Lögberg - 04.08.1898, Síða 5

LÖGBERU, FIMMTUDAGINN 4. AOUST 1898..
5
Rwt meira en m&ske nokkuð annað
^ að afla íslendingum &lits Ofr leiða
Þá Mram og upp&við. í pessum hug-
leiðingum var jeg pogar eimlestin
þaut með mig inn á j&rnbrautarstöð-
íoa í Winnipeg. En pegar jeg kom
&r vagninum og sá, hvernig
streymdi úr loptinu, datt mjor í hug
ÖQnur rigning, sem kom á mig þegar
kvaddi Winnipeg fyrir 20 árum
s*ðan, og hugsaði jeg pá, að ef svona
“®fði rignt alltaf meðan jeg var í
Þurtu, þá hlyti að hafa blotnað í stóru
uiönnunum, svo þeir væru voðfelldari
Vlðfangs en þegar jeg skildi við pá.
þetta þurfti ekki til‘,eptir því sem
U'jer var sagt og eptir því sem jeg
koinst að raun um sjálfur. Mjer var
s&gt, að margur fagur sólskinsdagur
Þefði runnið upp í Winnipeg meðan
j®g var í burtu, og jeg sá sj&lfur að
^&Udar voru ekki að eins farnir úr
)ishanty“-unum og þau horfin, heldur
fjölda margir höfðu byggt mjög
falleg hús og fyllt þau með d/rindis
Þásmunum, og allir voru nú orðnir
jsfnir, ekki síður en hjá „UncleSam-4.
t>etta brjef er nú orðið mikið
lengra en jeg ætlaði að hafa f>að,
s&mt má ekki gleyma að geta um tíð-
lna hjer og uppskeru-horfurnar.
Hvorttveggja er 1 bezta lagi, og
hftndur allir í góðu skapi. Ekkert
Þer til titla njo tíðinda....
Berðu kæra kveðju til allra vina
°g kunningja.
[,,Shanty“ nefna menn hjer hroysi
kofa úr borðnm eða bj&lkum.
llargir ísl. bjuggu í litlum húsum
®Öa kofum úr borðum & Rauðárbakk-
&num fyrst eptir að þeir komu hingað
I1! Winnipeg, og nefndust pvl „shan-
Iy“-búar.—Ritbt. Lögb.]
Hafiar úr brjefum frá Isl.
1.
Kafli úr brjefi frá merkum bónda í
Borgarf. (til bróður hans hjer í Wpeg),
d»gs. 16. júní 1898:
„Væri jeg og kona mín yugri, þá
held jeg nú væri ráð að fara til út-
landa. Hjor er mjög slæmt útlit,
®inkum fyrir sveitabóndaun. Verst
®r þó,. að ómögulegt er að fá vinnu-
fölk. Skuldir bænda eru farnar að
keyra svofram úr hófi, að jeg sje ekki
kvernig fjöldinn & að fá matbjörg í
8umar, hvað pá til vetrarins, og f>eir,
8em geta eitthvað,mega bera afarþung
f*tgjöld, því embættismenn og aðrir
landsómagar þurfa mikið til að fylla
vömb sína, og fj&rstjórn okkar yfir
höfuð ópraktisk“.
II.
Kaflar úr brjefi úr Skagafirði til rit-
stjóra Lögb., dags. á hvítasunnudag-
iun 1898:
„Hjer i Skagafirði er ekki glæsi-
I®gt útlit viðvíkjandi hag manna, bú-
®wld þverrandi og skuldir vaxandi ár
frá ári. Öll ísl. vara er í afar lágu
verði, og verzlunarskuldir hjer í sy’slu
langt yfir 50 púsundir króna—sumum
stórbændum austan Hjeraðsvatna
synjað um úttekt vegna skulda. Detta
vor hafa ýmsir smábændur flosnað
upp og skuldir peirra fallið. Dó kveð-
ur mest að harðærinu sunnanlands. í
marz var mjer skrifað úr Hafnarfirði,
að 12 heimili í Alptaness-hreppi hefðu
sagt sig til sveitar á einni viku—sex
heimili voru pá þegar tekin upp.
