Lögberg - 11.05.1899, Síða 4

c
LÖGBERG, FIMMTUDAGINN 11. MAÍ. U99.
Islendingar i Argvle!
Nú cr tími til að kaupa, því úr miklu er að velja.
Plógar af öllu tagi, beztu “Highlift”-plógar, sem
til eru ú markaðnum.
Yagfnar með 28 þuml. háum kassa-hliðum. Eins
góðir og beztu American vagnar, en $10.00 ódýrari.
“Car Load” af Bug’jifies og léttum skemti-vögnum.
Einmitt það sem marga vantar til að keyra á til kirkju.
Saumavélar handa konunum; $20.00 ódýrarien
vélar þær, sem verið er að keyra með milli manna, og að
minnsta kosti eins góðar. Beztu borgunarskilmálar.
Bicycles af öllum prísum. Öll mjög vönduð.
Hveitiband “Pure IVfanilla”. Ég ábyrgist verð á
hveitibandi og skal selja eins ódýrt og nokkur annar. Mínir
skiftavinir fá hveitiband fyrir það verð, sem var snemma í
vetur, þó verð hafi hækkað síðan, og lækki verðið úr því,
þá skuluð þið fá hveitibandið fyrir minna.
Mér er ánægja í því að sýna vörurnar, hvort sem þér
ætlið að kaupa eða ekki. Og ef þér þarfnist þeirra, hvers-
vegna þá ekki að verzla við landa yðar, einkum ef þér
skylduð hafa hag af því ?
Christian Johnson,
BALDUR, MAN.
I.OGBERG.
Gefiö út að 309^2 Elgin Ave.,WiNNiPEG,MAN
*f The Lögberg Print’g & Publising Co’y
(Incorporated May 27,1890) ,
Ritstjóri (Editor): SiGTR. JÓNASSON.
Fusiness Manager: M. Paulson.
AUGLÝSINGAR: Smá-auglýsingar í eltt skifti 25c.
fyrir 30 ord ec!a 1 þml. dúlkslengdar, 75 cts um
múnuðinn. A stærri auglýsingum um lengri
tíma, afsláttur efiir samningi.
EÚSTAÐ\-SKIFTI kaupenda verður að tilkynna
sk^iflega ög geta]um fyrverandi bústað jafnfram
Utanáskripttil afgreidslustofublaðsins er:
The Logberg Printing & Publishing Co.
P. O.Boz5 85 _
Winnipeg.Man.
Utanáskrip ttil ritstjórans er:
Editor Lftgberg,
P *0. Box 585,
Winnipeg, Man.
_ Samkvœmt landslðgum er uppsðgn kaupenda á
•)iadiógild,nema hannsje skaldlaus, þegar hann seg
rupp.—Ef kaupandl, sem er í skuld við blaðið flytu
< lgtferlnm, án þess að tilkynna heimilaskiptin, þá er
það fyrir dómstólunum álitin sýnileg sönnumfyrr
rettvisnm tilgangi.
FIMMTUDAGINN, 11. HAÍ 1899.
VÍDSölubamiið og Laurier-
stjóruín.
í 28. tölublaði „Heiniskr.“ þ. á.
stendur ritstjórnargrein um bind-
indismálið. Hún byrjar a þessa
leið: „þeir eru auðsjáanlega ekki
dauðir úr öllum æðum, bindindis-
mennirnir íslenzku. þó þeir, eins
og aðrir samverkamenn þeirra, hafi
verið táldregnir og níðslega sviknir
af Laurier-stjórninni í vínbannsmál-
iuu eins og öllum öðrum loforðum
þoirrar stjórnar“.
það er nú ekki tekið fram í
þessari grein, hvaða loforð það er,
áhrærandi bindindismálið, sem þar
er átt við að Laurier-stjórnin hafi
svikið, enda mundi það ekki vera
létt, því sú stjórn liefur efnt alt það,
sem hún hafði lofað að gera í því
máli. Auðvitað hefur hún lofað að
gera meira en orðið er ef viss skil-
yrði, sem hún setti, væru fyrir
hcndi. En á meðan þau eru það
ekki, getur hún ekki farið lengra
e i hún hefur gert, og hefur því
ekki svikið nein loforð, sem hún
gerði viðvíkjandi því máli.
