $0,000, en að hann vildi ekki
leggja mikið á sig í óvissu.
Sigtryggur Jónasson áleit tillögu
sjera Fr. J. Bergmanns heppilega að
pví leyti sem hún færi fratn á hærra
tilboð fiá Park River og gæfi öðrum
bæjum tækifæri til að gera boð; en
hins vegar væri hann ltræddur utn, að
pað myndi spilla fyrir málinu 1 Winni-
peg ef skólinn yrði nú pegar löggilt-
ur í Park River, og að pað yrði kann-
ske ekki svo auðvelt að færa sig til
eptir að einu sinni væri búið að lög-
gilda skólann á ákveðnum stað. Sagð-
ist ekki hafa átt von á pvl, að sunnan-
menu fylgdust allir að ináliim I pessu,
og hefði vonað, að peir notuðu sjer
pað ekki að peir væru mannfleiri á
pessu pingi. Mótmælti peirri stað-
hæfing síðasta ræðumanDS, að íslend-
ingum væri að fækka 1 WinDÍpeg, og
fannst miður sanngjarnt, að reikna
Winnipeg-bæ, eða Winnipeg-mönn-
um yfir höfuð, pað til skuldar, pó að
oinstakir menn par, eins og vlðar, hafi
veitt skólamálinu mótspyrnu.
Sjera J. A. Sigurðsson sagðist
vona, að Park River-bær og byggð-
irnar umhverfis bæinn hefði einhver
ráð með að hafa upp pær 6 púsundir,
sem tillagan færi fram á, par sem
vjer hefðutn safnað tveimur púsund-
um á einu ári. Sagðist geta fullviss-
að slðasta ræðamann utn pað, að
sunnanmenn vildu ekki nota sjer á
nokkurn hátt hve fámennir J. eir væru
að norðan, heldur hafi peim verið og
sjr annt um, að gefa peim öll pau
tækifæri, sem hægt sje. Bezti vottur
poss sje tillagan. Lýsti gleði sinni
yfir pví, að Mr. Jónasson—sem myndi
gaDgast svo vel fyrir pessu máli optir-
leiðis eins og hann hafi gert að undan-
förnu—virtist geta fellt sig viö uppá-
stunguna.
G. S. Sigurdsson sagðist vera
pakklátur öllum peim, scm talað
hefðu í pessu máli. Hjer hlyti að
koma til greina meira samlyndi og
bróðurleg oining, heldur en vanalega
gerðist. D(ítti málið hafa verið rætt
vel frá báðum hliðum, og hofðu báðar
hliðar ónoitanlega mikið til síns ntáls.
Hvað sig snerti, pá sagðist hann
verða að mæla með Park River.
Sagðist hafa mjög mikið álit á peitn
bæ fyrir skólann. Vildi að pað yrði
unnið að pvl, að skólinn yrði byggður
og byrjaður fyrir aldamót.
Sjera Fr. J. Bergmann sýndi
fram á, að ekkert væri í hættu með að
löggilda skólann eins og tillaga sín
færi fram á; pað væri hægt að fá upp-
gjöf á slíkri löggilding, eða hægt að
láta hana falla niður, hvenær sem væri,
ef pyrfti; en pað gengi betur að safna
fje ef skólinn væri löggiltur. Dað
væri ekki rjett að láta uefndina halda
sjóðnum svona ólöggiltum. Allt hafi
verið gert til að tniðla málum og gera
Winnipeg-menn ánægða. Nú sagðist
hann vilja gera pá breytingar-tillögu,
að tímatakmarkið í 3. lið aðal-tillög-
unnar sje fært til baka frá nœsta
kirkjvþingi til 1. janijar 1898.
Sjera Björn B. Jónsson studdi
pessa breytiogar tillögu.
Fr. Friðriksson kvaðst hafa búist
við, að flestir myndu verða með til-
lögunni, eins og hún liefði verið, en
áliti að pessi breyting gerði hana
óaðgengilegri.
Breytingar-tillagan var pá borin
upp til atkvæða ogsampykkt.