Detta er örlítið sifnishorn af pví, hve
lítil not alp.yðan hefur af pappírs-
framförum peirra blaðanna hjer sem
segja, að allt gangi jijer eins og í
sögu, og gera sitt ýtrasta til að túlka
fólkið til að sætta sig við allt, hvort
sem pað er bærilegt eða ekki; en
prátt fyrir pað er burtfarar-fýsnin lif-
andi enn þá hjá ýmsum mönnum, pví
pað eru enn svo margir skynsamir
menn í landinu að þeir viðurkenna,
að betra er að lifa & landi Leifs heppna
en austur á Garðarsey...........Mjer
virðist pað skaði, ef að pað tæki fyrir
flutninga hjeðan vestur um haf, pvi
pá veiktist bandið, er að rjettu lagi
ætti að tengja saman íslendinga
austan hafs og vestan..... Dað mun
óhætt að fullyrða, að sú hugmynd sje
alltaf að festa dypri rætur með ári
hverju hjá þeim mönnum sem pjóð-
hollir pykja, að koma pví á, að hjer á
landi verði innleitt átthagaband hvað
snertir flutuinga vestur um haf—allt
annað mega menn sjálfsagt fara að
þeirra áliti—og yrði víst leitun á arg-
ara þrælabandi, ef pað kæmist &.
Heyrt hef jeg suma þjóðvini segja,
að peir vilji láta átthagabandið vera í
pví innifalið, að leggja svo hðan toll
á hvern vesturfara, að hann jafnaðist
að upphæð við skatt af 5 til 10
óþarfahundum eptir íslenzku hunda-
halds-löggjöfinni. Ekki er furða pó
sú pjóð, sem framleiðir svona frjáls-
lynda menn, vilji ráða sjer sjálf.“
Heiðurgsamsæti
var Valdimar prófasti Briem frá títóra-
núpi lialdið hjer í Iðnaðarinannahús-
inu í fyrra kveld, í minningu 25 ára
prestsskapar-afmælis hans. Voru par
samankomnir 40 manns, par á meðal
allir prestarnir, er synodus sóttu, og
aðrir embættislausir guðfræðingar,
auk nokkurra verzlegrar stjettar
manna, er ílestir voru annaðhvort sam-
bekkingar eða skólabræður heiðurs-
gestsins. Mundu miklu fleiri hafa
tekið pátt í samsæti pessu, ef bæjar-
búum hefði almennt verið boðið að
taka pátt í pví og rúm hefði leyft.—
Var fyrst sungið kvæði það, er hjer
fer á eptir og Steingr. Thorsteinsson
hafði ort, en pví næst mælti biskup
fyrir minni heiðursgestsins, og þakk-
aði sjera Valdimar það með nokkrum
hugðnæmum orðum. Síðan talaði
biskup fyrir minni Páls Melsteðs
sagnfræðings, er par var staddur og
sat á aðra hlið heiðursgestinum. Er
hann nú á 86. ári, en furðu ern og
fjörugur í anda. Sjera Jón Helgason
talaði fyrir minni ftú Ólafar Briem,
konu sjera Valdimars, og Björn Jóns-
son ritstj. fáein orð í sömu átt. Jón
Ólafsson ritstj. þakkaði heiðursgestin-
um fyrir samvistirnar á skólaárunum í
sínu nafni og skólabræðra peirra, er
par voru staddir, en sjera Jens Páls-
son þakkaði honum fyrir samvistirnar
á prestaskólanum, þar sem peir voru
báðir samtíða. Sjera Jóhaan Dor-
kelsson dómkirkjuprestur bar fram
þakkir fyrir liönd barnanna, er fengið
hefðu dyrméeta gjöf frá höf. (barna-
sálmana), og enn töluðu peir sjera
Arni Dorsteinsson á Kálfatjörn og
sjera Gísli Kjartansson á Felli nokkur
orð.—Fór samsætið að öllu leyti mjög
vel fram.
í sambandi við petta skal þess
getið, að fyrir rúmum 3 vikum höfðu
sóknarmenn sjera Valdimars fært hon-
um að gjöf par heiuia á Stóranúpi,
mjög vandað skrifborð með stól og
konu hans saumaborð. Jafnframt
fluttu þeir honuin skrautritað ávarp
og kvæði, er Brynjúlfur Jónsson (frá
Minnanúpi) hafði ort. Er sjera Valdi-
mar mjög vinsæll í sóknum sínum og
mikils virtur í hjeraði sínu, eigi að-
eins sem skáld, heldur sem ágætur
fjelagsmaður, er jafnan pykir leggja
hið bezta til þeirra mála, er hann á
um að fjalla meðal hjeraðsbúa sinna.
Kvæði pað, er sungið var i
Reykjavíkur samsætinu, er svo lát-
andi:
í Austurveg trúarlífs árbrúnin skín
Á austurheims tindum hún ljómar fyr
sýn;
Dað ljósið úr austri frá árdögum bjart,
Það anda þinn 1/sti og hjarta pitt
snart.
Og eilífðarljósi pú ungur tókst við;
A árunum manndóms pað birtist í
klið,
í ljóðum, sem gullinu listar pú býrð,
í ljóðum, sem hrífandi mæra guðs
dyrð.