En til þess að fyrirbyggja mis-
skilning, sem Hkr. grein þessi
kynni að olla, skulum vér stuttlega
skýra frá sögu þessa máls, að því
leyti, sem hún snertir Laurier-
stjórnina.
Bindindismenn í Canada höfðu
árum saman skorað á afturhalds-
stjórnina, á meðan hún var við völd-
in, að leita atkvæða þjóðarinnar með
sérstakri atkvæðagreiðslu um það,
hvort hún væri því hlynt, að vín-
sölubann í Canada væri gert að lög-
um, en sú stjórn daufheyrðist’við
þeirri óskorun. En fyrir síðustu
kosningar lofaði Sir Wilfrid Lauri-
er, sem þá var leiðtogi minni hlut-
ans, því, að ef sinn flokkur kæmist
til valda, þá skyldi hann (Laurier)
veita bindindismönnum þessa beiðni
þeirra, og enn fremur,eí sú atkvæða-
greiðsla sýndi, að það væri eindreg-
inn vilji þjóðarinnar, að sala og til-
búningur víns í Canada væri bann-
að með löggjöf, þá skyldu lög í þá
átt verða lögð fyrir þingið í Ottawa.
Laurier-stjórnin er nú ekki
lengi búin að vera við völdin, en
samt hefur hún nú þegar, eins og
kunnugt er, með atkvæðagreiðsl-
unni sem fór fram í öllu landinu á
síðastliðnu hausti, efnt það loforð
sitt að leggja þetta stóra spursmál
undir álit og dóm þjóðarinnar.
En hver er svo úrskurður þjóð-
arinnar í málinu? Sýnir hann ein-
dreginn vilja hennar með því að
víninu sé bolað út með lögum, eins
og Laurier hafði gert að skilyrði
fyrir því, að hann legði slík lög fyr-
ir þing? Alls ekki. það er svo sem
öðru nær. Gætum að atkvæða-
greiðslunni. Á kjörskránum í land-
inu voru 1,233,349 nöfn atkvæðis-
bærra manna, en af þeim hiðja að
eins 278,487 um þessi lög, eða með
öðrum orðum, rúmlega 1-5. hluti
fólksins. Svo það liggur í augum
uppi, að hinn eindregni vilji fólks-
ins er ekki með vínbannslögum, og
úr því hann var gerður að skilyrði
fyrir þeirri liiggjiif, þá er næsta ó-
sanngjarnt að kalla það svik, að
slíkum lögum er ekki þrengt upp
á þjóðina, þvert á móti svo öldung-
is ný-yfirlýstum vilja hennar.
það var sanngjarnt af Laurier-
stjórninni að taka til greina, á þann
hátt sem hún gerði, hið virðingar-
verða og mjög nauðsynlega starf
þeirra, sem eru að reyna að sporna
við ofdrykkjunni í landinu, og það
gerði hún með því, að verða við á-
skorun þeirra, sem hin stjórnin
hafði svo lengi skelt við skolleyrun-
um, þjóðinni var gefinn kostur á að
láta vilja sinn í ljósi í máli þessu ó
þann hátt, sem bindindismenn fóru
sjálfir fram á, nefnil. með algerlega
sérstakri atkvæðagreiðslu, þar sem
engin pólitísk flokksmál komust að,
en hver og einn gat óhindrað sýnt
vilja sinn í þessu eina máli.
En það, hve fá atkvæði komu
fram með bindindis-löggjöf, jafnvel
þó aðferðin öll við að leita þeirra
atkvæða, væri algerlega lögð bind-
indismönnunum upp í hendurnar,
sýnir, að mikið er enn óunnið, og
að langt er enn að því takmarki,
sem bindindishreifingin stefnir að
og vonandi nær á endanum.