Jón Thordarson sagðist álíta
petta hið stærsta velferðarmál, sem
nokkurn tlma hafi verið sctt ádagskrá
kitkjufjelagsins; sagðist vona, að með
tlmauum yrði annar skóli byggður
fyrir norðan.
Darmeð var umræðum i skóla-
tnálinu lokið.
Var pá aðal- tillagan, eins og hún
er innfærð ltjer að framan með áorð-
inni breytÍDgu, borin upp til atkvæða
og sampykkt, að viðhöfðu nafnakalli,
með 25 atkvæðum gegn 4, som fylgir:
JÁ—Fr. Friðriksson, Björn Jór.s-
son, Sk. Arason, Valdemar Gislason,
Bjarni Pjetursaon, Jón Thordarson,
Jóh. Sæmundsson, Mat. Einarsson,
Elis Thorwaldson, Sigurgeir Björns-
son, Davíð Jónsson, dr. M. Halldórs-
son, E. H. Bergmann, Hafliði Guð-
brandsson, Arngrímur Jónsson, Arni
Sigvaldason, S. S. Hofteig, Snorri
Högnason, Bjarni Jónsson, C.J.Vopn-
fjörð, sjera Jón J. Clemens, sjera Bj.
B. Jónssou, sjera Jónas A. Sigurðsson,
sjera N. Stgr. Thorlákssou og sjera
Fr. J. Bergtnann—25.
Nei—Ilalldór. S. Bardal, J. A.
Blöndal, Stefán Gunnarson og Sigtr.
Jónasson—4.
Jón Björnsson og S. Thorwald-
son greiddu ekki atkv.
G. S. Sigurðsson var fjarverandi.
Dá var Winnipeg-möunum gefið
tækifæri til að skýra frá ástæðum fyr-
ir pvf, að peir hefðu greitt atkvæði á
móti pingsályktaninni, og vorti á-
stæður peirra allra aöallega pessar:
Höfðu ekki búist við, undir kringutn-
stæðunum, að nokkur föst ákvörðun
yrði gerð 1 málinu á pessu pingi;
pótti tímabil pað, sem til væri tekið í
3. lið pingsályktunarinnar, of stutt,
eins og pv! hefði verið breytt; pótti
málið hafa fengið óheppilegan enda.
Dá voru kosnir í hina fyrstu
stjórnarnefnd skólans: Sigtryggur
Jónasson, sjera Fr. J. Bergmann, Fr.
Friðriksson, E. H. Bergmann og sjera
Jónas A. Sigurðsson.
Sjera Jónas A. Sigurðsson var
endurk. fjármála-erindsreki kirkjufje-
lagsins fyrir komandi úr, og sjera
Björn B. Jónsson kosinn til vara.
Dá voru kosnir f útgáfunefnd
„Sameiningarinnar“ eptirfylgjandi
menn: Sjera Jón Bjarnason, sjera
Fr. J. Bergmann, sjera J. A. Sigurðs-
son, J. A. Biöndal og sjera Björn B
Jónsson.
Dá var sjera B. B. Jónsson kos-
inn í sunnudagsskólamáls-nefndina,
og hoDUtn gefið I vald að útnefna sjor
tvo meðnefndarmenn. Nefndi hann
pá sjera N. Stgr. Thorl iksson og
Ilalldór S. Bardal, og staðfesti pingið
kosningu peirra.
Tekjur kirkjufjelagsins fyiir kom-
anda ár voru áætlaðar $150.
Sampykkt, að kirkjupingið feli
fjehirði á hendur (eins og gert var á
slðasta pingi),að skrifast á við fjehirða
hinna ýtnsu safnaða, sem standa I
kirkjufjelaginu,viðvfkjandi tillagi pví,
sem ætlazt er til að söfnuðirnir leggi
I sjóð fjelagsins fyrir lok d :sember-
mánaðar ár hvert.
Sktifara var falið að láta prenta
eyðublöð fyrir kjörbrjef til að útbýta
f tæka tíð fyrir kosningar til næsta
kirkjupings.