Og harpa þín, Zíon! með himneskan
róm
Nær Heklu gat aðra með samboðnum
óm,
Með móðurmáls orðpryði mærðar á
stig
í mjúklegum satnræmis anda við pig.
Vort trúskáldið bezta! ó signist pað
sáð,
Er sáirðu í hjörtun um ættjarðar láð;
Dað pín skuld er ei, cf pað ávöxt ei
ber:
í andanum helgum pað niðursáð er.
Og minnst skal þess einnig, að anda
pfns ljós
í öðru sig vottar, er skapar pjer hrós;
I athöfn og ráði, pvf eins og pín ljóð
Er æfi pín stórmerk og fögur og góð.
Að hjartað ei minna en harpan er vert,
Það hefur pig mörgum svo ástfólginn
gert,
Að lífsins með starfi þú stjett prýðir
bezt
Og styður hið góða, sem orkar pú
mest.
Vjer óskum að mörg verði enn þá
pín ár
Og Alvalds að styrki pig mátturinn
hár,
Að vera hvað vsrstu með vinunum
hjer, .
Og vinna sem vannstu, unz dagur-
inn pver.
—Þjóðólifur.
I. M. Cleghorn, M. D.,
LÆKNIR, og ’YFIRSETUMAÐUR, Et>
Hefur keypt lyfjabúðina í Baldur og hefur
þvi sjálfur umsjon á öllum meðölum, sem hann
ætur frá sjer.
EEIZABETH ST.
BALDUR, - - MAN.
P. S. Islenzkur túlkur við hendina hve
nær sem þörf gerist.
Telegraf er eitt af helztu námsgreinum á St.
Paul ,Business‘-skólanum. Kennararnir, sem
fyrir peirri námsgrein standa, eru einhverjir j>eir
beztu í landinu, MAGUIRE BROS.
9 5 East Sixth Street, St. Paul, Minn.
TANNLÆKNIR,
M. C. CLARK,
er fluttur a homiðá
MAIN ST- OG BANATYNE AVE
ÍSLENZKUR LÆKNIR
Dp. M. Halldorsson,
Stranahan & Hamre lyfjabúö,
Park Jtiver, — — — W. Dak.
Er að hitta á hverjum miðvikudegi f Grafton
N. D., frá kl. 5—6 e, m.
Phycisian & Surgeon.
Útskrifaður frá Queens háskólanum í Kingstnn,
og Toronto háskólanum í Canada.
Skrifstofa f HOTEL GILLESPIE,
CRYSTAL, N* I>.
Tliompson & Wlng, I
Búð okkar á Mountain er alltaf að verða betri =3
nieð hverjum deginum sem líður. Við erum alltaf ^
að bæta við vörum og getum látið ykkurhafa hvað ^
sem þjer þarfnist með, eins vel þar, eins og í stærri ^
bæjum.
Við erum nýbúnir að bæta við okkur
allskonar húsbúnaði og öllu tilheyr- -
andi jarðarförum með lægra verði en :
nokkurn tíma áðQr. s
Harðvöru deilclin okkar er fullkomin
i öllum greinum.
Okkar nýja upplag af karlmannafatu-
aði fyrir haustið er nú komið og sam-
anstendur af alfatnaði og yíirhöfnum
fytir fullorðna, unglinga og drengi.
Álnavara okkar er öll ný og vönduð.
Við seljum Prints á 4, 5, 6 og 7c. yd.
Einnig höfum við allt af beztu teg.
und. — sem þreskjarar þurfa á að
halda — af Cilinder-olíu, Engine-olíu,
Lard-olíu,
Belt Lacing o. s. frv.
Grennslist eptir verði á matvöru
| Thompson $t Wing. f
^iiuuwuuuuiuwuuiiuuuuuittuuuuuiuuuuiuiuu^
151
®ló hautl tnikið kögg ytir andlitið með svipuól sinni.
>,Taktu ofan, hundurinn pinn, taktu ofan pegar kon-
ungurinn lætur svo lítið að líta & aðra eins skepnu
■og þig!“ hvæsti hann, keyrði hest sinn sporum og
íoið inn f skóginn svo hart, að ekkert sást nema
glampinn af st&lskeifum hestsins og laufhríðin af
skógar-hríslunum.
Þrællinn hljóðaði ekki upp undan hinu grimmi-
lega höggi nje brá að neinu leyti, framar en manni
®em hefur tekið högg og slög f arf og vanist þeim
b& blautu barnsbeini. Augu hans blossuðu samt og
kann skók hinn beinastóra hnefa sinn grimmdarlega
°g villimannlega á aptir riddaranum.