Samkvæmt vilja þjóðarinnar á
yfirstandandi tíð, liggur það í aug-
um uppi, að ómögulegt væri að fá
þing þjóðarinnar til þess að sam-
þykkja vínsölubanns-lög, og þó það
væri mögulegt, þá yrðu þau þó að
minsta kosti þvingunarlög, sem því
ómögulegt yrði að beita þvert á móti
vilja svo afar-mikils meirihluta, sem
ekki hefur beðið um slík lög.
Hreyfing þessa máls á síðari
timum, atkvæðagreiðslan á síðasta
hausti og úrsiit þeirra, virðist óneit-
anlega benda á það, að því sé tæpast
treystandi, að ofdrykkjunni verði af-
stýrt með löggjöf frá þingi þjóðarinn-
ar. Slíkt hepnast aldrei fyr en vín-
sölubanns- og bindindis-hugmyndin
er orðin innrætt miklum meirihluta
hennar. þá fyrst, en fyr ekki, væri
takandi í mál að búa til slík lög, því
þá fyrst er hugsanlegt að geta
nokkurn vegin skammlaust fram-
fylgt þeim.
Auðvitað getur góð stjórn, sein
hlynt er málinu greitt fyrir því á
ýmsan hátt, eins og Laurier-stjórn-
in hefur nú þegar sýnt með þvi að
verða við þeirri áskorun bindindis-
manna, að láta greiða atkvæði um
þetta mál. þeim var það mikið á-
hugamál, en gátu aldrei, fyr en hin
núverandi stjórn kom til valda,
fengið því framgengt.
Vér berum það traust til íslend-
inga, sem láta sér ant um vínbind-
indi, að þeir séu svo kunnugir máli
þessu og afskiftum pólitísku flokk-
anna í þessu landi af því, að engin
hætta sé á, að þeir láti villa sér sjón
á því sanna og rétta. Æsingar, sem
þannig er reynt að kveykja, mundu
ekki hrinda neitt afram þeirra
máli, enda er það ekki tilgangurinn,
heldur hitt, að draga úr trausti því,
er þeir að verðleikuni bera til hinn-
ar núverandi Canada-stjórnar.
Að svo mæltu óskum vér af
heilum hug öllum þeim íslendingum,
sem að vínbindindi vinna, til ham-
ingju með það veglega staif, og tjá-
um oss fúsa til að leggja því alt það
lið, sem oss er unt,á sanngjarnan og
skynsamlegan hótt.
Ágrip
Af ræðu fjármála-ráðgjafa McMillans
í Manitoba-þinginu hinu
30. marz 1899.
(Framb.)
Vér höfurn lagt alt kapp á að
láta hinar ákveðnu tekjur mæta
hinum ákveðnu útgjöldum, og þó
jafnframt á allan mögulegan hátt
að lilynna að framförum fylkisins.
Ef vér getum látið fylkið ná fram-
förum, feyggjast af fólki og fólkinu
líða vel með auknum járnhrautum,
þá væri rangt af oss að leggja ekki
nokkra dollara fram til þess að ná
því takmarki. Ef vér komumst að
því, að auknar fjórveitingar til al-
þýðuskólanna eru nauðsynlegar eigi
skólarnir að geta haldist við í ýms-
um héruðum, er þá ekkiafsakanlegt
þó vér veitum vitund meira fé held-
ur en hinar ákveðnu tekjur nægja
til að mæta, einkum þegar vér höf-
um það á meðvitundunni, að fylkið
$15,000,000 virði af skólalöndum^
sem vér gerum oss vonir um að
njóta innan sfeams? En oss hefur
tekist svo vel að láta tekjurnar mæta
útgjöldunum, að engin afsökun er
nauðsynleg,og mjög litlar skýringar.