Skrifari skýrði frá, að skýrsla sú
um fólkstal o. s. frv., setn ltann ætti
að skila, væri ckki fullgerð sökum
pess, að skýrslur væru enn ókomnar
frá tveimur fjölmennum prestaköllum;
ltafi hann pó sent út eyðublöð snemtna,
og par á ofan brýnt fyrir hlutaðeig-
endum,bæði brjeflega og í „Lögbergi“,
að láta skýrslurnar koma fyrir kirkju-
ping. Vonaði, að petta kærni ekki
fyrir optar.
Sampykkt, að næsta kirkjuping
verði haldið í Winnipeg, satnkvæmt
standandi boði frá fyrri ping., er Sig-
tryggur Jónasson Itrekaði nú og end-
urnýjaði tyrir hönd 1. lút. safnaðar-
ins par.—Eittnig kom tilboð frá Vlda-
llns-söfnttði, erstendnr til næstapings.
Sampykkt var, að fela skrifara
alla umsjón á 6., 13. og 14. fundum,
sem ekki voru al-skrásettir.
Dá gerði Sigtr. Jónasson svolát-
andi uppástungu, er studd var af Jóui
Blöndal og sampykkt:
Kirkjupingið pakkar St. Páls-
söfnuii í Minneota, Minn., hinar
bróðurlegu viðtökur og liöfðinglega
viðttrgerniug, sem hann hefur látið
kii kjtipingsmöimtim f tje. Einnig
pakkar kirkjupitigið hiuttin öðrum fs-
lenzkii söfnttðum I Minnosota fyrir
bróðurlegar viðtökur, og óskar Ollum
hinutn ofannefudu söfuuðum viðgangs
og blessunar.
Sjera Björn B. Jónsson flutti bæu.
Að pvf búnu sagði forseti pingi
slitið, einni klukkustund eptir mið-
næiti.
Nyir
Kaupendur
LÖGBERGS^
Vi blaðið frá byrjun sög'utm-
ar „Sáðmennirnir“ til 1. jan-
úar 1899 fyrir eina
$2.00
ef borgunin fylgir pöntun-
inni eða kemur oss að kostn-
aðarlausu innan skamms.
Þeir sem ekki liafa pen-
inga nú sein stendur geta
eins fengið bluðið sent til
sín strax, og ef þeir verða
búnir að borga $2.00 tím-
anlega i haust fá þeir sömu
kjörkaupin og þótt þeir
sendu borgunina strax, en
annars verður þeim reikn-
að blaðið með vanalogu
verði.
Dr. G, F. Bush, LD.S.
TANNLÆKN R.
Tennur fylltar og dregnarút ánsárs-
auka.
Fyrir að draga út tönn 0,50.
Fyrir að fylla tönn $1,00.
627 Main St.
91
bl að forsmá kvennlegleik sinn, eins og hinum lærðu
'Cvenn-aulum hættir við að gera á prenti og á ræðu-
Mlum á pessari orðgnóttar-öld, heldur notaði hiö
sterkasta afl f heiminum—nefnilega kvennlegleikann
ofurhugalega og fimlega. Lærð kona hefur ekki
^’kil áhrif í heimiuum, en fim, gáfuð kona drottnar
peim hluta veraldarinnar, sem næstur henni er—
Þ&Ö er að segja: eins tnikið og hún kærir sig um að
^ottna yfir. Dvl kvennfólk elskar vald, on kærir
SlR ekki um að nota pað langt f burtu frá sjer.
Mrs. Sydney Bamborough bað sjálf Alexis aö
• sig til borðs.
v,Mon amiþ sagði hún I laumi við M. de Chaux-
VilK áður eu hún bað Alexis að leiða sig til borðs,
'iþetta er I fyrsta skipti sem prinzinn borðar miðdags-
V(>tð hjá mjer.“
Hún sagði petta á frönsku. Alexis og Magga
'°ru að tala saman f hinum endanum á stofunni.
áe Chauxville hneigði sig pegjandi.