„tívarti hundur frá Gascony41, tautaði prællinn
við sjálfan sig, „það var ólánsdagur, pegar pú og
þínir lfkar stigu fæti á land f hinu frjálsa Englandi!
Jeg pekki hundsbælið pitt í Rochecourt. Sú nótt
kemur, að jeg get gert þjer og þínum hið sama og
I>ú og pín stjett hefur gert mjer og minni stjett.
Guð slái mig ef jeg vanræki að slá þig, franski
ræninginn þinn, konu þína, barn þitt og alla, scm
eru undir píuu paki!“
„Hættu!“ hrópaöi Alleyne. „Blandaðu ekki
guðs nafni saman við pessar vanheilögu hótanir! En
8amt var petta ragmennis-högg, sem var nóg til að
hleypa hita í blóðið og leysa tungu hins friðsamasta
manns. L&ttu mig leita að lækninga-jurt og leggja
hana við marið á enni þfnu undan svipuhögginu, svo
verkurinn fari Ur pvf.“
154
árum seinna, pegar hin svonefnda Tylcr-uppreisn
átti sjer stað. Það, sem Alleyne varð var við og
undraðist í Hampshire, hefðu ferðamenn getað orðið
varir við í hvaða syslu sem var, alla leið sunnan frá
sundinu norður að Skotlands-fenjum.
Alleyne hjelt eptir stfgnum, og óx kvíði hans
við hvert spor sem hann steig nær heimili forfeðra
sinna, heimili,Jer hann aldrei hafði sjeð, þangað til
skógurinn fór allt í einu að verða gisnari og fram
undan honum lá stór, grænn völlur, sem fimm kyr
l&gu á í sólskininu og fjöldi af svörtum svínum ráf-
aði óhindrað um. Mórauður, all-straumharður skóg-
arlækur rann yfir um miðjan völlinn, og var óvönduð
brú á honum, en hinumegin við hann var annar gras-
völlur, sem lá með jöfnum halla upp að löngu, lágu
timburhúsi, með hálmpaki og með ferhyrndum göt-
um á hliðinni í staðinn fyrir glugga. Alleyne horfði
á húsið með tindrandi augum, og færðist meiri roði í
kinnar hans, því hann vissi að þetta var heimkynni
forfeðra hans. Blár reykjarstrókur stóð upp úr gati
á þakinu, og var það hið eina sem benti til að búið
væri í húsinu, að undanskildum stórum, svörtum
hundi, er 1& sofandi úti fyrir dyrunum og var bund-
inn við annan dyrastafinn. Húsið virtist vera eins
friðsælt, parna í hinu gulleita haust-sólskini, eins og
Alleyne hafði uppmálað pað í æskudraumum sínum.
» Iiann vaknaði nú samt brátt af hinum pægilega
draum sínum.við mannamál, og sá hann karlmann og
kvennmann koma út úr skóginum, dálitið til hægri
147
sporar, og ny-útungaðs kjúklings! Bardaga tími
pinn verður pá m&ske bráðlega á enda“.
„Ef pú hefðir beðið mig að syna góðgerðasemi,
þá hefði jeg gefið pjer af fúsum vilja“, hrópaði All-
eyne. „En eins og pú ferð að pessu, pá skalt pú
ekki fá einn einasta eyrir hjá mjer óneyddum, og
pegar jeg hitti bróður minn, ljensmanninn í Min-
stead, pá mun hann hóa saman mönnum, porp úr
porpi og sveit úr sveit, pangað til pú ert tekinn til
fanga og hegnt sem almcnnum stigamanni og land*
eyðu“.
Skógarmaðurinn ljet kylfu sína falla til jarðar.
„Ertu bróðir ljensmannsins“, sagði hann og saup
hveljur. „Við lykla hins heikga Pjeturs! Jeg vildi
heldur að hönd mln visnaði og tunga mln yrði afl-
laus, en að jeg berði þig eða talaði ósæmilega til
pín. Ef pú ert bróðir ljensmannsins pá er jeg viss
um að pú ert á hinni rjettu lilið, prátt fyrir klsustur-
búning þiun.“
„Jeg er auðvitað bróðir hans“, svaraði Alleytie.
„En pótt jeg væri það ekki, er samt nokkur ástæða
til að banua mjer leið á landi konungsins?‘‘
„Jeg gef ekki baun fyrir konunginn eða aðals-
mennina“, hrópaði prællinn reiðuglega. „Tllt eitt
hef jeg af þeim haft, og illt skal jeg gjalda þeim.
Jeg er góður vinur vina minna, og, við hina heilögu
mey! illur óvinur óvina minna“.
„Og pess vegna ertu versti óvinur sjálfs þíu1^
*agði Alleyne. „En fyrat pu virðiöt þtkkj^ btóöux