Við slíkt er ég sannt’ærður um, að
allir sanngjarnir fylkisbúar kannast
þegar þeim er sýnt fram á það, að
vér höfum annast um öll fylkismál
í ellefu ár, kostað stjórn fylkisins,
borgað allan kostnað í sambandi við
dómstólana, veitt stórfé til skólanna
og ýmsra annara mála, haldið við
öllum opinberum stofnunum, séð um
og borgað fyrir opinber störf, greitt
vexti af skuldabréfum fyrir fé til
járnbrauta og hygginga opinberra
stofnana, auk alls annars vanalegs
kostnaðar, og að tekjurnar hafa
nægt til þess að mæta öllu þessu-
þetta álít ég hina ánægjulegustu
skýrslu, sem fram hefur verið lögð
hér á þingi. Útkoma þessi er betri
heldur en hinir mestu meðhalds-
menn vorir höfðu gert sér von um.
Vér höfum ekki lagt neina áherzlu á
það að safna sjóði, heldur höfum vér
lagt alla áherzluna á það að hlynna
að velgengni fylkisbúa. Hefði aðal-
stefna vor verið sú að safna sjóði, þá
hefði slíkt- verið hægðarleikur. Ef
vér hefðutn ekki veitt fé jafn rífiega
til fylkis þarfa, þá hefðum vér getað
átt $1.000,000 í sjóði; hefðum vóf
ekki veitt meira fé til skólanna
heldur en gert var þegar vór tókuin
við, þá hefðum vér getað borgað all-
an járnbrautastyvk í peningum og
ekkert lón þurft að taka til slíkra
fjárveitinga.
Skýrslurnar yfir hinar vana-
legu tekjur og útgjöld eru mjog
Ijósar og greinilegar og, að því er ég
bezt veit, nákvæmlega réttar á allan
hátt, en með því þingmenn vilja ef
til vill ganga í gegnum skýrslurnar
fyrir síðustu ellefu árin, þó vil ég
minna yður ó þrjár upphæðir, sem
teknar voru með til þess að komast
að þessari niðurstöðu. þér munið
að ég sagði, að liinar almennu tekj-
ur hefðu nægt til þess að mæta hin-
um almennu útgjöldum. þér minn-
ist þess, að vér tókum við stjórninni
19. jan. 1888. þá endaði íjárhags-
árið 30. júní og urðum vér því nð
bera kostnaðinn yfir þá tí mánuði og
áttum þá einnig heimting á tekjum
fyrir tímahilið. En þér megið ekki
láta yður gleymast það, að þegar véf
tókum við þá var ijárhirzlan tóm.
að tillagið, sem vanalega er greitt
| fyrirfrarn, 1. jan., var eytt, Áf til'
llaginu, $213,858.07, sem stjórni»
620
„í>etta er hraustlega mælt, mon gasconhróp-
aði Aylward. „Duglegur hani galar ætíð vasklega.
Jæja, jeg hef nú ekki skotið mikið upp á síðkastið,
en jeg er viss um að hann Johnston er fáanlegur til
að reyna sig við þig, til að halda uppi heiðri Hvitu•
hersveitarinn ar.il
„Og jeg skal veðja einni gallónu af Jnracon-
víni áfiangbogann11, sagði Sfmon svarti, „þó jeg vildi
heldur, þegar til pess kemur að drekka það sem
veðjað er, að pað væri pottur af Twynham öli“.
„Jeg tek á móti bæði áskoraninni og veðmál-
inu“, sagði Brabant-maðurinn, fleygði af sjer treyj-
unni og leit hvasslega í kringum sig með hinum
svöitu, tindrandi augum sínum. „Jeg sje engan
hæfilegan skotspón, pví jeg kæri mig ekki um að
eyða einni einustu ör á pessa skildi, sem hver drukk-
inn sláni gæti hæft við miðsumar leiki 1 einhverju
smáporpinu“.
„I>etta er hættulegur keppinautur“, hvíslaði einn
hermaðurinn að Aylward og tók í treyju-ermina hans.
„Hann er hæfnasta og bezta skyttan í öllum kross-
boga-hersveitunum, og pað var hann sem skaut fylk-
isstjórann I BourboD 1 bardaganum við Brignais.
Jeg er hræddur um, að okkar maður beri lítinn sigur
íir býtum í viðskiptunum við hann“.