Samræðuruar, sem fóru fr*m við miðdagsboröið,
v°tu auðvitað um almenn efni, og pess vegna ekki
Þess verðar að birta pær. Maður rekur sig á, aö al-
J"ennar samræður eru ekki mikils virði pegar maður
'efur skrifað pær niður á pappfrinn. Etta og M. de
bhauxvil|e töluðu mest. Hann hafði fjarskan allan
Snjallyrðum og skemmtilegu rttgli á reiðum hönd-
sem, pegar pað var brotið til ntergjar, var einkis
V|tði, en hann sagði pað á pann h&tt, að paö hljóm-
1 eyrum eins og vísdómur. Etta var jafnoki M.
94
látum draga oss f pessa áftina og hrinda oss 1 lii na,
verðunt peim að bráð, sem hefur tneira vilja-afl, ineiri
staðfestu við augnamið sitt, vfðari sjóndeildarhring
á pví sem kallast lítið. Vjer gerum gælur og bros-
um, og töpum taflinu af pvl, að vjer höfum byrjað
pað með pví að vera steðjar og erum hræddir við
að reyna að vera hamar.
En Etta Sydney Bamborough átti hjer við málm
sem var erfiðari meðferðar en vanalega gerist.
Claude de Chauxvillo neyddist til, pessa stundina,
að vera steðji, af pvf að hann átti ekki annars úr-
kostar. Magga Delafield var aðgerðalaus í bráðina
vegna pess að pað, sem gat komið hreifingu á hana,
var að eins sem frækorn í hjarta hennar. Stúlka
pessi leit út fyrir að vera ein af peiin konum sem
vaxa seint, fullproskast seint, en sein reynast á end-
anum bezti ávöxturinn.
Eptir miðdagsverðinn óku pær Etta og Magga
til lcikhússins, en töluðu ekkert saman. Etta var
að hugsa um sín m&lefni. Hún var nú komin að
vandasamasta partinum I spilinu. Hún mátti ekki
láta jafnvel bozta vin sinn sjá svo mikið sem hornin
á spilunum sem hún hafði.
Degar komið var inn í hinn ríkmannlega áhorf-
enda-klefa, var enginn vandi að koma hlutunum fyrir
á haganlegan hátt—Etta og Alexis sátu að frainan-
verðu, on M. de Chauxville og Magga út I liorni á
bakvið pau.
„Jeg hef beðið vin minn, Karl Steinmetz, að
koma hjer inn í kvold,“ sagði Alcxis við Ettu ejptir
87
„Um klukkan 9, eða hvenær sem pjer viljið“,
svaraði Alexis.
Alexis leit á klukkuna. Vísirarnir virtust vera
ákaflega seinfara. Ilann vissi, að vagninn ldaut að
bíða við dyrnar, blða f pessu rólega stræti tneð hina
stóru, ópolinmóðu hesta speDnta fyrir, moð hina vel
æfðu menn til taks, vagninn, með hina björtu lampa
og hestarnir með hin skfnandi aktýgi. En hann
neitaði sjálfum sjer um pá ánægju, að konia fyrir
tímann til miðdagsverðarins, til kouunnar, sem hann
práði að sjá. Hann hafði fullkotnið vald yfir sjálf-
um sjer. En loks varð mál að fara af stað.
„Jeg sje yður pá bráðutn aptur,“ sagði Alexis.
„Dakka yður fyrir—já,“ sagði Steinmetz án
pess að líta upp.
Og svo lagði Paul Alexis af stað til að biðja
konunnar, sotn honutn ljek hugur á, og einmitt á
sömu stundu og hann ók af stað frá húsi sfnu, var
hún að tala við Claude de Chauxville I gestastofu
sinni. Dau höfðu ekki sjest f nokkrar vikur—höfðu
satt að scgja ekki sjest síðan að Etta liafði sagt hon-
um, að hún vildi ekki giptast honum. Ilún liafði
boðið honum að borða miðdaggverð hjá sjer pcnna
dag, og var boðsmiðinn, sem liún sendi honum, orð-
aður á hinn vanalega vingjarnlega hátt, en pað, að
bjóða honum, var fyrsti loikurinti í talli pví, er hún
ætlaði að teíla. Dað, að Clattde de Chauxville páði
boðið, var aunar leikurinn í taflinu. Og pau tvö,
sem ekki voru hrædd hvorugt við annað, heilsuðust