,,En jeg hef nú pekkt Johnston sem boga-
skyttu í meir en tuttugu ár, og jeg skal ekki gugna
1 pessu máli“, sagði Aylward. „Eða hvað segir pú,
gamli bardaga-hundur minn“, bætti hann við og
sncri sjer aö Johnston, „viltu ekki reyna eitt eða tv£
ilugskot við peuaa Brahant gosa?“
629
fótunum, upp frá jörðinni og skaut örinni af honum,
en pað hvein svo hátt í strengnum, að pað mátti
heyra pað yfir um hinn mjóa dal. Maðurinn, sem
stóð hinum megin við fimmtu greinina, fjell flatur
áfram, en svo stökk hann á fætur aptur og hljóp sein
fætur toguðu enn lengra burt.
„Vel skotið, karl minn!“ hrópuðu /msir af
bogamönnunum. „örin hefur vissulega flogið yfir
höfuðið á honum“.
„Mon Dieu!'i hrópaði Brabant-maðurinn, „hefur
nokkur maður nokkurn tíma sjeð annað eins skot?“
„I>að er bara leikur, sem jeg hef æft“, sagði
Jón. „Jeg hef unnið marga gallónu af öli með pví,
að skjóta eina mílu í premur skotum í Wilverley-
Chase“.
„Örin kom niður eitt hundrað og prjátíu skref
hinum megin við fimmtu greinina“, hrópaði boga-
maður, sem kom hlaupandi til peirra.
„Sex hundruð og prjátíu skref!“ hrópaði Bra-
bant-maðurinn. „Jfow Dieu! Skárra er pað nú
skotið! Og samt sem áður mælir pað ekkert með
lang-boganum pínum, mon gros comrade, pví pú
gerðir petta á pann hátt að gera sjálfan pig að
krossboga“.
„Við sverðshjöltu mín! pað er mikill sannleikur
í pví“, hrópaði Aylward. „En nú skal jeg sjálfur
sýna pjer yfirburði langbogans, vinur minn. Gerðu
nú svo vel að skjóta ör í skjöldinn parna af öllu afli.
Skjöldurinn er úr pumlurgs pykkum álmviði og uxa-
þúð par utau yfir.“
624
manusins hæfði storkinn, dró Johnston gamli, 36°’
staðið hafði hjá hreifingarlaus með ör á streng, upp
boga sinn, og sendi hana I gegnum smyrilinn. AÖ
pví búnu preif hann hina örina úr belti sinu og skaiú
henni nokkur fet fyrir ofan jörðina, en svo vel reiku-
aði hann út vegalengdina og fall storksins, að öri°
hæfði liann og stóð í gegnum hann áður en hauO
fjell niður á jörðina. Djúpróma gleði-óp risu upp
frá brjóstum Eoglendinganna við petta tvöfalda a^'
reksverk Johnston’s, eu Aylward hoppaði upp
gleði, greip gamla bogamanninn í faðm sjer
prýsti honum svo snöggt að sjer, að pað glamraði *
hringabrynjum peirra.
„Ah! lagsmaðnr", hrópaði hann, „pú skah
drekka staup með mjer fyrir petta! Ekki nema pa^
pó, gamli seppinn pinn, varst pú ekki ánægður uieý
smyrilinn, að pú purftir einnig að fá storkinn.
lofaðu mjer að faðma pig aptur!“
„Detta er ljómandi góður y-viðar-bogi °p
strengurinn er einnig ágætur“, sagði Johnston °p
tindruðu djúpsettu, gráu augun hans glettnisle#*"
„Jafnvel útslitinn bogamaður gæti hæft skotspó"
með öðrum eins boga og pessum.“
„l>jer tókst mjög vel“, sagði Brabant-maðurí"11
í hálf ólundarlegum róm. „En mjer virðist að
halir enn ekki synt, að pú sjert hæfnari skytta e"
jeg, pví jeg hæfði pað sem jeg miðaði á, og, við bi"®
prjá konunga! enginn getur geit meira on pað“.
„Pað sæti ekki vel á injer, að halda pví frain» ^